ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន យើងខ្ញុំបាននិពន្ធឯកសារមួយលើកឡើងអំពីចំណុច៧យ៉ាងដែលយើងជាឪពុកម្ដាយអាចអធិស្ឋានសម្រាប់កូនៗរបស់យើង។ ហើយយើងខ្ញុំនៅតែឃើញថាចំណុចទាំងនោះក៏នៅតែជាជំនួយដដែល។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងការលើកឡើងនូវចំណុចទាំងនោះក៏យើងខ្ញុំបានរួមបញ្ចូលលក្ខខណ្ឌផងដែរ៖
ពិតណាស់! ការអធិស្ឋានគឺមិនមែនជាវេទមន្តនោះទេ។ ការអធិស្ឋានមិនមែនគ្រាន់តែជាការនិយាយនូវអ្វីៗដែលត្រឹមត្រូវ ហើយការនោះកូនៗរបស់យើងនឹងទទួលបានជោគជ័យឡើយ។ មានឪពុកម្ដាយមួយចំនួនបានអធិស្ឋានយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ហើយកូនៗរបស់ពួកគាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំដែលមានពេញទៅដោយអំណោយទាន ឬក៏ជាអ្នកប្រាជ្ញ អ្នកភ្លេង ឬក៏អ្នកកីឡាដ៏ពូកែ។ ហើយក៏មានឪពុកម្ដាយមួយចំនួនទៀតបានអធិស្ឋានយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដែរ ប៉ុន្តែកូនៗរបស់ពួកគាត់ក៏មានជំងឺពិការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ឬក៏មេរោគ ឬក៏បានដើរចេញដូចជាកូនវង្វេងក្នុងទីរហោស្ថាន ឬក៏ប្រទះនឹងការពិបាកក្នុងសង្គម ក្នុងការសិក្សា ឬក៏ក្នុងកីឡា។ ហើយសេចក្ដីពិតគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏កំពុងតែឆ្លើយតបនូវសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់ឪពុកម្ដាយទាំងនោះដែរ ប៉ុន្តែសម្រាប់គោលបំណងខុសៗគ្នា។
ពេលដែលពេលវេលាកាន់តែកន្លងផុត នោះលក្ខខណ្ឌទាំងនេះក៏កាន់តែសំខាន់ឡើងៗសម្រាប់យើងខ្ញុំ។ ពេលដែលយើងខ្ញុំកាន់តែចំណាយពេលក្នុងព្រះបន្ទូល ក្នុងការអានប្រវត្តិសាស្ត្រ ក្នុងការសញ្ជឹងគិតខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំកាន់តែមានវ័យចំណាស់ទៅៗ នោះយើងខ្ញុំក៏កាន់តែលែងដាក់ទំនុកចិត្តលើការយល់ដឹងរបស់យើងខ្ញុំអំពីរបៀបដែលអ្វីមួយមានសភាពពីក្រោយនៅក្នុងពេលណាមួយដែរ។
ទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនលើការយល់ដឹងរបស់យើងខ្ញុំ
យើងខ្ញុំមានវ័យចំណាស់ល្មមក្នុងការដែលបានឃើញចលនាមួយចំនួននៃការផ្សាយដំណឹងល្អកើតឡើង ហើយក៏បានធ្លាក់ចុះវិញផងដែរ។ យើងខ្ញុំក៏បានឃើញអ្នកដឹកនាំជាច្រើនបានងើបឡើង ហើយក៏បានធ្លាក់ចុះទៅវិញ។ យើងខ្ញុំក៏បានធ្វើឲ្យមនុស្សមួយចំនួនហើយមានប្រមាណជាវ័យ ២0 ឆ្នាំជាងមានការឆេះឆួលខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណបានចាប់ផ្ដើមដំណើរយ៉ាងខ្លាំង-រឹងមាំ ប៉ុន្តែក៏បានស្រងាកចិត្តខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណក្នុងវ័យប្រមាណជា ៣0 ទៅ ៤0 ឆ្នាំជាង ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមចុះខ្សោយ ហើយមនុស្សមួយចំនួនទៀតក៏បានបោះបង់ជំនឿចោលទាំងស្រុងទៀតផង។ ហើយយើងខ្ញុំក៏បានធ្លាប់ឃើញមនុស្សមួយចំនួនដែលមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ ហើយខ្លះក្នុងករណីមួយចំនួនក៏បានល្មើសសីលធម៌ ប៉ុន្តែយុវជនទាំងនោះក៏បានមានការឆេះឆួលខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ និងមនុស្សធំដែលមានភាពពេញវ័យឡើង។
