មានសុភាសិតមួយពោលថា «ដើម្បីឲ្យគ្រាប់ព្រួញចូលទៅកាន់នគរស្ថានសួគ៌បាន លោកអ្នកត្រូវតែយឺតធ្នូបាញ់ឲ្យពេញមួយទំហឹង»។ យើងឃើញថា អ្នកលើកឡើងសម្រងសម្ដីកំពុងតែប្រៀបធៀបការអធិស្ឋានទៅនឹងគ្រាប់ព្រួញដែលអាចបាញ់ពីចម្ងាយបាន។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចប្រៀបធៀបការអធិស្ឋានទៅនឹងទូរស័ព្ទ ដែលអាចទាក់ទងគ្នាពីចម្ងាយបាន។ ដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រើប្រាស់ការអធិស្ឋានឲ្យបានល្អ យើងត្រូវតែមានការហ្វឹកហាត់ លុតដំខ្លួនក្នុងការចំណាយពេលអធិស្ឋានដោយឥតឈប់ឈរ។ នៅក្នុងឯកសារនេះយើងនឹងពិនិត្យមើលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋានចេញពីកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៥-១៥។
ជាទូទៅ ការអធិស្ឋានដ៏ល្អបំផុតកើតឡើងនៅពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយ មិនមែនពេលយើងកំពុងអរសប្បាយនោះទេ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនមានន័យថា យើងគ្រាន់តែអធិស្ឋានពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយនោះឡើយ តែយើងគួរអធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលាដូចនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរជំពូក៦បានលើកឡើង។ សេចក្តីអធិស្ឋានដ៏ល្អកើតមានឡើងនៅពេលណាដែលស្មារតីរបស់យើងស្ថិតនៅក្នុងភាពបន្ទាន់ ភាពទន់ខ្សោយ និងនៅពេលមានតម្រូវការជាបន្ទាន់។ ប្រសិនបើយើងពិតជាដើរដោយជំនឿមែន (មិនមែនដោយការមើលឃើញ) នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងពិតជានឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិតរបស់យើងដ៏មានប្រសិទ្ធភាពជាមិនខាន។ សព្វថ្ងៃនេះ តើបងប្អូនញែកពេលសម្រាប់ចំណាយជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ?
តោះ! ចូរយើងមើលពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋាន៖
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៥-១៥ «ពេលណាអ្នកអធិស្ឋាន ចូរកុំធ្វើដូចមនុស្សមានពុត ដែលគេចូលចិត្តឈរអធិស្ឋាននៅក្នុងសាលាប្រជុំ និងនៅជ្រុងផ្លូវ ដើម្បីឲ្យគេមើលឃើញនោះឡើយ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានទទួលរង្វាន់របស់គេហើយ…»។
សម្គាល់៖ ព្រះយេស៊ូវមិនបានលើកឡើងថា «បើអ្នកអធិស្ឋាននោះទេ…ប៉ុន្តែពេលអ្នកអធិស្ឋាន» ដែលនេះមានន័យថា ព្រះយេស៊ូវរំពឹងឲ្យយើងដែលជាអ្នកអះអាងថាខ្លួនជាអ្នកជឿលើទ្រង់ អ្នកដើរតាមទ្រង់ត្រូវតែធ្វើ។ ជាអ្វីដែលយើងធ្វើជាប្រចាំថ្វៃ។
តាមរយៈខគម្ពីរនេះ យើងឃើញថា ព្រះអង្គបានលើកឡើងអំពីរបៀបដែលយើងមិនគួរធ្វើ៖
១) ចូរកុំធ្វើដូចមនុស្សមានពុត (ខ៥)
ក. គេចូលចិត្តឈរអធិស្ឋាននៅក្នុងសាលាប្រជុំ និងនៅជ្រុងផ្លូវ
…ដើម្បីឲ្យគេមើលឃើញ
