ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យធ្វើការសម្រាប់អស់អ្នកដែលរង់ចាំព្រះអង្គ។ ដូច្នេះ តើយើងរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់បានដោយរបៀបណា? តើការរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់មានន័យថាយើងមិនធ្វើអ្វីសោះមែនឬ? តើពេលណាយើងឈប់រង់ចាំ ហើយចាប់ផ្ដើមមានសកម្មភាព? ទាំងនោះគឺជាសំណួរដ៏សំខាន់ៗដែលលោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ បានអធិប្បាយលើកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៦៤:១-៤ ជាសេចក្ដីអធិប្បាយដែលគាត់បានអធិប្បាយតាំងពីឆ្នាំ១៩៨២។ ខាងក្រោមនេះជាអ្វីដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍។
នៅក្នុងអត្ថន័យមួយ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់ទ្រង់រះឡើង បំភ្លឺទាំងមនុស្សសុចរិត និងមនុស្សទុច្ចរិត ហើយទ្រង់បង្អុរឲ្យភ្លៀងធ្លាក់មក លើទាំងមនុស្សល្អ និងមនុស្សអាក្រក់ផង។ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យមានរដូវសាបព្រោះ និងរដូវចម្រូត សូម្បីតែសម្រាប់អស់អ្នកដែលបះបោរប្រឆាំងព្រះអង្គក៏ដោយ (ម៉ាថាយ ៥:៤៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការសម្រាប់របស់សព្វសារពើទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ហើយគ្រប់ទាំងអស់គួរនាំយើងឲ្យមានការប្រែចិត្ត។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងបរិបទរបស់យើង កិច្ចការដែលយើងសំដៅទៅលើគឺមិនមែនជាព្រះគុណទូទៅដែលបានផ្ដល់មកសម្រាប់គ្រប់គ្នានោះទេ ប៉ុន្តែជាព្រះគុណពិសេសដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកសម្រាប់អស់អ្នកដែលទទួលបានការរៀបចំយ៉ាងជាក់លាក់តែប៉ុណ្ណោះ។
«ហើយភ្នែកមិនដែលឃើញព្រះឯណាក្រៅពីទ្រង់
ដែលធ្វើការជំនួសអ្នកដែលសង្ឃឹមដល់ទ្រង់ឡើយ» (អេសាយ ៦៤:៤)។
កិច្ចការដែលបានលើកឡើងនៅទីនេះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា មិនមែនគ្រាន់តែជាកិច្ចការនៃការបង្កើត និងការថែរក្សាទុកនោះទេ។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការផ្គត់ផ្គង់ដល់តម្រូវការរបស់ធម្មជាតិមួយចំនួនដែលព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់គ្រប់គ្នានោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាការវិនិយោគរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏គ្មានដែនកំណត់ អំណាចនៃអធិបតេយ្យភាពក្នុងការធ្វើគ្រប់អ្វីៗដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គត្រូវការ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកគេ។ ហើយតើព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់អ្នកណា? គឺព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់អស់អ្នកដែលរង់ចាំទ្រង់។
ដូច្នេះ សំណួរដ៏ធំបំផុតឥឡូវនេះគឺថា តើនោះជាអ្វី? តើលោកអ្នកធ្វើការនោះបានដោយរបៀបណា? ហើយខ្ញុំចង់ព្យាយាមបង្ហាញលោកអ្នកពីក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយអំពីរបៀបដែលលោកអ្នកអាចចេះរង់ចាំព្រះអម្ចាស់បាន។
សូមរង់ចាំ ហើយអធិស្ឋាន
បណ្ដាជនដែលហោរា អេសាយ កំពុងតែមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គឺកំពុងមានបញ្ហា៖ ពួកគាត់ស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ពីសត្រូវរបស់ខ្លួន គឺសាសន៍អាសស៊ើរ ហើយក្រោយមកទៀតគឺពួកសាសន៍បាប៊ីឡូន។ ហើយឥឡូវនេះ គ្រោះថ្នាក់ដែលព្រះអង្គទតឃើញគឺមិនសូវពាក់ព័ន្ធខ្លាំងជាមួយពួកអាសស៊ើរ និងពួកក្រុងបាប៊ីឡូននោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាសេចក្ដីល្បួងក្នុងការរត់ទៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ដើម្បីរកគេជួយជាជាងស្វែងរកជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ។ ជាជាងរង់ចាំជំនួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ទតឃើញសេចក្ដីល្បួងដែលបានលេចឡើងយ៉ាងធំ ដែលពួកគាត់ព្យាយាមរក គឺជំនួយពីមនុស្ស។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គមានបន្ទូលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៣១:១ ថា៖
វេទនាដល់ពួកអ្នកដែលចុះទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទដើម្បីរកគេជួយ
ព្រមទាំងពឹងដល់សេះ
ហើយទុកចិត្តនិងរទេះចម្បាំង ដោយព្រោះគេមានជាច្រើន
ហើយនិងពលសេះផង ដោយព្រោះគេមានកម្លាំងណាស់
ឥតសង្ឃឹមដល់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល
ឬស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ាសោះ!