យើងខ្ញុំក៏ធ្លាប់រស់នៅក្បែរផ្ទះឪពុកម្ដាយជាច្រើននាក់ដែលបានចិញ្ចឹមកូនៗរហូតដល់ធំ។ យើងខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឃើញកូនៗដែលមានពេញដោយជំនឿ ដែលឪពុកម្ដាយបានអធិស្ឋានឲ្យ បោះបង់ជំនឿរបស់ឪពុកម្ដាយខ្លួនចោល។ ហើយយើងខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឃើញកូនៗរបស់ឪពុកម្ដាយដែលមិនមានជំនឿ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានឱបក្រសោបព្រះគ្រីស្ទ ហើយដើរតាមព្រះអង្គមិនថាពួកគាត់បានមានបទពិសោធន៍យ៉ាងឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ នេះមិនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការសង្ស័យលើឪពុកម្ដាយដែលមិនស្មោះត្រង់នោះទេ ប៉ុន្តែវាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសូវពឹងអាងលើវេទមន្ត។
លើសពីនោះទៅទៀត យើងខ្ញុំក៏បានឃើញខ្លួនឯងផ្ទាល់ឆ្លងកាត់ពេលវេលាផ្សេងៗនៃជីវិតរបស់ខ្លួនដែរ។ យើងខ្ញុំធ្លាប់មានពេលដែលខ្លួនពេញទៅដោយជំនឿ ខាងភាពចេះឆួល ហើយក៏មានពេលវេលាដែលខ្លួនបាក់ទឹកចិត្ត កាលខ្ញុំជាបុរសដែល «មានជំនឿតិច» (ម៉ាថាយ ៦:៣០)។ យើងខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ពេលវេលានៃការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយថែមទាំងមានវិបត្តិខាងឯជំនឿទៀតផង។ កាលយើងខ្ញុំឈានដល់វ័យកណ្ដាល ចំណុចមួយដែលយើងខ្ញុំដឹងអំពីខ្លួនឯងគឺថាខ្លួន «មានសេចក្ដីកម្សោយ នៅព័ទ្ធជុំវិញខ្លួនដែរ» (ហេព្រើរ ៥:២)។ យើងខ្ញុំអាចធ្វើទីបន្ទាល់បានអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់មានភាពស្មោះត្រង់ដោយមិនបរាជ័យរវាងយើងខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ទោះបើថាយើងខ្ញុំមិនមានភាពស្មោះត្រង់យ៉ាងជាប់លាប់ជាមួយនឹងព្រះអង្គក្នុងការទុកចិត្តទ្រង់ក៏ដោយ។
ពិតណាស់! យើងខ្ញុំបានរៀនថា យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គបាន ប៉ុន្តែមិនអាចទុកចិត្តលើការយល់ដឹងរបស់យើងខ្ញុំបានជាទៀងទាត់បានឡើយ។ យើងខ្ញុំបានរៀនថា បើនិយាយឲ្យចំ គឺកុំឲ្យសន្មតច្រើនពេកមិនថា ទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិ ឬក៏ទាក់ទងនឹងខ្លួនរបស់យើងផ្ទាល់។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូ ដ្បិតព្រះអង្គ «ទ្រង់មិនទុកចិត្តនឹងគេទេ…ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបហើយ ពីសេចក្ដីដែលនៅក្នុងមនុស្សទាំងឡាយ» (យ៉ូហាន ២:២៤-២៥)។ នេះគឺជាមេរៀនដែលមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង ទាក់ទងជាមួយនឹងការអធិស្ឋានសម្រាប់កូនៗរបស់យើងខ្ញុំ។
