សេចក្ដីអធិប្បាយមួយនេះរបស់លោកគ្រូ ដូន ខ័រសិន (Don Carson) ដែលមានចំណងជើងថា «ឡាសារ» ត្រូវបានដកស្រង់ចេញពីកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:១-៥៣ ដែលគាត់បានចែកចាយនៅឆ្នាំ២០១៩ នៅឯសិក្ខាសាលាមួយ។ ប្រធានបទសិក្ខាសាលានោះមានឈ្មោះថា «ការសន្ទនាជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ»។ សិក្ខាសាលានោះបានលើកទឹកចិត្តអ្នកចូលរួមឲ្យមានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងការខិតខំព្យាយាមរបស់ខ្លួនក្នុងផ្នែកផ្សាយដំណឹងល្អ និងការប្រកាសដំណឹងល្អ។
ខគម្ពីរខាងក្រោមនេះសាច់រឿងរៀងវែងបន្តិច (យ៉ូហាន ១១:១-៥៣)។ ហើយវាជាការល្អប្រសើរណាស់ ដែលយើងចំណាយពេលអានទាំងអស់។ ខណៈពេលដែលយើងសិក្សាលើខមួយទៅលើខមួយទៀត នោះយើងនឹងកាន់តែយល់អំពីផ្នត់គំនិតនៅខគម្ពីរទាំងនេះជាមិនខាន។
«មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះ ឡាសារ មានជំងឺឈឺគាត់នៅភូមិបេថានី ជាភូមិរបស់នាងម៉ារា នឹងបងនាងឈ្មោះ ម៉ាថា។ ឯនាងម៉ារា ដែលប្អូននាងឈ្មោះឡាសារមានជំងឺនេះ គឺនាងនេះហើយ ដែលបានចាក់ប្រេងក្រអូបលាបថ្វាយព្រះអម្ចាស់ រួចយកសក់នាងជូតព្រះបាទទ្រង់។ បងប្អូនស្រី២នាក់នោះ ក៏ចាត់គេឲ្យទៅឯព្រះយេស៊ូវ ទូលថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ មើល អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់នោះគាត់ឈឺ”។
កាលទ្រង់បានឮដូច្នេះ នោះក៏មានបន្ទូលថា “ជំងឺនេះមិនមែនដល់ស្លាប់ទេ គឺសម្រាប់ជាកិត្តិសព្ទដល់ព្រះវិញ ដើម្បីនឹងលើកតម្កើងដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដោយសារជំងឺនេះឯង”។ រីឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ស្រឡាញ់នាងម៉ាថានឹងប្អូនស្រីនាង ហើយនឹងឡាសារផង។ ដូច្នេះ កាលទ្រង់បានឮថា គាត់ឈឺ នោះទ្រង់ក៏គង់នៅកន្លែងដដែល២ថ្ងៃទៀត។ ក្រោយនោះមក ទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា “ចូរយើងត្រឡប់ទៅឯស្រុកយូដាវិញ”។
ពួកសិស្សទូលទ្រង់ថា “លោកគ្រូ ពួកសាសន៍យូដាទើបនឹងរកចោលលោកនឹងថ្មពីមុននោះ ដូច្នេះ តើលោកគិតទៅឯណោះទៀតឬ?”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយថា “ក្នុង១ថ្ងៃ មាន១២ម៉ោងទេតើ បើអ្នកណាដើរនៅពេលថ្ងៃ នោះមិនជំពប់ជើងទេ ព្រោះឃើញពន្លឺលោកីយ៍នេះ។ តែបើអ្នកណាដើរនៅពេលយប់ នោះត្រូវជំពប់ជើងវិញ ពីព្រោះគ្មានពន្លឺនៅក្នុងខ្លួនសោះ”។
ក្រោយដែលទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះហើយ នោះក៏មានបន្ទូលទៀតថា “ឡាសារ ជាសម្លាញ់យើង គាត់បានដេកលក់ទៅហើយ ខ្ញុំទៅដើម្បីនឹងដាស់គាត់ឡើង”។
ដូច្នេះ ពួកសិស្សទូលថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ បើគាត់ដេកលក់ នោះគាត់នឹងបានជាវិញ”។ ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលពីគាត់ស្លាប់ទេ តែគេស្មានថា ទ្រង់មានបន្ទូលអំពីគាត់គ្រាន់តែដេកសម្រាកប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេជាយ៉ាងច្បាស់ថា “ឡាសារ ស្លាប់ហើយ។ ខ្ញុំក៏អរណាស់ ដោយយល់ដល់អ្នករាល់គ្នាព្រោះខ្ញុំមិនបាននៅឯណោះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿ ឥឡូវ ចូរយើងទៅឯគាត់ចុះ”។
ដូច្នេះ ថូម៉ាស ដែលហៅថា ឌីឌីម គាត់និយាយទៅពួកសិស្ស ជាគូកនគាត់ថា “ចូរយើងរាល់គ្នាទៅដែរ ដើម្បីនឹងប្ដូរស្លាប់ជាមួយនឹងលោក”។
កាលព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ហើយ នោះបានឮថា “ឡាសារ នៅក្នុងផ្នូរអស់៤ថ្ងៃហើយ”។ រីឯភូមិបេថានីនោះនៅជិតក្រុងយេរូសាឡឹម ប្រហែលជា៣គីឡូម៉ែត្រទេ។ ហើយមានពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនបានមក ដើម្បីជួយកំសាន្តទុក្ខនាងម៉ាថា នឹងម៉ារា ពីដំណើរប្អូនស្លាប់។ កាលម៉ាថាបានឮថា ព្រះយេស៊ូវយាងមកហើយ នោះនាងក៏ទៅទទួលទ្រង់ តែម៉ារាអង្គុយនៅឯផ្ទះ។
ម៉ាថាទូលព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ បើសិនជាទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងថា ទោះទាំងនៅគ្រាឥឡូវនេះ នោះការអ្វីដែលទ្រង់នឹងសូមពីព្រះ គង់តែព្រះនឹងប្រទានមកទ្រង់ជាមិនខាន”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា “ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ”។
ម៉ាថាទូលទ្រង់ថា ខ្ញុំដឹងថា “នៅថ្ងៃចុងបំផុតកាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងដែរ”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា “ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ។ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ។ នាងជឿសេចក្ដីនេះឬទេ?”។
នាងទូលឆ្លើយថា “ព្រះពរព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំម្ចាស់ជឿហើយថា ‘ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលត្រូវយាងមកក្នុងលោកីយ៍មែន'”»។
កាលនាងបានពោលពាក្យដូច្នោះហើយ នោះក៏ទៅហៅ ម៉ារា ប្អូននាង មកដោយសម្ងាត់ ប្រាប់ថា «លោកគ្រូអញ្ជើញមកដល់ហើយ លោកហៅរកឯង»។ កាលនាង ម៉ារា បានឮពាក្យនោះ ក៏ក្រោកឡើងជាប្រញាប់ទៅឯទ្រង់។ ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មិនទាន់យាងចូលក្នុងភូមិនៅឡើយ គឺទ្រង់គង់នៅត្រង់កន្លែងដែល ម៉ាថា បានជួបនោះ។ កាលពួកសាសន៍យូដា ដែលនៅក្នុងផ្ទះ កំពុងតែជួយកំសាន្តចិត្តនាង ម៉ារា បានឃើញថា នាងក្រោកឡើងចេញទៅជាប្រញាប់ដូច្នេះ គេក៏តាមនាងទៅ ដោយនិយាយគ្នាថា “នាងគិតទៅយំឯផ្នូរហើយ”។
នាង ម៉ារា ក៏ទៅដល់កន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅ កាលបានឃើញទ្រង់ នោះនាងក្រាបនៅទៀបព្រះបាទទូលថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ”។
កាលព្រះយេស៊ូវឃើញនាងយំ ព្រមទាំងពួកសាសន៍យូដា ដែលមកជាមួយនឹងនាងផង នោះទ្រង់មានសេចក្ដីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ ហើយមានបន្ទូលសួរថា “អ្នករាល់គ្នាបានយករូបបុគ្គលទៅទុកឯណា?”។
គេទូលឆ្លើយថា “ព្រះអម្ចាស់សូមយាងទៅទតមើល”។
ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង។
ដូច្នេះ ពួកសាសន៍យូដានិយាយថា “មើល៍! លោកស្រឡាញ់គាត់ណាស់ហ្ន៎”។
ហើយពួកគេខ្លះនិយាយថា “លោកនេះដែលបានប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យភ្លឺ តើពុំអាចនឹងឃាត់មិនឲ្យមនុស្សនេះស្លាប់បានដែរឬ?”។
នោះព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ផ្នូរ ទាំងមានសេចក្ដីក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យម្ដងទៀត ឯផ្នូរនោះជារអាងភ្នំ ហើយមានថ្ម១បិទសន្ធប់។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរយកថ្មចេញ”។
តែ ម៉ាថា ជាបងរបស់រូបបុគ្គលនោះទូលថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ ព្រោះស្លាប់កន្លងមកបាន៤ថ្ងៃ”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា “តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា បើសិនជានាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីល្អនៃព្រះទេឬអី?”។
ដូច្នេះ គេក៏យកថ្មចេញ រួចព្រះយេស៊ូវងើបព្រះនេត្រទៅលើ ទូលថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ដោយព្រោះទ្រង់បានអនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំដឹងថា ទ្រង់អនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំជាដរាប តែដែលទូលបង្គំទូលដូច្នេះ គឺដោយព្រោះតែបណ្ដាមនុស្សដែលឈរនៅជុំវិញទេ ដើម្បីឲ្យគេជឿថា ទ្រង់បានចាត់ឲ្យទូលបង្គំមកមែន”។
កាលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏បន្លឺវាចាថា “ឡាសារ អើយ ចូរចេញមក”។ នោះអ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក មានទាំងសំពត់ស្នបរុំជាប់នៅជើងដៃផង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខដែរ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា “ចូរស្រាយគាត់ឲ្យទៅចុះ”។
ដូច្នេះ កាលពួកសាសន៍យូដា ដែលមកតាមនាង ម៉ារា បានឃើញការដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើ នោះមានគ្នាជាច្រើនជឿដល់ទ្រង់។ តែមានខ្លះទៅជម្រាបដល់ពួកផារិស៊ីពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ នោះពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកផារិស៊ី គេប្រមូលក្រុមប្រឹក្សាមក។
និយាយថា “តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ព្រោះមនុស្សនេះធ្វើទីសម្គាល់ច្រើនណាស់ បើយើងទុកឲ្យធ្វើតែយ៉ាងដូច្នេះទៅ នោះមុខជាមនុស្សទាំងអស់នឹងជឿតាមវាហើយ រួចសាសន៍រ៉ូមនឹងមកចាប់យកទាំងស្រុក នឹងជាតិយើងផង”។
មានក្រុមជំនុំម្នាក់ឈ្មោះកៃផា ដែលធ្វើជាសំដេចសង្ឃក្នុងឆ្នាំនោះ លោកមានប្រសាសន៍ថា “អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងអ្វីសោះ ក៏មិនគិតពិចារណាឃើញថា បើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួសបណ្ដាជន នោះមានប្រយោជន៍ ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង ដើម្បីកុំឲ្យជាតិយើងនេះត្រូវវិនាសទាំងអស់ឡើយ”។
តែលោកមិននិយាយសេចក្ដីនោះ ដោយអាងតែខ្លួនលោកទេ គឺដោយព្រោះលោកជាសំដេចសង្ឃនៅឆ្នាំនោះ បានជាលោកទាយថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវសុគតជំនួសសាសន៍នោះ។ ហើយមិនជំនួសត្រឹមតែសាសន៍នោះប៉ុណ្ណោះ គឺសុគតដើម្បីឲ្យអស់ទាំងកូននៃព្រះ ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ បានប្រមូលរួមមកជាសាសន៍តែ១ដែរ។ ដូច្នេះ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក គេក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសម្លាប់ទ្រង់ចេញ» (យ៉ូហាន ១១:១-៥៣)។
នេះគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់។
ភាពភ្ញាក់ផ្អើលនៃដំណឹងល្អ
ជាច្រើនលើកច្រើនសារ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឲ្យយើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ លោក ម៉ូសេ ក៏បានគិតដូច្នោះដែរ។ ក្នុងនាមជាបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ គាត់បានគិតថា គាត់នឹងនាំឲ្យមានការធ្វើការបដិវត្តន៍។ ប៉ុន្តែ គាត់បែរជាត្រូវចំណាយពេលនៅឯទីរហោស្ថានអស់ប្រមាណជិតកន្លះសតវត្សរ៍។ ហើយនៅចុងក្រោយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅគាត់ លោក ម៉ូសេ ក៏មានអាយុប្រមាណជា៨០ឆ្នាំ ជាអាយុសមល្មមក្នុងការចូលនិវត្តន៍។ ហើយម្យ៉ាងទៀតគឺថា លោក ម៉ូសេ ក៏មិនមានអំណោយទានក្នុងការនិយាយស្ដីផងដែរ គាត់មិនមានទំនុកចិត្តក្នុងការនិយាយស្ដីជាសាធារណៈ។ វាពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅបុរសម្នាក់ដែលមានអាយុ៨០ឆ្នាំនេះ។
ហោរា ហាបាគុក ក៏បានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានការភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានពេញទៅដោយការភ្ញាក់ផ្អើលមែន។ ហោរា ហាបាគុក អាចយល់អំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់អំណាចដ៏ខ្ពស់មួយក្នុងតំបន់ ដើម្បីកែតម្រូវរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ដែលទទួលបានការតាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះអង្គ ដោយសារពួកគេកំពុងតែថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ។ អ្វីដែលគាត់មិនអាចយល់បាននោះគឺអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់អំណាចដ៏ខ្ពស់មួយតាមតំបន់ តែបើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងសង្គមផ្សេងៗ គឺជាពួកមានពេញទៅដោយការពុករលួយយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏មានភាពពុករលួយខាងឯផ្នែកសីលធម៌យ៉ាងខ្លាំង ពេញទៅដោយអំពើហិង្សា និងមានភាពខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងខាងឯព្រះគុណ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ជាងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទៅទៀត ដែលព្រះអង្គបានចាត់ឲ្យពួកគាត់មកកែតម្រូវពួកគេ។ តើព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនោះបានដោយរបៀបណា?
សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានពេញទៅដោយការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ។ យើងខ្ញុំចង់មានន័យថា គាត់អាចអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដទៃឲ្យពួកគាត់ទទួលបានការព្យាបាលឲ្យបាន។ គាត់បានឃើញអំណាចនៃព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការធ្វើឲ្យជម្ងឺមានការធូរស្រាលបាន។ តែគាត់មានបន្លា១ចាក់មកក្នុងសាច់ឈាម ដែលជាអ្នកនាំសារម្នាក់ពីសាតាំង ដើម្បីមកធ្វើបាបគាត់ ហើយគាត់ក៏បានអធិស្ឋានអំពីការនោះផងដែរ។ ហើយព្រះជាម្ចាស់បែរជាមានបន្ទូលថា «យើងនឹងមិនធ្វើទេ។ យើងនឹងប្រទានព្រះគុណដល់ឯងវិញ»។ ជាដំបូង ការឆ្លើយតបមួយនេះមិនបានធ្វើឲ្យសាវ័ក ប៉ុល ស្កប់ចិត្តទាល់តែសោះ។ គាត់ក៏ខំប្រឹងប្រែងអធិស្ឋានបន្តទៀត ដោយញែកពេលវេលាម្ដងហើយម្ដងទៀតក្នុងការទូលអង្វរក្នុងរាល់សេចក្ដីអធិស្ឋាន រហូតទាល់តែគាត់បានឃើញថា «គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ»។ ជារឿយៗ ព្រះជាម្ចាស់នាំឲ្យយើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល។
ហើយបន្ទាប់មក ពិតណាស់ក៏មានលោក អ័ប្រាហាំ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា គាត់នឹងមានកូនប្រុសមួយ ហើយបន្ទាប់មកកូនប្រុសនោះក៏បានកើតមកមែន ហើយក្រោយមកទៀតព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោក អ័ប្រាហាំ ឲ្យសម្លាប់កូនប្រុសនោះចោល។
ប៉ុន្តែ ចំណុចមួយក្នុងចំណោមចំណុចជាច្រើនដែលពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែនអំពីដំណឹងល្អនៅក្នុងចំណុចស្នូលគឺថា ដំណឹងល្អមានពេញទៅដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។ ក្នុងចំណោមពួកសាវ័ក តើមានអ្នកណាបានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងរំដោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់តាមរយៈការចាត់ឲ្យព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់មកសុគតសម្រាប់ពួកគេ ជំនួសពួកគេ? តើមានអ្នកណាបានរំពឹងគិតថា ព្រះយេស៊ូវនឹងមានព្រះជន្មរស់ពីការសុគតឡើងវិញ? ពួកស្ត្រីដែលបានទៅផ្នូរក៏មិនបានរំពឹងទុកដែរ។ ពួកគាត់បានយកប្រេងលាប ដើម្បីចាក់លើព្រះសពរបស់ទ្រង់។ ពួកសាវ័កក៏មិនបានរំពឹងទុកដែរ។ ពួកគាត់រវល់ក្នុងការលាក់ពួននៅឯបន្ទប់ខាងលើ។ ពួកគាត់មិនបានលើកឡើងថា «ប្រាកដណាស់ ខ្ញុំមិនអាចចាំរហូតដល់ថ្ងៃអាទិត្យបានទេ»។ ពួកគាត់មានការភ័យខ្លាចត្រង់ថា នឹងមានគេមកចាប់ពួកគាត់ ហើយយកពួកគាត់ទៅឆ្កាងដែរ។ ដំណឹងល្អគឺជាដំណឹងល្អនៃការភ្ញាក់ផ្អើល។
ទោះបើមានខគម្ពីរជាច្រើនចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលរំពឹងអំពីការយាងមករបស់ព្រះមេស្ស៊ីដែលនឹងមានលក្ខណៈជា អ្នកបម្រើ កូនចៀមដែលគេត្រូវសម្លាប់ ស្ដេចដែលមានពេញទៅដោយសិរីរុងរឿង អ្នកយកជ័យជម្នះ យញ្ញបូជានៃការបង្ហូរឈាម ហើយទោះបើខគម្ពីរទាំងអស់នោះនិយាយអំពីចំណុចទាំងនោះ—ដែលភាគច្រើនប្រើប្រាស់ការបែងចែកជាប្រភេទជាជាងកិរិយាសព្ទផ្ទាល់ក្នុងការទាយទុក ដើម្បីចង្អុលទៅកាន់ទិសនោះ—ចំណុចពិតគឺថា ពួកគាត់មិនបានយល់អំពីការរំពឹងគិតយ៉ាងច្បាស់លាស់នោះទេ។ នេះជាមូលហេតុដែលនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវដើរជាមួយនឹងពួកសាវ័កពីរនាក់នៅឯភូមិអេម៉ោស បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នោះទើបទ្រង់អាចស្ដីបន្ទោសពួកគេថា «ឱមនុស្សឥតពិចារណា ហើយក្រនឹងជឿអស់ទាំងសេចក្ដី ដែលពួកហោរាបានទាយទុកមកអើយ តើមិនគួរឲ្យព្រះគ្រីស្ទរងទុក្ខទាំងនោះ?» (លូកា ២៤:២៥)។ ចំណុចពិតនៅតែដដែល វាគឺជាការដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។
ដូច្នេះ នៅពេលដែលយើងមកដល់ខគម្ពីរនេះ ត្រង់កន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថា ព្រះអង្គផ្ទាល់គឺជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិត នោះយើងឃើញថាខគម្ពីរនេះមានពេញទៅដោយការភ្ញាក់ផ្អើលពីមួយទៅមួយ រហូតពេលយើងដល់មានការភ្ញាក់ផ្អើលនៃដំណឹងល្អដ៏អស្ចារ្យបំផុតទាំងអស់។
ភាពភ្ញាក់ផ្អើល#១៖ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការពន្យារពេល
ទី១ ព្រះយេស៊ូវបានឮអំពីការទទូចអង្វរដែលមានតម្រូវការយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការជួយ ហើយព្រះអង្គបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការពន្យារពេល។ កណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:១-១៦ ណែនាំអំពីលោក ឡាសារ នាងម៉ារា និងម៉ាថាមកកាន់យើង។ យើងខ្ញុំស្រឡាញ់ការពណ៌នាណាស់ «ព្រះអម្ចាស់អើយ មើល អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់នោះគាត់ឈឺ»។ តើលោកអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់អំពីចំណុចដូចនេះ នៅក្នុងក្រុមជំនុំណាមួយដែលមានគ្រូគង្វាលល្អដែរឬទេ? ស្ទើរតែគ្រប់គ្នានៅក្នុងក្រុមជំនុំគិតថា ខ្លួនគឺជាមិត្តភក្ដិដ៏ពិសេសម្នាក់របស់គ្រូគង្វាល។ ពួកគាត់មានអារម្មណ៍ថា ទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ហើយនោះក៏ជាការពិតដែរ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងស្រដៀងនោះដែលធំជាងនោះ។ ចំណុចមួយដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់អំពីកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អរបស់លោក យ៉ូហាន គឺថាអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អនេះបានហៅខ្លួនឯងយ៉ាងសាមញ្ញថាជា «សិស្សមួយនោះដែលទ្រង់ស្រឡាញ់»។ នេះមិនមែនមានន័យថា «ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងជាងលោកអ្នកនោះទេ»។ គឺគ្រាន់តែជាចំណុចដែលថាគាត់បានមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងដល់ថ្នាក់ថានោះគឺជារបៀបដែលគាត់ចូលចិត្តរាប់អំពីខ្លួនឯង៖ «ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងជាងលោកអ្នកនោះទេ»។ ហើយយើងក៏ឃើញអំពីរបៀបដែលនាងម៉ារា និងម៉ាថាបាននិយាយសំដៅទៅកាន់លោក ឡាសារ បងប្អូនខ្លួនដែលកំពុងតែឈឺ៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ មើល អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់នោះគាត់ឈឺ»។
វាពិតជាការដ៏អស្ចារ្យមែនខណៈពេលដែលយើងមានសកម្មភាពជាមួយនឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើង គ្រួសាររបស់យើង ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង នោះយើងក៏អាចគិតអំពីខ្លួនឯងថាជា «អ្នកដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់»។ តើនោះមិនមែនជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល បានអធិស្ឋានសម្រាប់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរជំពូក ៣ ដែរមែនឬ?
