តើយើងមានភាពខុសប្លែកពីមុនៗយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះនៅពេលដែលយើងដឹងថាមានស្ថានសួគ៌? តើហេតុអ្វីបានជាគ្រីស្ទបរិស័ទភាគច្រើនសម័យនេះមិនសូវទន្ទឹងចាំស្ថានសួគ៌? តើយើងមានការយល់ដឹងខុសឆ្គងណាខ្លះទៅលើស្ថានសួគ៌?
គ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួនដែលប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់ ដោយពួកគេតែងតែមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងតែចាកចេញពីពិធីជប់លៀងមុនចប់កម្មវិធី ដូចជាការទៅផ្ទះមុនគេ។ ពួកគេតែងតែមានការបាក់ទឹកចិត្តដោយបានគិតថាខ្លួននឹងនឹកមនុស្សដទៃទៀត ក៏ដូចជារបស់របរមួយចំនួនដែលខ្លួនកំពុងតែចាកចេញចោល។
ប៉ុន្តែ តាមពិតទៅ ចំពោះបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិធីជប់លៀងដ៏ពិតកំពុងតែរង់ចាំពួកគេ។ ចូរគិតអំពីរឿងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលូកាជំពូក១៥ ដែលនៅក្នុងជំពូកនោះ ព្រះវរបិតាកំពុងតែរៀបពិធីជប់លៀងដ៏សប្បាយក្នុងការស្វាគមន៍កូនពៅដែលបានរត់ចោលផ្ទះ។ ផ្ទះពិតរបស់យើងដែលយើងមិនទាន់ទៅរស់នៅគឺស្ថានសួគ៌ ហើយពិធីជប់លៀងបានចាប់ផ្ដើមរួចទៅហើយ ហើយមានតែតាមរយៈការស្លាប់មួយគត់ដែលនឹងនាំយើងទៅដល់ផ្ទះនោះបាន។ ពេលយើងទៅដល់ស្ថានសួគ៌ ប្រាកដណាស់នឹងមានអ្នកដែលទៅដល់មុនយើងឈរចាំស្វាគមន៍យើង ហើយពេលក្រោយមកយើងនឹងស្វាគមន៍អស់អ្នកដែលនឹងមកដល់ក្រោយយើងជាបន្តបន្ទាប់ដែរ។
តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានបង្គាប់យើងឲ្យគិតអំពីស្ថានសួគ៌ដែលជាកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងគង់នៅ (កូឡូស ៣:១)។ យើងផ្ដោតលើកន្លែងដ៏ពិតដែលជាកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវដ៏មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញកំពុងគង់នៅយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យ «យើងទន្ទឹងរង់ចាំផ្ទៃមេឃថ្មី និងផែនដីថ្មីតាមសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអង្គ ដែលនៅទីនោះមានតែសេចក្ដីសុចរិត» (២ពេត្រុស ៣:១៣ គគខ)។ នេះឯងគឺជាពិភពលោកថ្មី ជាពិភពលោកដែលបានទទួលការរស់ឡើងវិញ គឺជាពិភពលោកនាពេលខាងមុខរបស់យើងដែលនោះឯងជាផ្ទះដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង។
សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា «ខ្ញុំយល់ឃើញថា ទុក្ខលំបាកនៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលត្រូវបើកសម្ដែងឲ្យយើងឃើញបានឡើយ» (រ៉ូម ៨:១៨ គកស)។ ប្រសិនបើយើងមិនយល់អំពីសិរីល្អដែលយើងនឹងមាននៅឯស្ថានសួគ៌នោះយើងនឹងទទួលបាន ការមិនទទួលស្គាល់ការរងទុក្ខមិនគួរឲ្យអស្ចារ្យពេលដែលប្រៀបធៀបនឹងសិរីល្អដែលយើងនឹងទទួលនោះទេ។
អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឲ្យយើងប្រាថ្នាចង់បាននោះ ដូចនឹងអ្វីដែលព្រះអង្គបានសន្យាចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ៖ ការដែលយើងនឹងរស់ឡើងវិញហើយមានរូបកាយថ្មី ហើយពេលនោះឯង យើងនឹងរស់នៅជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់ក៏បានរស់ឡើងវិញផងដែរ ហើយពេលនោះយើងនឹងរស់នៅលើផែនដីថ្មី។ ការដែលយើងប្រាថ្នាចង់បានអ្វីដែលស្របគ្នានឹងផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះមិនមែនមានន័យថា ពេលដែលយើងចង់បានអ្វីមួយ យើងគួរចាប់ផ្ដើមមានគំនិតប៉ងចង់បានវានោះឡើយ។ ការនេះនឹងកើតឡើងផ្ទុយទាំងស្រុង៖ យើងចង់បានជីវិតដែលមានរូបរាងកាយពិតៗជាមនុស្ស ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងក្នុងរបៀបនោះ ហើយទ្រង់ក៏បានរៀបផែនការបែបនោះតាំងពីដើមរួចមកហើយ។
តើនៅស្ថានសួគ៌យើងនឹងអផ្សុកដែរឬទេ?
យើងនឹងប្រាកដជាគិតថានៅស្ថានសួគ៌នឹងមានការអផ្សុក ប្រសិនបើយើងគិតថាយើងនឹងគ្មានរូបរាងកាយពេលយើងទៅដល់ស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់យើងហើយថា ស្ថានសួគ៌ដែលយើងនឹងទៅនៅរហូតអស់កល្បជានិច្ច គឺជាស្ថានសួគ៌ដែលយើងបានទទួលការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញហើយ ហើយការរស់ឡើងវិញនោះមានន័យថាយើងនឹងមានរូបរាងកាយ។ ព្រះយេស៊ូវបានហៅការដែលនឹងមកដល់នោះថា «គ្រាកែជាថ្មីឡើងវិញ» (ម៉ាថាយ ១៩:២៧-២៨)។ សាវ័ក ពេត្រុស បានអធិប្បាយអំពី «គ្រាតាំងរបស់ទាំងអស់ឡើងវិញដែលព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ពីគ្រានោះដោយសារមាត់នៃពួកហោរាបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់» (កិច្ចការ ៣:២១)។ នេះមានន័យថា យើងនឹងមិនមានការអផ្សុកនៅឯស្ថានសួគ៌ឡើយ ដ្បិតយើងជាមនុស្សដែលបានទទួលការរស់ឡើងវិញ ហើយយើងក៏នឹងនៅក្នុងស្ថានដែលបានទទួលការកែជាថ្មីផងដែរ។
ជំនឿដែលជឿថា នៅស្ថានសួគ៌នឹងមានការអផ្សុក គឺជាការក្បត់លើជំនឿដ៏ខុសឆ្គងមួយដែលថា ព្រះជាម្ចាស់គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់។ ក្នុងបរិបទនេះ មើលទៅគ្មានសេចក្ដីបង្រៀនណាខុសឆ្គងជាងនេះឡើយ។ ការដែលយើងប្រាថ្នាចង់មានការអរសប្បាយ និងការដែលចង់ដកពិសោធន៍ផ្ទាល់តែម្ដងចេញពីអំណរ គឺជាចំណងចិត្តដែលចេញពីព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ព្រះអង្គគឺជាអង្គដែលបានបង្កើតឲ្យអណ្ដាតយើងអាចទទួលបានរសជាតិ បានបង្កើតឲ្យខ្លួនយើងអរសប្បាយពេលយើងហាត់ប្រាណដោយព្រោះយើងមានអ័រម៉ូន ក៏ដូចជាការដែលសរសៃប្រសាទអាចផ្ដល់ព័ត៌មានដល់ខួរក្បាលយើងថាវាសប្បាយ។ ទោះបីមានមនុស្សខ្លះបានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់គួរឲ្យធុញទ្រាន់ពិតមែន ប៉ុន្តែទ្រង់នៅជាអង្គដែលបានបង្កើតឲ្យយើងមានការនឹកស្រមៃ ហើយនិងការដឹងខ្លួនថាខ្លួនឯងផ្ទាល់កំពុងអរសប្បាយដែរ។ វាពិតជាការមានពេញទៅដោយភាពក្អេងក្អាងមែន បើយើងគិតថា មនុស្សជាអ្នកផ្ដើមគំនិតក្នុងការមានភាពអរសប្បាយ!
