«ខ្ញុំមិនចូលចិត្តសូម្បីតែសេចក្ដីពិតដែលបង្កបញ្ហា។»
លោក ដេស៊ីដឺរុស អេរ៉ាស្មុស (Desiderius Erasmus ) ដែលជាអ្នកមនុស្សជាតិនិយមសញ្ជាតិហូឡង់ (humanist) បានព្យាយាមការពារមតិដែលនិយាយថាព្រះគម្ពីរជាអ្វីដែលពិបាកយល់ ដោយប្រឆាំងនឹងជំនោររលកនៃសម័យកំណែទម្រង់ប្រូតេស្តង់ (Protestant Reformation)។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់លោក លូសើរ (Luther) ដែលមានចំណងជើងថា សេរីភាពនៃបំណងចិត្ត (On the Freedom of the Will) លោក អេរ៉ាស្មុស បាននិយាយតាមការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួករ៉ូម៉ាំងកាតូលិកអំពីភាពងងឹតនៃព្រះគម្ពីរ។ លោក អេរ៉ាស្មុស បានសរសេរថា ព្រះគម្ពីរឆ្លុះបញ្ចាំងពីជម្រៅដ៏មហាសាល ដែលមិនអាចស្វែងរកបានរបស់ព្រះជាម្ចាស់—តើអ្នកណាអាចសង្ឃឹមថានឹងកាត់ស្រាយបានត្រឹមត្រូវអំពីអាថ៌កំបាំងបែបនេះ? ហើយយើងអាចបន្តថា លោកអ្នកស្ទើរតែមិនអាចរំពឹងថា «ហ្វូងចៀមធម្មតា» អាចនឹងប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ដ៏បរិសុទ្ធដូចជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ នៅទីបញ្ចប់លោក អេរ៉ាស្មុស បានអះអាងថា គាត់ចង់លុបចោលការអះអាងទាំងអស់ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន។ គាត់មិនចូលចិត្តសូម្បីតែសេចក្ដីពិតដែលបង្កបញ្ហា។
នៅក្នុងពាក្យស្លោកខ្លីនោះ លោក អេរ៉ាស្មុស បានលាតត្រដាងពីជំងឺបេះដូងដែលជំរុញឲ្យមានការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ចំពោះភាពមិនច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរ។ ប្រាកដណាស់ មានផលលំបាកខាងបញ្ញាមួយចំនួនក្នុងការកាត់ស្រាយ ដោយសារដែនកំណត់របស់មនុស្សយើង ហើយភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរក៏ត្រូវរាប់បញ្ចូលក្នុងនោះផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយយើងដឹងអំពីការនេះបានដោយសារយើងដឹងថាព្រះទ្រង់ល្អ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរនៅតែមិនច្បាស់លាស់ចំពោះមនុស្សជាច្រើនដដែល?
យោងទៅតាមលោក អេរ៉ាស្មុស ព្រះគម្ពីរមានភាពស្រពិចស្រពិលដោយសារតែអ្វីដែលគាត់មិនចូលចិត្ត។ គាត់មិនអាចឮយ៉ាងច្បាស់ព្រោះគាត់មិនចង់ឮឲ្យច្បាស់ ទោះបើព្រះបានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ក៏ដោយ។ គាត់មិនអាចមើលឃើញបានព្រោះគាត់មិនចង់មើល។
ម្យ៉ាងទៀត ភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរគឺជាបញ្ហាខាងសីលធម៌។ អ្នកមិនជឿមើលឃើញព្រះគម្ពីរដូចជាអ័ព្ទគ្របពីលើ ហើយអ្នកជឿមើលឃើញព្រះគម្ពីរដូចជាថ្ងៃដែលគ្មានពពក។ ភាពខុសប្លែកគ្នាគឺស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង រហូតទៅដល់បំណងចិត្តរបស់យើង។