«ដើម្បីឲ្យអាចនឹងយល់ ជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា ពីទទឹង បណ្ដោយ ជំរៅ នឹងកម្ពស់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏រកគិតមិនយល់ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពេញដល់គ្រប់ទាំងសេចក្ដីពោរពេញរបស់ផងព្រះ» (អេភេសូរ ៣:១៨-១៩)។
មួយវិញសោត សាវ័ក ប៉ុល កំពុងតែអធិស្ឋានឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះអាចពេញវ័យ។ ការអនុវត្តគឺថា លោកអ្នកមិនអាចពេញវ័យបាន លុះត្រាតែលោកអ្នកទទួលបានបទពិសោធន៍សម្រាប់ខ្លួនឯងយ៉ាងពេញលេញឡើងៗ ត្រង់ថាព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់លោកអ្នក។ បទពិសោធន៍នៃការពេញវ័យខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណនេះកំពុងតែទទួលបានការទទួលស្គាល់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះយេស៊ូវយ៉ាងផ្ទាល់នៅលើផែនដីនេះ «អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់នោះគាត់ឈឺ»។
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានឮអំពីការនេះ នោះព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:៤ ថា «ជម្ងឺនេះមិនមែនដល់ស្លាប់ទេ»។ ទោះបើថា វាមិនដល់ស្លាប់មែន ក៏វានឹងត្រូវឆ្លងកាត់ការស្លាប់នៅតាមផ្លូវដែរ។ «គឺសម្រាប់ជាកិត្តិសព្ទដល់ព្រះវិញ»។ មិនមែនដើម្បីឲ្យថាព្រះជាម្ចាស់ទំនងនឹងទទួលបានសិរីល្អ—នោះមិនមែនជាផ្នត់គំនិតនៅត្រង់នេះទេ—ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យមានការបើកសម្ដែងអំពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ស្របពេលដែលជំងឺរបស់លោក ឡាសារ បានបើកសម្ដែងសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះវាក៏បានបើកសម្ដែងអំពីសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសលោក ឡាសារ ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលបុរសម្នាក់នេះឈឺយ៉ាងខ្លាំង។
ព្រះយេស៊ូវប្រើប្រាស់ពាក្យ «ដូច្នេះ» ក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរ ហើយវាក៏ជាពាក្យដ៏ខ្លាំងមួយដែរ «ដូច្នេះ កាលទ្រង់បានឮថា គាត់ឈឺ នោះទ្រង់ក៏គង់នៅកន្លែងដដែលពីរថ្ងៃទៀត (យ៉ូហាន ១១:៦)។ តើបងប្អូនចូលចិត្តរបៀបនោះដែរឬទេ ទាក់ទងនឹងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់? «ពិតណាស់ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់ ឡាសារ ដែលជាសិស្សរបស់ខ្ញុំមែន។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលខ្ញុំឮថាគាត់កំពុងតែឈឺយ៉ាងខ្លាំង នោះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តថា ស្នាក់នៅពីរថ្ងៃទៀតសិនមុនខ្ញុំចេញទៅជួយគាត់»។ នោះគឺជាអ្វីដែលខគម្ពីរនេះបានលើកឡើង! ហើយតាមពិតទៅ យើងក៏ឃើញអំពីការផ្ដោតលើពេលវេលាក្នុងដំណើររឿងមួយនេះម្ដងហើយម្ដងទៀតដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះអង្គបានរង់ចាំពីរថ្ងៃទៀត។ ហើយកាលនោះ បន្ទាប់ពីពីរថ្ងៃ នោះព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «ចូរយើងត្រឡប់ទៅឯស្រុកយូដាវិញ»។ ហើយយើងឃើញថា នៅក្នុងការសន្ទនាបន្ទាប់ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបបែបអធិធម្មជាតិថាខណៈពេលនោះលោក ឡាសារ បានស្លាប់ហើយ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គឮថាលោក ឡាសារ កំពុងឈឺ ក៏បានចាំពីរថ្ងៃ បានជ្រាបថាលោក ឡាសារ បានស្លាប់ ហើយបន្ទាប់មកទ្រង់ក៏ចង់ត្រឡប់ទៅទិសខាងត្បូងវិញ ដែលការធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើងត្រូវការរយៈពេលបីថ្ងៃទៅបីថ្ងៃកន្លះ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅដល់ នោះព្រះអង្គបានឃើញថា គេបានទុកលោក ឡាសារ នៅក្នុងផ្នូរអស់រយៈពេលបួនថ្ងៃហើយ (យ៉ូហាន ១១:១៧)។ ដូច្នេះ ទោះបើថាព្រះអង្គបានចេញដំណើរភ្លាមៗ នោះលោក ឡាសារ ក៏ទំនងជានឹងស្លាប់បាត់ទៅហើយដែរ។ គាត់នឹងទំនងជាបានស្លាប់អស់រយៈពេលពីរថ្ងៃ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គរង់ចាំពីរថ្ងៃទៀត? ការស្លាប់គឺនៅតែជាការស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ចំណុចសំខាន់នៃរយៈពេលបួនថ្ងៃក៏ត្រូវបានផ្ដោតលើម្ដងហើយម្ដងទៀតនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនេះ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅខាងក្រោមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:៣៥ «ព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ ព្រោះស្លាប់កន្លងមកបានបួនថ្ងៃ»។ យើងទំនងជាមិនដឹងអំពីការបញ្ចុះសពនៅក្នុងប្រទេសដែលមានអាកាសធាតុក្ដៅ ទាក់ទងនឹងការបញ្ចុះសព ប្រពៃណីរបស់ពួកគាត់គឺថាត្រូវកប់អ្នកស្លាប់ក្នុងចន្លោះ២៤ម៉ោងដំបូង។ មិនមានការដាក់បារទសពទេ លុះត្រាតែបុគ្គលនោះជាអ្នកមានយ៉ាងខ្លាំង ហើយទោះបើអាចធ្វើដូច្នោះបានមែនក៏ដោយ ក៏ការរៀបចំត្រូវការពេលវេលាជាច្រើនខែដែរ។ លោក ឡាសារ បានស្លាប់ ត្រូវបានគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ ហើយក៏បានរលួយដល់ថ្នាក់ថា «ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ»។
ដោយសារមិនមានការដាក់បារទសព ឬក៏មានគ្រូពេទ្យដូចបច្ចុប្បន្នកាលក្នុងការត្រូវប្រកាសថាបុគ្គលនោះបានស្លាប់ហើយ។ ម្ដងម្កាល អ្វីដែលកើតឡើងនោះគឺថាបេះដូងក៏បានចាប់ផ្ដើមកន្ត្រាក់។ ការដកដង្ហើមខ្សោយដល់ថ្នាក់ថា លោកអ្នកក៏មិនអាចឃើញ។ ធ្លាប់មានរបាយការណ៍ថា ខណៈពេលដែលគេកំពុងតែសែងបុគ្គលណាម្នាក់នៅក្នុងក្ដារមឈូសរបស់គាត់ទៅកាន់ផ្នូរ នោះស្រាប់តែគេឮសំឡេងតឹកៗចេញពីខាងក្នុង ដោយសារបុគ្គលនោះមានស្មារតីឡើងវិញ។ ការនោះក៏នាំឲ្យសាសន៍យូដាមានគំនិតមួយចំនួន។ ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងឯកសារមួយពីសតវត្សរ៍ទី១ យើងឃើញដូចតទៅ «នៅពេលដែលមើលទៅបុគ្គលណាម្នាក់បានស្លាប់ នោះព្រលឹងរេរាពីលើរូបកាយនៃបុគ្គលដែលបានស្លាប់អស់រយៈពេលបីថ្ងៃដំបូង ដោយប្រាថ្នាចង់ចូលវិញ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលវាឃើញថារូបកាយនោះបានផ្លាស់ប្ដូរ [ដែលនេះមានន័យថា ការរលួយបានចាប់ផ្ដើមហើយក៏មិនអាចបកក្រោយវិញបាន] នោះវាក៏ចាកចេញទៅ»។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែលើកឡើងថា នោះគឺជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានជឿនោះទេ។ ដ្បិតព្រះអង្គបានជ្រាបយ៉ាងច្បាស់លាស់ហើយថា ប្រសិនបើព្រះអង្គបានព្យាបាលលោក ឡាសារ ឬក៏មើលទៅហាក់បីដូចជាថាព្រះអង្គបានប្រោសឲ្យគាត់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញក្រោយរយៈពេលតែពីរថ្ងៃ នោះនឹងមានមនុស្សមួយចំនួនក្នុងចំណោមហ្វូងនិយាយថា «គ្រាន់តែពីរថ្ងៃ ព្រលឹងគាត់នៅរេរានៅឡើយទេ។ វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែមិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងប៉ុន្មាននោះទេ»។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបួនថ្ងៃ មកដល់ពេលនេះ «ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ»។ ហេតុដូច្នេះហើយ ដោយសារព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់លោក ឡាសារ នាងម៉ារា និងនាងម៉ាថា នោះបានជាព្រះអង្គរង់ចាំពីរថ្ងៃទៀត។ ហើយក្នុងការដែលព្រះអង្គបានរង់ចាំពីរថ្ងៃ នោះព្រះអង្គបានប្រាកដអំពីភាពអស្ចារ្យនៃការស្លាប់របស់លោក ឡាសារ ត្រង់ថានៅពេលដែលព្រះអង្គបានប្រោសគាត់ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះមិនអាចមានអ្នកណានិយាយបង្កាច់ បើមិនគប្បី ឬក៏មានមន្ទិលសង្ស័យបានទេ។
«ខ្ញុំក៏អរណាស់» ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល «ដោយយល់ដល់អ្នករាល់គ្នាព្រោះខ្ញុំមិនបាននៅឯណោះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿ»។ ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យពួកគេជឿថា ទ្រង់ពិតជាមានអំណាចមែនក្នុងការប្រោសមនុស្សឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញយ៉ាងពិត ដោយមិនមានរឿងដែលគួរឲ្យខ្លាច ទាក់ទងនឹងការយឺតយ៉ាវនៃវិញ្ញាណដែលចាកចេញ។ ក្នុងករណីនេះ ព្រះអង្គបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការពន្យារពេល។
ហើយជារឿយៗ នោះគឺជាករណី។ គឺកូនក្មេងនោះឯងដែលរស់នៅក្នុងស្ថានភាពភ្លាមៗ។ កាលកូនប្រុសរបស់យើងមានអាយុប្រមាណជា៣ឆ្នាំ ឬក៏៣ឆ្នាំកន្លះ គាត់មានក្រពះស្មើនឹងក្មេងជំទង់។ ហើយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំត្រូវមានកាលវិភាគដោយអាស្រ័យទៅលើការកុម្ម៉ង់។ ខណៈពេលដែលជិតដល់ម៉ោងញ៉ាំបាយបន្ទាប់ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនឹងមិនចែកអាហារសម្រន់ ដើម្បីទប់ការស្រេកឃ្លាននោះទេ។ គាត់តែងតែប្រាប់កូនយើងថា «វានឹងធ្វើឲ្យកូនលែងឃ្លានបាយ»។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំផ្ទាល់មិនដែលគិតថា យើងអាចធ្វើឲ្យកូនប្រុសរបស់យើងលែងឃ្លានបាយបានទេ ប៉ុន្តែនោះគឺជារឿងមួយទៀត។ គាត់តែងតែតាមម្ដាយខ្លួន។ ហើយមិនយូរមិនឆាប់ គាត់ក៏បានបែរ ហើយនិយាយថា៖ «កូនអើយ តែ១០នាទីទៀតទេ។ ចេញទៅណាសិនទៅ។ ម៉ាក់នឹងរៀបចំអាហារពេលល្ងាចឲ្យរួចរាល់ក្នុងរយៈពេល១០នាទីទៀត»។ ប៉ុន្តែ ឥរិយាបថរបស់គាត់គឺថា «កូនឃ្លានឥឡូវនេះ»។
ដូចគ្នាផងដែរ នោះឯងគឺជារបៀបដែលយើងចង់បានព្រះពររបស់យើងពីព្រះជាម្ចាស់។ «ឥឡូវនេះ កូនត្រូវការវាឥឡូវនេះ»។ ហើយពេលខ្លះ ព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការយឺតយ៉ាវ។ ព្រះអង្គបង្រៀនយើងនូវមេរៀនដែលមានដូចជា សេចក្ដីទ្រាំទ្រ និងការស្មោះត្រង់ មេរៀនដ៏សំខាន់ៗដែលខ្ពស់ដាច់ផុតពីពិភពលោក។ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូមជំពូក៥បានចែងដូចតទៅ៖
«យើងនៅតែអួតក្នុងកាលដែលមានទុក្ខលំបាកដែរ ដោយដឹងថា សេចក្ដីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីទ្រាំទ្រ សេចក្ដីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីស៊ាំថ្នឹក សេចក្ដីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ឯសេចក្ដីសង្ឃឹមក៏មិនដែលនាំឲ្យមានសេចក្ដីខ្មាសឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានផ្សាយមកសព្វក្នុងចិត្តយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះបានប្រទានមកយើងហើយ» (រ៉ូម ៥:៣-៥)។
កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបជំពូក១ក៏លើកឡើងនូវការវែកញែកដូចគ្នាដែរ។ ពេលខ្លះ ព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មកកាន់យើងតាមរយៈការយឺតយ៉ាវ។
«ឱពួកបរិសុទ្ធដែលភ័យខ្លាចអើយ! ចូរមានសេចក្ដីក្លាហានជាថ្មី។ ពពកដែលឯងខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង គឺធំទៅដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា ហើយវាក៏នឹងបែកទៅជាព្រះពរលើក្បាលឯងផងដែរ។ ចូរកុំថ្កោលទោសព្រះអម្ចាស់ដោយមានការយល់ដឹងខ្សោយ ប៉ុន្តែចូរទុកចិត្តទ្រង់សម្រាប់ព្រះគុណរបស់ទ្រង់វិញ។ នៅពីក្រោយការចងចិញ្ចើមរបស់ទ្រង់ ទ្រង់ក៏លាក់នូវព្រះភ័ក្ដ្រដែលញញឹម។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់នឹងទុំយ៉ាងលឿន ដោយមានការបើកសម្ដែងរៀងរាល់ម៉ោង។ ត្រួយទំនងជាមានរសជាតិល្វីង ប៉ុន្តែរសជាតិផ្អែមនឹងមាននៅក្នុងផ្កា។ ការមិនជឿដែលមានការខ្វះគឺប្រាកដនឹងមានកំហុស ហើយក៏នឹងពិនិត្យព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ក្នុងលក្ខណៈដែលឥតប្រយោជន៍។ ព្រះអង្គគឺជាអង្គដែលកាត់ស្រាយផ្ទាល់ ហើយទ្រង់ក៏នឹងបើកសម្ដែងយ៉ាងច្បាស់លាស់ដែរ» (William Cowper, «ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការក្នុងរបៀបដ៏អាថ៌កំបាំង» “God Moves in a Mysterious Way”)។
នេះគឺជាការភ្ញាក់ផ្អើលទី១។ ព្រះយេស៊ូវបានឮអំពីការទទូចអង្វរដែលមានតម្រូវការយ៉ាងខ្លាំងឲ្យជួយ ហើយព្រះអង្គក៏បានបើកសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការយឺតយ៉ាវ។
ភាពភ្ញាក់ផ្អើល#២៖ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញការកំសាន្តចិត្តតាមរយៈការផ្ដោតចំណាប់អារម្មណ៍មកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់
ព្រះយេស៊ូវប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់យ៉ាងធំក្រៃលែងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរជនគណនាជំពូក២ ហើយក៏បានកម្សាន្តទុក្ខកង្វល់នោះតាមរយៈការផ្ដល់ចំណាប់អារម្មណ៍មកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់។ សូមមើលកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:១៧-២៧៖ «កាលព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ហើយ នោះបានឮថា ឡាសារនៅក្នុងផ្នូរអស់៤ថ្ងៃហើយ រីឯភូមិបេថានីនោះនៅជិតក្រុងយេរូសាឡឹម ប្រហែលជា៣គីឡូម៉ែត្រទេ ហើយមានពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនបានមក ដើម្បីជួយកម្សាន្តទុក្ខនាងម៉ាថា នឹងម៉ារា ពីដំណើរប្អូនស្លាប់»។
មកដល់ពេលនេះ លោកអ្នកត្រូវតែយល់អំពីរបៀបដែលការកំសាន្តចិត្តនេះបានកើតឡើង។ នៅក្នុងវប្បធម៌នៅជំនាន់នោះ និងនៅតំបន់នោះ គេបង្ហាញអំពីភាពពេញវ័យក្នុងលក្ខណៈជាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅឯពិធីបុណ្យសព ឬក៏ការកាន់ទុក្ខដូចនោះ តាមរយៈការមានសម្ដីយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។ ពេលដែលទៅចូលរួមការកាន់ទុក្ខជាមួយនឹងស្រីមេម៉ាយ ឬក៏បុរសពោះម៉ាយណាម្នាក់នៅឯពិធីបុណ្យសព លោកអ្នកទំនងជាយំបន្តិចបន្តួច ប៉ុន្តែទាំងអស់នោះគ្រាន់តែជាការដាក់វិន័យ និងការបង្ហាញភាពរម្យទមតែប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យ លោកអ្នកនឹងទំនងជាលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ដូចតទៅ៖ «គាត់ពិតជាខ្លាំងមែន»។
ប៉ុន្តែ ក្នុងវប្បធម៌ផ្សេងៗ វាមិនដូច្នោះទេ។ របៀបដែលលោកអ្នកបង្ហាញទឹកភ្នែក ការកាន់ទុក្ខ និងទុក្ខព្រួយដែលបង្ហាញអំពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់គឺតាមរយៈការស្រែកយំ។ តាមពិតទៅ នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី១នៃសម័យកាលសាសនាយូដា នោះលោកអ្នកនឹងមានកម្មវិធីដោយជួលអ្នកយំអាជីព ឲ្យមកជួយយំ ប្រសិនបើមានការខ្វះខាតក្នុងការយំសោក។ ប្រសិនបើមិនមានការយំសោកល្មមគ្រប់គ្រាន់ នោះអ្នកយំអាជីពនឹងចាប់ផ្ដើមស្រែកយំទ្រហឹង ហើយក្នុងការធ្វើបែបនោះ គាត់ក៏នឹងចាក់ចុចអារម្មណ៍របស់អ្នកចូលរួម មិនយូរមិនឆាប់ទាំងអស់គ្នាក៏នឹងចាប់ផ្ដើមយំដែរ។ បន្ថែមលើនេះទៀត ជាទូទៅ គេក៏នឹងជួលអ្នកភ្លេងអាជីពឲ្យមកលេងភ្លេងបុណ្យខ្មោច។ ហើយគ្រួសាររបស់លោក ឡាសារ គឺជាអ្នកមាន។ ដូច្នេះ ពួកគេទំនងជាមានក្រុមភ្លេងទាំងមូលក្នុងការលេងភ្លេងបុណ្យខ្មោច។ ហើយឥឡូវនេះ ពួកគាត់ក៏បានមកពីទីក្រុងយេរូសាឡឹម ដើម្បីកំសាន្តចិត្តនាង ម៉ារា និងនាង ម៉ាថា។ យើងនឹងឃើញអំពីរបៀបដែលពួកគាត់ធ្វើនាពេលឆាប់ៗនេះ។ ពួកគាត់កំសាន្តចិត្តនាងម៉ារា និងនាង ម៉ាថា តាមរយៈការផ្ដល់ជូននូវការលើកទឹកចិត្តពីក្រោយ ទាក់ទងនឹងការយំសោក និងការសង្កៀតធ្មេញ។
នៅពេលដែលនាង ម៉ាថា បានចេញទៅជួបព្រះយេស៊ូវ នាង ម៉ារា បាននៅផ្ទះ។ ហើយឥឡូវនេះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:២១ នៅចុងបញ្ចប់នាង ម៉ាថា ក៏បានទៅជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានដួលនៅឯព្រះបាទារបស់ទ្រង់។ «ព្រះអម្ចាស់អើយ បើសិនជាទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ»។ មកដល់ពេលនេះ លោកអ្នកទំនងជាអានឃ្លានោះក្នុងលក្ខណៈដែលឃើញតែចំណុចអាក្រក់ៗ។ ហើយគិតថា នាង ម៉ាថា កំពុងតែស្ដីបន្ទោសព្រះយេស៊ូវ។ «វាជាកំហុសរបស់លោកគ្រូ។ ប្រសិនបើលោកគ្រូបានមកទីនេះ ដែលជាកន្លែងដែលលោកគ្រូគួរតែមក នោះលោកគ្រូនឹងអាចព្យាបាលគាត់ នៅពេលដែលគាត់នៅឈឺ។ ប្រសិនបើលោកគ្រូបាននៅទីនេះ គាត់នឹងមិនស្លាប់ទេ។ ហេតុអ្វីបានជាលោកគ្រូនៅឆ្ងាយ? តើលោកគ្រូមិនស្រឡាញ់យើងមែនឬ?»។ ប៉ុន្តែ នោះគឺជាការមើលក្នុងលក្ខណៈដែលឃើញតែចំណុចអាក្រក់ៗខ្លាំងពេកហើយ។ ហើយតែពាក់កណ្ដាល ក៏វាជាការមើលក្នុងលក្ខណៈដែលឃើញតែចំណុចអាក្រក់ៗពេកដែរ។ ហើយនាង ម៉ាថា ផ្ទាល់ក៏ទំនងជាឃើញថា ស្ដាប់ទៅគាត់ក៏មានទស្សនៈបែបនោះដែរ។
ដូច្នេះ គាត់ក៏បានសួរភ្លាម នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:២២ «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងថា ទោះទាំងនៅគ្រាឥឡូវនេះ នោះការអ្វីដែលទ្រង់នឹងសូមពីព្រះ គង់តែព្រះនឹងប្រទានមកទ្រង់ជាមិនខាន»។ ប៉ុន្តែ លោកអ្នកមិនគួរគិតថា នេះមានន័យថា គាត់កំពុងតែរំពឹងថាប្អូនប្រុសរបស់គាត់នឹងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញភ្លាមៗនោះទេ។ ចំណុចដែលថា គាត់មិនរំពឹងគិតដូច្នោះគឺច្បាស់លាស់ណាស់ ដ្បិតសូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានទៅដល់ផ្នូរនៅពេលក្រោយទៀតក្នុងជំពូក (យ៉ូហាន ១១:៣៨) ក៏គាត់នៅប្រកែកថាគេមិនគួរប្រមៀលដុំថ្មចេញនោះទេ។ វាយឺតពេលហើយ។ «មកដល់ពេលនេះ ខ្មោចប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំម្ចាស់មានក្លិនអាក្រក់ហើយ»។ នៅពេលនោះ គាត់មិនបានរំពឹងថាមានការអស្ចារ្យនោះទេ។ គាត់គ្រាន់តែកំពុងនិយាយថា «ឱព្រះយេស៊ូវអើយ ខ្ញុំម្ចាស់មិនបានកំពុងតែស្ដីបន្ទោសទ្រង់ទេ។ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងហើយថាព្រះអង្គអស្ចារ្យ។ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានមកកាន់ទ្រង់នូវអ្វីដែលទ្រង់ទូលសូម»។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល ហើយឆ្លើយថា «ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ»—ការនេះមានន័យពុំច្បាស់លាស់ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ គាត់បានឆ្លើយតបក្នុងកម្រិតអភិរក្សនិយមនៃគោលជំនឿត្រឹមត្រូវរបស់សាសន៍យូដាដ៏ល្អម្នាក់។ «ព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំដឹងថា នៅថ្ងៃចុងបំផុតកាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងដែរ»។ គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលជំនឿដែលត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាចយល់បានត្រង់ថា «ប្អូនរបស់គាត់នឹងរស់ឡើងវិញនាពេលឆាប់ៗនេះទេ»។ គាត់មិនបានយល់អំពីសក្ដានុពលភាពនោះទាល់តែសោះ។ ហើយបន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជំពូកទាំងមូលនេះ។ «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ នាងជឿសេចក្ដីនេះឬទេ?»។
មកដល់ពេលនេះ អ្វីដែលយើងត្រូវយល់ជាដំបូង មុនយើងចាប់ផ្ដើមមើលពាក្យពេចន៍ទាំងនេះយ៉ាងលម្អិត គឺអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមិនបានលើកឡើង។ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលថា «ឱស្ត្រីដ៏គួរអាណិតអើយ សូមមកនេះ។ ខ្ញុំកំពុងតែអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នក។ អ្នកដឹងហើយថា ព្រះជាម្ចាស់នៅបន្តយកចិត្តទុកដាក់ និងស្រឡាញ់យើង»។ អ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើនោះគឺថា ទ្រង់បានផ្ដោតចំណាប់អារម្មណ៍មកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់។ វាមិនល្មមគ្រប់គ្រាន់ទេក្នុងការឲ្យគាត់បង្ហាញអំពីគោលជំនឿដ៏ត្រឹមត្រូវ។ «ពិតមែនហើយ គាត់នឹងរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃចុងបំផុត»។ ក្នុងនាមជាសត្រូវចុងក្រោយ សេចក្ដីស្លាប់មិនអាចលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយបានទេ។ «ពិតណាស់ ទូលបង្គំដឹងអំពីចំណុចនេះ»។ ព្រះអង្គបានលើកឡើងលើសពីនោះទៅទៀត។ ព្រះអង្គបានចង្អុលបង្ហាញមកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់ «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត នាងជឿសេចក្ដីនេះឬទេ?»។
