របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានសង្គ្រោះខ្ញុំចេញពីដំណឹងល្អដែលសន្យាពីភាពចម្រុងចម្រើន
យើងខ្ញុំជាគ្រូគង្វាលម្នាក់នៅក្នុងភូមិតូចមួយប្រមាណជា៥០០គ.ម.នៃភាគខាងលិចនៃស្រុកណៃរ៉ូប៊ី (Nairobi) នៅប្រទេសកេនយ៉ា (Kenya) ជាតំបន់ដែលគេផលិតស្ករ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូង កាលយើងខ្ញុំនៅជាយុវជននៅឡើយ យើងខ្ញុំជាគ្រូគង្វាលម្នាក់បែបបញ្ចទសទិវានិយម (Pentecostal/Charismatic) ជំនឿដែលថាភាសាដទៃជាសញ្ញានៃការជ្រមុជទៅដោយព្រះវិញ្ញាណ ឬក៏ថាជាគ្រូគង្វាលបែបបន្ទូលនៃជំនឿ (Word of Faith)។ ប៉ុន្តែ មានថ្ងៃមួយ ជំនឿរបស់យើងខ្ញុំហាក់បីដូចជាមិនមានអ្វីច្បាស់លាស់ទៀតទាល់តែសោះ។
ដំបូងឡើយ កាលយើងខ្ញុំបានឮដំណឹងល្អពេលយើងខ្ញុំនៅជាកំលោះ ទោះបើគេបានផ្សព្វផ្សាយអ្វីមួយដែលមិនត្រឹមត្រូវអំពីដំណឹងល្អនោះទាក់ទងនឹងព្រះយេស៊ូវដែលនឹងបំពេញនូវរាល់តម្រូវការ និងក្ដីស្រមៃរបស់យើងខ្ញុំទាំងអស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែបានប្រាប់យើងខ្ញុំថា បើយើងខ្ញុំមិនព្រមទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះយើងខ្ញុំនឹងមានជីវិតដ៏លំបាកលំបិនពោរពេញទៅដោយការឈឺថ្កាត់ និងភាពក្រីក្រតោកយ៉ាកជាមិនខាន។ បើយោងតាមតក្ក នោះការឱបក្រសោបយកព្រះគ្រីស្ទគឺជារឿងដ៏ត្រឹមត្រូវ ព្រោះយើងខ្ញុំអាចឈានចូលក្នុងពិភពនៃការមានព្រះពរឥតដែនកំណត់។
យើងខ្ញុំចង់បាននូវរាល់អ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើងខ្ញុំ ហើយយើងខ្ញុំក៏ងើបឡើងយ៉ាងខ្នះខ្នែងដោយក្លាយជាគ្រូដែលប្រកាសសារដែលយើងខ្ញុំទើបតែទទួលបាននោះ—ដែលក្រោយមកយើងខ្ញុំក៏បានដឹងថាឈ្មោះមួយទៀតនៃការបង្រៀនបន្ទូលនៃជំនឿគឺ «ដំណឹងល្អដែលសន្យាពីភាពចម្រុងចម្រើន»។ កាលនោះយើងខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់អំពីដំណឹងល្អណាមួយផ្សេងទៀតសោះ។ យើងខ្ញុំជឿជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់ល្អ ដែលនេះមានន័យថា គ្មានអ្វីដែលមិនមែនជាភាពស្រណុកសុខស្រួលនឹងកើតចេញពីទ្រង់បានឡើយ។
យើងខ្ញុំចេះតយុទ្ធជាមួយនឹងសាតាំងដែលជាអ្នកបង្កនូវអ្វីៗដែលអវិជ្ជមានក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំ។ សង្គ្រាមខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណមានការដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តយើងខ្ញុំ។ ក្នុងនាមជាអ្នកនៅក្នុង «ឋានៈជាមួយព្រះ» មានគ្រូខាងឯបន្ទូលនៃជំនឿម្នាក់បានប្រាប់យើងខ្ញុំថា យើងខ្ញុំមានអំណាចផ្ដាច់មុខក្នុងការបង្កើតពិភពរបស់ខ្លួនតាមរយៈការគិតបែបវិជ្ជមាន និងការលន់តួដោយមានជំនឿ។