ត្រង់ឃ្លាថា «មនុស្សមានពុត» គឺសំដៅលើមនុស្សដែលពាក់មុខ ដើម្បីសម្ដែង ប្រៀបដូចជាតួល្ខោន។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែប្រៀបធៀបពួកក្រិកដែលជាអ្នកសម្ដែងទៅនឹងរបៀបដែលយើងមិនគួរធ្វើពេលដែលយើងអធិស្ឋាន។
ការអធិស្ឋានគឺជាការដ៏សំខាន់ណាស់ក្នុងជំនឿសាសនាយូដា ពួកគាត់អធិស្ឋាន៣ដងក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយអ្នកខ្លះចាប់ផ្ដើមធ្វើនៅកន្លែងសាធារណៈ ដើម្បីជាការសម្ដែងឲ្យអ្នកដទៃឃើញ។ តែនេះមិនមែនមានន័យថា យើងមិនគួរអធិស្ឋាននៅទីសាធារណៈនោះទេ ប៉ុន្តែសំណួរដែលយើងគួរសួរខ្លួនឯងត្រង់នេះគឺថា តើពេលដែលយើងអធិស្ឋាន យើងធ្វើសម្រាប់ឲ្យនរណាឃើញយើង? ជាការបង្ហាញឲ្យមនុស្សម្នាឃើញ ឬក៏ជាការចេញពីចិត្តឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ? បើជាការសម្ដែងឲ្យអ្នកដទៃឃើញ នោះរង្វាន់របស់យើងគឺបានត្រឹមតែឲ្យគេឃើញប៉ុណ្ណោះ។ យើងអាចអធិស្ឋាននៅទីសាធារណៈបាន។ ហេតុអ្វីបានយើងអាចថាដូច្នោះបាន? ព្រោះយើងឃើញនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១៧ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋាននៅមុខពួកសាវ័ក តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ព្រះអង្គបានធ្វើបែបនោះមិនមែនជាការបង្ហាញឲ្យអ្នកដទៃឃើញទេ ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញវិញទេតើ (សូមមើលខយោង ម៉ាថាយ ១៤:១៩; ១៥:៣៦) ។
តោះ! ចូរយើងបន្តទៅមុខទៀត៖
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៧ «ពេលអ្នកអធិស្ឋាន ចូរកុំពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ ដូចពួកសាសន៍ដទៃឡើយ ដ្បិតគេស្មានថា ព្រះរបស់គេនឹងស្តាប់គេ ព្រោះគេពោលពាក្យជាច្រើន»។
២) ចូរកុំពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ (ខ៧)
ក. ដូចពួកសាសន៍ដទៃ
ខ. ស្មានថា ព្រះរបស់គេនឹងស្តាប់គេ ព្រោះគេពោលពាក្យជាច្រើន
ឃ្លា «ពួកសាសន៍ដទៃ» សំដៅទៅលើសាសនាផ្សេងៗ។ សាសនាដទៃតែងតែហៅឈ្មោះព្រះរបស់ពួកគេម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយគ្មានការគិតគូរអ្វីទេ។ ការអធិស្ឋានគឺមិនមែនជាការសូត្រពាក្យពេចន៍ដដែលៗនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាការឆ្លើយឆ្លងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ «អត្ថន័យដ៏ពិតនៃការអធិស្ឋានគឺ ការនិយាយជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ការស្តាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងការប្រកបគ្នាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់» (Martyn Lloyd-Jones)។ សព្វថ្ងៃនេះ តើបងប្អូនកំពុងតែធ្វើបែបនោះដែរឬទេ? កំពុងតែឆ្លើយឆ្លងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់? ឬក៏បងប្អូនអធិស្ឋានឲ្យតែរួចពីមាត់ ដោយមិនចេញពីចិត្ត?
ហេតុអ្វីយើងមិនគួរធ្វើឲ្យដូចមនុស្សមានពុត និងពួកសាសន៍ដទៃ?