តើការដែលយើងធ្វើល្អជាច្រើននឹងធ្វើឲ្យយើងមានការអផ្សុកមែនឬ? អញ្ចឹង ការគិតបែបនេះមានន័យថា ការប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ (ដែលនោះជាអំពើបាប) គឺគួរឲ្យអរសប្បាយមែនឬ ហើយការដែលរស់នៅដោយសុចរិតគឺគួរឲ្យធុញទ្រាន់មែន។ គំនិតបែបនេះគឺជាយុទ្ធសាស្ត្រនៃការកុហករបស់សាតាំង។ អំពើបាបមិននាំឲ្យយើងមានការស្កប់ចិត្តឡើយ ហើយវាថែមទាំងលួចការស្កប់ចិត្តចេញពីយើងទៀតផង។ នៅពេលដែលយើងឃើញធាតុពិតនៃភាពសង្ហារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងនឹងកាន់តែចង់ក្រេបជញ្ជក់មិនចេះឈប់មិនចេះឈរ ហើយយើងក៏នឹងមិនដែលចេះមានការអផ្សុកផងដែរ។
ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់បញ្ជាឲ្យយើងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតនៅលើផែនដីនេះ នោះនៅស្ថានសួគ៌យើងក៏នឹងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតជាថ្មីផងដែរ។ យើងនឹងរវល់ធ្វើនេះធ្វើនោះ ទៅនេះទៅនោះ ក៏ដូចជាជួបអ្នកនេះជួបអ្នកនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា ស្ថានសួគ៌នឹងមានពេញទៅដោយការរំភើបរំជួលចិត្ដ ព្រោះព្រះយេស៊ូវគឺជាអង្គដែលគួរធ្វើឲ្យយើងរំភើបចិត្ដណាស់ ដ្បិតព្រះអង្គជាប្រភពនៃរឿងផ្សងព្រេងដ៏សប្បាយៗបំផុត នេះរួមបញ្ចូលទាំងរឿងអ្វីៗដែលកំពុងរង់ចាំយើងនៅពិភពលោកថ្មី។
តើយើងនឹងហូបចុកនៅស្ថានសួគ៌ដែរឬអត់?