យើងខ្ញុំជឿជាក់ថា ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ព្រមទាំងការមានសុខភាពល្អ និងទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលយើងខ្ញុំអាចជប់ឲ្យមានដោយគ្រាន់តែប្រកាសក្នុងជំនឿតែប៉ុណ្ណោះ។ ហើយយើងខ្ញុំត្រូវបដិសេធនូវអ្វីៗដែលអន់ជាងហ្នឹងចោល។ បើរាល់អ្វីៗត្រូវបរាជ័យ នោះយើងខ្ញុំអាចប្រឡូកដោយប្រើប្រាស់ភាសាចំឡែកៗរបស់ពួកទេវតា—ការអធិស្ឋានជាភាសាដទៃ—ដើម្បីវាងគេចចេញពីសាតាំង និងពួកពលបរិវានៃសេចក្ដីងងឹតទាំងឡាយ។
ត្រូវបានគេបន្សាបដោយការធានាយ៉ាងខុសឆ្គង
នៅឆ្នាំ២០០៣ ប្រពន្ធយើងខ្ញុំ ហើយនិងយើងខ្ញុំបានបាត់បង់កូនដំបូងរបស់យើង ដែលយើងបានដាក់ឈ្មោះឲ្យគាត់ថា វិតនី (Whitney)។ យើងខ្ញុំជឿថា «វិញ្ញាណនៃសេចក្ដីស្លាប់» បានយកឈ្នះលើយើងខ្ញុំហើយ។ ភាពលំបាកបានធ្វើបាបយើងខ្ញុំ និងប្រពន្ធយើងខ្ញុំដែលមានជំនឿស្មើយើងខ្ញុំដែលទាក់ទងទៅនឹងបន្ទូលនៃជំនឿ។ តើឲ្យព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតអារក្សមកធ្វើបែបនេះដាក់យើងបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?
អ្នកជឿដែលមានសន្ដានចិត្តល្អក្នុងក្រុមជំនុំយើងបានប្រាប់យើងថា ការអាក្រក់នេះកើតឡើងទំនងមកពីយើងមានអំពើបាបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ឬក៏យើងត្រូវបណ្ដាសា ឬក៏មកពីយើងមិនមានជំនឿគ្រប់គ្រាន់ ដូចដែលយើងខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។ ប្រពន្ធយើងខ្ញុំដែលកំពុងកាន់ទុក្ខ ហើយនិងយើងខ្ញុំផ្ទាល់បានចំណាយពេលអស់រាប់ខែក្នុងការលន់តួបាបដែលយើងទំនងជាមិនដឹង។ យើងខ្ញុំក៏បានខំស្វះស្វែងរកចម្លើយពីគ្រួសាររបស់យើងខ្ញុំដែរ ក្រែងលោយើងមានបណ្តាសាពីជំនាន់មុនៗលើយើងផងដែរ—ដែលនេះគឺជាសេចក្ដីបង្រៀនដ៏សាមញ្ញមួយក្នុងចលនានៃក្រុមបន្ទូលនៃជំនឿ។
នាពេលដែលយើងកំពុងឆ្លងកាត់ភាពលំបាកលំបិនក្នុងគ្រួសារយើង ប្រពន្ធរបស់យើងខ្ញុំក៏បានមានផ្ទៃពោះម្ដងទៀត។ ហើយនៅថ្ងៃដែលយើងបានយកកូនប្រុសរបស់យើងដែលយើងបានដាក់ឈ្មោះឲ្យគាត់ថា រ៉ូបិន (Robin) ថ្ងៃនោះគឺនៅពេលរសៀល ខណៈពេលដែលព្រះអាទិត្យនៅរះនៅឡើយ។ យើងមានអំណរយ៉ាងខ្លាំងក្លាក្នុងជ័យជម្នះនៃការមានកូនដែលមានសុខភាពយ៉ាងល្អ។ ប៉ុន្តែ ប្រមាណ២៤ម៉ោងក្រោយមកគឺជាពេលដែលជីវិតរបស់យើងធ្លាក់ទៅក្នុងភាពងងឹតយ៉ាងខ្លាំង។
នៅពេលដែលកូនយើងចាប់ផ្ដើមមានជំងឺ យើងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើសង្គ្រាមខាងឯវិញ្ញាណ ហើយមិត្តភក្ដិយើងជាច្រើននាក់ក៏បានអធិស្ឋានសម្រាប់យើងផងដែរ។ ម្ដងនេះយើងនឹងមិនឲ្យវាមកវាយប្រហារលើយើង ដោយយើងមិនបានត្រៀមខ្លួនជាមុននោះទេ។ ជំនឿរបស់យើងបានធានាថា អារក្សនឹងមិនសម្លាប់រ៉ូបិនទេ។ យើងបានស្រែកហៅរកអស់អ្នកដែលបានផ្ដល់ការធានាបែប «ទំនាយ»៖ យើងអនុញ្ញាតឲ្យមានតែជីវិតទេ ហើយការស្លាប់គឺមិនមែនជាជម្រើសឡើយ។ ប៉ុន្តែ យប់នោះក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ។