ដូច្នេះ ចំណុចដំបូងគេបង្អស់ក្នុងការរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់គឺមានន័យដូចនេះថា៖ មុនពេលលោកអ្នកខិតខំប្រឹងប្រែងដោះស្រាយបញ្ហារបស់លោកអ្នកផ្ទាល់ ឬក៏ជួលនរណាម្នាក់ឲ្យមកជួយ សូមអធិស្ឋានជាមុនសិន។ ចូរស្វែងរកការប្រឹក្សាមកពីព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្វីជារបៀបរបស់ព្រះអង្គក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា ហើយនាំលោកអ្នកចេញពីបញ្ហានេះ? នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ១០៦:១៣ បានចែងថា៖ «តែមិនយូរប៉ុន្មាន ក៏ភ្លេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទៅ ហើយមិនបានរង់ចាំស្តាប់សេចក្ដីដំបូន្មានរបស់ទ្រង់ទេ»។
កិច្ចការដំបូងគេក្នុងការរង់ចាំគឺជាការអធិស្ឋាន—មុនពេលយើងធ្វើអ្វីមួយក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើង។ ហើយខ្ញុំដឹងថា ប្រសិនបើលោកអ្នកដូចជាខ្ញុំដែរ នោះលោកអ្នកក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការខិតខំប្រឹងប្រែងជាច្រើន ហើយក្នុងរយៈពេលមួយម៉ោងលោកអ្នកនិយាយថា «ខ្ញុំភ្លេចអធិស្ឋាន»។ ហើយយើងគួរតែខិតខំធ្វើការក្នុងការផ្លាស់ប្រែទម្លាប់នៃការឈប់ម្ដងហើយម្ដងទៀតៗនេះ ដើម្បីអធិស្ឋានសិន។ ខ្ញុំគិតថា នេះគឺជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល ចង់សំដៅទៅលើនៅពេលដែលគាត់បានលើកឡើងថា «ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ» (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧)។ មុនពេលលោកអ្នកធ្វើអ្វីមួយ ក្នុងគ្រប់ការតូចៗទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នក—គ្រប់ទាំងការសម្ភាសន៍ រាល់គ្រប់ទាំងការជួបជុំ—ចូរអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះអង្គសិន។ «តើការនេះនឹងកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច ប្រសិនបើទូលបង្គំពឹងលើព្រះអង្គ? តើព្រះអង្គចង់ឲ្យទូលបង្គំធ្វើអ្វី?» បន្ទាប់មក សូមធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលចុះ។
យើងទាំងអស់គ្នាប្រៀបដូចជាអ្នកជម្ងឺ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានប្រៀបដូចជាការយកទូរស័ព្ទតេទៅគ្រូពេទ្យ ហើយប្រាប់ថា «ខ្ញុំមានបញ្ហាហើយ ខ្ញុំកំពុងឈឺ។ តើខ្ញុំគួរធ្វើដូចម្ដេច?»។ មុនពេលលោកអ្នកលេបថ្នាំណាមួយ ឬហាត់ប្រាណ សូមលើកទូរស័ព្ទតេទៅកាន់គ្រូពេទ្យសិនចុះ។