មូលហេតុដែលយើងមិនគួរធ្វើដូច្នោះ (ខ៨)
ក. ព្រះវរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាជ្រាបនូវអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ
(មុនអ្នករាល់គ្នាទូលសូមព្រះអង្គទៅទៀត)
កណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ៨:២៦ បានចែងថា «ព្រះវិញ្ញាណក៏ជួយដល់ភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងបែបដូច្នោះដែរ ដ្បិតយើងមិនដឹងថាគួរអធិស្ឋានដូចម្តេចទេ តែព្រះវិញ្ញាណផ្ទាល់ ទ្រង់ទូលអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបាន»។ ទោះបើព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបនូវរាល់តម្រូវការរបស់យើងក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែជ្រើសរើសគ្រាន់តែឲ្យនូវរបស់អ្វីមួយដែលយើងត្រូវការនៅក្នុងតែករណីដែលយើងទូលសូមពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ តើបងប្អូនកំពុងទូលសូមអ្វីខ្លះពីព្រះជាម្ចាស់នាពេលឥឡូវនេះ?
បើយើងមិនគួរអធិស្ឋានដូចមនុស្សមានពុត និងសាសន៍ដទៃទេ តើយើងគួរអធិស្ឋានបែបដូចម្ដេចវិញទៅ?
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៦ បានលើកឡើងថា «ប៉ុន្តែ ពេលណាអ្នកអធិស្ឋាន ចូរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ បិទទ្វារ ហើយអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតារបស់អ្នក ដែលគង់នៅទីស្ងាត់កំបាំងចុះ នោះព្រះវរបិតារបស់អ្នក ដែលទ្រង់ទតឃើញក្នុងទីស្ងាត់កំបាំង ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នក [នៅទីប្រចក្សច្បាស់]»។
របៀបដែលយើងគួរធ្វើ៖
១) ចូរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ បិទទ្វារ ហើយអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតា (ខ៦)
ក. គង់នៅទីស្ងាត់កំបាំង
ខ. ទ្រង់ទតឃើញក្នុងទីស្ងាត់កំបាំង
ត្រង់ពាក្យ «ក្នុងបន្ទប់ [និង] បិទទ្វារ» មានន័យថា យើងរកកន្លែងស្ងៀមស្ងាត់ ដែលពីមុនសំដៅលើកន្លែងដែលគេផ្ទុកស្បៀងអាហារ កន្លែងដែលមិនសូវមានមនុស្សទៅ លើកលែងតែពេលយកអាហារ។ ហេតុអ្វីបានជាយើងគួររកកន្លែងស្ងៀមស្ងាត់? ព្រោះការធ្វើបែបនោះនាំឲ្យយើងអាចផ្ដោតលើព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង គឺដូចដែលគេពេញនិយមនិយាយ៖ «ពីរនាក់បានហើយ» តែក្នុងករណីយើងគឺ «ពីរនាក់បានហើយជាមួយព្រះជាម្ចាស់»។ តើបងប្អូនធ្លាប់កត់សម្គាល់ទេត្រង់ថា អ្នកមានស្នេហាភាគច្រើនតែងតែរកកន្លែងស្ងាត់ពីរនាក់តែឯង។ ចូរឲ្យយើងធ្វើដូចនោះដែរពេលដែលយើងចំណាយពេលអធិស្ឋាន។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានលើកឡើងថា ទោះបើគាត់រត់ទៅដល់ទីណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅគង់នៅទីនោះដែរ មិនថាទៅស្ថានសួគ៌ ទៅរូងភ្នំ ទៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅទីនោះ នៅគ្រប់ទីកន្លែងគ្រប់ពេលវេលា (ទំនុកតម្កើង ១៣៩:៧, ៨)។
តើយើងគួរអធិស្ឋានយ៉ាងដូចម្ដេច?