កាលនោះ ប្រពន្ធរបស់យើងខ្ញុំជឿថា គាត់មានអំណោយទាននៃការថ្លែងទំនាយដែរ។ សុបិន្ដរបស់គាត់នៅយប់នោះគឺរួមមានទាំងរ៉ូបិនដែលកំពុងលេងនៅក្នុងភក់យ៉ាងសប្បាយ ហើយគាត់ក៏បានធំពេញវ័យឡើងទៀតផង ដែលកាលនោះកូនរបស់យើងកំពុងនិយាយទៅកាន់មនុស្សរាប់លាននាក់ក្នុងនាមជាគ្រូអធិប្បាយអន្តរជាតិម្នាក់។ គាត់បានចែកចាយសាច់រឿងនៃសុបិន្ដនេះមកកាន់យើងខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែក ក្នុងវត្តមាននៃអ្នកអធិស្ឋានដ៏ឆ្នើមៗ នៅផ្ទះដ៏តូចមួយរបស់យើង។
ក្រោយពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ពេលដែលរ៉ូបិនកាន់តែឈឺធ្ងន់ធ្ងរៗឡើង ទំនាយថ្មីមួយទៀតបានពន្យល់អំពីចំណុចខុសនៃបន្ទូលនៃជំនឿ ដោយបានលើកឡើងថា ឥឡូវនេះយើងត្រូវដាក់ការព្យាបាលរបស់គាត់ទៅក្នុងដៃរបស់គ្រូពេទ្យ។ យើងខ្ញុំក៏ធ្វើដំណើរចេញពីផ្ទះដោយកាន់ដៃកូនយើងខ្ញុំយ៉ាងណែន ដើម្បីទៅស្វែងរកមន្ទីរពេទ្យ។ នៅម៉ោង៣:០០ព្រឹក គ្រូពេទ្យបានមើលមកកាន់ភ្នែកដ៏ប្ដូរផ្ដាច់របស់យើងខ្ញុំ ហើយបានប្រាប់ដំណឹងដ៏អាក្រក់បំផុតដែលយើងខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់។ រ៉ូបិនបានស្លាប់ហើយ។
ដំណឹងល្អដែលគ្មានប្រយោជន៍
យើងខ្ញុំក៏បានបីសាកសពកូនរបស់យើងខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញឲ្យប្រពន្ធ។ ទោះបើគាត់អស់កម្លាំងយ៉ាងល្ហិតល្ហៃយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅងើបមុខឡើងមើលមកកាន់យើងខ្ញុំ ហើយនិយាយថា «ប៉ាវា!» ដែលនោះជាពាក្យពេចន៍ដែលបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មិនធ្លាប់ប្រើប្រាស់មកកាន់យើងខ្ញុំពីមុនឡើយ។ «កូនយើងមិនអីទេឥឡូវនេះ» គាត់បន្តនិយាយ «សូមយកកូនយើងមកអូន ព្រោះអូនចង់បំបៅដោះគាត់!»។
នៅវេលាដ៏លំបាកជូរចត់នោះ ខណៈពេលដែលប្រពន្ធយើងខ្ញុំ ហើយនិងយើងខ្ញុំបានដណ្ដើមគ្នាយកសពកូនយើង យើងខ្ញុំក៏បានស្រែកចេញពីជ្រោះនៃជម្រៅចិត្តឈឺចាប់ផងដែរ។ យើងបានទទួលជឿលើអំណាចនៃសេចក្ដីស្លាប់ផ្ទាល់។ ការដែលយើងអធិស្ឋានឲ្យកូនយើងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញបានក្លាយជារឿងកំប្លែងដែលយើងយកមកបិទបាំងភាពឈឺចាប់របស់យើងចោល។
នៅខណៈពេលនោះដែលពិភពលោកយើងខ្ញុំកំពុងតែក្រឡាប់ចាក់គ្នា នោះយើងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា ភាពច្របូកច្របល់បានមកធ្វើបាបយើងខ្ញុំហើយ។ មកដល់ចំណុចនេះ យើងខ្ញុំថែមទាំងបានស្រែកដាក់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមានការខកចិត្ត ព្រោះទ្រង់បានបរាជ័យក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំម្ដងទៀត។ យើងខ្ញុំបានមានជំនឿយ៉ាងរឹងមាំទៅលើទ្រង់ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ឲ្យការនេះកើតឡើងយ៉ាងដូច្នោះទៅបាន?