អំពើបាបធ្វើឲ្យព្រះគម្ពីរមានភាពមិនច្បាស់លាស់។ ការស្ដាប់បង្គាប់បង្ហាញអំពីភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរ។ តើនរណាអាចអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយយល់បាន? គឺអស់អ្នកដែលនឹងគោរពតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់។
ភាពខ្វាក់ដោយចេតនា
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មូលហេតុចម្បងដែលព្រះគម្ពីរមានភាពមិនច្បាស់លាស់ចំពោះមនុស្សជាច្រើន គឺដោយសារមានចិត្តដែលពេញដោយអំពើបាបរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងច្រើនទៅកាន់ក្រុមជំនុំកូរិនថូស៖
«ប៉ុន្តែ មនុស្សខាងសាច់ឈាម គេមិនទទួលសេចក្ដីខាងឯព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះទេ ពីព្រោះជាសេចក្ដីល្ងង់ល្ងើដល់គេ ក៏រកស្គាល់មិនបានដែរ ដ្បិតត្រង់ឯសេចក្ដីទាំងនោះ ត្រូវពិចារណាយល់ខាងវិញ្ញាណវិញ»
(១កូរិនថូស ២:១៤)
«មនុស្សខាងសាច់ឈាម» ដែលជាមនុស្សដែលមិនបានកើតជាថ្មី ដោយគ្មានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ គាត់បានជ្រើសរើសមិន «ទទួល» នូវអ្វីដែលបានបើកសម្ដែងដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ—ពោលគឺមានន័យថាគាត់នឹងមិនស្វាគមន៍អ្វីៗខាងឯវិញ្ញាណចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ដូចដែលមនុស្សម្នាក់ស្វាគមន៍ភ្ញៀវចូលផ្ទះរបស់គាត់នោះទេ។ គាត់បដិសេធមិនឲ្យមានគំនិតទាំងនោះក្នុងចិត្តទេ ព្រោះគាត់គិតថា គំនិតទាំងនោះជាសេចក្ដីល្ងង់ខ្លៅ—«ជាសេចក្ដីល្ងង់ល្ងើដល់គេ»។ ពេលដែលអ្នកមិនជឿអានព្រះគម្ពីរ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា អ្នកមិនជឿនោះ «ក៏រកស្គាល់មិនបានដែរ» ពីព្រោះគាត់មិនចង់យល់។ គាត់ខ្លួនឯងខ្វាក់ចំពោះពន្លឺដ៏ច្បាស់នៃព្រះគម្ពីរ។
ពិព័រណ៍ ក៖ អ្នកជំនាញខាងផ្នែកតំណពូជ លោក ស្ទីវ ចូនស៍ (Steve Jones) បានបោះពុម្ពសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានចំណងជើងថា «សេចក្ដីសន្យារបស់សត្វពស់» (“The Serpent’s Promise”) ក្នុងឆ្នាំ២០១៥ ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះគម្ពីរមានភាពល្ងង់ខ្លៅ និងមិនមានលក្ខណៈវិទ្យាសាស្ត្រប៉ុណ្ណា។ តើមានទឹកជំនន់ទូទាំងពិភពលោកមែនឬ? វាគ្រាន់តែជាយុគសម័យទឹកកក។ តើមានអំពើបាបពីដើមដំបូងមែនឬ? វាមានលក្ខណៈតំណពូជច្រើនជាង។ ហើយនៅមានរឿងជាច្រើនទៀត។ ប្រសិនបើអ្នកធ្លាប់សន្ទនាជាមួយអ្នកដែលមានភាពសង្ស័យពីមុនៗ នោះអ្នកនឹងស៊ាំនឹងរឿងទាំងនេះហើយ។ ប៉ុន្តែ ទោះបើការសន្ទនាមើលទៅហាក់ដូចជាពោរពេញដោយចំណេះដឹងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ការសើចចំអកនៅតែមានដដែល គឺការជំរុញជាមូលដ្ឋានរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ដែលបដិសេធមិនអនុញ្ញាតឲ្យព្រះគម្ពីរនិយាយតាមលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះគម្ពីរ។
ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរបានអះអាងអំពីភាពខុសប្លែកពីសៀវភៅដទៃទៀត។ នៅក្នុងពាក្យរបស់លោក គ្រីស្ដូហ្វើរ អាស (Christopher Ash) បានលើកឡើងថា៖ «គោលដៅនៃព្រះគម្ពីរគឺការអនុវត្តព្រះគម្ពីរ មិនមែនការកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរនោះទេ»។ លោកអ្នកអាចអានដោយរីករាយ សង្ខេប និងយល់យ៉ាងពេញលេញនូវអត្ថន័យនៃរឿងប្រលោមលោក សៀវភៅគណិតវិទ្យា ឬក៏ខិត្តប័ណ្ណពីដំណើរកម្សាន្តសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យ ដោយមិនចាំបាច់មានការប្ដេជ្ញាចិត្តខាងសីលធម៌ចំពោះខ្លឹមសារ ឬអ្នកនិពន្ធរបស់វានោះទេ។[1] ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ទ្រង់មិនគ្រាន់តែត្រូវឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ និងការភ័យព្រួយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានការចុះចូលពេញលេញផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា«សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះជាដើមចមនៃដំរិះ» (សុភាសិត ១:៧ក)។ បើសិនជាលោកអ្នកមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ដល់កម្រិតដែលលោកអ្នកសុខចិត្តធ្វើតាមអ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល នោះលោកអ្នកនឹងជៀសមិនរួចពីការរកលេសមួយចំនួនសម្រាប់មូលហេតុដែលព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលច្បាស់គ្រប់គ្រាន់ ហើយបន្តទៅមុខដោយមិនទទួលបានចំណេះដឹងអ្វីឡើយ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតទៅ «មនុស្សឥតបើគិត គេមើលងាយប្រាជ្ញា នឹងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅវិញ» (សុភាសិត ១:៧ខ)។
យើងមើលឃើញភាពខ្វាក់ដោយចេតនានេះ ក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងការបើកសម្ដែងទូទៅ (ការបង្កើត) ក៏ដូចជាការបើកសម្ដែងពិសេស (ព្រះគម្ពីរ)។ យោងតាមសាវ័ក ប៉ុល «អ្វីៗរបស់ [ព្រះជាម្ចាស់] ដែលរកមើលមិនឃើញ តាំងពីកំណើតលោកីយ៍មក ទោះទាំងព្រះចេស្ដាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច នឹងនិស្ស័យជាព្រះរបស់ទ្រង់ នោះឃើញច្បាស់វិញ ដោយពិចារណាយល់របស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក» (រ៉ូម ១:២០) ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាតថភាពពិតជាក់ស្ដែងបំផុតនៅលើភពផែនដីនេះ ដោយសារទ្រង់បានបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅលើភពផែនដីនេះ ប៉ុន្តែមនុស្សនៅតែនិយាយថា «គ្មានព្រះទេ»។ ហេតុអ្វី? ដោយសារពួកគេមិនចង់ឆ្លើយតបដោយស្តាប់បង្គាប់ក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់។ «ព្រោះកាលគេបានស្គាល់ព្រះ នោះគេមិនបានតម្កើងទ្រង់ ទុកជាព្រះទេ ក៏មិនដឹងគុណទ្រង់ដែរ គេកើតមានគំនិតឥតប្រយោជន៍វិញ ហើយចិត្តគេ ដែលឥតយោបល់ ក៏បានត្រឡប់ជាងងឹតទៅ គេអួតខ្លួនថា មានប្រាជ្ញា បានជាគេត្រឡប់ទៅជាល្ងង់ល្ងើវិញ គឺគេបំផ្លាស់សិរីល្អនៃព្រះដែលមិនចេះខូច ឲ្យទៅជារូប មើលទៅដូចជាមនុស្ស ដែលតែងតែខូចវិញ ហើយដូចជាសត្វស្លាប សត្វជើង៤ នឹងសត្វលូនវារដែរ» (រ៉ូម ១:២១-២៣)។
