ប្រាំពីរឆ្នាំមុនទស្សនាវដ្ដី «គ្រីស្ទសាសនាថ្ងៃនេះ» (Christianity Today) បានសូមឲ្យ លោក ចន ស្កុត (John Stott) ធ្វើការវាយតម្លៃលើភាពរីកចម្រើននៃការផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ នេះគឺជាការឆ្លើយតបរបស់លោក៖
ចម្លើយគឺ «បរិមាណមានការកើនឡើង តែគ្មានគុណភាព» ក្នុងចំណោមយើង គ្មាននរណាម្នាក់ចង់តវ៉ាជាមួយនឹងកំណើនដ៏អស្ចារ្យនៃក្រុមជំនុំឡើយ។ ប៉ុន្តែ ភាគច្រើនការចម្រើនឡើងទាក់ទងទៅនឹងតួលេខ និងស្ថិតិ។ ដោយមិនសូវមានការចម្រើនឡើងក្នុងការបង្កើតសិស្សដែលមានប្រសិទ្ធភាព នោះហើយជាការប្រៀបបានទៅនឹងកំណើនតែបរិមាណ។
គួរឲ្យសោកស្ដាយ ប្រាំពីរឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ការពិសោធន៍នៅតែបន្តបង្ហាញលទ្ធផលដដែល។ ទោះបីជាយើងមានការរីកចម្រើនយ៉ាងធំធេង ប្រៀបនឹងមហាសមុទ្រក្ដី ក៏ភាគច្រើនវារាក់ដូចគ្រលុកមួយប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វី? តើមានអ្វីកើតឡើង? ប៉ុន្មានខែខាងមុខនេះ ខ្ញុំនឹងណែនាំនូវមូលហេតុ៥យ៉ាងយើងមិនបង្កើតសិស្ស ឬបង្កើតសិស្សមិនបានល្អ។
ប៉ុន្តែ ដំបូងឡើយ តើអ្វីទៅជាមូលហេតុដែលព្រះគម្ពីរចែងពីការបង្កើតសិស្ស? មានបទគម្ពីរជាច្រើន ប៉ុន្តែបទគម្ពីរគន្លឹះគឺនៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៨:១៨-២០៖
ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងមកមានបន្ទូលនឹងគេថា «គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដីផង ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ ហើយបង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង…»
ឥឡូវនេះសំណួរគឺថា តើបទបញ្ជា («ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស…») អនុវត្តសម្រាប់តែសិស្សទាំង១១នាក់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេទេឬ? តើគ្រប់អស់ទាំងអ្នកជឿត្រូវអនុវត្តដែរឬទេ?
ពេលខ្លះការកាត់ស្រាយមួយចំនួនបរិយាយពាក្យ «ចូរទៅ» ថាបង្ហាញពីបទបញ្ជា ដែលខគម្ពីរនេះហើយជាកត្តាជំរុញចលនាបេសកកម្មយុគសម័យទំនើបនេះ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យគន្លឹះនៃប្រយោគនោះគឺថា «បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស» ឬ «បង្កើតសិស្ស»។ មានគ្រូអត្ថាធិប្បាយម្នាក់បាននិយាយយ៉ាងដូច្នេះថា «ព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវនៅត្រង់នេះ មិនមែនជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃបេសកកម្មនៅឯណា កន្លែងណា នៅប្រទេសក្រៅណាមួយឡើយ។ ជាបទបញ្ជាឲ្យបង្កើតសិស្សនៅក្នុងកាលវិភាគប្រចាំថ្ងៃធម្មតា ហើយផ្ដល់អាទិភាពខ្ពង់ចំពោះក្រុមជំនុំ ព្រមទាំងអ្នកជឿទាំងឡាយ»។
លោក ឌី. អេ. ខាសុន ធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចគ្នាថា៖
បទបញ្ជាបានផ្ដល់មកយ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់សិស្សទាំង១១ ប៉ុន្តែក្នុងនាមអ្នកទាំង១១ មានមុខងារជាសិស្ស។ ពួកគេបានធ្វើជាគំរូសម្រាប់អស់គ្រប់ទាំងសិស្ស…វាគឺជាការចងភ្ជាប់រាល់សាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ឲ្យបង្កើតឲ្យមានសិស្សផ្សេងទៀត ដែលមានលក្ខណៈជារបស់ពួកគេ ដែលជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
នេះជាអ្វីដែលនាំខ្ញុំទៅកាន់សំណួរដ៏ពិបាកមួយ។ បើសិនជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវផ្ទាល់បានបង្គាប់ឲ្យអ្នកជឿទាំងអស់ឲ្យ «បង្កើតសិស្ស» ហេតុអ្វីបានជាគ្រប់គ្នាមិនធ្វើដូច្នេះ? តើមានកត្តាអ្វីខ្លះរារាំងក្រុមជំនុំមិនឲ្យក្លាយជាសហគមន៍ដែលឆេះឆួលក្នុងការបង្កើតសិស្ស?
សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំណែនាំមូលហេតុ៥យ៉ាង មួយនៅពេលនេះ ហើយបួនទៀតនៅកាឡោនខាងមុខទៀត។
ហេតុអ្វីយើងមិនបង្កើតសិស្ស? ព្រោះយើងបន្ទាបតម្លៃព្រះគុណនៅពេលដែលយើងអធិប្បាយ
លោកអ្នកនឹងចាំពីលោកគ្រូ ដេទ្រិខ ប៊ុនហូហ្វ័រ (Dietrich Bonhoeffer) ជាគ្រូគង្វាលជនជាតិ អាល្លឺម៉ង់ និងជាសាស្ត្រាចារ្យទេវសាស្ត្រមួយរូប។ លោកបានកំណត់អត្ថន័យនៃការបន្ទាបតម្លៃនៃព្រះគុណបែបនេះ៖ «ការបន្ទាបតម្លៃនៃព្រះគុណ គឺជាការអធិប្បាយពីការអត់ទោស ដោយមិនតម្រូវឲ្យមានការកែប្រែចិត្តគំនិត ទទួលពិធីជ្រមុជទឹក ដោយមិនមានការបង្រៀនត្រឹមត្រូវពីក្រុមជំនុំ។ ទទួលពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ដោយមិនមានការលន់តួ។ ព្រះគុណដែលមានតម្លៃទាប គឺជាព្រះគុណដែលគ្មានការបង្កើតសិស្ស ព្រះគុណដែលគ្មានឈើឆ្កាង ព្រះគុណដែលគ្មានព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ» (The Cost of Discipleship «ការបង់ថ្លៃនៃការបង្កើតសិស្ស», ទំព័រ៤៣-៤៤)។
តើមនុស្សឮអ្វីនៅពេលដែលគេប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងតំបន់របស់លោកអ្នក? តើពួកគេឮថា «ជាការពិតណាស់ លោកអ្នកបានប្រព្រឹត្តបាប។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះអ្វីៗទាំងអស់បានអត់ទោសឲ្យហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃសម្រាប់អំពើបាបរបស់លោកអ្នក។ ដូច្នេះ អ្វីៗទាំងអស់បានដោះស្រាយរួចរាល់ហើយ»។
វាមិនថ្វីនោះទេ ដរាបណានៅទៅមុខបាន។ ប៉ុន្តែ វាទៅមិនបានឆ្ងាយនោះទេ។ បញ្ហានោះគឺថា ដំណឹងល្អនេះមិនទាមទារឲ្យមានការបង្កើតសិស្សឡើយ។ មិនតម្រូវឲ្យកែប្រែចិត្តគំនិត។ មិនមានការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវភាពបរិសុទ្ធ។ តើវាមិនផ្ទុយពីព្រះបន្ទូលទូន្មានរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាកុស ៨:៣៤ ទេឬ? «អ្នកណាដែលចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ»។
ដូចដែលយើងធ្លាប់ឮគេនិយាយថា ព្រះគុណអាចនឹងឥតគិតថ្លៃ តែវាមិនមែនបានមកដោយទទេៗនោះទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានលះព្រះជន្មទ្រង់ ហើយយើងនឹងបង់ថ្លៃដោយជីវិតរបស់យើងផងដែរ ប្រសិនបើយើងចង់ដើរតាមព្រះអង្គ។ កិច្ចការនេះ គឺសម្រាប់គ្រប់គ្នា ប៉ុន្តែមានតែអស់អ្នកណាដែលស្ដាប់បង្គាប់តាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះដែលហ៊ាន លះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួន ដែលទទួលបាន។
ហើយសំណួរនោះគឺថា តើយើងកំពុងតែបង្រៀនដំណឹងល្អនេះនៅក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងតំបន់របស់យើងដែរឬទេ? តើដំណឹងល្អរបស់យើងតម្រូវឲ្យមានបង្កើតសិស្សដែរឬទេ? ឬតើយើងគ្រាន់តែក្អកឮៗទៅលើកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាកុស ៨:៣៤ ហើយទម្លាក់កំហុសលើតួអក្សរតូចៗ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងគ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍រហូតទាល់តែគេចុះហត្ថលេខានៅលើបន្ទាត់ខ្មៅនៅខាងចុងក្រដាសនោះរួចមែនទេ? តើយើងបន្ទាបតម្លៃនៃការបង្កើតសិស្ស ដើម្បីឲ្យមានមនុស្សកាន់តែច្រើនទិញវាមែនទេ?