មុនហ្នឹង នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការរស់ឡើងវិញដែលនឹងកើតឡើងនៅគ្រាចុងក្រោយ និងអំពីអំណាចរបស់ទ្រង់លើវា។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ៥:២១ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «ដ្បិតដែលព្រះវរបិតាទ្រង់ប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញយ៉ាងណា នោះព្រះរាជបុត្រានឹងប្រោសដល់អ្នកណា ដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ»។ ព្រះអង្គបានលើកឡើងអំពីការបែបនោះពីរបីដងនៅក្នុងជំពូកទី៥ និង៦។ ហើយឥឡូវនេះ ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងក្នុងរបៀបដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត»។
មានការអះអាងពីរយ៉ាង «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត»។ ហើយអ្វីដែលទ្រង់មានអត្ថន័យក្នុងឃ្លានីមួយៗក៏មានការបកស្រាយនៅក្នុងពាក្យពេចន៍បន្តបន្ទាប់។ «“ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ” អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ នោះក៏គង់តែរស់ដែរ។ សេចក្ដីស្លាប់មិនអាចលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយបានទេ ខ្ញុំជាជីវិត។ អ្នកណាដែលរស់នៅតាមរយៈការជឿលើខ្ញុំ នោះនឹងមិនដែលស្លាប់ទេ។ ជីវិតនោះចាប់ផ្ដើមឥឡូវនេះ។ ក្នុងអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងអស់កល្បជានិច្ច ទាក់ទងទៅនឹងការភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ដ៏គង់នៅ ដែលប្រទានជីវិត នោះលោកអ្នកក៏នឹងមិនដែលស្លាប់ដែរ។ អ្នកមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ “ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត”»។
ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ។ ខ្ញុំជាជីវិត។ មិនអាចមានការរស់ឡើងវិញពីស្លាប់ ហើយក៏មិនអាចមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ក្រៅពីទ្រង់បានឡើយ។ ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត»។ ព្រះអង្គកំពុងតែផ្ដោតចំណាប់អារម្មណ៍ទាំងអស់ទៅលើទ្រង់ផ្ទាល់។ «តើអ្នកជឿសេចក្ដីនេះឬទេ? វាជារឿងម្យ៉ាង ក្នុងការដែលនាង ម៉ាថា ជឿថាវាមានការរស់ឡើងវិញនៅក្នុងគ្រាចុងក្រោយបំផុត។ អ្នកកំពុងតែឯកភាពជាមួយនឹងគោលជំនឿត្រឹមត្រូវក្នុងសាសនាយូដា។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកជឿថា ខ្ញុំគឺជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិតដែរឬទេ?»។ ហើយប្រសិនបើគាត់ឆ្លើយបែបវិជ្ជមាន នោះការអស្ចារ្យដែលកើតឡើងគឺស្ទើរតែដូចជាការសម្ដែងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅគ្រាចុងក្រោយបំផុត។ ទ្រង់មិនមែនកំពុងតែសួរថា តើគាត់ជឿថាទ្រង់ហៀបនឹងប្រោសប្អូនប្រុសរបស់គាត់ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញភ្លាមៗនេះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គកំពុងតែសួរថា តើគាត់អាចមានជំនឿ (ដែលជឿថានឹងមានការរស់ឡើងវិញនៅគ្រាចុងក្រោយ) ដល់ថ្នាក់ថាអាចទុកចិត្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅលើព្រះយេស៊ូវថាជាអង្គដែលប្រទានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចឥឡូវនេះ ហើយក៏នឹងប្រោសអ្នកស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃចុងក្រោយដែរឬទេ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ ព្រះអង្គកំពុងតែសួរថា តើគាត់អាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គថាជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិតដែរឬទេ។ ហើយប្រសិនបើគាត់ឆ្លើយបែបវិជ្ជមាន នោះការប្រោសលោក ឡាសារ នឹងក្លាយដូចជាការសម្ដែងរឿងប្រៀបប្រដូចនៃការប្រទានអំណាចជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងការរង់ចាំគ្រាចុងក្រោយ។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគាត់ឆ្លើយថា «ព្រះពរព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំម្ចាស់ជឿហើយ ថាទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលត្រូវយាងមកក្នុងលោកីយ៍មែន» (យ៉ូហាន ១១:២៧)។ ចម្លើយរបស់គាត់បានបន្តឲ្យដំណើររឿងនេះបន្តទៅមុខទៀត។ ច្បាស់លាស់ណាស់ គាត់ជឿថាបុគ្គលដែលជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិតដាច់ខាតត្រូវតែជាបុគ្គលដែលទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាព្រះមេស្ស៊ី ដែលត្រូវបានសន្យាថានឹងយាងមក។
ប៉ុន្តែ ការភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងចំណុចទាំងអស់នេះ ចេញពីទស្សនៈនៃសុខភាព និងប្រឹក្សាបច្ចុប្បន្ន និងប្រឹក្សានៃការកាន់ទុក្ខ។ល។ គឺក្រោយថាការឆ្លើយតបរបស់ព្រះយេស៊ូវបានផ្ដោតយ៉ាងខ្លាំង ហើយសាមញ្ញត្រង់ថាព្រះអង្គកំពុងតែចង្អុលបង្ហាញមកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់។ តាមពិតទៅ ប្រសិនបើលោកអ្នកឈប់ ហើយគិតអំពីចំណុចនេះ នោះឯងគឺជាអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើម្ដងហើយម្ដងទៀតនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អទាំងបួន។ ព្រះអង្គបានចង្អុលបង្ហាញឲ្យមនុស្សម្នាមើលមកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់។
សូមពិចារណាអំពីពេលដែលលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ ចង្អុលបង្ហាញថាតើព្រះយេស៊ូវជាអ្នកណា កាលនោះគាត់បានលើកឡើងដោយមានការបន្ទាបខ្លួនដូចតទៅ៖ «ព្រះអង្គត្រូវតែកើនឡើង ប៉ុន្តែដាច់ខាតខ្ញុំត្រូវតែថយចុះ។ ខ្ញុំមិនស័ក្ដិសមទាំងឲ្យព្រះអង្គមកស្រាយខ្សែស្បែកជើងខ្ញុំផង។ ព្រះអង្គគឺជាកូនកំលោះ ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកកំដរប៉ុណ្ណោះ។ មិនមានការប្រៀបធៀបទេ។ ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះមេស្ស៊ីទេ»។ នេះមិនមែនជាការបន្ទាបខ្លួនបែបធ្វើពុតនោះទេ គឺលោក យ៉ូហាន គ្រាន់តែកំពុងប្រាប់សេចក្ដីពិត។
ប៉ុន្តែ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយជំពូក១១ និងលូកាជំពូក៧ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើទីបន្ទាល់អំពីលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ ព្រះអង្គមិនបានលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍ដូចនេះឡើយ «គាត់ជាគ្រូម្នាក់ដែលពូកែអធិប្បាយ ហើយខ្ញុំក៏បានព្យាយាមត្រាប់តាមគំរូរបស់គាត់ដែរ» នោះទេ។ មិនមានការឆ្លើយតបបែបបន្ទាបខ្លួនទៅវិញទៅមកនោះទេ ដោយម្ខាងព្យាយាមបន្ទាបខ្លួនខ្លាំងជាងម្ខាងទៀតដែរ។ អ្វីដែលព្រះអង្គកំពុងតែលើកឡើងគឺថា «ខ្ញុំប្រាប់សេចក្ដីពិតទៅកាន់លោកអ្នក។ លោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ គឺជាបុរសដ៏ល្អប្រពៃ ពីព្រោះគាត់បានណែនាំអំពីខ្ញុំ»។ ព្រះយេស៊ូវអះអាងថា លោក យ៉ូហាន គឺជាហោរា អេលីយ៉ា ដែលបានមក ជាបុគ្គលដែលប្រកាសផ្លូវរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវ។
តាមពិតទៅ ក្នុងអត្ថន័យមួយលោក អ័ប្រាហាំ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ហើយលោក ម៉ូសេ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ហើយស្ដេច ដាវីឌ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ហើយនាង អេសធើរ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងអត្ថន័យមួយ របស់ទាំងអស់នេះ មនុស្សទាំងអស់នេះ ទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគាត់ និងទីកន្លែងរបស់ពួកគាត់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្របានចង្អុលទៅមុខអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ទាំងនោះគឺជាការពិត។ ប៉ុន្តែ វាធ្លាក់លើបុគ្គលម្នាក់គឺលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ ដែលបានលើកឡើងថា «មើល៍ លោកគឺជាព្រះមេស្ស៊ីដែលត្រូវបានសន្យា ខ្ញុំបានមកដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់។ ទ្រង់គឺជាព្រះអង្គនេះហើយ»។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានក្រោកឡើង ហើយមានបន្ទូលថា «នេះហើយជាមូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យគាត់ជាមនុស្សដ៏ល្អប្រពៃជាងគេ ដែលធ្លាប់រស់នៅ ពីព្រោះគាត់បានណែនាំអំពីខ្ញុំ»។ នៅក្នុងគំនិត និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ លោក យ៉ូហាន មានការយល់ដឹងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងការដឹងខ្លួនយ៉ាងខ្លាំងអំពីព្រះអង្គ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមិនអាចមានការយល់ណាមួយផ្សេងទៀតអំពីទ្រង់ថាគ្រាន់តែជាការចង្អុលបង្ហាញមួយប្រភេទទៀត ប្រភេទមនុស្សមួយបែបទៀត ឬក៏ជាហោរាម្នាក់ទៀតប៉ុណ្ណោះទេ។ ពិតណាស់ «ឯព្រះ ដែលពីដើម ទ្រង់មានបន្ទូលនឹងពួកឰយុកោដោយពួកហោរា ជាច្រើនដងច្រើនបែប នៅជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលនឹងយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះរាជបុត្រាវិញ ដែលទ្រង់បានតម្រូវឲ្យបានគ្រងរបស់ទាំងអស់ ទុកជាមរដក ព្រមទាំងបង្កើតលោកីយ៍ ដោយសារព្រះរាជបុត្រានោះដែរ (ហេព្រើរ ១:១-២)។
មានប្រយោគគូរដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅឯចុងជំពូក១០នៃកណ្ឌដំណឹងល្អយ៉ូហាន៖
«រួចយាងទៅខាងនាយទន្លេយ័រដាន់វិញទៀត គឺជាកន្លែងដែលលោក យ៉ូហាន ធ្វើបុណ្យជ្រមុជជាន់មុនដំបូង ហើយទ្រង់គង់នៅទីនោះ នោះមានមនុស្សជាច្រើនមកឯទ្រង់ ក៏និយាយថា លោក យ៉ូហាន គ្មានធ្វើទីសម្គាល់ណាទេ តែសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលលោកមានប្រសាសន៍ពីអ្នកនេះ នោះសុទ្ធតែពិតទាំងអស់» (យ៉ូហាន ១០:៤០-៤២)។
ចំពោះអ្នកដែលជាគ្រូអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើមានចំណារលើផ្នូរខ្មោចរបស់ខ្លួនដូចនោះ តើលោកអ្នកនឹងពេញចិត្តលើការនេះដែរឬទេ? «លោកគ្រូ/អ្នកគ្រូ [សូមដាក់ឈ្មោះខ្លួន] មិនដែលបានធ្វើការអស្ចារ្យទេ ប៉ុន្តែគ្រប់អ្វីៗដែលគាត់បានលើកឡើងអំពីព្រះយេស៊ូវគឺសុទ្ធតែជាការពិត»។ លោក យ៉ូហាន គឺជាមនុស្សល្អប្រពៃជាងគេបង្អស់ ដែលធ្លាប់បានកើតពីមនុស្សស្រី រហូតមកដល់ពេលនេះ ពីព្រោះគាត់បានចង្អុលបង្ហាញថា តើព្រះយេស៊ូវជានរណា។
ហើយនៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវបាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្តដល់បងស្រីដែលឯកា ដែលត្រូវបានគេវាយផ្ដួល ហើយក៏កំពុងតែកាន់ទុក្ខដែរ។ ហើយព្រះអង្គមិនបាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្តដល់បងគាត់តាមរយៈការនិយាយស្ដីក្នុងពាក្យពេចន៍បែបអរូបិយអំពីជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ ឬក៏ក្នុងរបៀបនៃការរស់ឡើងវិញនៅគ្រាចុងក្រោយនោះទេ ប៉ុន្តែគឺតាមរយៈការចង្អុលបង្ហាញចំពោះនាងមកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់។ «ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត ជឿសេចក្ដីនេះឬទេ?»។ ហើយក្នុងការដែលយើងកម្សាន្តចិត្ត គ្រីស្ទបរិស័ទដែលកំពុងតែឆ្លងកាត់ពេលវេលាពិបាកៗ ដោយប្រឈមមុខនឹងការជំទាស់ ឬក៏ការបាត់បង់ នោះឯងគឺជាកន្លែងដែលយើងដាច់ខាតត្រូវតែផ្ដោតទៅលើ។ ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ។
ភាពភ្ញាក់ផ្អើល#៣៖ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងការមានព្រះកន្សែង និងការខ្ញាល់
ទី៣ ព្រះយេស៊ូវមកប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីស្លាប់ដែលមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន ហើយក៏បានបង្ហាញអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអង្គលើវា តាមរយៈការដែលព្រះអង្គព្រះកន្សែង និងការដែលទ្រង់ខ្ញាល់។ យើងឃើញការភ្ញាក់ផ្អើលថែមទៀតនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:២៨-៤៤។ តាមការមើលទៅ ព្រះយេស៊ូវក៏បាននៅក្រៅភូមិបេថ្លេហឹម មិនមែនមកពីព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យគេដឹងនោះទេ ប៉ុន្តែគឺដោយសារព្រះអង្គកំពុងតែអនុញ្ញាតឲ្យការកាន់ទុក្ខបន្តទៅមុខទៀត ហើយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ក៏កំពុងតែព្យាយាមការពារព្រះអង្គដែរ។ ព្រះអង្គជ្រាបថា ទ្រង់កំពុងតែស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ពីអ្នកដឹកនាំ។ ប៉ុន្តែ នាង ម៉ាថា ក៏បានត្រឡប់ទៅវិញ ហើយហៅនាង ម៉ារា។ ហើយនាង ម៉ារា ក៏បានទៅឯព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលនេះ មហាជនបានមើលការដែលនាង ម៉ារា ចាកចេញ។
«លោកគ្រូអញ្ជើញមកដល់ហើយ» នាង ម៉ាថា បានលើកឡើង «លោកហៅរកឯង»។ នៅពេលដែលនាង ម៉ារា បានឮពាក្យនោះ គាត់ក៏ក្រោកឡើងជាប្រញាប់ទៅឯទ្រង់។ ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវមិនទាន់បានចូលភូមិនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែនៅកន្លែងដែលនាង ម៉ាថា បានទៅជួបទ្រង់។ នៅពេលដែលពួកសាសន៍យូដាដែលបាននៅជាមួយនឹងនាង ម៉ារា នៅក្នុងផ្ទះ ដែលកំពុងតែកម្សាន្តចិត្តគាត់ បានឃើញអំពីភាពប្រញាប់ប្រញាល់ដែលគាត់បានក្រោកឡើង ហើយចេញទៅ ដូច្នេះពួកគាត់ក៏ទៅតាមគាត់ ដោយគិតថាគាត់កំពុងតែទៅឯផ្នូរ ដើម្បីកាន់ទុក្ខនៅទីនោះ (យ៉ូហាន ១១:២៨-៣១)។
នៅពេលដែលគាត់ទៅជិតដល់ព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានលើកឡើងនូវពាក្យសម្ដីដូចដែលបងស្រីរបស់គាត់នាង ម៉ាថា បានលើកឡើងផងដែរ។ «ព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ» (យ៉ូហាន ១១:៣២)។ នេះប្រហែលមកពីពួកគាត់បាននិយាយជាមួយគ្នាអំពីការនោះ។ ហើយនោះគឺជាសេចក្ដីសន្មតដែលពួកគាត់បានសន្និដ្ឋាន។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះការសន្ទនាបានឈានទៅដល់ទិសដៅខុសគ្នា។ នេះមិនមែនជាការសម្ភាសន៍តែរវាងព្រះយេស៊ូវ និងនាង ម៉ាថា នោះទេ ហើយឥឡូវនេះគឺរវាងព្រះយេស៊ូវ និងនាង ម៉ារា។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅទីនោះក៏មានពួកមហាជនដែរ។ អ្នកកាន់ទុក្ខអាជីពនៃសាសន៍យូដាក៏បានមកជាមួយនឹងគាត់ដោយយំផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបដោយ «ទ្រង់មានសេចក្ដីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ»។ ហើយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:៣៨ បានចែងថា «នោះព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ផ្នូរ ទាំងមានសេចក្តីក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យម្តងទៀត ឯផ្នូរនោះជារអាងភ្នំ ហើយមានថ្ម១បិទសន្ធប់»។
ទំនងប្រសិនបើលោកអ្នកបានកត់សម្គាល់អំពីការដែលទ្រង់បានព្រះកន្សែងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១១:៣៥ («ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង») នោះជាស្វ័យប្រវត្តិលោកអ្នកក៏ទំនងជាគិតថា នេះក៏ដូចជាទឹកភ្នែកដែលយើងស្រក់ នៅពេលដែលយើងទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសពផងដែរហើយមើលទៅ។ ហើយយើងទំនងជានិយាយថា ព្រះយេស៊ូវបានព្រះកន្សែង ពីព្រោះព្រះអង្គបានបាត់បង់មិត្តភក្ដិរបស់ទ្រង់។ «មែន»? ព្រះយេស៊ូវជ្រាបហើយថា នៅក្នុងអំឡុងពេលបីនាទីខាងមុខនេះលោក ឡាសារ នឹងដើរចេញ។ ចំពោះខ្ញុំ ស្ដាប់ទៅ នេះជាការបង្ហាញអារម្មណ៍មិនពិត។ ប្រសិនបើទឹកភ្នែកជាមូលហេតុដោយសារព្រះអង្គនឹកមិត្តភក្ដិរបស់ទ្រង់ នោះព្រះអង្គគ្រាន់តែត្រូវចាំបីនាទីទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ទេ! ព្រះអង្គខ្ញាល់ ហើយមួម៉ៅយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានព្រះកន្សែង។ ហេតុអ្វី? ដំណើររឿងបានប្រាប់យើង (យ៉ូហាន ១១:៣៣)។ ព្រះអង្គឃើញនាង ម៉ារា យំ ហើយសាសន៍យូដាដែលបានមកជាមួយនឹងគាត់ក៏បានយំដែរ។ ហើយនេះគឺជាការថ្លង់យ៉ាងខ្លាំង។ តាមប្រពៃណី នេះតម្រូវឲ្យមានការស្រែកយំ សំឡេងបន្ទុក និងវង់តន្ត្រីភ្លេងខ្មោច។ មានទឹកភ្នែក និងការស្រែកយំលើសដើម។ ហើយព្រះយេស៊ូវក៏បានខ្ញាល់? ដ្បិតអ្វីដែលព្រះអង្គឃើញគឺសេចក្ដីស្លាប់ ដែលជាខ្មាំងសត្រូវចុងក្រោយ។ វាពិតជាការដែលគួរឲ្យក្នាញ់មែន។
ក្នុងវប្បធម៌លោកខាងលិច គេបានផ្សាំងសេចក្ដីស្លាប់យ៉ាងខ្លាំង ពួកអាជីពបានមក ហើយយកសពចេញ ហើយបន្ទាប់មកអប់កុំឲ្យស្អុយរលួយ ហើយគេចាក់ភ្លេងស្រទន់នៅឯកន្លែងបុណ្យសព ហើយទាំងអស់គឺជាការផ្សាំង។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជារបៀបដែលកើតឡើងក្នុងពិធីបុណ្យសពនៅក្នុងប្រពៃណីផ្សេងៗនៅជុំវិញពិភពលោកនេះនោះទេ។ ការស្លាប់គឺជាការអស់សង្ឃឹម។ វាមិនមែនគ្មានន័យទេដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា ឥឡូវនេះសេចក្ដីស្លាប់នៅតែជាខ្មាំងសត្រូវចុងក្រោយមែន។ ទេ វាមិនមានពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយឡើយ តែវាជាខ្មាំងសត្រូវចុងក្រោយ។ តាមរយៈវា យើងគួរតែមានភាពខ្នាន់ក្នាញ់។ យើងយកសពដៃគូជីវិតរបស់យើងទៅកប់ក្នុងផ្នូរ។ យើងកប់សពកូនរបស់យើង។ យើងបញ្ចុះសពឪពុកម្ដាយដែលមានវ័យចំណាស់របស់យើង។ ហើយពិតណាស់ ក្នុងផ្នែកណាមួយនៃជីវិតរបស់យើង យើងចងចាំអំពីប្រភេទអំណរណាមួយ ដែលថាសេចក្ដីស្លាប់មិនមានពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកម្ដាយដ៏វ័យចំណាស់របស់ខ្ញុំស្លាប់បន្ទាប់ពីគាត់មានជំងឺអាល់ហ្សៃមឺរ (“Alzheimer” ដែលមានន័យជាភាសាខ្មែរថា «ជំងឺភ្លេចភ្លាំង») អស់រយៈពេល៩ឆ្នាំ ដោយគាត់មិនចងចាំថាយើងជាកូនៗរបស់គាត់ ហើយនៅពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ឡើងនៅក្នុងស្ថានភាពសិរីល្អ នោះគាត់នឹងនៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នឹងមានថ្ងៃមួយដែលគាត់នឹងត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងឯរូបកាយ នៅឯស្ថានសួគ៌ថ្មី និងផែនដីថ្មី ដែលជាផ្ទះសម្រាប់អស់អ្នកដែលសុចរិត។ ពិតណាស់ វាពិតជាគួរឲ្យអស្ចារ្យមែន ប៉ុន្តែវាក៏មិនបានងាករេចេញពីរឿងដ៏គួរឲ្យខ្លោចផ្សាផងដែរ ដែលជាចំណុចដ៏អាក្រក់នៃជំងឺភ្លេចភ្លាំង និងសេចក្ដីស្លាប់ និងទុក្ខសង្រេង និងការដែលអ្នកជិតស្និទ្ធស្លាប់ចោល។ ហើយទាំងអស់នោះគឺជាលទ្ធផលនៃអំពើបាប។
ព្រះយេស៊ូវឃើញអំពើបាប ការស្រក់ទឹកភ្នែក សេចក្ដីស្លាប់ និងការបាត់បង់ ហើយព្រះអង្គក៏ក្ដួលអាណិត ទាំងខ្នាញ់ ហើយក៏បានព្រះកន្សែង។ នេះគឺជាទឹកភ្នែកដូចគ្នានៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវលើកឡើងអំពីសេចក្ដីវេទនាទៅលើទីក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយក៏បានព្រះកន្សែង (លូកា ១៩:៤១)។ ពិតណាស់ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិតអាសូរ ប៉ុន្តែព្រះអង្គក៏មានការខ្នាន់ក្នាញ់ផងដែរ។ ក្នុងអត្ថន័យមួយ យើងមិនគួរផ្សាំងសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ដោយផ្ដោតទៅលើអ្វីដែលនឹងកើតឡើងបន្ទាប់ពីគ្រីស្ទបរិស័ទបានស្លាប់ទៅ ហើយការនោះក៏បានបណ្ដាលឲ្យយើងបរាជ័យក្នុងការឃើញអំពីចំណុចអាក្រក់នៃរឿងនោះ។ ព្រះអង្គគ្រោងទុកឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបានស្លាប់ម្ដង ហើយបន្ទាប់មកក៏នឹងមានការថ្កោលទោស។ មិនមានការគេចផុតចេញបានទេ។ វាគឺជាផលផ្លែនៃអំពើបាប ដែលមិនអាចជៀសផុតចេញបាន ហើយវាក៏អាក្រក់ណាស់ដែរ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គក៏បានព្រមានសេចក្ដីស្លាប់នោះចោល ដែលមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន ហើយក៏បានបកស្រាយអំពីវាក្នុងលក្ខណៈដែលពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាព ដូចដែលយើងបានឃើញ ប៉ុន្តែអមជាមួយនឹងទឹកភ្នែកដែលពេញទៅដោយការក្នាញ់។
មានមនុស្សមួយចំនួនចង់តែផ្ដោតចំណាប់អារម្មណ៍លើចំណុចដែលថាលោក ឡាសារ បានពិតជារស់ឡើងវិញពីផ្នូរមែន។ ហើយយើងក៏ងឿងឆ្ងល់ថា តើគាត់បានគិតអ្វីអំពីការនឹងដែរ។ គាត់បានស្លាប់ ហើយក៏បានរស់ឡើងវិញ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាយើងមិនដែលឮអំពីអ្វីទាក់ទងនឹងចំណុចនៅឯម្ខាងទៀតអញ្ចឹង? លោក អ័រហ្វ្រិឌ លូដ ថេនីសិន (Alfred, Lord Tennyson) បាននិពន្ធកំណាព្យដែលមានចំណងជើងថា «សម្រាប់អនុស្សាវរីយ៍» (“In Memoriam”) ដោយគាត់ព្យាយាមផ្ដោតទៅលើថា ហេតុអ្វីបានជាមានការស្ងៀមស្ងាត់លើចំណុចនេះ។
មើល៍! ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសមនុស្សម្នាក់ឲ្យរស់ឡើងវិញ!