ការចិញ្ចឹមកូនបានជំរុញខ្ញុំឲ្យអធិស្ឋាន
យើងខ្ញុំគឺជាឪពុកនៃមនុស្សជាតិដ៏អស្ចារ្យ៥នាក់។ ពួកគាត់អស្ចារ្យចំពោះយើងខ្ញុំមិនមែនមកពីពួកគាត់ជាអ្នកសម្បើមដែលយើងខ្ញុំអាចអួតអំពីនោះទេ ប៉ុន្តែមកពីថាពួកគាត់គឺជាមនុស្សដែល «ព្រះអង្គបានបង្កើត…មក គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង ហើយអស្ចារ្យ» តាមរយៈដំណើរការប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏ពិបាកៗ និងការរក្សាកេរ្តិ៍ដំណែលហ្សែននៃមនុស្សគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង ហើយអស្ចារ្យ—ដែលប្រពន្ធ និងយើងខ្ញុំជាអ្នកមានចំណែកថ្មីៗបំផុត (ទំនុកតម្កើង ១៣៩:១៤)។ ពេលខ្លះ យើងខ្ញុំនៅស្ងៀម ហើយសម្លឹងមើលពួកគាត់ ពីការអស្ចារ្យទាក់ទងនឹងអ្វីៗ និងបុគ្គលិកភាពដែលពួកគាត់បានក្លាយជា ក្រៅពីអ្វីដែលពួកគាត់ធ្វើ។
ពួកគាត់មានបុគ្គលភាពខុសពីគ្នា មានលក្ខណៈខុសពីគ្នា និងពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន។ ពួកគាត់ក៏មានចរិតប្លែកៗពីគ្នា ចំណុចខ្លាំង និងចំណុចខ្សោយខុសៗគ្នា ចំណាប់អារម្មណ៍ និងទំនោរផ្សេងៗគ្នា។
ដូចឪពុកម្ដាយដែលមានវ័យក្មេងជាច្រើននាក់ ប្រពន្ធខ្ញុំ និងយើងខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដំណើរនៃការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូនដែលសន្មតដោយអចេតនាថា ប្រសិនបើយើងមើលកូនៗរបស់យើងឲ្យបានត្រឹមត្រូវ នោះពួកគាត់ក៏នឹងឱបក្រសោបនូវរាល់អ្វីៗដែលយើងឱបក្រសោបដោយមិនមានការតយុទ្ធ ការឈឺចាប់ និងការសួរសំណួរត្រង់ថា «តើពីមុនយើងធ្លាប់មានការឈឺចាប់ ដើម្បីឱបក្រសោបចំណុចនោះដែរឬទេ?»។ ទោះបើនៅពេលនោះលោកអ្នកបានសួរយើងខ្ញុំយ៉ាងចំៗអំពីការនេះ នោះយើងខ្ញុំនឹងបដិសេធជាមិនខាន យោងតាមទ្រឹស្ដីដឹងថាមិនដូច្នោះទេ។ វាជាការពិបាកណាស់ក្នុងការគេចចេញពីសុទិដ្ឋិនិយមដូចនោះ។
ប៉ុន្តែ ការមើលកូនបាននាំឲ្យយើងខ្ញុំបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង។ យើងខ្ញុំគិតថា តាមរយៈការធ្វើជាឪពុក នោះចំណុចខ្សោយ និងកម្រិតរបស់យើងខ្ញុំក៏ត្រូវបានបើកបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់។ អត្រាឥទ្ធិពលនៃការនេះបានធ្វើឲ្យយើងខ្ញុំកាន់តែមិនមានទំនុកចិត្តក្នុងសមត្ថភាព និងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់យើងខ្ញុំ និងការមិនទុកចិត្តលើខ្លួនឯង និងការដែលមិនពឹងលើវា ហើយកាន់តែមានអារម្មណ៍នៃការអស់សង្ឃឹមលើវា ប៉ុន្តែឲ្យពឹងលើអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពីកិច្ចការទាំងក្នុងជីវិតកូនៗរបស់យើងខ្ញុំនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើក្នុងខ្ញុំ—ពោលគឺព័ន្ធកិច្ចនៃព្រះគុណដែលយើងខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្ដាយរបស់យើងខ្ញុំនឹងមានប្រសាសន៍ថាវាបានកើតឡើងមែន មិនថាពួកគាត់ខ្សោយ ឬមានកម្រិតខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
