តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណាដែរចំពោះគ្រូបង្វឹកដែលដឹកនាំកីឡាករ ប៉ុន្តែមិនដែលហ្វឹកហ្វឺនកីឡាកររបស់ខ្លួន? ឬក៏គ្រូបង្រៀនគណិតវិទ្យាដែលពន្យល់អំពីមេរៀន ប៉ុន្តែមិនដែលកែតម្រូវកំហុសសិស្សរបស់គាត់? ឬក៏គ្រូពេទ្យម្នាក់ ដែលនិយាយពីសុខភាព ប៉ុន្តែគាត់មានភាពព្រងើយកន្តើយនឹងជំងឺមហារីក?
លោកអ្នកប្រហែលជានិយាយថា ពួកគេទាំងអស់នោះកំពុងតែធ្វើការងាររបស់ពួកគេតែពាក់កណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងការបង្ហាត់អត្តពលិក គឺទាមទារការណែនាំ និងការបង្វឹកបង្វឺនឲ្យបានទៀងទាត់។ ការបង្រៀនទាមទារឲ្យមានការពន្យល់ និងការកែតម្រូវទៅដល់សិស្ស។ ការព្យាបាលទាមទារការលើកទឹកចិត្តអំពីសុខភាព និងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺ ដែលអ្នកជំងឺកំពុងតែមាន។ ពិតមែនឬ?
ចុះតើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណាចំពោះក្រុមជំនុំមួយដែលធ្វើការបង្រៀន និងធ្វើការបង្កើតសិស្ស ប៉ុន្តែមិនអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ? តើលោកអ្នកគិតថា ការធ្វើបែបនោះ សមហេតុផលដែរឬទេ? ខ្ញុំអាចសន្មតថា វាអាចសមហេតុផលសម្រាប់ក្រុមជំនុំជាច្រើន ពីព្រោះក្រុមជំនុំទាំងអស់នោះមានការបង្រៀន និងការបង្កើតសិស្ស ប៉ុន្តែ ក៏មានក្រុមជំនុំតិចតួចណាស់ដែលអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ពួកគេ។ បញ្ហាគឺថា ការបង្កើតសិស្សដោយគ្មានការដាក់វិន័យ ដូចជាគ្រូពេទ្យដែលមានភាពព្រងើយកន្តើយចំពោះដុំពកនៅលើសាច់អញ្ចឹង។
ខ្ញុំយល់ពីការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ។ វាជាបញ្ហាដ៏ពិបាកមួយ ចំពោះហេតុផលមួយចំនួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំនេះ វាជាការស្ទាក់ស្ទើរមួយ ដែលយើងភាគច្រើនប្រហែលជាគិតថាជាការស្ទាក់ស្ទើរដោយសារយើងគិតថា ខ្លួនមានប្រាជ្ញា និងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនជាងព្រះទៅទៀត។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បាន «ផ្ចាញ់ផ្ចាលចំពោះអស់អ្នកណាដែលទ្រង់ស្រឡាញ់» ហើយ «ទ្រង់វាយប្រដៅដល់អស់ទាំងកូនដែលទ្រង់ទទួល» (ហេព្រើរ ១២:៦)។ តើយើងកំពុងតែដឹងច្បាស់ ជាងព្រះមែនដែរឬទេ?
ព្រះទ្រង់វាយប្រដៅកូនៗរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ជីវិត ការលូតលាស់ និងសុខភាពរបស់ពួកគេ៖ «ព្រះដែលទ្រង់វាយផ្ចាល នោះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើងវិញ ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់» (ហេព្រើរ ១២:១០)។ ពិតណាស់ ការវាយផ្ចាល វាមានការឈឺចាប់ ប៉ុន្តែវាមានប្រយោជន៍៖ «កាលណាយើងត្រូវសេចក្ដីផ្ចាញ់ផ្ចាល នោះមើលទៅដូចជាព្រួយណាស់ មិនមែនសប្បាយទេ តែក្រោយមក នោះទើបបង្កើតផលដ៏សុខសាន្តនៃសេចក្ដីសុចរិតដល់អស់អ្នកណាដែលត្រូវរងទ្រាំនោះវិញ» (ហេព្រើរ ១២:១១)។ ការបង្កើតផលដ៏សុខសាន្តនៃសេចក្ដីសុចរិត! នោះគឺជារូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។
នៅទីបំផុត ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំនឹងនាំឲ្យក្រុមជំនុំរីកចម្រើន ដូចជាការកាត់លួសគុម្ពោតផ្កាកុលាបដែលនាំឲ្យមានផ្កាកាន់តែច្រើនអញ្ចឹងដែរ។ មួយវិញសោត កាប្រៀនប្រដៅក្រុមជំនុំគឺ ជាទិដ្ឋភាពមួយដែលបង្ហាញនូវភាពជាសិស្សរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ សូមកត់សម្គាល់ថាពាក្យ «សិស្ស» និង «ការដាក់វិន័យ» មានដើមកំណើតពីពាក្យបងប្អូនជីដូនមួយ ។ ពាក្យទាំងពីរនេះ ដកស្រង់ចេញពីវិស័យនៃការអប់រំដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការបង្រៀន និងការកែតម្រូវ។ វាមិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ ដែលគេប្រើប្រាស់ពាក្យនេះជាច្រើនសតវត្សមកហើយដែលសំដៅទៅលើ «ទម្រង់ការដាក់វិន័យ» និង «ទម្រង់ការកែតម្រូវ»។
គោលដៅរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសៀវភៅនេះ គឺដើម្បីណែនាំអ្នកអានពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ—ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងពាក្យ ដូចជា «អ្វី» «ពេលណា» «របៀបណា» និងពាក្យមួយចំនួនទៀតដែលផ្ដោតទៅលើ «ហេតុអ្វី»។
តើអ្វីទៅជាការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ?