បន្ទាប់មក យើងក៏មានការរលូតកូនពីរបីដងទៀតមុនកូនបន្ទាប់របស់យើងអាចធំពេញវ័យបានក្នុងផ្ទៃ។ ដោយសារយើងមិនទទួលបានចម្លើយ នោះយើងក៏មានភាពស្រងាកចិត្តនឹងព្រះអង្គ ដែលមកដល់ពេលនោះយើងមិនយល់អំពីផ្លូវរបស់ទ្រង់ទៀតឡើយ។ ទោះបើជំនឿបានក្លាយជាការបំភាន់ភ្នែកក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែបង្ហាញមុខ ហើយធ្វើពុតថា យើងមិនអស់សង្ឃឹមទេ។ តែតាមពិតទៅ នៅខាងក្នុងចិត្តយើង យើងក៏ចាប់ផ្ដើមមានមន្ទិលសង្ស័យ អស់សង្ឃឹម ហើយថែមទាំងជេរប្រមាថដល់ព្រះអង្គទៀតផង។
តើឲ្យយើងផ្សះផ្សាគ្នារវាងការអាក្រក់ៗទាំងអស់នេះជាមួយនឹងព្រះដ៏ល្អបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? សេចក្ដីបង្រៀនខាងឯបន្ទូលនៃជំនឿរបស់យើងបានណែនាំឲ្យយើងបោះបង់ចោលនូវការរងទុក្ខរបស់លោក យ៉ូប ថានោះជាកម្មផលនៃការលន់តួដ៏អវិជ្ជមានរបស់គាត់ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានមក ហើយទ្រង់ក៏បានដកយកទៅវិញ» (យ៉ូប ១:២១)។ ប៉ុន្តែ តើឲ្យយើងយល់យ៉ាងដូចម្ដេចបានទាក់ទងនឹងសាវ័ក ប៉ុល ដែលគាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ (កាឡាទី ៤:១៣) ហើយខណៈពេលនោះគាត់នៅតែមានអំណរក្នុងភាពលំបាកលំបិនរបស់គាត់ដដែលបាន (២កូរិនថូស ១២:១០)? តើឲ្យយើងនៅតែបន្តផ្សះផ្សាគ្នារវាង «ពួកសាវ័កយ៉ាងធំៗនោះ» ដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីសុខភាព និងទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងសៀវភៅ ឌីសវីដេអូ និងការប្រជុំធំៗរបស់ពួកគាត់បានយ៉ាងណាទៅ?