ព្រះគម្ពីរបានប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍ដែលពណ៌នាអំពីការហូបចុក ការជុំគ្នាហូបចុក និងអំពីចំណីអាហារជាងមួយពាន់ដងទៅទៀត ព្រះគម្ពីរខ្មែរបានបកប្រែពាក្យថា «ជប់លៀង» ប្រមាណជាង ១០២ ដង។ ពិធីជប់លៀងតែងតែមានការពាក់ព័ន្ធនឹងការអបអរសាទរ និងការអរសប្បាយ ហើយភាគច្រើនគឺផ្ដោតខ្លាំងលើទំនាក់ទំនង។ ពេលដែលយើងជុំគ្នាហូបចុក យើងតែងតែមានការជជែកគ្នាយ៉ាងក្អាកក្អាយ ប្រាប់រឿងដ៏សប្បាយៗ បង្កើតឲ្យកាន់តែមានទំនាក់ទំនង និងមានការលេងសើចជាច្រើន។ ពិធីជប់លៀង (រាប់បញ្ចូលទាំងបុណ្យរំលង) គឺជាការជុំគ្នាខាងឯវិញ្ញាណ ដើម្បីនឹងផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះជាម្ចាស់ ភាពឧដុង្គឧត្ដមរបស់ទ្រង់ និងគម្រោងនៃការដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះមនុស្សលោក។
មនុស្សដែលស្រឡាញ់គ្នា ប្រាកដជានឹងស្រឡាញ់ការជុំគ្នាបរិភោគអាហារ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ដូច្នេះព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំឲ្យនគរមួយដល់ខ្ញុំជាយ៉ាងណា ខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នករាល់គ្នាជាយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគនៅតុជាមួយខ្ញុំក្នុងនគររបស់ខ្ញុំ ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងអង្គុយលើបល្ល័ង្កជំនុំជម្រះកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលទាំងដប់ពីរ» (លូកា ២២:២៩-៣០ គគខ)។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នឹងមានមនុស្សជាច្រើន ពីទិសខាងកើត និងទិសខាងលិច មកអង្គុយជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ លោកអ៊ីសាក និងលោកយ៉ាកុប នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌» (ម៉ាថាយ ៨:១១)។ ហោរា អេសាយ បានប្រាប់យើងថា ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់នឹងរៀបចំម្ហូប និងភេសជ្ជៈដ៏ឆ្ងាញ់ៗបំផុតសម្រាប់យើង (អេសាយ ២៥:៦)។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបហើយថា ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់នឹងទាក់ទាញមនុស្សជាច្រើនដែលបានស្ដាប់ឮទ្រង់។ ការរំពឹងបែបនេះមិនមែនមានន័យថា រឿងនេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងខាងឯវិញ្ញាណនោះឡើយ! តើអ្នកមិនគិតទេថា ព្រះអង្គសព្វព្រះហទ័យឲ្យយើងបរិភោគជាមួយនឹងទ្រង់នៅតុរបស់ទ្រង់។
មានថ្ងៃមួយក្រោយពីខ្ញុំបានអធិប្បាយអំពីការរស់ឡើងវិញ មានបុរសម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំយើងបានមកប្រាប់ខ្ញុំថា «គំនិតដែលថាយើងនឹងមានរូបរាងកាយ នឹងញ៉ាំម្ហូបអាហារ ហើយរស់នៅទីតាំងដែលមានលក្ខណៈដូចផែនដីនេះ ពេលគិតទៅ វាហាក់បីដូចជាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្វីដែលទាក់ទងនឹងព្រលឹងវិញ្ញាណយើងស្អីសោះ។» ប្រសិនបើយើងជឿថាការបានរូបកាយ ហើយការរស់នៅពិភពលោកថ្មី ឬក៏ការមានរបស់របរគឺជារឿងដែលមិនពាក់ព័ន្ធនឹងខាងឯវិញ្ញាណ នោះមានន័យថា យើងបានបដិសេធនឹងព្រះគម្ពីរដែលបង្រៀនថារូបកាយយើងនឹងទទួលបានការរស់ឡើងវិញ ក៏ដូចជាលក្ខណសម្បត្តិមួយចំនួននៃផែនដីថ្មី។ ប៉ុន្តែ គំនិតដែលថា អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងសាច់ឈាម គឺសុទ្ធតែមិនទាក់ទងនឹងព្រលឹងវិញ្ញាណ គឺយើងមិនដែលឃើញមានការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរសោះឡើយ។ លោកគ្រូ ស៊ី. អេស. លូវ៉ីស (C. S. Lewis) បានមានប្រសាសន៍ថា «ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងរូបភាពនៃសម្ភារៈ ដ្បិតទ្រង់ជាអង្គដែលបង្កើតវាមក។»
តើទំនាក់ទំនងនៅស្ថានសួគ៌នឹងមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្ដេច?