តើអ្វីទៅជាការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំបែបកែតម្រង់? ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ គឺជាដំណើរការនៃការកែតម្រូវអំពើបាបនៅក្នុងក្រុមជំនុំ និងសមាជិករបស់ក្រុមជំនុំ។ នេះអាចមានន័យថា ការកែតម្រូវអំពើបាបតាមរយៈពាក្យ ការដាក់វិន័យដោយផ្ទាល់។ ហើយការដាក់វិន័យក៏អាចមានន័យថា ជាការកែតម្រូវអំពើបាបដោយការដកបុគ្គលម្នាក់ចេញពីភាពជាសមាជិកជាផ្លូវការរបស់ក្រុមជំនុំ។ ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំអាចធ្វើបានតាមរបៀបជាច្រើន ប៉ុន្តែគោលដៅគឺត្រូវតែផ្ដោតទៅលើការកែតម្រូវចំពោះរាស្ត្រព្រះដែលប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់របស់ទ្រង់។
មិនមែនជាការសងសឹក ប៉ុន្តែជាការស្ដារឡើងវិញដើម្បីព្យាបាល ពាក្យទំនាយ និងការកំណត់ពេលវេលាជាមុន
ការកែតម្រូវអំពើបាបនេះ គឺមិនមែនជាសកម្មភាពនៃការសងសឹកនោះទេ ហើយវាក៏មិនមែនជាការអនុវត្តន៍ភាពយុត្តិធម៌នៃព្រះនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ជាការស្ដារឡើងវិញដើម្បីព្យាបាល ពាក្យទំនាយ និងការកំណត់ពេលវេលាជាមុន។ ខ្ញុំចង់មានន័យថា ការព្យាបាលឡើងវិញគឺ ដើម្បីជួយគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗ និងក្រុមជំនុំឲ្យរីកចម្រើនក្នុងការគោរពព្រះអម្ចាស់—នៅក្នុងភាពដូចអង្គព្រះ។ ប្រសិនបើសមាជិកណាម្នាក់នៃក្រុមជំនុំបាននិយាយដើម ឬបង្កាច់បង្ខូចអ្នកដទៃ សមាជិកក្រុមជំនុំម្នាក់ទៀត គួរតែកែតម្រូវអំពើបាបរបស់អ្នកនោះ ដើម្បីឲ្យអ្នកនោះឈប់និយាយដើមអ្នកដទៃទៀត ហើយនិយាយពាក្យសម្ដីដោយពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ជំនួសឲ្យពាក្យនិយាយដើមគេវិញ។ ព្រះអម្ចាស់មិនប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដើម្បីធ្វើបាបដោយខុសឆ្គងណាមួយនោះទេ ហើយរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ក៏មិនគួរប្រព្រឹត្តប្រើព្រះបន្ទូលទ្រង់ដើម្បីប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែរ។
ដោយការនិយាយថា ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំគឺជាពាក្យទំនាយ ខ្ញុំចង់មានន័យថា វាគឺជាការបំភ្លឺពន្លឺនៃសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះពីកំហុស និងអំពើបាបរបស់នរណាម្នាក់។ ការបំភ្លឺរបស់ពន្លឺគឺវាត្រូវតែលាតត្រដាងជំងឺមហារីកនៅក្នុងខ្លួន ឬក៏លាតត្រដាងជីវិតរបស់អ្នកណាម្នាក់ ដើម្បីឲ្យជំងឺមហារីកអាចនឹងត្រូវបានព្យាបាល។ អំពើបាប គឺជាមេនៃការបោកបញ្ឆោត។ ឧទាហរណ៍ ការនិយាយដើមអ្នកដទៃប្រៀបដូចជាការពាក់របាំងមុខនៃ «ការខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំង»។ អ្នកនិយាយដើមអ្នកដទៃប្រហែលជាគិតថា ពាក្យរបស់គាត់សមហេតុផល គាត់ថែមទាំងមានការយកចិត្តទុកដាក់មុននឹងគាត់និយាយចេញទៀតផង។ ប៉ុន្តែការបង្កើតសិស្សក្នុងក្រុមជំនុំលាតត្រដាងពីអ្វីដែលអំពើបាបកំពុងតែមាននោះវិញ។ វាត្រូវតែលាតត្រដាងអំពើបាបទៅដល់មនុស្សមានបាប និងអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើបាបទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេបានទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ និងរៀនសូត្រពីអំពើបាបទាំងនោះ។
ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំគឺជាការកំណត់ពេលវេលាទុកជាមុន វាជារូបភាពតូចមួយនៃការជំនុំជម្រះនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលព្រមានអំពីការជំនុំជម្រះកាន់តែធំសម្បើមដែលនឹងមកដល់នៅថ្ងៃអនាគត (សូមមើល ១កូរិនថូស ៥:៥)។ ការព្រមានបែបនេះគឺ នឹងមិនមានអ្វីសំខាន់ទាល់តែសោះ ប្រសិនបើគ្មានព្រះទ័យសន្ដោសមេត្តាពីព្រះទេនោះ។ ឧបមាថា គ្រូបង្រៀនក្នុងថ្នាក់រៀនម្នាក់បានផ្ដល់ពិន្ទុនៃការប្រឡងឲ្យសិស្សម្នាក់ជាប់ពេញមួយឆមាស ព្រោះគាត់ខ្លាចសិស្សនោះបាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវតម្រូវឲ្យសិស្សនោះធ្លាក់នៅចុងឆមាសវិញ។ នោះហើយគឺមិនមានចិត្តសន្ដោសមេត្តានោះទេ! ដូចគ្នាដែរ ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំគឺជារបៀបមួយដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដើម្បីនិយាយទៅកាន់សមាជិកក្រុមជំនុំដែលជាប់ក្នុងអំពើបាបថា «សូមប្រយ័ត្នប្រយែង បើអ្នកនៅតែបន្តតាមផ្លូវនេះ អ្នកនឹងមានទោសធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត ចូរកែប្រែចិត្តឡើងវិញឥឡូវនេះ»។
វាមិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលមនុស្សមិនចូលចិត្តការទូន្មានប្រៀនប្រដៅ។វាពិបាក។ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណាខ្លាំងប៉ុណ្ណា ដែលទ្រង់បានព្រមានរាស្ត្រទ្រង់ពីការជំនុំជម្រះដែលនឹងមកដល់ប្រៀបដូចជាផ្លូវចង្អៀតតូចៗពេលនេះ!
មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃទេវសាស្ត្រព្រះគម្ពីរ
នៅក្រោយការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ មានប្រវត្តិសាស្ត្រនៃគម្រោងការប្រោសលោះ—វាគឺជាគម្រោងនៃការស្ដាររាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលបានជំពប់ដួលឲ្យបានទៅកាន់ទីកន្លែងដែលពួកគេនឹងបង្ហាញនូវភាពដូចជារូបអង្គទ្រង់ម្ដងទៀត ខណៈដែលពួកគេពង្រីកការគ្រប់គ្រងដ៏សប្បុរស និងគោរពតាមបញ្ញត្តនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់ឲ្យបានពាសពេញផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦-២៨; ៣:១-៦)។
លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា បង្កើតមកដូចរូបអង្គទ្រង់។ អ៊ីស្រាអែលក៏ដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ លោក អ័ដាម និង នាង អេវ៉ា បានបរាជ័យក្នុងការធ្វើជាតំណាងរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានជំរុញដោយសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើលក្ខខណ្ឌរបស់ពួកគេ នោះហើយបណ្ដាលឲ្យពួកគេត្រូវនិរទេសចេញពីទីកន្លែងរបស់ព្រះ គឺសួនអេដែន។ អ៊ីស្រាអែលបរាជ័យក្នុងការរក្សាបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងការបង្ហាញពីលក្ខណៈរបស់ព្រះដល់ប្រជាជាតិនានា ជាលទ្ធផលនាំឲ្យមានការនិរទេសចេញផងដែរ។
ក្នុងនាមជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ទង្វើរបស់យើងក៏បង្ហាញពីព្រះ ដូចជាកញ្ចក់ដែលឆ្លុះបង្ហាញពីវត្ថុដែលនៅពីខាងមុខវាអញ្ចឹងដែរ។ បញ្ហាគឺថា ការធ្លាក់ចុះរបស់មនុស្សជាតិបាននាំមកនូវការបង្ខូចសណ្ឋាននៃរូបអង្គព្រះ ដូចជាកញ្ចក់ដែលមានផ្នត់ៗជាច្រើន។ ឧទាហរណ៍ ការធ្លាក់ចុះរបស់មនុស្សជាតិបានកើតឡើងតាមរយៈការនិយាយកុហករបស់ពួកគេ ដូច្នេះហើយលោកីយ៍បានសន្និដ្ឋានថា ព្រះបន្ទូលផ្ទាល់របស់ព្រះអម្ចាស់ក៏មិនគួរឲ្យជឿទុកចិត្តបានទេ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏ជាអ្នកកុហកផងដែរ។ ស្នាព្រះហស្តយ៉ាងណា អ្នកដែលបង្កើតក៏យ៉ាងនោះដែរ។