បន្ទាប់មក គ្រូពេទ្យទំនងជាប្រាប់លោកអ្នកថា «ចូរសម្រាកសិន កុំធ្វើអ្វីឡើយ»។ ឬគាត់ទំនងជាប្រាប់ថា «ចូរលេបថ្នាំ ហើយហាត់ប្រាណចុះ»។ ដូច្នេះ ការណែនាំទាំងពីរនេះពីព្រះអម្ចាស់នាំយើងចូលនៅក្នុងរបៀបពីរខុសគ្នានៃការរង់ចាំ។ យើងមិនឈប់រង់ចាំបន្ទាប់ពីយើងទទួលបានការត្រាស់ហៅនោះទេ៖ យើងនៅបន្តរង់ចាំ។ មានការរង់ចាំពីរប្រភេទខុសគ្នា។ ចូរយើងមើលភាពខុសគ្នាទាំងពីរនេះម្ដងមួយៗចុះ។
សូមរង់ចាំ ហើយសម្រាក
ចំណុចទី១នេះ គឺប្រសិនបើគ្រូពេទ្យប្រាប់ថា «ចូរសម្រាកសិនចុះ»។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៣០:១៥-១៦ មានចែងយ៉ាងដូចនេះ៖ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅបណ្ដាជនថា
«“ឯងរាល់គ្នានឹងបានសង្គ្រោះដោយវិលមកវិញ
ហើយផ្អាកសម្រាក ឯងរាល់គ្នានឹងមានកម្លាំងដោយនៅតែស្ងៀម ហើយមានសេចក្ដីទុក ចិត្ត”
តែឯងរាល់គ្នាមិនចូលចិត្តទេ គឺបានសបឆ្លើយថា
“ទេ យើងនឹងជិះសេះរត់ទៅ
ដូច្នេះ ឯងរាល់គ្នានឹងត្រូវរត់ទៅមែន
ហើយឯងថា យើងនឹងជិះសត្វលឿនដែរ
ដូច្នេះគេដែលដេញតាមឯងនឹងបានលឿនដូចគ្នា”»។
និយាយម៉្យាងទៀត ព្រះជាម្ចាស់កំពុងនិយាយទូរស័ព្ទថា «ចូរគ្រាន់តែអង្គុយចុះសិន យើងនឹងធ្វើការនោះសម្រាប់ឯង។ កុំខំពេក ហើយសម្រាកចុះ យើងនឹងធ្វើជាកម្លាំងដល់ឯង»។ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់មិនធ្វើតាមនោះទេ។ ពួកគាត់ចង់ធ្វើសមយុទ្ធ ដើម្បីទទួលបានជ័យជម្នះលើពួកគេផ្ទាល់សម្រាប់ភាពរុងរឿងដល់ទ័ពសេះ និងទ័ពរទេះចម្បាំងរបស់ពួកគាត់វិញ។ ពេលខ្លះ យើងត្រូវតែស្ម័គ្រចិត្តលើកទូរស័ព្ទក្នុងការទទួលយកដំណឹងខកចិត្ត៖ «នៅស្ងៀម»។ យើងត្រូវតែស្ដាប់អ្វីដែលលោកម៉ូសេបានលើកឡើងទៅកាន់បណ្ដាជនខណៈពេលដែលពួកគេហៀបនឹងឆ្លងសមុទ្រក្រហម៖
«កុំខ្លាចអី ឈប់សិន ចាំមើលសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់នឹងប្រោសដល់អ្នករាល់គ្នា នៅថ្ងៃនេះ…ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងច្បាំងជំនួសអ្នករាល់គ្នា ឯអ្នករាល់គ្នានឹងនៅតែស្ងៀមវិញ» (និក្ខមនំ ១៤:១៣-១៤)។
ដូច្នេះ ចំណុចទី២ក្នុងការរង់ចាំព្រះអម្ចាស់គឺមានន័យដូចនេះ៖ បន្ទាប់ពីលោកអ្នកបានអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះដ៏ជាគ្រូពេទ្យរួចហើយ ហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «ឲ្យនៅស្ងៀម» នោះចូរនៅស្ងៀម ហើយសម្រាកចុះ។
សូមរង់ចាំ ហើយធ្វើចុះ
ប៉ុន្តែ នៅមានចំណុចទី៣នៃការរង់ចាំព្រះអម្ចាស់។ ព្រះអង្គទំនងជាមានបន្ទូលថា «ចូរក្រោកឡើង ហើយហាត់ប្រាណ និងលេបថ្នាំចុះ»។ ឬក៏ដើម្បីត្រឡប់ទៅឯបរិបទនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់វិញ ព្រះអង្គទំនងជាមានបន្ទូលថា «ចូរទៅឯសមរភូមិ ហើយច្បាំងចុះ»។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានអានកណ្ឌគម្ពីរ ២សាំយ៉ូអែល