សំណួរពាក់ព័ន្ធមួយផ្សេងទៀត៖ តើយើងនិយាយអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះថា «ឥតលក្ខខណ្ឌ» មែនដែរឬទេ? បើដូច្នោះមែន យើងបានចូលរួមដោយមិនដឹងខ្លួនក្នុងការបន្ទាបតម្លៃនៃព្រះគុណព្រះហើយ។ ពីព្រោះមែនទែនទៅ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនឥតលក្ខខណ្ឌនោះទេ។ សូមស្ដាប់នូវអ្វីដែលលោក ឌេវីដ ប៉ូវលិសុន (David Powlison) និយាយនៅត្រង់នេះថា៖ «ជាការពិតដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាស្រ័យលើអ្វីដែលលោកអ្នកធ្វើ គឺវាអាស្រ័យលើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់លោកអ្នកវិញ។ ហេតុនេះហើយ គឺវាមានលក្ខខណ្ឌយ៉ាងខ្ពស់។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃដោយព្រះជន្មទ្រង់ (សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់៖ ប្រសើរជាងក្ដីស្រឡាញ់ដែលឥតលក្ខខណ្ឌ ១១)»។
បើសិនយើងខកខានក្នុងការបង្រៀនអំពី «លក្ខខណ្ឌ» នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ យើងមុខជាបានបន្ទាបតម្លៃនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ជាព្រះគុណដែលមិនតម្រូវឲ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់ គ្រាន់តែនៅស្ងៀមទ្រឹង។ ជាព្រះគុណដែលមិនអាចមានចលនា គឺស្ពឹក។
ដំណឹងល្អមិនមែនជាលក្ខខណ្ឌដែលថា (បើអ្នកធ្វើតាមយើង យើងនឹងស្រឡាញ់ឯង) នោះទេ។ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អក៏មិនមែនឥតលក្ខខណ្ឌដែលថា (យើងស្រឡាញ់ឯងមិនថាឯងធ្វើតាមយើង ឬក៏អត់ក្ដី) នោះដែរ។ ដំណឹងល្អដំណើរការដោយកញ្ចាប់ពីប្រភេទនៃលក្ខខណ្ឌទាំងនេះគឺថា (យើងស្រឡាញ់ឯង បើទោះបីជាឯងមិនទាន់ស្រឡាញ់យើងក្ដី ព្រោះបុត្រារបស់យើងបានធ្វើសម្រាប់ឯងរួចហើយ)។ ហើយដោយសារការស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះបុត្រាជំនួសយើង បានធ្វើឲ្យយើងចេះស្រឡាញ់ ហើយនិងស្ដាប់បង្គាប់។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ខ្ញុំចុះ» (យ៉ូហាន ១៤:១៥)។
ក្ដីបារម្ភរបស់ខ្ញុំនោះគឺថា ក្ដីបំណងនៃការផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលចង់បាន «ការសម្រេចចិត្ត» ពីមនុស្ស អាចនឹងធ្វើឲ្យ «ការសម្រេចចិត្ត» របស់មនុស្សជាច្រើននោះទៅជាអសារឥតការ។ វាជាការមួយបើគ្រាន់តែ «អធិស្ឋានថ្វាយខ្លួន» តែតាមពិតទៅគឺជា ការប្រែចិត្ត ហើយជឿមួយជីវិតនោះសំខាន់ជាង។ វាងាយស្រួលក្នុងការបង្ហាញលក្ខណៈខាងក្រៅនៃសេចក្ដីជំនឿ ជាជាងការបង្ហាញពីការប្ដេជ្ញាចិត្តដើរតាមមាគ៌ានៃការលះបង់លើភ្នំកាល់វ៉ារី។
តើយើងធ្វើដូចម្ដេចទើបអាច «លើកតម្លៃព្រះគុណ»?