អរព្រះគុណទៅដល់ព្រះ ដោយសារកូនប្រុសម្នាក់របស់លោក អ័ដាម និងកូនប្រុសម្នាក់របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ម្នាក់នោះហើយដែល សាវ័ក ប៉ុល បានរៀបរាប់ថា «ជារូបអង្គនៃព្រះដ៏មើលមិនឃើញ» (កូឡូស ១:១៥)។ ឥឡូវនេះ អស់អ្នកណាដែលបានរួមជាមួយនឹងព្រះរាជបុត្រា គឺគាត់ទទួលបាន «រូបអង្គ [ទ្រង់]» ដូចគ្នានោះដែរ ដោយសារការដែលយើងរៀនធ្វើតាមរយៈជីវិតនៃក្រុមជំនុំ «ពីសិរីល្អទៅដល់សិរីល្អ» (សូមមើល ២កូរិនថូស ៣:១៨; រ៉ូម ៨:២៩; ១កូរិនថូស ១៥:៤៩; កូឡូស ៣:៩-១០)។
ក្រុមជំនុំគួរតែជាកន្លែង ដែលប្រជាជាតិនានាអាចចូលទៅស្វែងរកអស់អ្នកជារូបអង្គរបស់ព្រះអម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ និងស្មោះត្រង់។ នៅពេលដែលលោកីយ៍មើលឃើញពីភាពបរិសុទ្ធ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការរួបរួមនៃក្រុមជំនុំ នោះពួកគេនឹងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះ ហើយពួកគេនឹងលើកតម្កើងទ្រង់ (សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦; យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥; ១ពេត្រុស ២:១២)។ ដូច្នេះ ការដាក់វិន័យរបស់ក្រុមជំនុំ គឺជាការឆ្លើយតបរបស់ក្រុមជំនុំនៅពេលដែលមានសមាជិកណាម្នាក់បានបរាជ័យក្នុងការរស់នៅជាតំណាងឲ្យភាពបរិសុទ្ធ ដោយមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងមិនមានការរួបរួមជាមួយទ្រង់។ នៅពេលដែលពួកគេរស់នៅក្នុងជីវិតជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ វានឹងក្លាយជាការព្យាយាមកែទ្រង់ទ្រាយនៃរូបអង្គមិនពិត ដែលវាស្ទើរតែដូចជាការដុសសម្អាតធូលីចេញពីកញ្ចក់។
បទគម្ពីរជាក់លាក់
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៦:១៦-១៩ និង ១៨:១៥-២០ បានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ក្រុមជំនុំ ដើម្បីធ្វើការដាក់វិន័យសមាជិកក្រុមជំនុំ។ អំណាចនៃកូនសោដែលចងទុកអ្វីៗលើផែនដី ដែលបានរៀបរាប់ជាលើកដំបូងត្រូវបានប្រគល់ទៅឲ្យក្រុមជំនុំ (ម៉ាថាយ ១៦:១៨; ១៨:១៥-២០) ដែលយើងនឹងពិចារណាដោយយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតនៅខាងក្រោមនេះ។
សាវ័ក ប៉ុល បានរៀបរាប់ពីដំណើរការនៃការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលមានខគម្ពីរមួយចំនួនរួមមាន ១កូរិនថូស ៥, ២កូរិនថូស ២:៦, កាឡាទី ៦:១, អេភេសូរ ៥:១១, ១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤, ២ថែស្សាឡូនីច ៣:៦-១៥, ១ធីម៉ូថេ ៥:១៩-២០, ២ធីម៉ូថេ ៣:៥, និងទីតុស ៣:៩-១១។
សាវ័ក យ៉ូហាន បានសំដៅទៅលើការដាក់វិន័យមួយប្រភេទនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ២យ៉ូហាន ខទី១០។ លោក យូដាស ហាក់ដូចជាមានគំនិតទាក់ទងទៅនឹងការដាក់វិន័យនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យូដាស ខទី២២ និងខទី២៣។ យើងក៏មានឧទាហរណ៍ជាច្រើនទៀតពីព្រះគម្ពីរ។ តាមពិត ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំគឺជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវ និងអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរបានឡើងនៅរាល់ពេលដែលទ្រង់ និងអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរចង់ប្រាប់អ្នកស្តាប់ឲ្យកែតម្រូវអំពើបាបនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។
តើក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យពេលណា?
តើក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យពេលណា? ចម្លើយដ៏ខ្លីរបស់ខ្ញុំគឺនៅពេលមានសមាជិកក្រុមជំនុំប្រព្រឹត្តបាប។ ប៉ុន្តែ ចម្លើយនេះអាចមានភាពខុសគ្នាអាស្រ័យលើការដាក់វិន័យក្រៅផ្លូវការ ឬផ្លូវការដោយផ្អែកទៅលើការប្រើភាពខុសគ្នារបស់ លោក ជេ អាដាម (Jay Adams) ដែលបែងចែករវាងការជួបប្រទះជាលក្ខណៈឯកជន និងការជួបប្រទះផ្ទាល់របស់ក្រុមជំនុំទូទៅ។
វាអាចបង្កឲ្យមានការបន្ទោសផ្ទាល់រវាងបងប្អូនប្រុសស្រីពីរនាក់ក្នុងជំនឿ ទោះជាអំពើបាបបែបណា មិនថាអំពើបាបនោះមានលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងរ ឬស្រាលក្ដី។ មិនមែនមានន័យថា យើងគួរតែស្តីបន្ទោសរាល់អំពើបាបដែលសមាជិកក្រុមជំនុំណាម្នាក់ទៀតចូលរួមធ្វើនោះទេ។ យើងត្រូវតែនិយាយយ៉ាងសាមញ្ញបែបនេះថា រាល់អំពើបាប មិនថាតូចប៉ុនណានោះទេ វាស្ថិតនៅក្នុងអ្វីដែលគ្រីស្ទបរិស័ទពីរនាក់អាចនិយាយជាមួយគ្នាបាន ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នៅកន្លែងផ្ទាល់ខ្លួន និងដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។
យើងត្រូវតាមដានដោយប្រុងប្រយ័ត្ន នៅពេលដែលយើងបង្វែរទៅរកសំណួរដើម្បីសួរថា តើអំពើបាបណាមួយត្រូវការដាក់វិន័យជាផ្លូវការ ឬក៏ត្រូវការទម្រង់ការដាក់វិន័យពីក្រុមជំនុំទូទៅ។
បញ្ជីនៃការដាក់វិន័យតាមព្រះគម្ពីរ
ទេវវិទ្យាចាស់ៗមួយចំនួនបានបង្ហាញបញ្ជីឈ្មោះនៃពេលវេលាដែលសមស្របដើម្បីធ្វើការណែនាំពីការដាក់វិន័យជាផ្លូវការនៃក្រុមជំនុំ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកបម្រើក្រុមជំនុំម្នាក់ឈ្មោះ លោក ចន អេនជេល ជេមស៍ (John Angell James) បាននិយាយថា អំពើបាបប្រាំប្រភេទគួរទទួលការដាក់វិន័យ៖ (១) អំពើទុច្ចរិត និងអំពើអសីលធម៌ទាំងអស់ (សូមមើល ១កូរិនថូស ៥:១១-១៣); (២) ការបដិសេធចំពោះគោលលទ្ធិរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ (សូមមើល កាឡាទី ១:៨; ២ធីម៉ូថេ ២:១៧-២១; ១ធីម៉ូថេ ៦:៣៥; ២យ៉ូហាន ខទី១០); (៣) ការបំផុសឲ្យមានការបែកបាក់ (ទីតុស ៣:១០); (៤) ការមិនផ្គត់ផ្គង់ឲ្យពួកញាតិសន្តានជិតស្និទ្ធរបស់ពួកគេនៅពេលពួកគេមានសេចក្ដីត្រូវការនៃការផ្គត់ផ្គង់ (១ធីម៉ូថេ ៥:៨); (៥) ការវាតចិត្តដែលមិនទទួលការផ្សះផ្សា (ម៉ាថាយ ១៨:៧)[១]។
ប្រភេទបញ្ជីការដាក់វិន័យតាមព្រះគម្ពីរទាំងនេះ អាចមានប្រយោជន៍ទៅដល់ក្រុមជំនុំ។ សូមកត់សម្គាល់ថា អំពើបាបនីមួយៗដែលបានពណ៌នាខាងលើគឺមានលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងរ និងបានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់តាមរយៈឫកពាខាងក្រៅ។ អំពើបាបទាំងនេះអាចមើលឃើញដោយភ្នែក ឬអាចឮដោយត្រចៀក វាមិនមែនគ្រាន់តែជាអំពើបាបខាងក្នុងចិត្តតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ ហើយការបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់នៃឫកពាខាងក្រៅនោះ ពួកគេបានបំភាន់ទាំងលោកីយ៍ និងចៀមផ្សេងទៀតឲ្យវង្វេងពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលបញ្ជីនៃការដាក់វិន័យនេះមិនអាចធ្វើបានគឺកំណត់អំពីអំពើបាបដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដែលព្រះគម្ពីរមិនដែលនិយាយ (ចុះការពន្លូតកូន?)។ លើសពីនេះ អត្ថបទព្រះគម្ពីរស្តីពីការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំគឺ គ្រាន់តែនិយាយពីអំពើបាបជាក់លាក់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ដូចជាការពិភាក្សាពីអំពើបាបនៃការដេកជាមួយប្រពន្ធរបស់ឪពុកខ្លួន នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៥។ ប៉ុន្តែ ប្រាកដណាស់ សាវ័ក ប៉ុល មិនបានមានន័យថា គ្រាន់តែដាក់វិន័យអំពើបាបនោះទេ។ តើក្រុមជំនុំគួរបន្ថែមគំរូនៃការដាក់វិន័យបែបនេះទៅនឹងអំពើបាបផ្សេងទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច?