សម្រាប់ជាការរៀនជាមួយគ្នានៅពេលព្រឹក ហើយកាលពីរ-បីថ្ងៃកន្លងទៅនេះ យើងបានអានកណ្ឌគម្ពីរ ២សាំយ៉ូអែល ៥:១៩។ នៅត្រង់នេះ ស្ថានភាពគឺថា ស្ដេច ដាវីឌ ទើបតែបានសោយរាជ្យក្រោយពីស្ដេច សូល បានសោយទិវង្គត ហើយពួកសាសន៍ភីលីស្ទីនកំពុងឡោមព័ទ្ធ។ នេះគឺជាអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ «ដាវីឌទូលសួរដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ ទ្រង់បានរង់ចាំ។ «តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំឡើងទៅច្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីនឬទេ? តើទ្រង់នឹងប្រគល់គេមកក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ទូលបង្គំឬអី?» រង់ចាំសិន។ ហើយចម្លើយគឺថា «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ចូរឡើងទៅចុះ ដ្បិតអញនឹងប្រគល់ពួកភីលីស្ទីនមកក្នុងដៃឯងជាពិតប្រាកដ»។ ដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលមកកាន់ស្តេច ដាវីឌ មិនមែនឲ្យ «នៅស្ងៀម» ទៀតទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលមកកាន់ស្ដេច ដាវីឌ គឺឲ្យទៅ «ច្បាំង»។ ស្ដេច ដាវីឌ មិនបានដោះស្រាយបញ្ហាដោយដៃផ្ទាល់របស់ទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់បានរង់ចាំ។
ប៉ុន្តែ នេះជាខ្លឹមសារសំខាន់។ ឥឡូវ សូមព្យាយាមយល់ឲ្យបានច្បាស់ ដោយសារយើងងាយនឹងគិតថា ការរង់ចាំគឺមានន័យថាជាការនៅស្ងៀម ប៉ុន្តែនៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមមានសកម្មភាព—រៀបចំសេចក្ដីអធិប្បាយ ឬរៀបចំមេរៀន ទៅធ្វើការ រៀបចំរបាយការណ៍ នៅដល់យប់ជ្រៅ ដើម្បីធ្វើការហើយធ្វើការទៀត—នោះយើងមិនត្រូវរង់ចាំទៀតនោះទេ។ នេះមិនមាននៅក្នុងករណីលើកលែងនេះឡើយ—ការនេះផ្លាស់ប្រែជីវិតទាំងអស់—ដោយសារក្នុងអត្ថន័យមួយនៃការរង់ចាំគឺជាការធ្វើការ។ កណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ២១:៣១ បានចែងដូចនេះថា៖
«គេត្រៀមសេះទុកសម្រាប់ថ្ងៃសឹកសង្គ្រាម
តែការដែលមានជ័យជម្នះ នោះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាទេ»។
តើលោកអ្នកឃើញពីការទាក់ទងគ្នានៃការនោះសម្រាប់អ្នកចម្បាំងដែរឬទេ? វាមានន័យថានៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ចូរទៅ» ស្ដេច ដាវីឌ មិនបានលែងរង់ចាំទៀតទេ។ ទ្រង់បានចេញទៅច្បាំងដោយមានចិត្តរំពឹងទុក ដោយដឹងថា «បាទ ខ្ញុំនឹងប្រយុទ្ធឲ្យអស់ពីកម្លាំងរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែរង់ចាំលើព្រះមួយអង្គដែលព្រះហស្តរបស់ទ្រង់តែមួយប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រទានជ័យជម្នះដល់ខ្ញុំបាន»។ មិនថាលោកអ្នកខិតខំធ្វើការខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏លោកអ្នកគួរតែមានចិត្តនៃការរង់ចាំ ចិត្តនៃការរំពឹង ចិត្តដែលថាតាមរយៈសកម្មភាពទាំងនេះ នោះនឹងមានពន្លឺមកពីស្ថានសួគ៌ក្នុងការធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យមួយ។ នេះគឺជារបៀបដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានរៀបរាប់ថា៖
«គ្មានស្តេចណាបានសង្គ្រោះ ដោយមានពលទ័ពច្រើនឡើយ
មនុស្សខ្លាំងពូកែក៏មិនបានរួច ដោយមានកម្លាំងយ៉ាងខ្លាំងនោះដែរ
ឯសេះ នោះឥតប្រយោជន៍នឹងពឹងឲ្យបានសាន្តត្រាណ
ក៏មិនអាចនឹងជួយឲ្យអ្នកណារួចដោយសារកម្លាំងដ៏ខ្លាំងរបស់វាដែរ….
ព្រលឹងនៃយើងខ្ញុំសង្ឃឹមដល់ព្រះយេហូវ៉ា
ទ្រង់ជាជំនួយ ហើយជាខែលរបស់យើងខ្ញុំ
ដ្បិតចិត្តយើងខ្ញុំរីករាយឡើងក្នុងទ្រង់
ពីព្រោះយើងខ្ញុំបានទុកចិត្តដល់ព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ហើយ
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ទ្រង់សណ្ឋិតនៅលើយើងខ្ញុំ
តាមដែលយើងខ្ញុំបានសង្ឃឹមដល់ទ្រង់» (ទំនុកតម្កើង ៣៣:១៦-១៧, ២០-២២)។
ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់ណែនាំយើងក្នុងការចាត់វិធានការប្រុងប្រយ័ត្នដែលជាក់លាក់ជាងមុន ដូចជាការចាក់សោទ្វារនៅពេលយប់ សូមកុំគិតថា លោកអ្នកអាចឈប់រង់ចាំព្រះអម្ចាស់ទៀតឡើយ។ ដ្បិតកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ១២៧:១ បានចែងថា៖
«បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាថែរក្សាទីក្រុង
នោះពួកយាមល្បាតគេចាំយាមជាឥតប្រយោជន៍ដែរ»។
សូម្បីតែយើងដែលជាអ្នកយាម កំពុងតែបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់យើងក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ដែរ ដ្បិតព្រះអង្គតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលនាំមកនូវសុវត្ថិភាព។ ដូច្នេះ ចំណុចទី៣នៃរបៀបនៃការរង់ចាំព្រះអម្ចាស់គឺដូចនេះ៖ សូម្បីតែនៅពេលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ធ្វើចុះ» ក៏យើងនៅតែប្រព្រឹត្តដោយទុកចិត្តលើកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ដោយមានចិត្តរំពឹងទុក ទោះបីជាការងាររបស់យើងងាយរងគ្រោះ និងខ្សោយក្ដី ក៏លទ្ធផលចុងក្រោយនៃការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែរ។ ហើយត្រង់ចំណុចនេះ យើងរង់ចាំនៅក្នុងគ្រប់ទាំងកិច្ចការរបស់យើង។
សូមមើលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការ
សរុបសេចក្ដីមក សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំសង្ខេបនូវចំណុចទាំងបីនេះ៖