ក្នុងខណៈពេលដែលជំនឿរបស់យើងខ្ញុំកំពុងប្រឈមមុខនឹងវិបត្តិដ៏ខ្លោចផ្សា និងការមានកំហឹងទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងខ្ញុំក៏បានស្បថថា នឹងលាឈប់ពីព័ន្ធកិច្ចនោះ។ យើងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាអ្នកដើរបោកប្រាស់គេ ដោយសារយើងខ្ញុំបានប្រកាស «ដំណឹងល្អ» ដែលគ្មានប្រសិទ្ធិភាពស្អីសោះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានក្លាយជាព្រះដែលពិបាកយល់ចំពោះយើងខ្ញុំ ហើយជំនឿបានក្លាយទៅជារឿងដែលគួរឲ្យស្មុគស្មាញទៅវិញ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏ពេលវេលា និងសកម្មភាពដែលកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតនៅឯក្រុមជំនុំក៏បានជួយសម្រួលគំនិតមិនស្ងប់របស់យើង—អស់មួយរយៈពេលដែរ។
ការបែកចេញ
នៅឆ្នាំ២០០៦ ក្រុមជំនុំយើងខ្ញុំបានចាត់យើងខ្ញុំឲ្យចេញពីទីក្រុងក្បែរឆ្នេរសមុទ្រដ៏ធំមួយនៅទីក្រុងម៉ុមបាសា (Mombasa) ដោយឲ្យយើងខ្ញុំទៅទីក្រុងម៉ុមៃអាស៍ (Mumias) ដើម្បីធ្វើព័ន្ធកិច្ចគ្រូគង្វាល។ ការដែលយើងខ្ញុំមានសុទិដ្ឋិនិយមក្នុងកំហុសនៃបន្ទូលនៃជំនឿ យើងខ្ញុំក៏បន្តផ្សព្វផ្សាយនូវប្រព័ន្ធនៃជំនឿដែលបរាជ័យ ព្រោះការធ្វើបែបនោះបានជំរុញឲ្យយើងខ្ញុំយកវាមកប្រើប្រាស់ជាការរកស៊ី។ កាលនោះយើងខ្ញុំនៅបន្តមានសង្ឃឹមថា ខ្លួននឹងក្លាយជាអ្នកមានម្នាក់តាមរយៈជំនឿ ការលន់តួ និងការស្រមៃឲ្យវាមានឡើង—ប៉ុន្តែខណៈពេលនោះ យើងខ្ញុំក៏នៅតែបន្តធ្វើពុតរហូតដល់ខ្លួនឯងអាចទទួលបានសេចក្ដីរំពឹងទាំងនោះសិន។
នៅខែសីហា ក្នុងឆ្នាំ២០០៨ ព្រះអម្ចាស់បានជួយរំដោះយើងខ្ញុំ។ ដប់ប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយពីការរស់នៅក្នុងភាពងងឹតនៃប្រព័ន្ធអសារឥតការ និងសាសនាខុសឆ្គងនៃការប្រព្រឹត្តអំពើ ការមានភាពលោភលន់ និងការដែលគ្មានគោលជំនឿ នោះយើងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមយល់អំពីព្រះគុណនៃការសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានបំផ្លាញនូវរាល់ការធ្វើពុតរបស់យើងខ្ញុំចោល។
មានពេលវេលាមួយសេចក្ដីពិតបានមកដល់នៅពេលដែលដៃគូជីវិតពីរនាក់មកពីប្រទេសអូស្ត្រាលីបានមកលេងមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគាត់ដែលជាគ្រូគង្វាល។ លោកតា បៀលី (Billy) និងលោកយាយ ថេសសា (Tessa) បានក្លាយជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការដកយើងខ្ញុំចេញពីអណ្ដាតភ្លើងនៃស្ថាននរក។
មិត្តភក្ដិរបស់យើងខ្ញុំបានសូមឲ្យយើងខ្ញុំជួយបកប្រែសេចក្ដីអធិប្បាយពីភាសាអង់គ្លេសទៅភាសាស្វាហីលី (Swahili) ដែលលោកតា បៀលី ចែកចាយ។ «ការរាប់ជាសុចរិតដោយជំនឿតែមួយគត់តាមរយៈការដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទមកលើយើង» គឺជាប្រធានបទនៃសេចក្ដីអធិប្បាយនៅថ្ងៃនោះ ហើយចំពោះយើងខ្ញុំវិញ សូម្បីតែចំណងជើង ពេលស្ដាប់ទៅក៏មិនសមហេតុសមផលស្អីសោះផង។ យើងខ្ញុំបានឈរលើឆាកដោយមានការខ្មាសអៀនអស់រយៈពេលជាងមួយម៉ោង កាលនោះយើងខ្ញុំបានបង្ខំឲ្យខ្លួនបកប្រែនូវឃ្លោងឃ្លាដែលយើងខ្ញុំជឿថា មិនមានក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយក៏ជាសម្ដីខុសឆ្គងទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ដែលមានពេញទៅដោយអធិបតេយ្យភាពបានធ្វើការក្នុងដួងចិត្តរបស់យើងខ្ញុំផ្ទាល់ ដោយលើកឡើងនូវមូលហេតុក្នុងជម្រៅចិត្តយើងខ្ញុំអំពីសេចក្ដីពិតដែលកំពុងមានបានប្រកាសឡើង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដាំនូវមន្ទិលសង្ស័យយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់អំពីប្រព័ន្ធដែលយើងខ្ញុំនឹងនៅបន្តការពារ។