ផ្សេងៗទៀតមិនមានការបើកសម្ដែងសោះ
ព្រះអង្គមិនបានប្រាប់សោះ ឬក៏មានអ្វីមួយលាក់បាំង
បបូរមាត់របស់អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ។
តើអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អបានបើកសម្ដែងអ្វីខ្លះ? ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលយ៉ាងក្នាញ់ថា
«ចូរយកថ្មចេញ»។
តែនាង ម៉ាថា ជាបងរបស់រូបបុគ្គលនោះទូលថា «ព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ ព្រោះស្លាប់កន្លងមកបាន៤ថ្ងៃ»។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលថា «តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា “បើសិនជានាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីល្អនៃព្រះទេឬអី?”»។
ដូច្នេះ គេក៏យកថ្មចេញ (យ៉ូហាន ១១:៣៩-៤១)
ហើយបន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវក៏អធិស្ឋាន។ ព្រះអង្គអធិស្ឋានដោយដឹងថាការអធិស្ឋាននេះគឺជាការអធិស្ឋានជាសាធារណៈ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គត្រូវតែរៀបចំពាក្យពេចន៍ក្នុងរបៀបមួយ។ ការអធិស្ឋានជាសាធារណៈមិនអាចមានបែបបទដូចគ្នាទាំងស្រុងទៅនឹងការអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯងនោះទេ ទោះបើថាលោកអ្នកកំពុងតែទូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏លោកអ្នកដឹងហើយថា មនុស្សម្នានៅជុំវិញក៏កំពុងតែស្តាប់ដែរ ហើយពួកគេក៏កំពុងតែរៀនបានចំណុចអ្វីមួយពីការអធិស្ឋាននោះដែរ។ ដូច្នេះ៖
«ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ដោយព្រោះទ្រង់បានអនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំ ទូលបង្គំដឹងថា ទ្រង់អនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំជាដរាប តែដែលទូលបង្គំទូលដូច្នេះ គឺដោយព្រោះតែបណ្ដាមនុស្សដែលឈរនៅជុំវិញទេ ដើម្បីឲ្យគេជឿថា ទ្រង់បានចាត់ឲ្យទូលបង្គំមកមែន» (យ៉ូហាន ១១:៤១-៤២)។
នេះគឺជាផ្នែកមួយនៃការបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ «កាលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏បន្លឺវាចាថា “ឡាសារអើយ ចូរចេញមក”» (យ៉ូហាន ១១:៤៣)។
មានមនុស្សមួយចំនួនដែលចូលចិត្តលេងសើចបានកត់សម្គាល់ថា ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវមិនបានដាក់ឈ្មោះលោក ឡាសារ មុនការបញ្ជាឲ្យចេញមក នោះគ្រប់ផ្នូរខ្មោចទាំងអស់នៅក្រុងយេរូសាឡឹមនឹងប្រាកដជាបើក ហើយអ្នកស្លាប់នឹងដើរចេញទាំងអស់ជាមិនខាន។ អ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក មានទាំងសំពត់ស្នបរុំជាប់នៅជើងដៃផង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខដែរ។ នោះគឺជាកន្លែងផ្ដោតលើ មិនមែនលើអ្វីដែលលោក ឡាសារ កំពុងតែគិតនោះទេ។ តើគាត់បាននិយាយថា «សប្បាយចិត្តណាស់ដែលបានឃើញប្អូនឯង»។ ឬក៏ថា «អុញ ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញមែន»? ព្រះគម្ពីរមិនបានណែនាំនូវចំណុចទាំងនោះមកកាន់យើងនោះទេ។ វាគឺជាចំណុចបន្ទាប់បន្សំ។ វាមិនសំខាន់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ការបើកសម្ដែងអំពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ សូម្បីតែលើអំពើបាប និងសេចក្ដីស្លាប់ ការបើកបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ភាពភ្ញាក់ផ្អើល#៤៖ ព្រះយេស៊ូវប្រទានជីវិតតាមរយៈការសុគត
ហើយជាចុងក្រោយ ការភ្ញាក់ផ្អើលដល់ធំបំផុតក្នុងចំណោមការភ្ញាក់ផ្អើលទាំងអស់។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រឈមមុខនឹងការស្លាប់ខាងឯសីលធម៌ និងខាងឯវិញ្ញាណ ហើយក៏បានប្រទានជីវិតតាមរយៈការដែលព្រះអង្គសុគត។ ពួកមហាជនក៏បានឆ្លើយតបដូចដែលបានគិតទុកជាមុន។ អ្នកខ្លះបានជឿដល់ព្រះយេស៊ូវ នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញការអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែត្រង់ថាជំនឿនោះពិតខ្លាំងប៉ុណ្ណា ខគម្ពីរមិនបានបើកបង្ហាញទេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះក៏បានទៅជម្រាបដល់ពួកផារិស៊ី ដើម្បីឲ្យឃើញថា តើពួកគាត់អាចបង្ករឿងអ្វីខ្លះបាន (យ៉ូហាន ១១:៤៦)។ ហើយការនេះក៏បានបណ្ដាលឲ្យមានការប្រមូលក្រុមប្រឹក្សាសាន់ហេឌ្រិន (Sanhedrin) ដោយព្យាយាមរកផ្លូវចេញពីបញ្ហាដ៏ស្មុគស្មាញនៅមុខពួកគេ?
តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចជាមួយនឹងបុគ្គលនេះ? គាត់បានប្រមូលផ្ដុំមនុស្សជាច្រើន ហើយមិនយូរមិនឆាប់ទាំងសាសន៍រ៉ូមនឹងមកចាប់យកទាំងស្រុក នឹងជាតិយើងផង។ «ពិតណាស់ មានគ្រោះថ្នាក់។ ពួកគេនឹងចាត់ឲ្យពួកទ័ពចុះមក ហើយសម្លាប់មនុស្សម្នាជាមិនខាន។ ពួកគេនឹងដកហូតព្រះវិហាររបស់យើងចេញ។ ពួកគេនឹងដកហូតដំណែងរបស់យើងចេញដែរ។ ពួកគេក៏ដកហូតចេញនូវឋានៈដែលមានអភ័យឯកសិទ្ធិរបស់យើងទាំងអស់ចេញ ដោយសារបុគ្គលម្នាក់នេះបានប្រមូលផ្ដុំមនុស្សម្នាជាច្រើននាក់ទាក់ទងនឹងសាសនា ដែលមើលទៅហាក់បីដូចជាការបះបោរ។ ប្រសិនបើយើងបន្តអនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលម្នាក់នេះធ្វើបែបនេះ នោះមិនយូរមិនឆាប់គ្រប់គ្នានឹងជឿដល់គាត់ ហើយពួកសាសន៍រ៉ូមក៏នឹងមក ហើយដកចេញនូវព្រះវិហាររបស់យើង និងជាតិសាសន៍របស់យើងជាមិនខាន»។
ដូច្នេះ លោក កៃផា ក៏បានមានប្រសាសន៍។ ភាសាដែលគាត់ប្រើប្រាស់គឺជាភាសាមើលងាយ។ «ឱពួកល្ងង់អើយ ពួកឯងមិនដឹងអ្វីសោះ។ ពួកឯងពិតជាភ្លីភ្លើមែន។ តើពួកឯងមិនដឹងទេថា “បើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួសបណ្ដាជន នោះមានប្រយោជន៍ ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង ដើម្បីកុំឲ្យជាតិយើងនេះត្រូវវិនាសទាំងអស់ឡើយ” ទេឬ?»។ នេះគឺនយោបាយខ្សែញាតិវង្ស។ វាគឺជាភាពស័ក្ដិសិទ្ធិដែលគួរឲ្យខ្លាច។ គាត់មិនបានបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ទាក់ទងទៅនឹងភាពយុត្តិធម៌ ឬក៏សេចក្ដីពិតទេ ដោយគ្មានការឆ្លុះបញ្ចាំងលើអ្វីដែលទំនងជាការសន្និដ្ឋានដ៏ត្រឹមត្រូវចេញពីចំណុចពិត—ចំណុចពិតដែលមនុស្សម្នាជាច្រើននាក់បានទទួលស្គាល់—ត្រង់ថាព្រះយេស៊ូវបានប្រោសលោក ឡាសារ ពីស្លាប់ឡើងវិញ គ្មានការពិចារណាលើការគិតស្មានរបស់ពួកគេអំពីព្រះយេស៊ូវ គ្មានការថ្វាយបង្គំ និងគ្មានការស្រឡាញ់។ ចំពោះលោក កៃផា ទាំងអស់នេះគឺគ្រាន់តែជានយោបាយប៉ុណ្ណោះ។ សំណើដែលគាត់កំពុងតែស្នើគឺ ការស្លាប់ជំនួស។ «វាជាការល្អបើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួស មិនថាអយុត្តិធម៌ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ជាជាងឲ្យជាតិទាំងមូលវិនាសទាំងអស់គ្នា»។
ហើយពិតណាស់ ចំណុចដែលគួរឲ្យអស់សំណើចយ៉ាងខ្លាំង ដូចអស់អ្នកកំពុងតែអានកណ្ឌគម្ពីរនេះដឹងថាប្រមាណជា៤០ឆ្នាំខាងមុខទៀត ជាតិសាសន៍នេះនឹងត្រូវវិនាស។ គេបានកម្ទេចទីក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយព្រះវិហារក៏ត្រូវបានគេបំផ្លាញចោលដែរ។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលកើតចេញពីទស្សនៈនយោបាយទាំងនោះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ។ ប៉ុន្តែ សាវ័ក យ៉ូហាន បានឃើញនូវអ្វីមួយផ្សេងទៀតដែលជ្រៅជ្រះជាងនោះទៅទៀត។ គាត់បានលើកឡើងថា «តែលោកមិននិយាយសេចក្តីនោះ ដោយអាងតែខ្លួនលោកទេ គឺដោយព្រោះលោកជាសម្ដេចសង្ឃនៅឆ្នាំនោះ បានជាលោកទាយថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវសុគតជំនួសសាសន៍នោះ» (យ៉ូហាន ១១:៥១)។ ការនោះបានកើតចេញពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានទាយថា ព្រះយេស៊ូវនឹងសុគតសម្រាប់សាសន៍យូដា។ តាមពិតទៅ នោះគឺជាអ្វីដែលលោក កៃផា បានមានប្រសាសន៍មែន។ នេះមិនមែនក្នុងអត្ថន័យដែលថា តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះអង្គប្រើប្រាស់លោក កៃផា ដូចក្នុងរបៀបដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈសត្វលារបស់លោក បាឡាម។ នៅពេលដែលសត្វលារបស់លោក បាឡាម បានផ្ដល់ប្រឹក្សារបស់វាទៅកាន់ហោរា សត្វលារបស់លោក បាឡាម មិនមែនកំពុងតែផ្ដល់ជូននូវការពិចារណានៃយោបល់របស់វានោះទេ។ វាគ្រាន់តែជាការដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់តាមរយៈការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលអនុញ្ញាតឲ្យវាធ្វើការហ្នឹងបាន។ លោក កៃផា កំពុងតែផ្ដល់ជូននូវយោបល់របស់គាត់។ ហើយគាត់ក៏បាននិយាយអំពីយញ្ញបូជាជំនួសមែនដែរ។ គាត់គ្រាន់តែយល់អំពីទិសដៅខុសប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានគិតអំពីយញ្ញបូជា ដែលបុរសម្នាក់ស្លាប់ជំនួសជាតិសាសន៍ទាំងមូល ក្នុងទីកន្លែងសាធារណៈ ដើម្បីបញ្ឈប់ការបះបោរខាងឯនយោបាយ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលបានកើតឡើងជារឿយៗនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ពេលខ្លះមនុស្សនិយាយបានយ៉ាងល្អច្រើនជាងខ្លួនដឹងទៅទៀត។