ព្រះគម្ពីរបានបើកសម្ដែងឲ្យយើងឃើញថា យើងនឹងរស់នៅជាមួយនឹងបុគ្គលដដែល (ព្រះយេស៊ូវ) នៅកន្លែងដូចគ្នា (ស្ថានសួគ៌) និងនៅជាមួយរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ក្រុមជំនុំ)។ សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៨ ថា «ចូរកម្សាន្តចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកដោយពាក្យទាំងនេះចុះ» (គគខ)។ គាត់បានមានប្រសាសន៍នេះក្នុងបរិបទដែលថា យើងនឹងគង់នៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់យ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច។ ប្រាកដណាស់! យើងនឹងចំណាយពេលជាមួយអស់អ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ច។
ព្រះគ្រីស្ទបានមានព្រះបន្ទូលថា មនុស្សយើងនឹងមិនមានអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងគ្នានឹងគ្នាឡើយ (ម៉ាថាយ ២២:៣០)។ តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏នៅស្ថានសួគ៌នឹងមានអាពាហ៍ពិពាហ៍ដដែល គឺអាពាហ៍ពិពាហ៍តែមួយគត់ រវាងព្រះគ្រីស្ទនឹងកូនក្រមុំរបស់ទ្រង់ ហើយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងមានចំណែកក្នុងពិធីនេះ (អេភេសូរ ៥:៣១-៣២)។ ទោះបីយើងខ្ញុំនឹងមិនរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធយើងខ្ញុំសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយ ក៏យើងនឹងនៅមានចំណែកក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍តែមួយគត់ គឺជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។
យើងខ្ញុំជឿថា នៅស្ថានសួគ៌ខ្ញុំនឹងកាន់តែមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាងមុនជាមួយនឹងប្រពន្ធ កូន និងចៅយើងខ្ញុំ។ ពេលយើងទៅដល់ស្ថានសួគ៌ នោះមិនមែនមានន័យថា យើងនឹងលែងមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងគ្នាទៀតឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញយើងនឹងស្គាល់គ្នាក្នុងកម្រិតថ្មីជាងមុន។ ប្រភពនៃការកម្សាន្តចិត្ត គឺមិនគ្រាន់តែពឹងអាងលើព្រះអម្ចាស់នៅស្ថានសួគ៌នោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏មានគ្នីគ្នា ដើម្បីនឹងពឹងអាងទៅវិញទៅមកផងដែរ។
តើយើងនឹងមានលទ្ធភាពក្នុងការប្រព្រឹត្តអំពើបាបនៅឯស្ថានសួគ៌ដែរឬទេ?
ព្រះគ្រីស្ទបានសន្យាថានៅលើផែនដីថ្មី «នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ» (វិវរណៈ ២១:៤)។ ដោយសារ «ឈ្នួលរបស់បាបជាសេចក្ដីស្លាប់» (រ៉ូម ៦:២៣) នោះមានន័យថា ក្ដីសន្យាដែលថាគ្មានសេចក្ដីស្លាប់វាស្មើនឹងការដែលថា នឹងគ្មានការប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀតឡើយ។ អស់អ្នកដែលមិនស្លាប់ក៏នឹងមិនអាចប្រព្រឹត្តបាបបានទៀតដែរ ដោយសាររាល់អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាបតែងតែស្លាប់។ អំពើបាបបណ្ដាលឲ្យមានទុក្ខព្រួយ ការយំសោក និងការឈឺចាប់។ ប្រសិនបើការទាំងនោះមិនអាចកើតឡើងបានទៀត នោះមានន័យថា យើងក៏មិនអាចប្រព្រឹត្តអំពើបាបបានទៀតឡើយ។