កូនពីរនាក់របស់យើងខ្ញុំក្នុងចំណោមកូនផ្សេងៗទៀតបានចាប់ផ្ដើមរស់នៅក្នុងជីវិតឯករាជ្យភាពពេញវ័យរបស់ខ្លួន ហើយបីនាក់ទៀតនៅជំទង់នៅឡើយ។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ យើងខ្ញុំបានមើល ការឡើង និងការចុះខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណជាច្រើនប្រភេទ។ ពួកគាត់បានរស់នៅក្នុងផ្ទះដូចគ្នាជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយដូចៗគ្នា ដែលបានរស់នៅដោយបង្ហាញជំនឿរបស់ពួកគេនៅមុខពួកគេក្នុងរបៀបស្ទើរតែដូចៗគ្នាដែរ។ ពួកគាត់ក៏បានចូលរួមក្រុមជំនុំដូចគ្នាដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏ពួកគាត់កំពុងតែធ្វើដំណើរខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណប្លែកៗពីគ្នា និងក្នុងល្បឿនខុសៗគ្នាដែរ។
ចូរសូម ចូររក ចូរគោះ
នៅត្រង់ចំណុចនេះឯងដែលជំនឿរបស់ឪពុកម្ដាយទទួលបានការល្បងល។ ពិតប្រាកដណាស់ យើងសុទ្ធតែចង់ឲ្យកូនៗរបស់យើងពិតជាស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលជាកែវមុក្ដាយ៉ាងល្អ ឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង អស់ពីគំនិតខ្លួន ហើយអស់ពីកម្លាំង និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង (ម៉ាថាយ ១៣:៤៥-៤៦; លូកា ១០:២៧)។ ហើយយើងក៏ចង់ឲ្យពួកគាត់ដកបទពិសោធន៍លើការទាំងនេះតាមដែលអាចធ្វើបានពេលនៅក្មេងបំផុត។
ប៉ុន្តែ យើងមិនដឹងថា តើផ្លូវមួយណាជាផ្លូវដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគាត់នីមួយៗក្នុងការរៀនអំពីចំណុចនេះនោះទេ។ យើងមិនដឹងអំពីគោលបំណងនានារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ពេលវេលារបស់ព្រះអង្គក្នុងការបើកសម្ដែងរូបអង្គទ្រង់ចំពោះកូនៗរបស់យើងនោះដែរ។ ហើយយើងក៏មិនអាចសម្លឹងមើលការអាថ៌កំបាំងនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការជ្រើសតាំងទាក់ទងទៅនឹងកូនៗរបស់យើងទៀតផង (រ៉ូម ៨:២៩-៣០)។
ប៉ុន្តែ គ្រប់អ្វីៗដែលយើងខ្ញុំបានមើលឃើញ និងបានដកបទពិសោធន៍ក្នុងព្រះបន្ទូល និងក្នុងមេរៀនជីវិតរបស់យើងខ្ញុំគឺថា មានពីរចំណុច៖ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយយើងមិនអាចទុកចិត្តលើអ្វីដែលយើងគិត ឬក៏ឃើញដោយខ្លួនឯងបាននោះទេ។ ដែលនេះមានន័យថា អ្វីដែលមើលទៅហាក់បីដូចជាកំពុងតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឥឡូវនេះនឹងប្រែនៅអនាគត ហើយអ្វីដែលមើលទៅកំពុងតែដូចជាបំបាក់ទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំឥឡូវនេះ នោះនឹងប្រែទៅជាការផ្សេងនៅអនាគតវិញ។ ហេតុដូច្នេះ យើងខ្ញុំនៅមានជំហរនៅលើអ្វីដែលយើងខ្ញុំបាននិពន្ធក្នុងឯកសារនោះលើសដើមទៅទៀត៖ សូមអធិស្ឋានសម្រាប់កូនៗរបស់លោកអ្នកចុះ។ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាមកកាន់យើងថាប្រសិនបើយើងសូម រក និងគោះ នោះព្រះវរបិតានឹងប្រទាននូវអ្វីដែលល្អមកកាន់យើងវិញជាមិនខាន (លូកា ១១:៩-១៣) ទោះបើថាចំណុចល្អនោះយើងមិនអាចមើលឃើញរហូតដល់៤០ឆ្នាំក្រោយមកទៀតក៏ដោយ។