ភាពជាមនុស្សជាតិជ្រើសរើសយកភាពខ្វាក់ ជាជាងការមើលឃើញដោយសារការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក្លែងក្លាយរបស់យើង។ ក្រៅពីពន្លឺខាងក្នុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ «គំនិត [មនុស្សទាំងអស់] ត្រូវបង្អាប់ ហើយគេដាច់ចេញពីព្រះជន្មព្រះ ដោយសារសេចក្ដីខ្លៅល្ងង់ក្នុងខ្លួនគេ ព្រោះចិត្តគេរឹងទទឹង» (អេភេសូរ ៤:១៨)។ ការនេះដូចគ្នានឹងសាសន៍យូដានៅសម័យសាវ័ក ប៉ុល។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយអំពីពួកបះបោរគ្រប់រូបដែលថា៖ «តែចិត្តគេបានរឹងទទឹងវិញ ដ្បិតដរាបដល់ឥឡូវនេះ កាលបើគេមើលក្នុងសញ្ញាចាស់ នោះនៅតែមានស្បៃដដែល ឥតបកចេញឡើយ» (២កូរិនថូស ៣:១៤)។ ការដែលមិនមានបំណងចិត្តចង់ឃើញពន្លឺ នោះគឺដោយសារ «ព្រះរបស់លោកីយ៍នេះបានបង្អាប់ដល់គំនិតពួកគេដែលមិនជឿ» (២កូរិនថូស ៤:៤)។ បើគ្មានព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងជ្រើសរើសដោយចេតនាក្នុងការបដិសេធមិនខ្វល់អំពីសិរីល្អនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់ព្រះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ភាពមិនច្បាស់លាស់គឺជាលេសមួយផ្សេងទៀតសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក្លែងក្លាយ។
មិនពិបាកពេកទេ
ទិដ្ឋភាពខាងសីលធម៌នៃភាពច្បាស់លាស់នេះបានបន្លឺឡើងនៅទូទាំងវាលទំនាបនៃស្រុក ម៉ូអាប់។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោក ម៉ូសេ ដែលបង្កើតបានជាកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថាគឺ ហោរាដ៏ឆ្នើមនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណបានព្រមានយ៉ាងខ្លាំងដល់រាស្ដ្រដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសថា៖
«ដ្បិតសេចក្ដីបញ្ញត្តដែលអញបង្គាប់មកឯងនៅថ្ងៃនេះ មិនមែនហួសកម្លាំងឯងទេ ក៏មិនមែននៅឆ្ងាយដែរ គឺមិនមែននៅលើស្ថានសួគ៌ ឲ្យឯងបានថា តើអ្នកណានឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នាំយកព្រះបន្ទូលមកប្រាប់យើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តតាមនោះទេ ក៏មិនមែននៅត្រើយសមុទ្រខាងនាយ ឲ្យឯងបានថា តើអ្នកណានឹងឆ្លងសមុទ្រ ទៅនាំយកព្រះបន្ទូលមកប្រាប់យើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តតាមនោះដែរ គឺព្រះបន្ទូលនេះនៅជិតឯងណាស់ ក៏នៅក្នុងមាត់ឯង នឹងក្នុងចិត្តឯងផង ដើម្បីឲ្យឯងអាចប្រព្រឹត្តតាមបាន»
(ចោទិយកថា ៣០:១១-១៤)។