ឫកពាខាងក្រៅ ភាពធ្ងន់ធ្ងរ និងការមិនប្រែចិត្ត
កត្តាទីមួយ៖ ដើម្បីសង្ខេបទិន្នន័យព្រះគម្ពីរគឺ ការដាក់វិន័យក្រុមជំនុំជាផ្លូវការទាមទារនៅក្នុងករណីនៃអំពើបាបបង្ហាញឲ្យឃើញតាមរយៈឫកពាខាងក្រៅ ភាពធ្ងន់ធ្ងរ និងការមិនប្រែចិត្ត។ អំពើបាបត្រូវតែមានការបង្ហាញឲ្យឃើញតាមរយៈឫកពាខាងក្រៅ។ វាត្រូវតែជាអ្វីមួយដែលអាចមើលឃើញដោយភ្នែក ឬអាចឮដោយត្រចៀក។ ក្រុមជំនុំមិនគួរឆាប់បោះចោលការព្រមានណាមួយឡើយ រាល់ពេលដែលសមាជិកក្រុមជំនុំណាម្នាក់ត្រូវបានសង្ស័យថា មានសេចក្តីលោភលន់ ឬមានអំនួតនៅក្នុងចិត្តនោះ។ វាមិនមែនមានន័យថា អំពើបាបក្នុងចិត្តមិនធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ។ ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបថា យើងមិនអាចមើលឃើញចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកបាននោះទេ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត បញ្ហាក្នុងចិត្តពិតប្រាកដនឹងលេចចេញមកជារូបរាង (១សាំយូអែល ១៦:៧; ម៉ាថាយ ៧:១៧; ម៉ាកុស ៧:២១)។
កត្តាទីពីរ៖ យើងត្រូវចាត់ទុកអំពើបាបនោះថាវាជារឿងធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាឧទាហរណ៍ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញបងប្រុសម្នាក់និយាយបំផ្លើសព័ត៌មានលម្អិតអំពីរឿងមួយ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវជួបនឹងគាត់ជាលក្ខណៈឯកជន ដើម្បីពិភាក្សាអំពីរឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រហែលជាមិននាំគាត់ទៅមុខក្រុមជំនុំនោះទេ ទោះបីគាត់បដិសេធមិនទទួលកំហុសក៏ដោយ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនធ្វើដូច្នេះ? មូលហេតុទីមួយ៖ អ្វីមួយដែលដូចជាអំពើបាប នៃការពង្រីករឿងរ៉ាវមានមូលដ្ឋាននៅកន្លែងសំខាន់ជាងនេះ និងអំពើបាបដែលមើលមិនឃើញដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួននិយម។ ទាំងនោះហើយគឺ ជាអំពើបាបដែលខ្ញុំចង់ចំណាយពេលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំដើម្បីពិភាក្សាជាមួយគាត់។ មូលហេតុទីពីរ៖ ការបន្តស្វែងរករាល់អំពើបាបបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងជីវិតរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំ ប្រហែលជានឹងបង្កឲ្យមានភាពច្របូកច្របល់ ហើយជំរុញក្រុមជំនុំឆ្ពោះទៅរកការដោះស្រាយខាងផ្លូវច្បាប់។ មូលហេតុទីបី៖ ត្រូវមានកន្លែងសម្រាប់សេចក្ដីស្រឡាញ់ ឲ្យអស់ពីចិត្តដើម្បី «គ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត» ក្នុងជីវិតរបស់ក្រុមជំនុំ (១ពេត្រុស ៤:៨)។ មិនមែនរាល់អំពើបាប ត្រូវតែមានការដេញដោលរហូតដល់ទីផុតនោះឡើយ។ ពិតជាអរគុណដល់ព្រះ ដែលទ្រង់មិនបានធ្វើដូច្នេះ ជាមួយយើងរាល់គ្នា។
កត្តាចុងក្រោយ៖ ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំជាផ្លូវការ គឺជាសកម្មភាពដ៏សមស្របមួយនៅពេលដែលអំពើបាប មិនមានការកែប្រែចិត្ត។ ដោយយោងតាមព្រះគម្ពីរ ក្រុមជំនុំដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ ត្រូវប្រឈមមុខនឹងបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះដោយផ្ទាល់ ប្រសិនបើគាត់មិនព្រមលះបង់ចោលអំពើបាបនោះទេ។ តាមរយៈការបង្ហាញចេញមក បុគ្គលនោះផ្តល់តម្លៃដល់អំពើបាបច្រើនជាងផ្តល់តម្លៃដល់ព្រះយេស៊ូវ។ វាអាចមានការលើកលែងមួយចំពោះបញ្ហានេះដែលយើងនឹងពិចារណាខាងក្រោម។
កត្តាទាំងបី គឺបានចូលរួមក្នុងបទពិសោធន៍លើកដំបូងរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងការកែតម្រូវការដាក់វិន័យរបស់ក្រុមជំនុំ។ អ្នកដែលត្រូវចោទសួរបានក្លាយជាមិត្តល្អ និងជាដៃគូររបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ទាំងខ្ញុំ និងក្រុមជំនុំបានភ្លេចខ្លួនចំពោះការពិតដែលថា គាត់បានចូលរួមក្នុងរបៀបរស់ នៅនៃអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ គឺរហូតដល់គាត់ប្រាប់ខ្ញុំនៅថ្ងៃមួយ ពេលពួកយើងកំពុងបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយគ្នា។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានសួរគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបាននិយាយអំពីសកម្មភាពដែលគាត់បានធ្វើ។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយថា គាត់បានធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់មានមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះវិញ។ ខ្ញុំបានធ្វើការជំរុញលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ប្រែចិត្ត។ នៅទីបំផុត អ្នកផ្សេងទៀតក៏ធ្វើដូចគ្នានេះដែរ។ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយដូចគ្នានឹងយើងទាំងអស់គ្នាថា៖ «ព្រះមិនខ្វល់នឹងរឿងនេះទេ»។ បន្ទាប់ពីការសន្ទនាជាមួយគាត់ជាច្រើនខែកន្លងមក ក្រុមជំនុំបានប្រកាសជាផ្លូវការដោយធ្វើការដកគាត់ចេញពីក្រុមជំនុំ។ អំពើបាបរបស់គាត់គឺធ្ងន់ធ្ងរ ការមិនប្រែចិត្តបានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់តាមរយៈជីវិតខាងក្រៅរបស់គាត់។ វានឹងធ្វើឲ្យអ្នកដទៃយល់ខុសអំពីអត្ថន័យនៃការធ្វើជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ក្រុមជំនុំបានចំណាយពេលជាច្រើនខែដើម្បីបន្តតាមដានសកម្មភាពរបស់គាត់។ ពួកយើងស្រឡាញ់គាត់។ ពួកយើងចង់ឲ្យគាត់បែរចេញពីអំពើបាបរបស់គាត់ ហើយចង់ឲ្យគាត់ដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានតម្លៃជាងអ្វីដែលលោកីយ៍ផ្ដល់ឲ្យគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាច្បាស់ណាស់ថា គាត់មិនមានចេតនាចង់បែរចេញពីអំពើបាបរបស់គាត់ភ្លាមៗនោះទេ។ គាត់មានការតាំងចិត្តមុតមាំរួចជាស្រេច។ គាត់មានជម្រើសក្នុងការជ្រើសរើសរវាងអំពើបាបរបស់គាត់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ គាត់បានជ្រើសរើសអំពើបាប។ ដូច្នេះ ក្រុមជំនុំបានធ្វើការប្រកាសជាផ្លូវការក្នុងការដកគាត់ចេញពីក្រុមជំនុំ។
តើក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? ព្រះយេស៊ូវបានផ្តល់គំរូជាមូលដ្ឋាននៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧។ ទ្រង់មានបន្ទូលជាពាក្យទូន្មានដូចតទៅ៖
- បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងអ្នក នោះឲ្យទៅបន្ទោសគាត់ ក្នុងកាលដែលមានតែអ្នក ហើយនិងគាត់។ បើគាត់ស្តាប់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានបងឬប្អូននោះមកវិញ។ តែបើគាត់មិនព្រមស្តាប់ទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយសារស្មរបន្ទាល់២ ឬ៣នាក់។ បើគាត់មិនព្រមស្តាប់អ្នកទាំងនោះទេ នោះត្រូវតែប្រាប់ដល់ពួកជំនុំ។ ហើយបើមិនព្រមស្តាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ។
សូមកត់សម្គាល់នៅទីនេះថា ការបន្ទោសចាប់ផ្ដើមរវាងបងប្អូនពីរនាក់ ហើយការឆ្លើយតបមិនគួរឲ្យលើសពីអ្វីដែលចាំបាច់ ដើម្បីបង្កើតការផ្សះផ្សានោះទេ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលពណ៌នាអំពីដំណើរការនេះជាបួនវិធានការ។
វិធានការជាមូលដ្ឋានចំនួនបួន
១. បើបញ្ហាអំពើបាបអាចត្រូវបានដោះស្រាយដោយមនុស្សពីរនាក់ បញ្ហានេះត្រូវបានបញ្ចប់។
២. បើមិនអាចដោះស្រាយបានទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ «ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយសារស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់» (ម៉ាថាយ ១៨:១៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ឃ្លានេះ ដែលក្នុងបរិបទនេះមានន័យថា ការពារមនុស្សពីការចោទប្រកាន់មិនពិតពីកណ្ឌគម្ពីរ ចោទិយកថា ១៩។ ជាក់ស្ដែង កណ្ឌគម្ពីរ ចោទិយកថា ទាមទារឲ្យមាន «ការពិនិត្យសួរដោយហ្មត់ចត់» នៅពេលណាដែលមានការសង្ស័យអំពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាបណាមួយ (ចោទិយកថា ១៩:១៨)។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ ព្រះយេស៊ូវក៏ចង់មានបន្ទូលដែលមានន័យដូចគ្នានេះដែរ ទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យពួកគេខ្វល់ខ្វាយជាមួយនឹងសេចក្តីពិត និងសេចក្តីយុត្តិធម៌ ដែលអាចតម្រូវឲ្យមានការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីទទួលបានវា។ ពិតណាស់ មានការប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ និងបង្ហាញដោយឫកពាខាងក្រៅជាក់ជាមិនខាន ដូច្នេះ យើងត្រូវការស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយព្រោះថា អ្នកប្រព្រឹត្តល្មើសនោះមិនបានប្រែចិត្ត។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ការចូលរួមពីស្មរបន្ទាល់ (សាក្សី) នឹងនាំឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបមានស្មារតីល្អឡើងវិញ ឬជួយឲ្យគាត់យល់ឃើញថា គាត់មិនគួរប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាំងនោះទេ។ ទោះបីភាគីណាមួយគិតថា ត្រូវមានភាពប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែទាំងវិធានការនេះ និងវិធានការមុនៗ អាចកើតឡើងបានដោយប្រើពេល និងការជួបពិភាក្សាជាច្រើនដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ។
ប្រសិនបើការអន្តរាគមន៍ដោយសារស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់មិនទទួលបានលទ្ធផល នោះភាគីដែលមិនព្រម ត្រូវប្រាប់រឿងនេះដល់ក្រុមជំនុំ (ម៉ាថាយ ១៨:១៧ក)។ ជាធម្មតា នៅក្នុងក្រុមជំនុំខ្ញុំ រឿងបែបនេះត្រូវមានការជួយស្រាយ ដោយពួកចាស់ទុំ ដោយសារព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសិទ្ធិដល់ពួកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ ដើម្បីផ្តល់ការត្រួតពិនិត្យលើកិច្ចការទាំងអស់របស់ក្រុមជំនុំ (១ធីម៉ូថេ ៥:១៧; ហេព្រើរ ១៣:១៧; ១ពេត្រុស ៥:២)។ ពួកចាស់ទុំនឹងប្រកាសភាគី ដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីអំពើបាបដោយឫកពាខាងក្រៅ អំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ និងអំពើបាបនៃការមិនប្រែចិត្ត។ ពួកចាស់ទុំ នឹងរៀបរាប់សង្ខេបពីអំពើបាប ជាការរៀបរាប់ដែលត្រូវបានសម្រេចថា មិនត្រូវឲ្យសមាជិកក្រុមជំនុំដទៃផ្សេងទៀតជំពប់ដួល ឬនាំមកនូវភាពអាម៉ាស់ហួសហេតុដល់សមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់របស់ពួកគេឡើយ។ ហើយជាធម្មតា ពួកចាស់ទុំនឹងផ្តល់ពេលពីរខែដល់ក្រុមជំនុំ ដើម្បីស្វែងរកអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយបន្ទាប់មក ហៅគាត់ឲ្យមកជួបពួកគាត់ ដើម្បីជួយស្វែងរកដំណោះស្រាយឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះ មានការប្រែចិត្ត។
វិធានការចុងក្រោយនៃការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ គឺការបដិសេធមិនឲ្យអ្នកនោះចូលរួមការប្រកបក្នុងក្រុមជំនុំ ឬបដិសេធមិនទទួលស្គាល់គាត់ ជាសមាជិកភាពនៃក្រុមជំនុំដែលមានន័យថា អ្នកនោះត្រូវបានដកចេញពីតុរបស់ព្រះអម្ចាស់៖ «ហើយបើមិនព្រមស្តាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ» (ម៉ាថាយ ១៨:១៧ខ)។ អ្នកនោះត្រូវរាប់ទុកថា ជាអ្នកក្រៅដោយឡែកពីរាស្ដ្រនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះ ដែលជាអ្នកដែលមិនគួរបរិភោគអាហារនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (ទោះបីជាក្រុមជំនុំប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់បន្តចូលរួមការប្រជុំ ប៉ុន្តែសូមមើលការពិភាក្សាខាងក្រោម)។ រយៈពេលពីរខែបានផុតកំណត់ ក្រុមជំនុំរបស់យើងផ្ទាល់នឹងចាត់វិធានការយ៉ាងតឹងរឹងនេះ បើសិនអ្នកនោះបានបដិសេធមិនព្រមលះបង់ចោលអំពើបាបរបស់ខ្លួន។ ពីរខែគឺជាចំនួនខែដែលគ្រាន់តែដាក់ឲ្យមានសិនតែប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិតវាគ្រាន់តែបង្ហាញពីការកំណត់ពេលវេលាជាមូលដ្ឋានច្បាស់លាស់ ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការជួបជុំរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំ ដែលធ្វើឡើងយ៉ាងទៀងទាត់កំណត់ដោយក្រុមជំនុំយើងប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងស្ថានភាពណាមួយដែលក្រុមជំនុំរបស់យើងជួបប្រទះផ្ទាល់ យើងអាចពិចារណាទៅលើស្ថានភាពចាំបាច់ ដើម្បីបង្កើនពេលវេលា ឬបន្ថយពេលវេលាដើម្បីធ្វើការដោះស្រាយអំពើបាបនោះ។
ហេតុអ្វីបន្ថយ ឬបង្កើនល្បឿនដំណើរការនោះ?