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៩ បានបន្តលើកឡើងថា «ដូច្នេះ ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះថា «ឱ! ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអង្គបានបរិសុទ្ធ សូមឲ្យព្រះរាជ្យរបស់ព្រះអង្គបានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេចនៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ…»។
តាមរយៈខគម្ពីរនេះ យើងគួរអធិស្ឋានដោយផ្ដោតលើ៖
I. ឧត្តមភាពព្រះអង្គ (ខ៩-១០)
II. តម្រូវការយើង ខ១១-១៥)
ជាដំបូង យើងគួរតែផ្ដោតលើឧត្តមភាព ឬក៏ភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងនូវបីឧត្តមភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងនឹងពិនិត្យមើលជាមួយគ្នា ហើយបន្ទាប់មកមានបីតម្រូវការដែលយើងគួរទូលសូមពេលដែលយើងចូលចំណាយពេលអធិស្ឋាន។
«ឱ! ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ»។
តើនរណាអាចអធិស្ឋានថា «ឱ! ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ» បាន? ចម្លើយគឺ៖ អស់អ្នកដែលមានទំនាក់ទំនងពិសេសជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ កណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ៨:៤២ បានចែងថា «បើព្រះជាព្រះវរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាមែន នោះអ្នកនឹងស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដ្បិតខ្ញុំចេញពីព្រះមកទីនេះ។ ខ្ញុំមិនបានមកដោយអាងខ្លួនខ្ញុំទេ គឺព្រះអង្គបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក»។ អ្នកស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវទើបអាចអធិស្ឋានបែបនោះបាន ដ្បិតព្រះវរបិតាជាអង្គដែលបានចាត់ព្រះយេស៊ូវឲ្យយក ដើម្បីសុគតជំនួសអំពើបាបយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានទំនាក់ទំនងដែលបានបាក់បែកក្នុងសួនច្បារក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក៣។ ឃ្លា «ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌» សំដៅទៅលើអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអង្គ។ ការគ្រប់គ្រង និងការសោយរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ។
ដើម្បីឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងសាជាថ្មីឡើងវិញជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់បាន ដាច់ខាត! យើងត្រូវតែទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ដ្បិតព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីសុគតជំនួសអំពើបាបរបស់យើង។ កណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១៥:៣-៤ «ដ្បិតមុនដំបូង ខ្ញុំបានប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នា តាមសេចក្តីដែលខ្ញុំបានទទួលមក គឺថាព្រះគ្រីស្ទបានសុគត ដោយព្រោះបាបរបស់យើង ស្របតាមបទគម្ពីរ ហើយថា ព្រះអង្គត្រូវគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ រួចព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី ស្របតាមបទគម្ពីរ»។ នេះជាដំណឹងល្អបែបសង្ខេប។
តើបងប្អូនបានទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវហើយឬនៅ? បើមិនទាន់បានទេ សូមបើកចិត្តជឿចុះ។ «ព្រោះបើមាត់អ្នកប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះ។ ដ្បិតយើងបានសុចរិតដោយមានចិត្តជឿ ហើយបានសង្គ្រោះដោយមាត់ប្រកាសប្រាប់» (រ៉ូម ១០:៩-១០)។ សូមឲ្យថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលបងប្អូនទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ។
តើយើងទូលសូមអ្វីក្នុងការអធិស្ឋានរបស់យើង?
ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងនូវបីចំណុចដែលយើងគួរផ្ដោតលើឧត្តមភាពរបស់ព្រះអង្គ៖
ក. សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអង្គបានបរិសុទ្ធ
ការអធិស្ឋានរបស់យើងត្រូវតែកើតចេញពីដួងចិត្ត មិនមែនតែពីបបូរមាត់ទេ! ឃ្លាថា «សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអង្គបានបរិសុទ្ធ» គឺជាការលើកតម្កើង ការកោតខ្លាច ការឲ្យតម្លៃ និងការស្រឡាញ់ព្រះអង្គ។ កណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៥:១១ «…ហើយសូមឲ្យអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះនាមព្រះអង្គបានត្រេកអរក្នុងព្រះអង្គ»។ តើបងប្អូនកំពុងតែត្រេកអរក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គដែរឬទេ? ការអធិស្ឋានដោយនូវព្រះនាមព្រះមានន័យថា យើងអធិស្ឋានស្របតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់។ «ព្រះនាមទ្រង់គឺជាលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ហេតុដូច្នេះហើយ ការអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទពិតជាមានន័យថា យើងកំពុងតែអធិស្ឋានផ្អែកតាមបំណងព្រះហឫទ័យដែលពេញដោយព្រះពររបស់ទ្រង់» (Samuel Ridout)។
តើព្រះអង្គមានលក្ខណសម្បត្តិយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
* ព្រះអង្គគង់នៅដ៏ឯកអង្គ
* ព្រះអង្គមានគ្រប់ទាំងព្រះតម្រិះ
* ព្រះអង្គមានបញ្ញាញាណ
* ព្រះអង្គមានពេញដោយបុព្វញាណ
* ព្រះអង្គគឺជាព្រះដ៏ឧដុង្គឧត្ដម
* ព្រះអង្គមានអធិបតេយ្យភាព
* ព្រះអង្គមិនចេះប្រែប្រួល
* ព្រះអង្គបរិសុទ្ធ
* ព្រះអង្គមានសព្វានុភាព
* ព្រះអង្គស្មោះត្រង់
* ព្រះអង្គសប្បុរស
* ព្រះអង្គអត់ធ្មត់
* ព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះគុណ
* ព្រះអង្គប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា
* ព្រះអង្គប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់
* ព្រះអង្គមានសេចក្តីក្រោធ
ខ. សូមឲ្យព្រះរាជ្យរបស់ព្រះអង្គបានមកដល់
ព្រះរាជ្យបានមកដល់ហើយ តែមិនទាន់ឈានដល់ទីបញ្ចប់នៅឡើយទេ។ ព្រះអង្គជាស្ដេច ហើយព្រះរាជ្យទ្រង់ក៏ត្រូវបានគ្រងឡើងរួចហើយដែរ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនទាន់អនុម័ត។ «ព្រះរាជ្យ» ត្រង់នេះសំដៅលើការដែលព្រះគ្រីស្ទសោយរាជ្យនៅលើដួងចិត្តអ្នកជឿ គឺជាការដែលព្រះគ្រីស្ទមានវត្តមានក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយក៏ជាអវយវៈរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដើម្បីឲ្យពួកគេឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ស្ដាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យទ្រង់ និងថ្វាយព្រះកិត្តិយសដល់ទ្រង់ ហើយធ្វើទង្វើល្អៗដល់មនុស្សទាំងអស់ តាមរយៈការដែលពួកគេប្រកាសដំណឹងល្អពីព្រះរាជ្យទ្រង់។
គ. សូមឲ្យព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេចនៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ
កណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៥:១៤-១៥ បានចែងថា «នេះជាទំនុកចិត្តដែលយើងមានចំពោះព្រះអង្គ គឺថា បើយើងទូលសូមអ្វីស្របតាមព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងស្តាប់យើង។ បើយើងដឹងថា ព្រះអង្គស្តាប់យើងក្នុងការអ្វីដែលយើងទូលសូម នោះយើងដឹងថា យើងបានអ្វីដែលយើងបានសូមពីព្រះអង្គនោះហើយ»។