ព្រះយេស៊ូវបានសុគតជំនួសរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ មិនមែនគ្រាន់តែសម្រាប់សាសន៍យូដាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជំនួសបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលនៅដាច់ៗពីគ្នាដែរ ព្រះអង្គបានទទួលយកការស្លាប់របស់ពួកគេក្នុងការសុគតរបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គបានសុគតជំនួសពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រឈមមុខនឹងការស្លាប់ខាងឯសីលធម៌ និងខាងឯវិញ្ញាណ ហើយក៏បានប្រទានជីវិតតាមរយៈការដែលព្រះអង្គសុគត។ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃក្រុមជំនុំ មានកំណាព្យដែលសង្ខេបដ៏សាមញ្ញមួយដែលលើកឡើងអំពីចំណុចនេះ
ព្រះអង្គត្រូវបានគេបន្ទាបបន្ថោក ទទួលបាប ហើយក៏យកឈ្នះលើអំពើបាប ត្រូវបានគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ ហើយក៏បានបំភ្លេចវាចោល ហើយតាមរយៈការសុគត ព្រះអង្គបានសម្លាប់សេចក្ដីស្លាប់ចោលដែរ។
យើងរស់នៅក្នុងសម័យកាលក្រោយឈើឆ្កាង។ នេះគឺជាផ្នែកបឋម និងមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃគោលជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ។ យើងមិនអាចសារភាពថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមេស្ស៊ី ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះជាម្ចាស់ ដោយមិនឱបក្រសោបនូវគោលជំនឿនៃសេចក្ដីពិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ហើយក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបានផងដែរ។ ព្រះអង្គគឺជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិត។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានលើកឡើងនូវពាក្យពេចន៍នោះជាលើកដំបូង សូម្បីតែពួកសាវ័កក៏មិនបានមានការយល់ដឹងយ៉ាងល្អអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យពេចន៍នោះនៅឡើយដែរ។
នៅពេលដែលសាវ័ក ពេត្រុស បានទទួលស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមេស្ស៊ី គាត់មិនបានលើកឡើងក្នុងការសារភាពរបស់គាត់ថាព្រះមេស្ស៊ីត្រូវតែសុគតនោះទេ។ ដ្បិតនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលអំពីការសុគតរបស់ទ្រង់ដែលបម្រុងនឹងកើតឡើង នោះសាវ័ក ពេត្រុស ក៏បានតបវិញថា «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់ប្រណីអង្គទ្រង់វិញ ការនោះមិនត្រូវមកដល់ទ្រង់ឡើយ»។ ហើយការនោះក៏បាននាំឲ្យគាត់ជាប់ងារដែលមិនអាចលុបបំបាត់បានក្នុងការស្តីបន្ទោសដូចតទៅ៖ «សាតាំងអើយ ចូរថយទៅក្រោយអញទៅ…ព្រោះមិនចេះគិតតាមគំនិតនៃព្រះសោះ»។ នេះមិនមែនមានន័យថាសាវ័ក ពេត្រុស បានចាញ់ល្បួង តាមរយៈទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អារក្សសាតាំង ហើយសាវ័ក ពេត្រុស ក៏មិនមែនជាអ្នកដែលកំពុងតែមានប្រសាសន៍ដែរ ប៉ុន្តែគឺអារក្សផ្ទាល់ទេតើ។ ផ្ទុយទៅវិញ កាលនោះសាវ័ក ពេត្រុស គ្រាន់តែផ្ដល់ជូននូវទស្សនៈនៃការពិចារណារបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ ដូចការលោក កៃផា បានផ្ដល់ជូននូវទស្សនៈរបស់គាត់ផ្ទាល់ដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលសាវ័ក ពេត្រុស បានមានប្រសាសន៍ នោះគាត់កំពុងតែបម្រើ ដោយធ្វើជាមាត់របស់អារក្ស។ ពេលលោក កៃផា បានមានប្រសាសន៍ក្នុងការគ្រោងទុកដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគាត់កំពុងតែបម្រើ ដោយធ្វើជាមាត់របស់ព្រះជាម្ចាស់។
ភ្លាមៗនោះ សរសៃខ្សែ និងគំនិតនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏បានមកផ្គុំគ្នាឡើង។ ហេតុអ្វីបានជាមានថ្ងៃឲ្យបានធួននឹងបាបម្ដងហើយម្ដងទៀតពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ? ហេតុអ្វីបានជាមានការសម្លាប់កូនចៀមនៅថ្ងៃរំលងដែលបង្វែរសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញម្ដងហើយម្ដងទៀតពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ? ហេតុអ្វីចាំបាច់មានការសម្លាប់ទាំងនោះ។ ហេតុអ្វីចាំបាច់មានបទបង្ហាញនៃការចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈសង្ឃ ដែលជាមនុស្សកណ្ដាលម្ដងក្នុងមួយឆ្នាំក្រោមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅថ្ងៃឲ្យបានធួននឹងបាប ដើម្បីយកឈាមនៃការប្រោសលោះសម្រាប់ទាំងអំពើបាបរបស់សង្ឃ និងអំពើបាបរបស់ប្រជារាស្ត្រ ហើយលាបនៅលើហឹបនៃសេចក្ដីសញ្ញាអញ្ចឹង? ហេតុអ្វីត្រូវមានការទាំងអស់នេះ? តើវានឹងបញ្ចប់នៅកន្លែងណា? តើវានឹងទៅដល់កន្លែងណា?
ចម្លើយគឺថា មនុស្សម្នាមិនអាចទាយអំពីទីកន្លែងដែលវាទៅបាននោះទេ ពីព្រោះពួកគាត់មិនទាន់មានទស្សនៈធំល្មមគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់នៅឡើយ។ ពួកគាត់មិនអាចនឹកស្មានដល់ថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងផ្សះផ្សារាស្ដ្ររបស់ទ្រង់មកកាន់ទ្រង់ផ្ទាល់ តាមរយៈវិធីសាស្ត្រនេះនោះទេ ទោះបើបទបង្ហាញទាំងអស់មាននៅទីនោះក៏ដោយ ហើយទំនាយទាំងអស់ក៏មានរួចស្រេចផងដែរក៏ដោយ។ ពួកគាត់មិនបានឃើញអំពីចំណុចនោះទេ។ ដំណឹងល្អផ្ទាល់បានមកដល់នៅក្នុងលក្ខណៈដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងលន់តួអំពីសេចក្ដីពិតដែលថា ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើង ហើយក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីការសុគតផងដែរ។ ហើយនោះគឺជាការលន់តួដ៏បឋមនៃប្រាជ្ញាសម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះ។ ប៉ុន្តែ ក៏នៅមានមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលបានធ្លាប់ឮពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ ហើយក៏មិនទាន់បានទទួលជឿលើវាផងដែរ។ យើងទន្ទឹងរង់ចាំនូវថ្ងៃ ដែលតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគាត់នឹងមានសមត្ថភាពក្នុងការឃើញ ការភ្ញាក់ផ្អើលបានកើតឡើង ហើយពួកគាត់ឃើញ និងទទួលជឿ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលសាវ័ក ពេត្រុស អាចនិយាយអំពីពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដោយព្យាយាមយល់អំពីលក្ខណៈនៃទំនាយនានា ដែលពួកគាត់បានសរសេរចុះ។ ពួកគាត់បានព្យាយាមយល់ឲ្យបានច្បាស់លាស់នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរលើកឡើងអំពីការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងអំពីអ្វីៗដែលនឹងកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់។ ឱបងប្អូនប្រុសស្រីក្នុងព្រះអើយ យើងពិតជាមានអភ័យឯកសិទ្ធិមែន ក្នុងការរស់នៅក្នុងសម័យកាលក្រោយការរងទុក្ខ និងផ្នូរដែលនៅទទេ។
វាគឺជាការប្រកាសរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទដែលជាមូលដ្ឋាន ដែលរៀបរាប់អំពីដំណឹងល្អនេះម្ដងហើយម្ដងទៀត នៅក្នុងសម័យកាលយើង ក្នុងការសង្ឃឹម និងរំពឹងយ៉ាងខ្លាំងដែលថាព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការប្រកាសដំណឹងល្អ នោះទ្រង់នឹងអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកផ្សេងឃើញ និងទទួលជឿដែរ។
ឱបងប្អូនអើយ សូម្បីតែពួកទេវតាក៏ប្រាថ្នាចង់ឃើញនូវចំណុចទាំងនេះផងដែរ។ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាលើយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចព្យាយាមយល់នូវអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ហើយដើម្បីកុំឲ្យយើងគ្រាន់តែប្រាថ្នាចង់យល់ និងជឿប៉ុណ្ណោះដែរ ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យយើងប្រកាសដំណឹងល្អនេះទៅកាន់អ្នកដែលត្រូវការ អ្នកដែលបាត់បង់ និងលោកីយ៍ដែលបាក់បែក សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ទ្រង់។
មតិយោបល់
Loading…