ប្រមាណបីសប្ដាហ៍បន្ទាប់ទៀត យើងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើបាបយើងខ្ញុំទាក់ទងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនខុសឆ្គងរបស់យើងខ្ញុំ ដែលយើងខ្ញុំឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់លើរាល់ខគម្ពីរដែលមុនៗយើងខ្ញុំបានលើកយកមកប្រើប្រាស់ក្នុងការគាំទ្រជំនឿរបស់ខ្លួន។ ឥឡូវនេះ ខគម្ពីរដដែលៗនោះយើងខ្ញុំមើលឃើញខុសពីមុន វាគាំទ្រសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោកតា បៀលី។
ក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាលដែលមានការទាមទារ យើងខ្ញុំបានធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីតម្លៃនៃការចូលរួមរបស់ពួកគាត់ទាក់ទងនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងការដែលពួកគាត់ត្រូវព្យាយាមនៅបន្តរួបរួមក្នុងការរក្សាទុកនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្លួន។ យើងខ្ញុំទទូចប្រាប់ពួកគេថា តាមរយៈការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ ការមានជំនឿដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយនិងការលន់តួដ៏ត្រឹមត្រូវ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមានកាតព្វកិច្ចក្នុងការប្រទាននូវអ្វីដែលចិត្តយើងប្រាថ្នាចង់បានជាមិនខាន។ មូលដ្ឋាននៃមហាគ្រឹះស្ថានមួយនេះឥឡូវត្រូវដួលរលំដោយសារព្រះបន្ទូល៖ «ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះដោយសារជំនឿ ហើយសេចក្ដីនោះក៏មិនមែនកើតពីអ្នករាល់គ្នាដែរ គឺជាអំណោយទានរបស់ព្រះវិញ» (អេភេសូរ ២:៨)។
សេចក្ដីប្រាថ្នាថ្មី និងភ្នែកថ្មី
នៅក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានខែបន្តបន្ទាប់ក្រោយពីពេលដែលយើងខ្ញុំបានទទួលឮនូវដំណឹងល្អដែលមានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះបន្ទូល នោះយើងខ្ញុំក៏បានឆ្លើយឆ្លងអ៊ីមែលជាប្រចាំជាមួយនឹងលោកតា បៀលី និងលោកយាយ ថេសសា។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើប្រាស់ពួកគាត់ក្នុងការឆ្លើយនូវសំណួរនានារបស់យើងខ្ញុំ ហើយពួកគាត់ក៏បានផ្ញើឯកសារមួយចំនួនក្នុងការជួយពង្រឹងនូវជំនឿថ្មីៗរបស់យើងខ្ញុំក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំដាក់ជំនឿក្នុងព័ន្ធកិច្ចដែលព្រះសង្គ្រោះបានសម្រេច នោះដួងចិត្តរបស់យើងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមឃើញនគររបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅចំពោះយើងខ្ញុំ ព្រះអង្គកាន់តែគួរឲ្យស្រឡាញ់ជាងមុន ក៏ដូចជាកាន់តែមានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់លើផែនដីនេះ។ បំណងប្រាថ្នារបស់យើងខ្ញុំក្នុងការទទួលបានសុខភាពល្អ និងទ្រព្យសម្បត្តិក៏ចាប់ផ្ដើមរសាយបាត់អស់ទៅ។ យើងខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បានព្រះយេស៊ូវតែមួយគត់!
