«ដ្បិតអស់អ្នកដែលបានភ្លឺម្តងមកហើយ ហើយបានភ្លក់អំណោយទានពីស្ថានសួគ៌ ក៏មានចំណែកជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងបានភ្លក់ព្រះបន្ទូលដ៏ល្អរបស់ព្រះ និងព្រះចេស្ដាទាំងឡាយនៃបរលោក ហើយបន្ទាប់មក ប្រសិនបើគេធ្លាក់ចេញពីជំនឿ នោះគ្មានផ្លូវណានឹងនាំឲ្យគេប្រែចិត្តម្តងទៀតបានឡើយ ព្រោះគេបានឆ្កាងព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះសាជាថ្មី ព្រមទាំងធ្វើឲ្យព្រះអង្គអាម៉ាស់មុខជាសាធារណៈទៀតផង» (ហេព្រើរ ៦:៤-៦ គកស)។
ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការក្បត់សាសនា
ដោយចាប់ផ្ដើមភ្លាមជាមួយនឹងប្រយោគជាភាសាក្រិក ដែលនាំមុខដោយខគម្ពីរបីផ្សេងទៀត «គ្មានផ្លូវណា» បានទាញយកចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើង។ បន្ទាប់មកទៀត អ្នកនិពន្ធបានធ្វើឲ្យមានការងឿងឆ្ងល់ រហូតដល់ពាក់កណ្ដាលខទី៦ ដោយមិនបានពន្យល់ឲ្យច្បាស់ នូវអ្វីដែលថា «គ្មានផ្លូវណា»។ ចុងក្រោយ ទើបអ្នកនិពន្ធប្រាប់ថា គ្មានផ្លូវណា «នឹងនាំឲ្យ…ប្រែចិត្តម្តងទៀតបានឡើយ» សំដៅទៅលើពួកអ្នកដែល «បានធ្លាក់ចេញ»។ មុននឹងប្រាប់នូវប្រយោគដ៏គ្រោះថ្នាក់ នៃការដាច់ចេញខាងឯវិញ្ញាណ ដែលមិនអាចវិលវិញបាន អ្នកនិពន្ធក៏បានរាយនាមបញ្ជីអំណោយទាន ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលផ្សំនូវភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការក្បត់សាសនាផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធបានប្ដូរពីសព្វនាមផ្ទាល់ខ្លួនបុរសទីមួយ និងទីពីរ ដែលជាសព្វនាមពហុវចនៈ («យើងខ្ញុំ» និង «អ្នករាល់គ្នា»; ៥:១១-១២; ៦:១, ៣) នៅក្នុងបទសន្ទនា ទៅជាសព្វនាមពណ៌នាបុរសទីបីវិញ («អស់អ្នកដែល» និង «គេ») ដោយសារតែអ្នកនិពន្ធ មិនកំពុងចោទប្រកាន់អ្នកអានរបស់គាត់ អំពីការឆ្លងកាត់ចំណុចខាងឯវិញ្ញាណ ដែលមិនអាចត្រឡប់មកវិញបាន ដោយត្រូវទទួលបណ្ដាសា និងត្រូវជាប់មានទោសនោះទេ (៦: ៨)។ អ្នកក្បត់សាសនាដែលធ្លាប់មានអំណរម្តងរួចជាអភ័យឯកសិទ្ធិ អំពើអាក្រក់ដ៏គួរឲ្យរន្ធត់នៃការធ្លាក់ចេញ ពីការទុកចិត្តលើព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ហើយនិងការខូចខ្ទេចខ្ទាំ ដែលមិនអាចជួសជុលវិញបានរបស់ពួកគេ គឺមិនពាក់ព័ន្ធទៅនឹងអ្នកអានដើម ដែលមិនទាន់ពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណរបស់អ្នកនិពន្ធនោះទេ ក៏រឹតតែមិនពាក់ព័ន្ធទៅនឹងអ្នកអាន ដែលត្រូវការការជំរុញចិត្តឲ្យស៊ូទ្រាំ ដល់ទីបញ្ចប់នោះដែរ។
មានបួនគុណនាមជំនួយជាភាសាក្រិក (Greek participle)—ពោលគឺ «បានភ្លឺម្តង» («ហាផាក្ស ហ្វូធីសសឹនធឺស» hapax phōtisthentas) «បានភ្លក់» («ដ្យាអឺសសាមឺនឺស» geusamenous) «មានចំណែក» («ដ្យេនីសឹនធឺស» genēthentas) និងឃ្លាដដែលមួយទៀត «បានភ្លក់» («ដ្យាអឺសសាមឺនឺស» geusamenous)—បានបង្ហាញអំពីអភ័យឯកសិទ្ធិខាងឯវិញ្ញាណ ដែលបានរីករាយ ដោយពួកអ្នកដែលជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំ។ ពួកគេបាន «ភ្លឺ…ម្តង» (៦:៤) គឺនៅពេលដែលពួកគេបានឮ ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានមានបន្ទូលអំពីដំណឹងល្អ (៣:៧; ៤:២) នៃសេចក្តីសង្គ្រោះតាមរយៈពួកសាវ័ក (២:៣-៤)។ នៅក្នុងសៀវភៅរបស់ លោក ចាស្ទីន ម៉តធឺរ (Justin Martyr) និងសំណេររបស់ពួកអ្នកការពារសេចក្តីជំនឿ (ពួកជំនុំដើម) ពាក្យថា «បំភ្លឺ» បានប្រើជាពាក្យប្រៀបប្រដូចទៅនឹង ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ប៉ុន្តែ មិនមានការប្រើប្រាស់ពាក្យ phōtizō (ភាសាក្រិក «ហ្វូធីហ្សូ») នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលសំដៅលើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះទេ (លូកា ១១:៣៦; យ៉ូហាន ១:៩; ១កូរិនថូស ៤:៥; អេភេសូរ ១:១៨; ៣:៩; ២ធីម៉ូថេ ១:១០; វិវរណៈ ១៨:១; ២១:២៣; ២២:៥)។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកដែល «បានភ្លឺ» ទំនងជាពួកអ្នក ដែលបានស៊ាំទៅនឹងពន្លឺនៃការសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការឮដំណឹងល្អ ដែលបានប្រកាសវិញជាជាង។
គុណនាមជំនួយផ្សេងទៀតក៏បានផ្ដោតទៅលើមធ្យោបាយនៃព្រះគុណជាចម្បង ពាក្យរបស់ពួកសាវ័ក និងកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបានបញ្ជាក់នូវបន្ទាល់របស់ពួកសាវ័កផងដែរ។ ការផ្ទឹមពាក្យជាគូរៗរវាងពាក្យរបស់ពួកសាវ័ក និងបន្ទាល់ ដែលបានបញ្ជាក់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ត្រូវបានលើកឡើងដដែលៗពីរដង ដែលលើកទីមួយបញ្ជាក់ជាលក្ខណៈទូទៅ និងលើកទីពីរជាលក្ខណៈជាក់លាក់៖
(ក) ដែលបានភ្លក់អំណោយទានពីស្ថានសួគ៌
(ខ) ដែលបានក្លាយជាពួកសម្លាញ់ឬអ្នកមានចំណែកនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
(ក’) ដែលបានភ្លក់ព្រះបន្ទូលដ៏ល្អរបស់ព្រះ
(ខ’) ហើយនឹងការអស្ចារ្យ ឬឫទ្ធិបារមីរបស់បរលោកនាយ
ទោះបីជា «អំណោយទានពីស្ថានសួគ៌» អាចសំដៅទៅកាន់សេចក្ដីសង្គ្រោះទាំងស្រុង ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យ ដោយព្រះគុណក៏ដោយ ក៏ការប្រើប្រាស់ពាក្យដដែលៗនៃពាក្យ «បានភ្លក់» បង្ហាញថា អំណោយទានដែលចុះមកពីស្ថានសួគ៌ គឺជា «ព្រះបន្ទូលដ៏ល្អរបស់ព្រះ» ដដែលហ្នឹង។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ១២:២៥ ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល នៅផែនដី (នៅឯភ្នំស៊ីណាយ) ផ្ទុយគ្នាទៅនឹងការថ្លែងប្រាប់ដល់ក្រុមជំនុំក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលម្តងនេះ មកពីស្ថានសួគ៌វិញ។ ដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលដ៏ល្អរបស់ព្រះ គឺជាអំណោយទានដែលម្តងនេះ មកពីស្ថានសួគ៌ តាមរយៈអ្នកនាំសាររបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
យើងគួររម្លឹកឡើងវិញ (តែព្រះមិនដែលភ្លេច) អំពីរបៀបដែលទ្រង់បានបង្វែរចិត្តយើងទៅរកទ្រង់វិញ។
