ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិជំពូក៩លោក ណូអេ បានទទួលសេចក្ដីតាំងសញ្ញាមួយពីព្រះអម្ចាស់។ ផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីតាំងសញ្ញានោះគឺ ព្រះអង្គបានដកចេញនូវលក្ខខណ្ឌនៃការហាមមិនឲ្យហូបសាច់ចោល ដែលការនេះបានអនុញ្ញាតឲ្យលោក ណូអេ និងគ្រួសាររបស់គាត់មានសិទ្ធិសម្លាប់សត្វសម្រាប់ធ្វើជាម្ហូបអាហារបាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏ការអនុញ្ញាតនេះនៅតែមានការហាមប្រាមមួយនេះដែរ គឺថា «តែសាច់ណាដែលនៅមានជីវិត គឺជាឈាម នោះកុំឲ្យបរិភោគឡើយ» (លោកុប្បត្ដិ ៩:៤)។
មានបុព្វហេតុមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ហាមមិនឲ្យបរិភោគឈាមរបស់សត្វក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់គឺដោយព្រោះព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យបង្រៀនយើងឲ្យចេះគោរពតម្លៃជីវិត។ យើងឃើញថា ក្នុងព្រះគម្ពីរ ឈាមគឺជារបស់តំណាងឲ្យជីវិត (លេវីវិន័យ ១៧:១១)។ កណ្ឌគម្ពីរ លោកុប្បត្ដិ ៤:១០ គឺជាខគម្ពីរដំបូងគេបង្អស់ដែលបានលើកឡើងអំពីពាក្យថា «ឈាម» ដែលនាអំឡុងពេលនោះព្រះជាម្ចាស់កំពុងសួរលោក កាអ៊ីន ដែលជាឃាតករថា «ឯងបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ ពីព្រោះឮសូរសម្រែកនៃឈាមរបស់ប្អូនឯងពីដីឡើងទៅដល់អញ?»។ ការខ្ចាយឈាមគឺជាតំណាងឲ្យការបាត់បង់ជីវិត។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីឃ្លាថា «ព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទ» ឬក៏ «ព្រះលោហិតទ្រង់» គឺជាការលើកឡើងដ៏សាមញ្ញតំណាងឲ្យ «ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ» (អេភេសូរ ២:១៣; ១ពេត្រុស ១:១៩)។
តាមរយៈក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ យើងឃើញថា មានម្ហូបអាហារមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់រាប់ថាមិនស្អាតសម្រាប់ការបរិភោគ ដែលរួមមានទាំងសាច់ដែលនៅមានឈាមក្នុងវានៅឡើយ (ចោទិយកថា ១២:១៦)។ ក្រុមជំនុំដំបូងបានលើកទឹកចិត្តសាសន៍ដទៃតាមរយៈការមិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបរិភោគសាច់ដែលនៅមានឈាម ដើម្បីកុំឲ្យសាសន៍យូដាដែលជាបងប្អូនរួមជំនឿអាក់អន់ចិត្ត ហើយក៏បានហាមពួកគាត់កុំឲ្យទៅជិតពួកសាសន៍ដទៃដែលគោរពព្រះក្លែងក្លាយដែរ (កិច្ចការ ១៥:២០)។
មូលហេតុមួយផ្សេងទៀតដែលយើងអាចដឹងបានដោយគ្មានមន្ទិលសង្ស័យទាក់ទងនឹងការដែលព្រះជាម្ចាស់ហាមមិនឲ្យបរិភោគសាច់ដែលនៅមានជាប់ឈាមគឺដោយព្រោះវាទាក់ទងនឹងយញ្ញបូជា។ មានតែឈាមទេដែលយកទៅប្រើប្រាស់សម្រាប់ធ្វើជាយញ្ញបូជាធួននឹងបាប (២របាក្សត្រ ២៩:២៤; ហេព្រើរ ៩:២២) ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគេចាត់ទុកឈាមថាជារបស់ដ៏មានតម្លៃ។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យថា យើងត្រូវតែចាត់ទុកឈាមនៃយញ្ញបូជាថាមានតម្លៃដ៏វិសេស។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យរាស្ត្រទ្រង់យកឈាមធ្វើជាម្ហូបអាហារបែបជាសាមញ្ញ គឺដោយព្រោះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យបង្រៀនពួកគាត់ឲ្យចេះឲ្យតម្លៃទៅលើយញ្ញបូជា។
ការចេះមានសន្តានចិត្តល្អទៅលើសត្វក៏ទំនងជាមូលហេតុមួយទៀតដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់មិនឲ្យលោក ណូអេ បរិភោគសាច់ដែលនៅមានឈាមក្នុងវាដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តដូចជាពពួកសត្វដែលស៊ីសាច់ឆៅជាអាហារ បន្ទាប់ពីពួកវាទើបតែសម្លាប់សត្វបានភ្លាមៗ បន្ទាប់មកក៏ស៊ីសាច់ឆៅទាំងនោះយកតែម្ដងនោះទេ។ ផ្ទុយពីនោះ ពួកគាត់ត្រូវតែបង្ហូរឈាមចេញពីសត្វនោះចោលសិន ដើម្បីឲ្យប្រាកដថាសត្វនោះពិតជាបានងាប់បាត់ហើយមែន មុនពេលដែលពួកគាត់បរិភោគសាច់វា។