ឱ! បងប្អូនអើយ! សូមកុំអធិស្ឋានបែបអាត្មានិយមឡើយ។ «អ្នករាល់គ្នាក៏សូមដែរ តែមិនបានទេ ដ្បិតសេចក្តីសំណូមនោះបែបអាក្រក់ សម្រាប់នឹងចាយបំពេញសេចក្តីសម្រើបរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ » (យ៉ាកុប ៤:៣)។ នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានយើងគួរតែអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានសម្រេចឡើង។ ចូរធ្វើតាមព្រះហឫទ័យដោយមានអំណរ។ «ព្រះហឫទ័យ» សំដៅលើអ្វីៗដែលល្អដែលទ្រង់បានសម្ដែងឲ្យរាស្ត្រទ្រង់ឃើញ ទាក់ទងទៅនឹងការរស់នៅ ពោលគឺការរស់នៅដែលគាប់តាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ។ យើងគួរតែអធិស្ឋានបែបសាមញ្ញៗដោយមានជំនឿ ហើយមានចិត្តចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សូមឲ្យអ្នកជឿ អធិស្ឋានដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយជំនឿដូចកូនក្មេងម្នាក់ជឿទុកចិត្តលើឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូច្នោះដែរ។
ចំណុចទី២៖
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:១១-១៣ «សូមប្រទានអាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ។ សូមអត់ទោសកំហុសរបស់យើងខ្ញុំដូចយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ។ សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្តីល្បួងឡើយ តែសូមប្រោសយើងខ្ញុំឲ្យរួចពីអាកំណាចវិញ [ដ្បិតរាជ្យ ព្រះចេស្តា និងសិរីល្អជារបស់ព្រះអង្គនៅអស់កល្បជានិច្ច។ អាម៉ែន។]»
II. តម្រូវការយើង ខ១១-១៣
ក. សូមប្រទានអាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ
ត្រង់នេះមិនមែនសំដៅឲ្យយើងសូមឲ្យក្លាយជាអ្នកមានដ៏លើសលប់នោះទេ ប៉ុន្តែឲ្យគ្រាន់តែមានគ្រប់គ្រាន់ជាប្រចាំថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ឃ្លា «ត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ» មានរួមបញ្ចូលនូវរាល់តម្រូវការខាងឯសាច់ឈាមដែលយើងត្រូវការជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទោះបីជាព្រះអង្គជ្រាបនូវរាល់អ្វីៗដែលយើងត្រូវការក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែសព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យយើងទូលសូមពីទ្រង់ដែរ។ យើងដឹងហើយថា ព្រះអង្គតែងតែផ្គត់ផ្គង់ ហើយយើងឃើញពីការនោះតាមរយៈការដែលព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់ទៅដល់សត្វដូចជាសត្វចាប ក៏ដូចជារុក្ខជាតិផ្សេងៗដូចជាដើមផ្កានៅឯវាលស្រែ។ល។
ខ. សូមអត់ទោសកំហុសរបស់យើងខ្ញុំដូចយើងខ្ញុំបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងខ្ញុំដែរ
នៅពេលដែលយើងបើកចិត្ត លន់តួបាប ទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ហើយសូមឲ្យព្រះអង្គអត់ទោសដល់យើង នោះព្រះអង្គក៏បានអត់ទោសបាបរបស់យើងពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាលផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែសំដៅទៅលើពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាប ដែលការនោះបានបណ្ដាលឲ្យយើងមានការលំបាកក្នុងការប្រកបគ្នាជាមួយនឹងព្រះអង្គ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែលន់តួបាបរបស់យើងជាប្រចាំថ្ងៃដូចដែលកណ្ឌគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ១:៩ បានបង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើ។
តើហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវប្រៀបធៀបការដែលយើងអត់ទោសកំហុសរបស់អ្នកដទៃទៅនឹងការដែលព្រះអង្គអត់ទោសយើង?