ដូច្នេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទើប (បើខ្ញុំនិយាយបែបនេះវិញចុះ) ធ្វើឲ្យព្រះគុណកាន់តែមានតម្លៃ?
ទី១ នៅពេលដែលយើងប្រកាសដំណឹងល្អ វាគឺកំពុងតែល្បួងយើងឲ្យប្រកាសតែពីអត្តសញ្ញាណ និងបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រនៃព្រះ ហើយព្រះអង្គបានសុគតសម្រាប់មនុស្សមានបាបដូចជាអ្នក)។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែប្រកាសផងដែរពីការត្រាស់ហៅរបស់ទ្រង់៖ «នោះក៏មានបន្ទូលទៅគេថា អ្នកណាដែលចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ»
(ម៉ាកុស ៨:៣៤)។
ចូរកុំឲ្យមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមសមាជិកក្រុមជំនុំរបស់យើងមានចិត្តសង្ស័យឡើយ៖ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់គួរតែបង្ហាញឲ្យឃើញពីលក្ខណៈនៃការលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួន។ នោះមានន័យថា នៅពេលយើងប្រកាសដំណឹងល្អ យើងមិនត្រូវភ្លេចពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវប្រកាសប្រាប់ពីមាគ៌ារបស់ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យប្រែចិត្ត ហើយទន្ទឹមជាមួយគ្នានោះឲ្យគេជឿដំណឹងល្អចុះ (ម៉ាកុស ១:១៥)។ ទាំងពីរនេះ គឺមិនអាចបំបែកចេញពីគ្នាបានឡើយ។ យើងមានកន្លែងផ្ទុកបំបែកការទាំងពីរនេះចេញពីគ្នានៅក្នុងការអធិប្បាយរបស់យើង ប្រៀបដូចជា «ការជឿ» ចាំបាច់ក្នុងការធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយបន្ទាប់មក «ការប្រែចិត្ត» គឺជាជម្រើសបន្ថែមសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទដែលពិតជាឆេះឆួលប៉ុណ្ណោះ។ ទាំងពីរនេះ គឺមិនមានករណីលើកលែងទេ។
ទី២ នៅពេលមានគេសួរយើងថា តើពួកគេអាចដឹងយ៉ាងប្រាកដពីលក្ខណៈដែលពួកគេស្ថិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពិតប្រាកដយ៉ាងដូចម្ដេច នោះសូមកុំឲ្យចង្អុលទៅកាន់តែការអធិស្ឋានថ្វាយខ្លួន ឬក៏ការឆ្លើយតបដោយដើរទៅថ្វាយខ្លួននៅមុខអាសនៈ។ បទគម្ពីរដែលបញ្ជាក់នោះគឺ ជាការបន្តដើរតាមផ្លូវនៃភ្នំកាលវ៉ារី ផ្លូវដែលឆ្លងកាត់ភាពអាម៉ាស់ ហើយបង្កើតផលដែលសំណំនឹងសេចក្ដីប្រែចិត្តនោះចុះ (ម៉ាថាយ ៣:៨)។
ព្រះគុណដែលមានតម្លៃទាបប្រហែលជាងាយស្រួល «ទិញ» ប្រហែលជាជួយឲ្យក្រុមជំនុំមានមនុស្សច្រើន។ ប៉ុន្តែយើងនឹងមើលឃើញពួកគេជាច្រើន ជាមនុស្សដែលមិនមែនបំពេញដោយភាពជាសិស្ស មិនមែនជាអ្នកដែលមានចំណង់ចង់ក្លាយជាសិស្សពិតប្រាកដ ហេតុដូច្នោះហើយគេគ្មានបំណងចិត្តក្នុងការបង្កើតសិស្សជាមួយអ្នកផ្សេងទៀតឡើយ។ យើងនឹងបង្កើតឲ្យមានវប្បធម៌មួយ ដែលការបង្កើតសិស្សមិនសូវសំខាន់។
សូមចុចនៅត្រង់នេះសម្រាប់ភាគទី២, ភាគទី៣, ភាគទី៤ នៃមេរៀន។
មតិយោបល់
Loading…