នៅស្ថានសួគ៌ យើងនឹងមានសេរីភាពដ៏ពិត ពោលគឺសេរីភាពដ៏សុចរិតដែលមិនអាចប្រព្រឹត្តបាបបានទេ។ មានមនុស្សជាច្រើនបានឆ្ងល់ថា តើនឹងមានថ្ងៃណាមួយដែលយើងនឹងត្រឡប់មកប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀតដែរឬទេ? គេឆ្ងល់បែបនេះ ពីព្រោះលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា (រួមទាំងសាតាំង) ធ្លាប់បានរស់នៅក្នុងកន្លែងដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ពីមុនមក ប៉ុន្តែកាលនោះគេនៅតែធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចប្រព្រឹត្តបាបបានឡើយ។ ការប្រព្រឹត្តបាប គឺជាទង្វើផ្ទុយពីលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលដែលយើងបានទៅរស់នៅជាមួយនឹងព្រះអង្គ នោះយើងក៏នឹងមិនអាចប្រព្រឹត្តបាបបានដែរ។ យើងនឹងមិនចង់ប្រព្រឹត្តបាប លើសពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវនឹងប្រព្រឹត្តនោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «កូនមនុស្សនឹងចាត់ពួកទេវតា ទៅច្រូតយកអស់ទាំងក្បួន ដែលនាំឲ្យមនុស្សរវាតចិត្ត នឹងពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តទទឹងនឹងច្បាប់ ចេញពីនគរ…គ្រានោះ ពួកសុចរិតនឹងភ្លឺដូចជាថ្ងៃ នៅក្នុងនគររបស់ព្រះវរបិតានៃគេ» (ម៉ាថាយ ១៣:៤១-៤៣)។ តើពួកទេវតានឹងច្រូតអ្វីចេញទៅ? ចម្លើយ៖ រាល់គ្រប់អ្វីៗដែលបង្កឲ្យមានបាប និងរាល់អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តបាប!
យើងនឹងលែងមានអារម្មណ៍ចង់ប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀតហើយ។ ពេលនោះ សូម្បីតែការគិតអំពីអំពើបាប ក៏យើងលែងអាចគិតដល់ទៀតហើយ។ ការចងចាំរបស់យើងលើអំពើអាក្រក់ និងការរងទុក្ខក្នុងជីវិតនេះ នឹងក្លាយជាការរំឭកមួយដល់យើងទាក់ទងនឹងការអាក្រក់ និងការឥតប្រយោជន៍នៃអំពើបាប។ នៅពេលដែលយើងគិតអំពីអំពើបាប នោះយើងនឹងនិយាយថា «ស្អីទៅជាអំពើបាប? អូ៎! ខ្ញុំបានធ្លាប់បានប្រព្រឹត្តវាហើយ ហើយក៏ធ្លាប់បានឃើញលទ្ធផលដ៏អាក្រក់របស់វាទៀតផងដែរ!»
លោកគ្រូ ប៉ុល ហែល៍ម (Paul Helm) បានសរសេរថា «សេរីភាពដែលយើងនឹងមាននៅស្ថានសួគ៌ គឺជាសេរីភាពចេញពីការប្រព្រឹត្តបាប។ នោះមិនគ្រាន់តែមានន័យថា អ្នកជឿនឹងមានសេរីភាពចេញពីអំពើបាបប៉ុណ្ណោះនោះទេ តែក៏មានន័យថា យើងបានក្លាយជាមនុស្សថ្មីរហូតដល់លក្ខណៈដែលយើងនឹងលែងអាចប្រព្រឹត្តបាបបានទៀតឡើយ។ យើងនឹងលែងចង់ប្រព្រឹត្តបាប ហើយយើងក៏រឹតតែលែងចង់ទៅប្រព្រឹត្តបាបទៀតផង។»
តើអ្នកអាចប្រើប្រាស់គោលជំនឿអំពីស្ថានសួគ៌ក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដោយរបៀបណាបាន?
នៅពេលដែលយើងរៀបរាប់អំពីស្ថានសួគ៌ដូចដែលព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើង នោះយើងនឹងឃើញថា ស្ថានសួគ៌គឺជាទីកន្លែងដ៏ល្អមួយដែលយើងអាចប្រើប្រាស់បានទុកជាចំណុចមួយក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ។ រីឯ សាតាំងវិញវាក៏មានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងលើការយល់ដឹងដ៏ខុសឆ្គងរបស់យើងទាក់ទងនឹងស្ថានសួគ៌ផងដែរ។ ប្រសិនបើយើងរៀបរាប់ស្ថានសួគ៌ថាជាកន្លែងដែលគ្មានអ្វីអស្ចារ្យ អួលអាប់ ធុញទ្រាន់ ជាកន្លែងដ៏អផ្សុកដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់ឲ្យចង់ទៅទីនោះសោះ នោះយើងប្រាកដជានឹងបាត់បង់ចំណង់ចិត្តក្នុងការចង់ផ្សាយដំណឹងល្អហើយជាមិនខាន។
តើហេតុអ្វីបានជាយើងចង់ឲ្យមិត្តភក្ដិរបស់យើងចំណាយពេលវេលានៅកន្លែងដែលធុញទ្រាន់ជារៀងរហូតអញ្ចឹង? ហើយហេតុអ្វីបានជាយមិត្តភក្ដិយើងគួរចង់ទៅទីនោះ? គ្មានអ្នកណាចង់ធ្វើជាខ្មោចក្រោយពីគាត់ស្លាប់ទៅនោះទេ។ មនុស្សយើងមិនចង់បានជីវិតដែលគ្មានរូបកាយនោះឡើយ វាប្រៀបដូចនឹងការដែលយើងមិនចង់ទទួលបានកែវដែលប្រេះបែកស្រាំនោះទេ។
ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទយល់ថា ស្ថានសួគ៌គឺជាកន្លែងដ៏អរសប្បាយពិតប្រាកដ ដែលទីកន្លែងនោះជាផែនដីថ្មី ហើយនឹងមានមនុស្សដែលបានការសង្គ្រោះដោយមានការស្ដារឡើងវិញនូវទំនាក់ទំនងដែលគ្មានបាប និងសេចក្ដីស្លាប់។ ហើយផងដែរ ស្ថានសួគ៌ក៏ជាកន្លែងដែលមានតន្ត្រី មានសិល្បៈ មានវិទ្យាសាស្ត្រ មានកីឡា មានអក្សរសាស្ដ្រ និងប្រពៃណី នោះយើងប្រាកដជាចង់ផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សនៅលើផែនដីនេះហើយ ហើយយើងក៏នឹងទទួលបានការលើកទឹកចិត្តផងដែរ។ «ការដែលគេរស់នៅយ៉ាងអរសប្បាយអស់កល្បជានិច្ច» គឺមិនមែនគ្រាន់តែជារឿងព្រេងនោះឡើយ។ តែវាជាការដែលព្រះជាម្ចាស់បានទិញយើងដោយព្រះលោហិតនៃក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលទុកចិត្តលើដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គ។
រីឯ នៅផែនដីថ្មី យើងនឹងលែងមានការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយទៀតហើយ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់នឹងជូតនូវរាល់ទឹកភ្នែករបស់យើងចេញ (វិវរណៈ ២១:៤)។ នោះឯងជាសេចក្ដីសន្យាដ៏ល្អឥតខ្ចោះដែលយើងអាចផ្សាយដល់អ្នកមិនជឿ។ យើងមិនគួរមានការខ្មាសអៀននោះឡើយក្នុងការដែលយើងប្រាប់គេថា សេចក្ដីអរសប្បាយដែលគេចង់បាន រួមទាំងការផ្សះផ្សាដែលគេចង់ទទួលបានពីព្រះជាម្ចាស់ គឺមានតែនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះ។ នេះហើយជាហេតុផលដែលធ្វើឲ្យដំណឹងល្អពិតជាដំណឹងល្អនៃ «សេចក្ដីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ!» មែន។
មតិយោបល់
Loading…