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:១៤-១៥ «ដ្បិតបើអ្នករាល់គ្នាអត់ទោសចំពោះអំពើរំលង ដែលមនុស្សបានប្រព្រឹត្តនឹងអ្នក ព្រះវរបិតារបស់អ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសឲ្យគេទេ ព្រះវរបិតារបស់អ្នក ទ្រង់ក៏នឹងមិនអត់ទោស ចំពោះអំពើរំលងឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។
ការអត់ និងការមិនអត់ទោស (ខ១៤-១៥)
១) បើអត់ទោស…នោះព្រះវរបិតាក៏នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នកដែរ (ខ១៤)
២) បើមិនអត់ទោស…នោះព្រះវរបិតាក៏នឹងមិនអត់ទោសឲ្យអ្នកដែរ (ខ១៥)
កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៧:២ ក៏បានលើកឡើងអំពីរង្វាស់ដូចគ្នានៅត្រង់ខគម្ពីរនោះផងដែរ។ អ្នកដែលពិតជាបានទទួលការអត់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងត្រូវចេះអត់ទោសដល់អ្នកដទៃផងដែរ។ ពេលយើងមិនអត់ទោសដល់អ្នកដទៃ ការនោះនឹងធ្វើឲ្យយើងពិបាកខ្លួនឯង មិនមែនអ្នកដែលយើងមិនអត់ទោសឲ្យនោះទេ។ តើចិត្តរបស់យើងស្ថិតនៅឯណា? ដូចព្រះអង្គ ឬក៏មិនចង់អត់ទោសដល់អ្នកដទៃ? ការមិនអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលបានធ្វើខុសនិងយើង គឺប្រៀបដូចជាការដែលយើងឲ្យពួកគេជួលកន្លែងស្នាក់នៅក្នុងខួរក្បាលយើងដោយមិនបាច់បង់ថ្លៃអញ្ចឹង។
ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យការអធិស្ឋានរបស់យើងពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពមែននោះ ចូរកុំឲ្យយើងលាក់បាំងអំពើបាបរបស់យើងនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះមានន័យថា យើងត្រូវតែលន់តួបាប ហើយជំរុះវាចោលនៅពេលដែលយើងដឹងខ្លួនថា យើងបានប្រព្រឹត្តបាប។ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រះសណ្ដាប់ ហើយឆ្លើយតបនឹងសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់យើង នោះយើងត្រូវតែរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់ឲ្យបានល្អ (១យ៉ូហាន ៣:២០)។ ការធ្វើបែបនោះទាមទារឲ្យយើងលន់តួបាបរបស់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
គ. សេចក្តីល្បួង
១) សូមកុំនាំយើងខ្ញុំ
២) តែសូមប្រោសយើងខ្ញុំឲ្យរួចពីអាកំណាច
តើព្រះជាម្ចាស់នាំយើងទៅកាន់សេចក្ដីល្បួងឬ? អត់ទេ! តែព្រះអង្គនឹងល្បងលជំនឿរបស់យើង ដូចដែលទ្រង់បានធ្វើទៅកាន់លោក យ៉ូប និងសាវ័ក ពេត្រុស ផងដែរ។ កណ្ឌគម្ពីរ យ៉ាកុប ១:១៣-១៥ មានចែងថា «ពេលអ្នកណាម្នាក់ជួបសេចក្ដីល្បួង មិនត្រូវពោលថា «ព្រះទ្រង់ល្បួងខ្ញុំ» ឡើយ ដ្បិតអំពើអាក្រក់ពុំអាចនឹងល្បួងព្រះបានឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនដែលល្បួងអ្នកណាដែរ។ ប៉ុន្តែ ដែលគ្រប់គ្នាជួបសេចក្ដីល្បួង នោះគឺដោយសារតែបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួននាំប្រទាញ ហើយលួងលោមប៉ុណ្ណោះ រួចកាលណាបំណងប្រាថ្នាជាប់មានជាផ្ទៃ នោះសម្រាលចេញមកជាអំពើបាប ហើយកាលណាអំពើបាបបានពោរពេញឡើង នោះក៏បង្កើតជាសេចក្តីស្លាប់»។
សរុបសេចក្ដីទៅ យើងគួរអធិស្ឋានដោយមានពេលឲ្យជាក់លាក់ និងជាប្រចាំថ្ងៃ ហើយយើងគួរតែអភិវឌ្ឍការអធិស្ឋានរបស់យើងឲ្យកាន់តែល្អប្រសើរជាងមុន ដើម្បីឲ្យយើងអាចកាន់តែដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឲ្យបានជាប់លាប់ជានិច្ច។ យើងអាចធ្វើការនោះបាននៅពេលយើងកំពុងដើរតាមផ្លូវ ពេលកំពុងបើកបរ ពេលកំពុងធ្វើការ ក៏ដូចជាពេលដែលយើងជួយធ្វើការងារផ្ទះ។ល។ ការអធិស្ឋាន គឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមួយ ដូច្នេះយើងត្រូវតែញែកពេលវេលាឲ្យបានជាក់លាក់ក្នុងការដែលយើងចំណាយពេលជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។
មតិយោបល់
Loading…