លោក ម៉ូសេ បានគិតទុកជាមុន ហើយពន្លត់ការដោះសារបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលមុននឹងពួកគេបាននិយាយចេញពីបបូរមាត់ខ្លួនទៅទៀត។ ទេ! ព្រះជាម្ចាស់មិនបានលាក់ផ្នែកខ្លះនៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់សម្រាប់លោកអ្នកនៅខាងក្រោយបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់នោះទេ។ ទេ! ព្រះអង្គមិនបានផ្តល់ក្រឹត្យវិន័យផ្សេងមួយទៀតដល់ក្រុមមនុស្សមួយចំនួនផ្សេងទៀត ដែលលោកអ្នកត្រូវធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ដើម្បីស្វែងរកវា ហើយយកវាមកវិញនោះទេ។ ក្រឹត្យវិន័យនោះជាភាសាហេព្រើរធម្មតា។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះ «មិនពិបាកពេកសម្រាប់លោកអ្នកនោះទេ»—នេះគឺជាភាសាដែលអាចយល់បានជាមួយនឹងសេចក្ដីបង្គាប់ ដែលអាចយល់បាន។ តាមពិតទៅ ក្រឹត្យវិន័យគឺអាចយល់បាន អាចនិយាយបាន អាចដឹងបាន អាចបង្រៀនបាន ហើយលោកអ្នកអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមបានដែរ។
នៅក្នុងខគម្ពីរខាងក្រោមលោក ម៉ូសេ មិនបាននិយាយថា «ដូច្នេះ ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់កាត់ស្រាយរឿងនេះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដែលលោកអ្នកបានប៉ុនប៉ងជាច្រើនលើកមកហើយ នោះលោកអ្នកអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយអាចទទួលមរតកទឹកដីសន្យាបាន។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនអាចយល់បានទេ នោះមិនមែនជារឿងធំដុំនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានព្យាយាមឲ្យនរណាម្នាក់យល់ពីទ្រង់នោះទេ។ ព្រះអង្គមានភាពអាថ៌កំបាំងណាស់ ហើយលោកអ្នកគឺគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះ»។
ទេ! ពិតជាមិនមែនដូច្នេះទេ! នេះជាអ្វីដែលលោក ម៉ូសេ បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងពិតប្រាកដថា៖ «អញអាងដល់ស្ថានសួគ៌ នឹងផែនដីឲ្យធ្វើជាបន្ទាល់ទាស់នឹងឯងរាល់គ្នានៅថ្ងៃនេះថា “អញបានដាក់សំញែងទាំងជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ ទាំងព្រះពរ និងសេចក្ដីបណ្ដាសា នៅមុខឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះ ចូររើសយកជីវិតចុះ…”» (ចោទិយកថា ៣០:១៩)។ ចូររើសយកជីវិត! នេះជាពាក្យច្បាស់លាស់ណាស់ ហើយបើអ្នកចង់ឲ្យវានៅតែច្បាស់ និងទទួលបានព្រះពរទាំងអស់តាមរយៈពាក្យនេះ នោះចូររើសយកជីវិតចុះ!
ប៉ុន្តែលោក ម៉ូសេ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ប៉ុន្តែបើចិត្តឯងបែរចេញ មិនព្រមស្តាប់តាម ក៏យល់ព្រមឲ្យគេប្រទាញនាំទៅថ្វាយបង្គំ ហើយគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះដទៃវិញ នោះអញប្រាប់ឯងរាល់គ្នាដោយត្រង់ នៅថ្ងៃនេះថា ឯងនឹងត្រូវវិនាសទៅជាមិនខាន» (ចោទិយកថា ៣០:១៧-១៨)។ ចំពោះលោក ម៉ូសេ ការមិនស្តាប់តាមគឺជាអំពើដែលធ្វើឡើងដោយចេតនា។ វាជាការសម្រេចចិត្ត និងការជ្រើសរើស។ អ្នកជ្រើសរើសថាតើត្រូវចុះចូលនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬក៏អត់ ហើយការយល់ដឹង ឬភាពមិនច្បាស់លាស់នឹងកើតឡើងដោយជៀសមិនរួច។ ភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរគឺជាបញ្ហាខាងសីលធម៌។