ពេលខ្លះ ដំណើរការនៃការដាក់វិន័យគួរតែដំណើរការឲ្យបានយឺតបន្តិច។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងដំណើរការនេះ ពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តបាប គាត់បានបង្ហាញអារម្មណ៍តិចតួចក្នុងការប្រឆាំងទាស់នឹងបាបរបស់ខ្លួន។ វាគឺជានិស្ស័យធម្មជាតិនៃអំពើបាបក្នុងខ្លួនរបស់អ្នកនោះ ដែលវាមិនគ្រាន់តែជានិស្ស័យធម្មជាតិនៃអំពើបាបដែលត្រូវពិចារណានោះទេ។ មនុស្សមានបាបផ្សេងៗគ្នា ដូច្នេះដើម្បីការដាក់វិន័យឲ្យចំគោលដៅ ទាមទារការប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា។ សាវ័ក ប៉ុល បានទូន្មាន «ដល់ពួកអ្នកដែលគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ហើយជួយកម្សាន្តដល់អ្នកណាដែលមានសេចក្ដីក្រៀមក្រំក្នុងចិត្ត ទាំងគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ និងអត់ឱនចំពោះមនុស្សទាំងអស់» (១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤)។ ពេលខ្លះ វាមិនបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញច្បាស់ភ្លាមៗ ពីមនុស្សដែលគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ឬពីភាពព្រងើយកន្តើយចំពោះអំពើបាប ឬក្នុងករណីប្រសិនបើពួកគេខ្សោយពិតប្រាកដ។
ខ្ញុំចងចាំបានថា កាលខ្ញុំធ្វើការជាមួយបងប្រុសម្នាក់ ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការញៀនមួយប្រភេទ ហើយឆ្លងកាត់ពេលមួយរយៈក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមិនច្បាស់ថា គាត់គ្រាន់តែរកលេសចំពោះការធ្វេសប្រហែសខាងសីលធម៌របស់គាត់ ឬក៏វិញ្ញាណរបស់គាត់ពិតជាទន់ខ្សោយ និងបានខូចសណ្ឋានដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបជាច្រើនឆ្នាំ។ វាពិតជាពិបាកសម្រាប់គាត់ ក្នុងការបញ្ឈប់អំពើបាបរបស់គាត់។ វានឹងអាចប៉ះពាល់ទៅលើភាពឆាប់រហ័សនៃដំណើរការនៃការដាក់វិន័យដែលត្រូវដំណើរការលឿនប៉ុណ្ណា ក្នុងការផ្តល់ចម្លើយចំពោះសំណួរប្រភេទនេះ។
ពេលខ្លះ ដំណើរការនៃការដាក់វិន័យត្រូវបង្កើនល្បឿនឲ្យបានលឿនអាចមានន័យថា យើងត្រូវរំលងមួយ ឬពីរជំហានដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨។ ដោយយោងតាមព្រះគម្ពីរមានការអះអាងចំនួនពីរដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់សម្រាប់ការពន្លឿនដំណើរការនៃការដាក់វិន័យប្រដៅគឺ (១) ការបែងចែកបក្សពួកនៅក្នុងក្រុមជំនុំ និង (២) រឿងអាស្រូវសាធារណៈ (ឧទាហរណ៍៖ អំពើបាបនៃការបំភាន់ ព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងសហគមន៍ក្រៅពីក្រុមជំនុំ)។ ទាក់ទងនឹងការធានាទីមួយ សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា «ឯមនុស្សណាដែលបង្កើតបក្សពួក នោះត្រូវកាត់គេចោលចេញក្នុងពេលក្រោយដែលការដាក់វិន័យគេម្តងពីរហើយ» (ទីតុស ៣:១០)។ វាមិនច្បាស់ទាំងស្រុងទេថា តើសាវ័ក ប៉ុល មានដំណើរការណាមួយក្នុងចិត្តគាត់ នៅត្រង់ចំណុចនេះ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់បានផ្ដល់យោបល់ថា ក្រុមជំនុំគួរតែឆ្លើយតបយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងសម្រេចចិត្តចំពោះអ្នកបង្កើតបក្សពួកក្នុងក្រុមជំនុំ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក៥ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្ហាញនូវដំណើរការមួយកាន់តែលឿនបំផុត។ គាត់បានអំពាវនាវឲ្យក្រុមជំនុំបណ្ដេញសមាជិកម្នាក់នោះចេញពីក្រុមជំនុំភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីអ្នកនោះត្រូវបានគេដឹងថា គាត់បានចូលរួមក្នុងអំពើបាបដ៏គួរឲ្យអាម៉ាស់ជាសាធារណៈ។ នោះហើយគឺជាអំពើបាបមួយ សូម្បីតែសហគមន៍មិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មិនអាចទទួលយកបានដែរ។ ជាក់ស្ដែងសាវ័ក ប៉ុល មិនបានព្រមានទាំងស្រុង ដែលគាត់តម្រូវឲ្យក្រុមជំនុំធ្វើការព្រមានក្នុងករណីដែលអ្នកនោះ អាចនឹងទទួលការផ្លាស់ប្រែចិត្តវិញនោះទេ។ សាវ័ក ប៉ុល គ្រាន់តែប្រាប់ដល់ក្រុមជំនុំឲ្យ «បញ្ជូនមនុស្សយ៉ាងនោះទៅអារក្សសាតាំង» (១កូរិនថូស ៥:៥ក)។
ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវរំលងសំណួរអំពីការប្រែចិត្ត ហើយមិនផ្តល់ឱកាសជាលើកទីពីរដល់អ្នកនោះ? ក្នុងន័យនេះ វាមិនមែនមានន័យថា សាវ័ក ប៉ុល មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងការប្រែចិត្ត ឬការផ្តល់ឱកាសជាលើកទីពីរនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ប្រាប់ក្រុមជំនុំឲ្យបណ្ដេញអ្នកនោះចេញពីក្រុមជំនុំ ដើម្បីឲ្យ «ព្រលឹងវិញ្ញាណបានសង្គ្រោះ ក្នុងថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវវិញ» (១កូរិនថូស ៥: ៥ខ)។ ប្រាកដណាស់ សាវ័ក ប៉ុល បើកចិត្តក្នុងការទទួលស្វាគមន៍អ្នកនោះមកកាន់ក្រុមជំនុំវិញ បើគាត់បានបង្ហាញការប្រែចិត្តពិតប្រាកដ (សូមមើល ២កូរិនថូស ២:៥-៨)។ ប៉ុន្តែ ចំណុចសំខាន់នៅត្រង់នេះគឺ អំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបានដឹងជាសាធារណៈ និងត្រូវបានប្រកាសជាសាធារណៈពីព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះ ក្រុមជំនុំគួរឆ្លើយតបបែបដូចគ្នាទៅនឹងការប្រកាសជាសាធារណៈនៅចំពោះមុខលោកីយ៍ថា «យើងមិនអាចទទួលយកបានទេ! គ្រីស្ទបរិស័ទមិនធ្វើបែបនេះទេ!»
ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើ វាពិតជាមានតម្លៃណាស់ក្នុងសង្កេតមើលនៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៥ ថាមិនមានសំណួរដែលថា តើបុគ្គលនោះបានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើបាប ឬក៏អត់? វាជាការពិតមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើមានគេសួរថា តើអំពើបាបបានកើតឡើង ឬក៏អត់? ក្រុមជំនុំគួរតែផ្អាកឲ្យបានយូរល្មម ដើម្បីធ្វើការស៊ើបអង្កេតឲ្យបានហ្មត់ចត់ បើទោះបីវាជាអំពើបាបដែលគួរឲ្យអាម៉ាស់ក៏ដោយ ត្រូវធ្វើតាមការបង្រៀនដែល ព្រះយេស៊ូវ បានតម្រូវនៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨។ ឧទាហរណ៍ ក្រុមជំនុំមិនចង់ធ្វើការដាក់វិន័យនរណាម្នាក់ពីបទកេងបន្លំលួចយកប្រាក់អ្នកដទៃនោះទេ (វាជាអំពើបាបដ៏គួរឲ្យអាម៉ាស់ជាសាធារណៈរួចស្រេចទៅហើយ) មានតែទុកភារកិច្ចនេះឲ្យតុលាការខាងលោកីយ៍។ ប៉ុន្តែ បីខែក្រោយមក ពួកគេបានទម្លាក់ចោលសំណុំរឿងនេះ ដោយសារតែគ្មានភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់ ព្រោះវាគ្រាន់តែជាការនិយាយតៗគ្នា។
តើអ្វីទៅជាការពិចារណាពីរយ៉ាង ដែលអាចធ្វើឲ្យក្រុមជំនុំពន្លឿនដំណើរការនៃការដាក់វិន័យបាន? ក្រុមជំនុំ អាចគិតថា វាជាភាពឆ្លាតវៃក្នុងការផ្លាស់ទីឲ្យកាន់តែលឿន នៅពេលដែល (១) មានការគំរាមកំហែងភ្លាមៗដល់ការរួបរួមនៃរូបកាយក្រុមជំនុំ ឬ (២) មានអំពើបាបដែលអាចនាំមកនូវផលដ៏អាក្រក់ដល់ ព្រះនាមរបស់ ព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងសហគមន៍។ វាមិនមានរូបមន្តច្បាស់លាស់ សម្រាប់ធ្វើការកំណត់ នៅពេលដែលបន្ទាត់មួយក្នុងចំណោមបន្ទាត់ទាំងនេះត្រូវបានឆ្លងកាត់នោះទេ ហើយក្រុមជំនុំមួយធ្វើបានល្អក្នុងការតែងតាំង ពួកចាស់ទុំដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះជាច្រើននាក់ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យលើបញ្ហាលំបាកបែបនេះ។
ការចូលរួម និងការស្តាឡើងវិញ
ជារឿយៗ សមាជិកក្រុមជំនុំ តែងឆ្ងល់ថា តើសមាជិកម្នាក់ដែលត្រូវបានដកចេញពីសមាជិកភាពនៃក្រុមជំនុំ និងតុរបស់ព្រះអម្ចាស់ អាចបន្តចូលរួមក្នុងការជួបប្រជុំប្រចាំសប្ដាហ៍របស់ក្រុមជំនុំ ហើយនិងរបៀបដែលពួកគេគួរប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកនោះពេញមួយសប្ដាហ៍។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បាននិយាយពន្យល់អំពីបញ្ហានេះ នៅក្នុង ខគម្ពីរមួយចំនួន (១កូរិនថូស ៥:៩, ១១; ២ថែស្សាឡូនីច ៣:៦, ១៤-១៥; ២ធីម៉ូថេ ៣:៥; ទីតុស ៣:១០; ២យ៉ូហាន ខ១០) និងការទាមទារក្នុងការឆ្លើយតបខុសៗគ្នា ទៅតាមស្ថានភាពផ្សេងគ្នាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ជាទូទៅការណែនាំដែលផ្តល់ដោយ ពួកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំគឺមានពីរ ចំណុច៖
- ក្នុងស្ថានភាពដែលភាគីមិនប្រែចិត្តមានវត្តមាននៅក្នុងក្រុមជំនុំ វាគឺជាការគំរាមកំហែងខាងផ្លូវកាយដល់ក្រុមជំនុំ នោះក្រុមជំនុំគួរស្វាគមន៍អ្នកនោះ ឲ្យចូលរួមក្នុងការជួបជុំប្រចាំសប្តាហ៍។ គ្មានកន្លែងណាល្អសម្រាប់ អ្នកនោះ ជាជាងការអង្គុយស្តាប់ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលព្រះ ពីសំណាក់គ្រូអធិប្បាយនោះឡើយ។
- ទោះជាយ៉ាងណា សមាជិកគ្រួសាររបស់អ្នកដែលបានទទួលការដាក់វិន័យផ្ទាល់ដោយក្រុមជំនុំ គួរតែបន្តបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ជីវិតគ្រួសារដោយស្របតាមព្រះគម្ពីរ (សូមមើល អេភេសូរ ៦:១-៣; ១ធីម៉ូថេ ៥:៨; ១ពេត្រុស ៣:១-២) ទំនាក់ទំនងរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំផ្សេងទៀត ជាមួយនឹងសមាជិកដែលទទួលការដាក់វិន័យ គួរតែមានការផ្លាស់ប្ដូរដែលអាចធ្វើការកត់សម្គាល់បាន។ ទំនាក់ទំនង មិនគួរត្រូវបានកំណត់ ដោយលក្ខណៈធម្មតា ឬតាមភាពរួសរាយរាក់ទាក់នោះទេ ប៉ុន្តែ ដោយការសន្ទនាដោយចេតនាអំពីការប្រែចិត្ត។
ការអនុញ្ញាតឲ្យចូលរួមឡើងវិញក្នុងការប្រកបគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំកើតឡើងនៅពេលដែលមានសញ្ញានៃការប្រែចិត្តពិតប្រាកដ។ តើការប្រែចិត្តពិតប្រាកដមានលក្ខណៈខុសៗគ្នា ដោយផ្អែកលើធម្មជាតិនៃអំពើបាប? ពេលខ្លះ ការប្រែចិត្តគឺ ជាធាតុសំខាន់ដែលតែងតែមានពណ៌ស ឬក៏ពណ៌ខ្មៅ វាប្រៀបដូចជា បុរសម្នាក់ដែលបានបោះបង់ចោលប្រពន្ធរបស់គាត់អញ្ចឹងដែរ។ សម្រាប់គាត់ ការប្រែចិត្តគឺវាសាមញ្ញ និងងាយស្រួល គាត់គ្រាន់តែត្រឡប់មករកប្រពន្ធរបស់គាត់វិញតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះការប្រែចិត្តមិនមានន័យដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានជាប់ក្នុងចរន្តវិលវល់នៃការញៀន ឬក៏ដូចការបង្ហាញពីការយកឈ្នះលើអំពើបាបទាំងស្រុង ដោយការខិតខំព្យាយាមជាថ្មីក្នុងការធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងទាស់នឹងអំពើបាបនោះទេ។
ច្បាស់ណាស់ថា សំណួរនៃការប្រែចិត្តពិតប្រាកដគឺជាសំណួរដ៏ពិបាកមួយដែលទាមទារប្រាជ្ញាយ៉ាងច្រើន ក្នុងការសួរ។ ការប្រុងប្រយ័ត្នត្រូវតែមានតុល្យភាពជាមួយនឹងសេចក្តីមេត្តាករុណា។ ពេលខ្លះ ប្រហែលជាត្រូវឆ្លងកាត់ការប្រែចិត្តជាមុន ដើម្បីបង្ហាញពីផលផ្លែរបស់វា ប៉ុន្តែមិនត្រូវការពេលយូរពេកនោះទេ (សូមមើល ២កូរិនថូស ២:៥-៨)។ នៅពេលដែលក្រុមជំនុំមួយសម្រេចចិត្ត ដើម្បីស្តាសមាជិកម្នាក់ដែលប្រែចិត្តឡើងវិញ នៅក្នុងការប្រកបនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួន និងតុរបស់ព្រះអម្ចាស់ នោះមិនគួរមានការនិយាយអំពីរយៈពេលសាកល្បង ឬភាពជាសមាជិកនៅចំណាត់ថ្នាក់ទីពីរនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្រុមជំនុំគួរតែប្រកាសជាសាធារណៈនូវការអត់ទោស ចំពោះអ្នកនោះ (យ៉ូហាន ២០:២៣)។ ក្រុមជំនុំត្រូវបញ្ជាក់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនចំពោះបុគ្គលដែលបានប្រែចិត្តនោះ (២កូរិនថូស ២:៨) ហើយចូលរួមអបអរសាទរជាមួយនឹងគាត់ (លូកា ១៥:២៤)។
ហេតុអ្វីក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យ?