១. នៅពេលដែលលោកអ្នកស្ថិតក្រោមកាលៈទេសៈដែលមានសម្ពាធ ដែលកាលៈទេសៈនោះនាំឲ្យលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយត្រូវធ្វើឲ្យហើយ—មានអ្វីមួយដែលត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យមានសុវត្ថិភាព ឬក៏មានអ្វីមួយដែលមានអ្នកផ្សេងមកជួយ—ចូររង់ចាំព្រះអម្ចាស់សិន ដែលនេះមានន័យថា លោកអ្នកត្រូវតែអធិស្ឋាន។ មុនពេលលោកអ្នកធ្វើអ្វីមួយ សូមស្វែងរកព្រះអម្ចាស់ សូមស្វែងរកការប្រឹក្សាពីព្រះអង្គសិន។ តើព្រះអង្គនឹងឲ្យលោកអ្នកធ្វើអ្វី ប្រសិនបើមាន?
២. ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ចូរអង្គុយចុះ ហើយសម្រាកសិន» ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «យប់នេះ កុំទៅព្រះវិហារ ដើម្បីប្រជុំពិភាក្សាគ្នាឡើយ៖ ចូរនៅផ្ទះ ហើយអធិស្ឋានចុះ។ យើងនឹងធ្វើការដែលល្អប្រសើរជាងការជជែករបស់ឯងផង»។ សូមកុំទៅឡើយ។
៣. ហើយប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ចូរទៅ ហើយជជែកឲ្យអស់ពីកម្លាំងរបស់អ្នកចុះ» ចូរកុំពឹងលើខ្លួនឯង តែចូរទៅចូលរួមចុះ។
ខ្ញុំសូមផ្ដោតអត្ថន័យលើចំណុចទី២នេះ ខ្ញុំមិនមែនមានន័យថា វាជាការខ្ជិលច្រអូស ឬគេចពីកាតព្វកិច្ចនោះទេ។ ខ្ញុំមានន័យថា ពេលខ្លះ បទពិសោធន៍នៃការខកចិត្ត នៅពេលលោកអ្នកត្រៀមខ្លួនជាស្រេច នៅពេលលោកអ្នកគិតថាវាពឹងផ្អែកលើលោកអ្នកយ៉ាងខ្លាំង ហើយលោកអ្នកមានភាពឆេះឆួលយ៉ាងខ្លាំង នោះព្រះអម្ចាស់ទំនងជាមានបន្ទូលទៅលោកអ្នកថា «យប់នេះ ឯងគ្រាន់តែនៅផ្ទះ ហើយចាំមើលយើងធ្វើការជំនួសវិញ»។ ហើយលោកអ្នកមានការខកចិត្តបន្តិចបន្តួចដែរដោយសារលោកអ្នកបានរៀបចំផែនការទាំងស្រុងរួចហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការធ្វើជំនួសលោកអ្នក ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គទទួលបានសិរីល្អ មិនមែនយើងនោះទេ។
ដូច្នេះ មិនថាយើងនៅស្ងៀម ហើយអង្គុយ ឬមិនថាយើងធ្វើការប៉ុណ្ណានោះទេ សូមឲ្យយើងមានគំនិតបែបនេះ៖ យើងរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងមានចិត្តរំពឹងថា បើទោះជាការងាររបស់យើងលំបាកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ការសម្រេចចុងក្រោយគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែរ។ ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យធ្វើការសម្រាប់អស់អ្នកដែលរង់ចាំទ្រង់។
ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការសម្រាប់អស់អ្នកដែលរងចាំទ្រង់។ ប៉ុន្តែ តើការរងចាំព្រះអង្គមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
មតិយោបល់
Loading…