មានហោរាជាច្រើនបានធ្វើបន្ទាល់ចំពោះទិដ្ឋភាពខាងសីលធម៌នៃភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរ ដោយស្ដីបន្ទោសការបដិសេធរបស់អ៊ីស្រាអែលក្នុងការមិនស្តាប់តាមទីបន្ទាល់ច្បាស់លាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងសារព្រះបន្ទូលរបស់ហោរា អេសាយ គាត់បានលើកឡើងថា៖ «ការជាក់ស្ដែងទាំងអស់បានត្រឡប់ដូចជាពាក្យក្នុងសៀវភៅ ដែលបិទត្រាហើយ ដល់អ្នករាល់គ្នា ជាសៀវភៅដែលគេជូនដល់ម្នាក់មានចំណេះ ដោយពាក្យថា សូមអ្នកមើលសៀវភៅនេះទៅ តែអ្នកនោះឆ្លើយតបថា ខ្ញុំមើលមិនបានទេ ពីព្រោះបិទត្រាហើយ រួចគេបញ្ជូនឲ្យដល់ម្នាក់ដែលគ្មានចំណេះ ដោយពាក្យថា សូមអ្នកមើលសៀវភៅនេះ តែអ្នកនោះឆ្លើយតបមកវិញថា ខ្ញុំមិនចេះអក្សរទេ» (អេសាយ ២៩:១១-១២)។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសៀវភៅបិទជិតដល់ពួកគេ? គឺដោយសារពួកគេបាន «ដកចិត្តចេញទៅឆ្ងាយពីអញ» (អេសាយ ២៩:១៣)។
ដូចគ្នាដែរហោរា យេរេមា ក៏បានត្អូញត្អែរថា គ្មានអ្នកណាស្តាប់ការប្រកាសព្រះបន្ទូលឡើយ ពីព្រោះថា៖ «មើលត្រចៀកគេមិនបានកាត់ស្បែកទេ គេស្តាប់មិនបាន មើលព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា បានត្រឡប់ជាទីមើលងាយដល់គេ គេមិនយកជាទីរីករាយចិត្តឡើយ» (យេរេមា ៦:១០)។ នៅទីបំផុតហោរា យេរេមា បានថ្លែងសុន្ទរកថាទៅកាន់ត្រចៀករបស់អ៊ីស្រាអែលថា៖ «ប៉ុន្តែគេមិនបានស្តាប់តាម ឬផ្ទៀងត្រចៀកឡើយ គឺគេតាំងចិត្តរឹងរូសវិញដើម្បីមិនឲ្យឮ ឬទទួលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅសោះ» ( យេរេមា ១៧:២៣)។ ចិត្តរឹង និងករឹងមានន័យថា មានត្រចៀកធ្ងន់ និងភ្នែកខ្វាក់ (អេសាយ ៦:១០)។
ព្រះគម្ពីរមានភាពច្បាស់លាស់ចំពោះតែអ្នកណាដែលសុខចិត្តគោរពតាម ដោយមានចិត្តទន់ និងត្រចៀកបើកចំហប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះអស់អ្នកដែលនឹងមិនចុះចូលនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ព្រះគម្ពីរនៅតែងងឹតដូចកណ្ដាលអធ្រាត្រ។
ដប់ប្រាំមួយខែបន្ទាប់ពីលោក អេរ៉ាស្មុស បានបោះពុម្ពផ្សាយការការពាររបស់គាត់អំពីភាពមិនច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរ នោះលោក ម៉ាទីន លូសើរ បានចាប់ផ្តើមការឆ្លើយតបដ៏សហ័សរបស់គាត់នៅទូទាំងសហគមន៍អឺរ៉ុប ដែលជាកិច្ចការឆ្លើយតបមួយដែលមានចំណងជើងថា «ចំណងនៃបំណងចិត្ត» (“The Bondage of the Will”)។ នៅក្នុងការឆ្លើយតបនោះ លោក លូសើរ បានស្ដីបន្ទោសលើការមិនពេញចិត្តលើលោក អេរ៉ាស្មុស ចំពោះការអះអាងដ៏ច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីររបស់គាត់ ហើយបានអះអាងយ៉ាងវែងអំពីភាពសាមញ្ញនៃអត្ថន័យនៃព្រះគម្ពីរ។ នៅក្នុងការបញ្ចប់នៃអំណះអំណាងនោះ លោក លូសើរ បានសរសេរដូចខាងក្រោម៖