នៅពេលក្រុមជំនុំមួយបានតម្រង់ឆ្ពោះទៅកាន់ការអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួន ជារឿយៗក្រុមជំនុំនោះ នឹងប្រឈមមុខនឹងភាពស្មុគស្មាញជាមួយស្ថានភាពជីវិតពិត ហើយក៏មិនមាន “ការសិក្សាវិភាគស៊ីជម្រៅ” ពិតប្រាកដនៅក្នុងបទគម្ពីរ ដើម្បីជួយក្រុមជំនុំនោះ ឲ្យឆ្លងកាត់កម្រិតនៃស្ថានភាពផ្សេងៗនោះបានដែរ។ ជាទូទៅ វាមិនបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា តើការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំនោះជាការធ្វើឡើងដោយផ្លូវការ ឬក៏ត្រូវមានរយៈពេលដំណើរការយូរប៉ុណ្ណា ឬក៏ភាគីដែលបានធ្វើខុសនោះពិតជាបានកែប្រែចិត្តមែនឬក៏អត់។ល។
ខណៈពេលដែលក្រុមជំនុំ និងអ្នកដឹកនាំនៃក្រុមជំនុំនោះដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ស្មុគស្មាញទាំងនេះ គឺពួកគាត់ត្រូវតែចងចាំថា ក្រុមជំនុំត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីទទួលភារកិច្ចដ៏សំខាន់ លើសពីអ្វីផ្សេងទៀតនៅលើផែនដីនេះគឺ ដើម្បីការពារព្រះនាម និងសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ជាមូលដ្ឋាន ការដាក់វិន័យរបស់ក្រុមជំនុំគឺ និយាយអំពីកិត្តិនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្រុមជំនុំអាចបន្តបញ្ជាក់ដោយត្រឹមត្រូវពីពាក្យសម្ដីរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ ដែលជីវិតរបស់គាត់ប្រព្រឹត្តខុសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៅនឹងលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ អំពើបាប និងស្ថានភាពនៃអំពើបាប នឹងមានការប្រែប្រួលយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែសំណួរមួយនេះតែងតែមាននៅក្នុងគំនិតរបស់ក្រុមជំនុំរបស់យើងជានិច្ច៖ “តើអំពើបាបរបស់មនុស្សមានបាប និងការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះអំពើបាបនោះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយរបៀបណា?”
លើសពីនេះទៅទៀត ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះ កិត្តិនាមរបស់ ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការយកចិត្តទុកដាក់អំពីភាពល្អដល់អស់អ្នកដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅពេលដែលក្រុមជំនុំបរាជ័យក្នុងការអនុវត្តន៍ការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំ ពួកគេចាប់ផ្ដើមមានសភាពដូចទៅនឹងលោកីយ៍។ ពួកគេប្រៀបដូចជាអំបិលដែលបាត់ជាតិប្រៃ ដែលល្អសម្រាប់តែគេជាន់ឈ្លីតែប៉ុណ្ណោះ (ម៉ាថាយ ៥:១៣)។ ពួកគេមិនបានធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ពីព្រះគ្រីស្ទទៅដល់លោកីយ៍ដែលកំពុងបាត់បង់នៅក្នុងភាពងងឹតសោះនោះឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិត្តិនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសមាជិកដទៃទៀតនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែមានជីវិតមួយដែលមើលទៅដូចជា ព្រះយេស៊ូវ ព្រោះតាមរយៈការនោះវានឹងធ្វើឲ្យការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំជួយរក្សារូបភាពដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ឲ្យនៅមានសភាពច្បាស់ល្អ។ សមាជិកក្រុមជំនុំត្រូវបានក្រើនរម្លឹកឲ្យយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ នៅពេលណាដែលមានការដាក់វិន័យជាផ្លូវការណាមួយដល់ពួកគេ។ លោក ជេមស៍ (James) ដែលជាសមាជិកក្រុមជំនុំម្នាក់បានសង្ខេបនៃការដាក់វិន័យយ៉ាងល្អថា៖ «គុណសម្បត្តិនៃការដាក់វិន័យគឺច្បាស់លាស់ណាស់។ វាហៅអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយពីសេចក្ដីជំនឿមកវិញ រកឃើញមនុស្សលាក់ពុត បង្ហាញការគោរពកោតស្ញប់ស្ញែងតាមរយៈក្រុមជំនុំ បន្ថែមការលើកទឹកចិត្តដល់ការចាំយាម និងការអធិស្ឋាន បង្ហាញឲ្យឃើញលើសពីការសង្ស័យអំពីការពិត និងផលវិបាកនៃភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ការប្រកាសជាសាធារណៈប្រឆាំងទាស់នឹងសេចក្ដីទុច្ចរិត»។[២]
ជាចុងក្រោយ ការយកចិត្តទុកដាក់ពីកិត្តិនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការយកចិត្តទុកដល់សមាជិកក្រុមជំនុំដែលជាប់គាំងក្នុងអំពើបាប។ កណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក៥ សាវ័ក ប៉ុល បានយល់ឃើញថា ការដកសមាជិកម្នាក់ចេញពីក្រុមជំនុំ គឺជាការប្រព្រឹត្តដ៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់បំផុត «ប្រយោជន៍ឲ្យព្រលឹងវិញ្ញាណបានសង្គ្រោះ ក្នុងថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវវិញ» ( ១កូរិនថូស ៥:៥)។
ហេតុអ្វីក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តការដាក់វិន័យ? សម្រាប់ជាសេចក្តីល្អរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំ សម្រាប់សេចក្តីល្អទៅដល់អស់អ្នកដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ សម្រាប់សេចក្តីល្អនៃក្រុមជំនុំ និងសម្រាប់សិរីល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ។[៣] ការដែលយើងរក្សាគោលដៅជាមូលដ្ឋានទាំងនេះ នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង នោះនឹងជួយក្រុមជំនុំ និងពួកចាស់ទុំឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរពីរឿងរ៉ាវដ៏ពិបាកមួយទៅកាន់រឿងរ៉ាវដែលពិបាកមួយផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា ប្រាជ្ញា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះនឹងយកឈ្នះគ្រប់រឿងរ៉ាវលំបាកនានាដែលក្រុមជំនុំអាចនឹងជួបប្រទះ ទោះបីជាយើងនៅមានចំណុចខ្វះខាតក៏ដោយ។
[១] លោក ចន អេនជេល ជេមស៍ (John Angell James), ការប្រកបគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ ឬការណែនាំរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំ ដកស្រង់ចេញពីភាគទី១១ នៃការបោះពុម្ពលើកទី១០នៃស្នាដៃរបស់លោក ចន អេនជេល ជេមស៍, ទំព័រ៥៣។
[២] លោក ជេមស៍ (James ), ការប្រកបគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ, ទំព័រ៥៣។
[៣] សូមមើល ម៉ាក ឌឺវើ (Mark Dever), សញ្ញាសម្គាល់ទាំងប្រាំបួននៃក្រុមជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ (Crossway, ២០០៤), ទំព័រ១៧៤-៧៨។
មតិយោបល់
Loading…