ឃ្លាចុងក្រោយរម្លឹកយើងខ្ញុំអំពីដំណើររឿងរបស់បុគ្គលម្នាក់ទាក់ទងនឹងការដែលគាត់បំផ្លាស់បំប្រែចិត្ត។ កាលគាត់នៅអាយុ១៥ឆ្នាំ គាត់បានរៀបរាប់អំពីការដែលគាត់បានបោះបង់ចោលអ្វីដែលគាត់មើលទៅហាក់បីដូចជាចំណងនៃសាសនាទាក់ទងនឹងជំនឿ ហើយក៏បានឱបក្រសោបយ៉ាងឆេះឆួលនូវជំនឿដែលថាគ្មានព្រះ ថែមទាំងដុតព្រះគម្ពីររបស់គាត់ចោល ដើម្បីប្រកាសអំពីសេរីភាពរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក ដំណើរយ៉ាងយឺតយ៉ាវនៃការចាប់ផ្ដើមយល់ដោយមិនបានរំពឹងពេលគាត់មានវ័យចំណាស់ថា អ្វីដែលគាត់ធ្លាប់បានគិតថាជាចំណង តាមពិតទៅគឺជាសេរីភាពដ៏ពិត ហើយអ្វីដែលគាត់បានគិតថាជាសេរីភាព តាមពិតទៅគឺជាចំណង ហើយអ្វីដែលគាត់បានធ្លាប់គិតថាជាភាពងងឹតអវិជ្ជា តាមពិតទៅគឺជាពន្លឺ។ យើងខ្ញុំគិតថា អស់អ្នកដែលបានធ្លាប់ស្គាល់បុគ្គលនេះ ប្រាកដណាស់មិនដែលនឹកស្មានដល់នោះទេ។
ចូរកុំបាត់បង់ទឹកចិត្ត
ដូច្នេះ ចូរយើងកុំបោះបង់ចោលនូវការអធិស្ឋានសម្រាប់កូនៗរបស់យើងឡើយ។ ព័ន្ធកិច្ចនៃការទទូចអង្វរមួយនេះគឺជាការត្រាស់ហៅអស់មួយជីវិត។ ដាច់ខាត! យើងមិនត្រូវសន្មតច្រើនពេកទេ ទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ។ ប្រសិនបើកូនៗរបស់យើងកំពុងតែរស់នៅដោយមានសុខភាពល្អខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ នោះពួកគាត់ក៏មិនទាន់រួចផុតចេញពីគ្រោះថ្នាក់នៅឡើយដែរ។ ប្រសិនបើពួកគាត់កំពុងតែរស់នៅដោយមិនមានសុខភាពល្អខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ នោះដំណើររឿងរបស់ពួកគាត់ក៏មិនទាន់ឈានដល់ចំណុចចុងក្រោយនៅឡើយដែរ។ ដូច្នេះ យើង «ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ» (លូកា ១៨:១)។
ព្រះជាម្ចាស់ស្មោះត្រង់។ ទ្រង់នឹងមិនដែលខកខានឡើយទាក់ទងនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ។ ចូរយើងមានភាពស្មោះត្រង់ទាក់ទងនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គលើជីវិតយើង ហើយចូរយើងស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងកូនៗរបស់យើងតាមរយៈការបន្តទទូចអង្វរទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ជំនួសពួកគាត់ចុះ។ មិនថាមានលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ព្រះអង្គនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យការខិតខំប្រឹងប្រែងបែបនោះដែលព្រះអង្គបានគ្រោងទុកជាមុនក្នុងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះអង្គក្លាយទៅជាការអត់ប្រយោជន៍ដែរ (១កូរិនថូស ១៥:៥៨)។
មតិយោបល់
Loading…