ទោះបើកាលនោះ យើងខ្ញុំមិនទាន់បានយល់យ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីចំណុចនានាដ៏លម្អិតនៃទេវវិទ្យាក៏ដោយ ក៏ការបំផ្លាស់បំប្រែចិត្តរបស់យើងខ្ញុំត្រូវបានសម្រេចឡើងយ៉ាងពេញទី។ យើងខ្ញុំមានការរំភើបរីករាយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅអស់អ្នកដែលជារបស់ផងទ្រង់ឲ្យ «លះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំចុះ» (លូកា ៩:២៣)។ មកដល់ឥឡូវនេះ យើងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា «ខ្ញុំរាប់អស់ទាំងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកនៅជាន់នេះ ថា ជាសេចក្ដីមិនគួរប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលនឹងបើកសម្ដែងមកឲ្យយើងរាល់គ្នាឃើញនោះទេ» (រ៉ូម ៨:១៨)។
ការដែលយើងខ្ញុំបានកើតជាថ្មីក៏បានបណ្ដាលឲ្យយើងខ្ញុំមានភ្នែកថ្មីក្នុងការអានព្រះបន្ទូលដែរ។ តាមរយៈការសិក្សាព្រះបន្ទូលដោយយកចិត្តទុកដាក់បានបន្សាបពិសនៃចលនាបន្ទូលនៃជំនឿចេញពីជីវិតរបស់យើងខ្ញុំចោល។ យើងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមើលឃើញថា ការរងទុក្ខគឺជាអំណោយទានពីព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យយើងចេះមានភ្នែកក្នុងការសម្លឹងទៅមើលឯទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មហិមាដែលយើងមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
នៅក្នុងឆ្នាំ២០១០ ព្រះអម្ចាស់បានបើកទ្វារឲ្យយើងខ្ញុំមានឱកាសក្នុងការទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរដែលមានការផ្លាស់ប្រែក្នុងប្រពៃណី (Reformed) នៅឯទីក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ហើយនៅទីនោះឯងដែលយើងខ្ញុំបានទទួលការបង្រៀនអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ។ យើងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឲ្យតម្លៃដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះព្រះបន្ទូលបានផ្ដល់ជួននូវភាពស្រស់ស្រាយ ហើយយើងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមឱបក្រសោប។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានចាត់ឲ្យយើងខ្ញុំត្រឡប់ទៅឯទីក្រុងម៉ុមៃអាស៍ និងទីក្រុងម៉ុមបាសា ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អដ៏ពិត ក៏ដូចជាប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ខុសឆ្គងរបស់ក្រុមបន្ទូលនៃជំនឿ។
ព័ន្ធកិច្ចថ្មីរបស់យើងខ្ញុំរួមមានទាំងការរៀបចំឲ្យមានសិក្ខាសាលាបែបផ្លាស់ប្រែប្រពៃណី និងការបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលប្រាជ្ញា (Wisdom Training Center ដែលនោះជាសាលាព្រះគម្ពីរបែបហ្វឹកហាត់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដែលបានមានដំណើរការបួនឆ្នាំហើយ)។ មជ្ឈមណ្ឌលមួយនេះគឺជាកន្លែងបង្រៀនសេចក្ដីពិតចេញពីព្រះគម្ពីរទៅកាន់បញ្ចទសទិវានិយម ជំនឿដែលថាភាសាដទៃជាសញ្ញានៃការជ្រមុជទៅដោយព្រះវិញ្ញាណ និងអ្នកដឹកនាំនៃក្រុមបន្ទូលនៃជំនឿ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានព្រះពរដល់ព័ន្ធកិច្ចនេះក្នុងការដាំក្រុមជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ នេះគឺជាព័ន្ធកិច្ចនៃជីវិតរបស់យើងខ្ញុំ និងជាព័ន្ធកិច្ចទៅកាន់ប្រជាជនរបស់យើងខ្ញុំផងដែរ។
សូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់មានការគាប់ព្រះទ័យក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សម្នា ហើយចាត់ឲ្យពួកគាត់ចេញទៅប្រឈមមុខទៅនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ខុសឆ្គងនេះដែលកំពុងជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងក្លាមកលើទឹកដីយើង។
មតិយោបល់
Loading…