សាក្សីជាពាក្យសម្ដីរបស់ពួកសាវ័ក គឺជាបន្ទាល់ដែលបានបញ្ជាក់ដោយព្រះជាម្ចាស់ «ដោយទីសម្គាល់ ការអស្ចារ្យ និងការឫទ្ធិបារមីជាច្រើនយ៉ាង ទាំងចែកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ផង» (២:៤) ។ ពាក្យ «ដាយណាមីស» (dynameis) (ពហុវចនៈ) ដែលបកប្រែជា «ការឫទ្ធិបារមី» នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ២:៤ បានលេចឡើងម្តងទៀត ជាពាក្យ «ការអស្ចារ្យ» ដែលក្នុងអត្ថបទទាំងពីរនេះ «ការឫទ្ធិបារមី ឬក៏ការអស្ចារ្យ» គឺបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កិច្ចការ ២:១៧-១៩; ៤:២៩-៣១; ១០:៣៨)។ ការផ្សារភ្ជាប់របស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាមួយនឹងការឫទ្ធិបារមី វាបង្ហាញថា សកម្មភាពសាធារណៈរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងសហគមន៍គ្រីស្ទបរិស័ទ មិនមែនជាកិច្ចការដែលបង្កើតឡើងវិញ ដោយសម្ងាត់ៗនៅក្នុងចិត្តមនុស្សនោះទេ តែវាគឺជាកិច្ចការដែលបានបង្ហាញឲ្យឃើញវិញ។ ឃ្លាជាភាសាក្រិកដែលបានបកប្រែថា «មានចំណែកជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» មានន័យត្រង់ៗថា «បានក្លាយទៅជា (មេថូឆយ) metochoi) [ពួកសម្លាញ់] នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។ វាមានន័យថា អ្នកក្បត់សាសនា បានក្លាយជាពួកសម្លាញ់របស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬក៏បានក្លាយជាមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះមេស្ស៊ី ហើយត្រង់កណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ១:៩ និង៣:១៤ ពួកគេក៏បានក្លាយជាសមាជិកនៃសហគមន៍គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលព្រះវិញ្ញាណបានបញ្ជាក់ ដោយដំណឹងល្អតាមរយៈការឫទ្ធិបារមីនោះឯង។ ប្រហែលជាពួកគេផ្ទាល់បានធ្វើការឫទ្ធិបារមីបែបនេះដែរ ទោះបីជាចិត្តរបស់ពួកគេដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាយូដាសបានធ្វើក៏ដោយ (ម៉ាថាយ ១០:១-៨; សូមបន្ថែមក្នុង ៧:២១-២៣)។
ការបះបោរដោយចេតនា
ការបកប្រែថា «រួចធ្លាក់ទៅវិញ» (ពគប) ដែលស្ថិតនៅដើមខ៦ ក្នុងចំណោមគុណនាមជំនួយផ្សេងៗទៀតដែលយើងមើលនៅក្នុងការកាត់ស្រាយកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ៦:៤-៥ គឺជាការបកប្រែល្អ។ ព្រះគម្ពីរកែសម្រួលបានបកប្រែថា «ប្រសិនបើគេធ្លាក់ចេញពី» (គកស ២០១៦) ដែលធ្វើឲ្យមានការកាត់ស្រាយថា សម្រាប់មនុស្សដែលមានពិសោធន៍ចំពោះព្រះពរពីមុនរួចហើយ ហើយធ្លាក់ចេញពីជំនឿ នោះគឺជាការឧបមាតែប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាការពិតនោះទេ។ ប៉ុន្តែ គ្រោះថ្នាក់នៃការក្បត់សាសនា ដោយបំណងចិត្ត ដែលគ្មានផ្លូវណា ដែលអាចប្រែចិត្តវិញបាន គឺជាការពិត។ ពិតមែនហើយ គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចរួចហើយ អាចត្រូវបានឆក់ចេញពីព្រះហស្តរបស់ទ្រង់បានទេ (យ៉ូហាន ១០:២៩-៣០)។ ប៉ុន្តែ មនុស្សម្នាក់ដែលជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំនៅសម័យព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បានឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងបានឃើញកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ក៏អាចធ្វើឲ្យចិត្តរបស់ខ្លួនទៅជារឹងរូស ហើយប្រឆាំងនឹងព្រះសូរសៀង របស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ ដូចដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមួយចំនួនបានធ្លាប់ធ្វើរួចហើយ (ហេព្រើរ ៣:១-៤:១៣; កិច្ចការ ៨:១៣, ១៨-២៤; ២ពេត្រុស ២:១; យូដា ៤)។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ (ក៏ដូចជាគ្រូគង្វាលសព្វថ្ងៃនេះដែរ) មិនទាមទារឲ្យសង្កេតមើលចិត្តអ្នកណាម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យសង្កេតមើលនរណាម្នាក់តាមរយៈកិច្ចការងារ និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេជាជាង ដោយដឹងថា មុននឹងក្រោយ អាកប្បកិរិយាខាងក្រៅនឹងបង្ហាញឲ្យឃើញធាតុពិត ជាមិនខាន។ ទោះបីជាអ្នកនិពន្ធ សម្គាល់សហគមន៍ទាំងមូល ជាអ្នកជឿក៏ដោយ ក៏គាត់បានផ្ដល់ជាតម្រុយថា គាត់មិនអាចដឹងគ្រប់រឿងបានដែរ—ពោលគឺអ្នកខ្លះអាចមិនមែនជាអ្នកជឿពិតនោះទេ ទោះបីជាពួកគេនៅជាសហគមន៍ជាមួយអ្នកជឿក៏ដោយ (ហេព្រើរ ៣:៦, ១៤; ៤:១-២; ៦:១១)។ ដូចទៅនឹងភាពផ្ទុយគ្នារវាង «ដី» ដែលបានបង្ហាញរូបភាពខុសគ្នា រវាងព្រះពរដែលមានពិសោធន៍ស្ដែងចេញខាងក្រៅ និងការឆ្លើយតបស្ដែងចេញពីខាងក្នុងអញ្ចឹងដែរ (ហេព្រើរ ៦:៧-៨)។
ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការបះបោរដោយចេតនានេះ ស្រដៀងទៅនឹងការក្បត់របស់យូដាសអញ្ចឹងដែរ ដែលការនេះបានពន្យល់ពីមូលហេតុ ដែលធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នកក្បត់សាសនាហួសពីលទ្ធភាព ដែលអាចប្រែចិត្តបាន។ ទោះបើព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់ប្រោសប្រទាននូវការប្រែចិត្តដល់ពួកបះបោរបានក៏ដោយ (កិច្ចការ ៣:២៦; ១១:១៨) ក៏ទ្រង់មិនបានធ្វើអន្តរាគមន៍ដែរ (ទោះបើទ្រង់អាចធ្វើបានមែន) ក្នុងការបង្វែរចិត្តពួកអ្នកដែលបានដើរចេញដោយចេតនាមកវិញនោះដែរ។ អ្នកក្បត់សាសនាបែបនេះ បង្ហាញអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯងថាជាពួកអ្នក ដែលបានឆ្កាងព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានប្រព្រឹត្តចំពោះអង្គទ្រង់ ដោយមើលងាយ (ហេព្រើរ ១២:២-៣; ១៣:១៣; ម៉ាថាយ ២៧:៣៩-៤៤)។ ខគម្ពីរទាំងនេះ និងខគម្ពីរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ១០:២៩ អ្នកនិពន្ធរបស់យើង សំដៅទៅលើព្រះយេស៊ូវថាជា «ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ» ដោយរម្លឹកយើងអំពីសិរីល្អជាព្រះរបស់ទ្រង់ ដែលបានប្រកាសប្រាប់តាំងពីដើមកណ្ឌគម្ពីរមកម្ល៉េះ (ហេព្រើរ១:១-៤)។ ភាពលម្អរបស់ទ្រង់ គូសបញ្ជាក់អំពី ការអាក្រក់ដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចនៃការលះកាត់ចិត្តចេញពីទ្រង់ ហើយដើរតាមសត្រូវរបស់ទ្រង់វិញ។
មតិយោបល់
Loading…