លើសពីនោះទៅទៀត មានមនុស្សមួយចំនួនក៏បានលើកឡើងថា មូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានហាមមិនឲ្យបរិភោគសាច់ដែលជាប់មានឈាមក្នុងវាក៏ទំនងជាទាក់ទងនឹងសុខភាពដែរ។ ការដែលបរិភោគសាច់នៅមានឈាមគឺបញ្ជាក់ថា សាច់នោះមិនទាន់ត្រូវបានចម្អិនឲ្យឆ្អិននៅឡើយទេ ហើយការបរិភោគសាច់មិនទាន់ឆ្អិនអាចនឹងនាំឲ្យមានជំងឺ ឬក៏ការឈឺថ្កាត់ផងដែរ។ ឥឡូវនេះ យើងស្គាល់អំពីគ្រោះថ្នាក់នេះហើយ ដូចដែលក្រសួងសុខាភិបាលនៅសហរដ្ឋអាមេរិក (USDA) បានស្រាវជ្រាវឃើញក្នុងបញ្ជីរាយមុខម្ហូបដូចតទៅ៖ «ការបរិភោគម្ហូបអាហារមិនឆ្អិន ឬក៏សាច់ ត្រី គ្រឿងសមុទ្រ អំបូរខ្យង ឬក៏ស៊ុតដែលមិនទាន់ឆ្អិនអាចនឹងនាំឲ្យលោកអ្នកមានជំងឺពុលអាហារយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបាន»។ នៅសម័យបុរាណ គ្រោះថ្នាក់នេះមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងសម័យបច្ចុប្បន្នទៅទៀត ព្រោះថាស្តង់ដារនៃម្ហូបអាហារពីសម័យបុរាណគឺមានកម្រិតគុណភាពទាបជាងពេលបច្ចុប្បន្ននេះទៅទៀត។
ប៉ុន្តែ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះគឺលែងចាំបាច់ទៀតហើយ ហើយព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីក៏មិនបានលើកឡើងយ៉ាងចំៗបែបជាការណែនាំទៅកាន់ក្រុមជំនុំទាក់ទងនឹងម្ហូបអាហារដែរ (រ៉ូម ១៤:១៤; ១ធីម៉ូថេ ៤:៣)។ កណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ១៤:១-៤ បានបង្រៀនថា «ចូរទទួលអ្នកណា ដែលខ្សោយខាងឯជំនឿដែរ មិនមែនឲ្យបានជជែកគ្នាពីសេចក្ដីប្រកាន់ផ្សេងៗឡើយ ដ្បិតម្នាក់ជឿថា បរិភោគបានគ្រប់មុខទាំងអស់ ម្នាក់ទៀត ដែលខ្សោយ បរិភោគតែបន្លែទេ កុំឲ្យអ្នកដែលបរិភោគមើលងាយដល់អ្នកដែលមិនបរិភោគឡើយ ក៏កុំឲ្យអ្នកដែលមិនបរិភោគ និន្ទាចំពោះអ្នកដែលបរិភោគដែរ ដ្បិតព្រះទ្រង់ទទួលអ្នកនោះដូចគ្នា តើអ្នកជាអ្វីដែលនិន្ទាបាវបម្រើរបស់គេ អ្នកនោះឈរឬដួលក្ដី នោះស្រេចនឹងចៅហ្វាយទេតើ ហើយគេនឹងបានឈរមែន ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចនឹងតាំងឲ្យឈរបាន»។ ព្រះបន្ទូលអនុញ្ញាតឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទមានសេរីភាពផ្ទាល់ខ្លួន ទាក់ទងនឹងការបរិភោគសាច់ និងរបៀបចម្អិនវា។
ជាការសង្ខេបមកវិញ៖ ព្រះជាម្ចាស់បានហាមប្រាមមិនឲ្យបរិភោគសាច់ដែលមានឈាមជាប់ក្នុងវាទេ ដែលការនេះបានលើកឡើងក្នុងសេចក្ដីតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងលោក ណូអេ និងក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ។
មូលហេតុដែលនៅពីក្រោយការហាមប្រាមនេះ គឺទាក់ទងទាំងខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណនិងសាច់ឈាម។
ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងមានសេរីភាពទាក់ទងនឹងជម្រើសនេះ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ដូចដែលទាក់ទងនឹងរាល់សេរីភាពនានាក្នុងគ្រីស្ទសាសនា ក៏យើងត្រូវតែប្រើប្រាស់ការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង ដើម្បីចៀសវាងពីការធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈើចាប់ (រ៉ូម ១៣:១៣-២២)។ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ ការដែលយើងបរិភោគអ្វីក៏ដោយ ក៏យើងគួរធ្វើឡើង ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ (១កូរិនថូស ១០:៣១)៕
មតិយោបល់
Loading…