«វាជាការពិតដែលថាមានចំណុចជាច្រើននៅតែមិនសមហេតុសមផលសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែនេះមិនមែនដោយសារតែភាពមិនច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរនោះទេ ប៉ុន្តែគឺមកពីភាពខ្វាក់ និងភាពព្រងើយកន្តើយរបស់អ្នកដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការមើលសេចក្ដីពិតដ៏ច្បាស់លាស់បំផុត…ដូច្នេះហើយ ចូរឲ្យមនុស្សដ៏សោកសៅ ឈប់និយាយប្រមាថមើលងាយពីភាពងងឹត និងភាពមិនច្បាស់លាស់នៃចិត្តរបស់ពួកគេចំពោះព្រះបន្ទូលដ៏ច្បាស់លាស់ទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់តទៅទៀត»។
—លោក ម៉ាទីន លូសើរ៖ ចំណងនៃបំណងចិត្ត
ប្រហែលជាលោកអ្នកស្គាល់អ្នកដែលសង្ស័យអំពីព្រះគម្ពីរ ឬក៏ប្រហែលជាលោកអ្នកជាអ្នកដែលសង្ស័យព្រះគម្ពីរ ដែលកំពុងអានមេរៀននេះផ្ទាល់តែម្ដង។ បើដូច្នេះមែន ចូរដឹងថាសារព្រះបន្ទូលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមិនមែនសម្រាប់ការជជែកវែកញែកខាងឯចំណេះដឹងបន្ថែមទៀតនោះទេ។ គ្មានការយល់ដឹងទេសម្រាប់ចិត្តអ្នកដែលបានតាំងខ្លួនទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ។ ការតយុទ្ធសម្រាប់សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរមិនបានឈ្នះ ឬចាញ់ដោយសារតែភស្តុតាងនៃទីតាំងភូមិសាស្ត្រ ឬបំណែកឯកសារដើមដ៏ចម្រូងចម្រាសនោះទេ។ ប៉ុន្តែ គឺមានសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយដែលអ្នកត្រូវឆ្លើយ៖
បើលោកអ្នកយល់ព្រះគម្ពីរ តើលោកអ្នកនឹងស្តាប់តាមដែរឬទេ?
ដូច្នេះ ចូរជ្រើសរើសយកជីវិតចុះ នោះពន្លឺនឹងមកដល់។ តើពន្លឺនោះនឹងមានរូបរាងយ៉ាងណា? ពន្លឺនោះគឺបុរសម្នាក់មកពីស្រុកណាសារ៉ែតដែលនិយាយពោរពេញដោយអំណាច ដែលយើងនឹងឃើញនៅក្នុងមេរៀនបន្ទាប់របស់យើង។
[1] ចំពោះអ្នកដែលផ្ដោតខ្លាំងទៅលើព័ត៌មានលម្អិត នោះពិតណាស់ការអានផ្ទាល់គឺជាទង្វើសីលធម៌។ ខ្ញុំឯកភាពជាមួយនឹងលោក E. D. Hirsch នៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើងថា «គោលដៅនៃការកាត់ស្រាយ» (“Aims of Interpretation”)៖ ការដកចេញសិទ្ធិរបស់អ្នកនិពន្ធក្នុងការផ្ដល់អត្ថន័យលើពាក្យពេចន៍ផ្ទាល់របស់គាត់ គឺជាទង្វើអសីលធម៌ និងចំណុចដែលថាការផ្ដល់អត្ថន័យពីអ្នកនិពន្ធថាជាគោលបំណងគ្រប់គ្រង សម្រាប់ការកាត់ស្រាយគឺជាអំពើសីលធម៌ដ៏ត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែ ដោយសន្មតថា យើងមិនចាំបាច់វង្វេងនៅក្នុងការកាត់ស្រែកអត្ថន័យលើពាក្យពេចន៍ នោះយើងនឹងឃើញថាខគម្ពីរជាច្រើនមិនតម្រូវឲ្យមានការប្ដេជ្ញាចិត្តប្រភេទណាមួយ ដែលលើសពីមូលដ្ឋានសីលធម៌នៃការព្រមព្រៀង ផ្នែកទំនាក់ទំនងនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ព្រះបន្ទូលទាមទារឲ្យមានគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់។
មតិយោបល់
Loading…