កាលពីលើកមុន យើងបានមើលទៅកាន់ហេតុផលព្រះគម្ពីរដែលយើងត្រូវបង្កើតសិស្ស ហើយបានសួរសំណួរថា «ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់?» ខ្ញុំបានលើកឡើងពីព្រះគុណដែលមានតម្លៃទាប គឺជាមូលហេតុចម្បងមួយ។
មូលហេតុពីរបន្ថែមទៀតដែលយើងមិនបង្កើតសិស្ស
សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំបានណែនាំមូលហេតុពីរបន្ថែមទៀត ដែលធ្វើឲ្យការបង្កើតសិស្សមិនស៊ីជម្រៅ។
១. ក្រុមជំនុំព្យាយាមបំពេញចិត្តអ្នកថ្មី តែអ្នកជឿចាស់មិនពេញចិត្ត
ទី១ ក្រុមជំនុំព្យាយាមបំពេញចិត្ត តែខុសចិត្តអ្នកជឿចាស់។ មានក្រុមជំនុំមួយចំនួនបានធ្វើការស្រាវជ្រាវ ហើយអភិវឌ្ឍវេនថ្វាយបង្គំ ដើម្បីឈោងចាប់អ្នកថ្មី។ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដំបូងដោយរចនាផ្នែកខាងក្រោយនៃវេនថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ សម្រាប់អ្នកស្វែងរកអស់រយៈពេល ៣០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ។
មួយរយៈក្រោយមក គ្រូមួយចំនួនរបស់ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការធ្វើបែបនោះមិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ ជាពិសេសប្រសិនបើចង់ឲ្យអ្នកមកចូលរួមកម្មវិធីលូតលាស់ក្នុងភាពជាសិស្ស។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩) ។ សេចក្ដីសន្និដ្ឋានរបស់ពួកគេនោះគឺថា ពួកគេត្រូវការផ្លាស់ប្ដូរពីរវេនថ្វាយបង្គំដែលបំពេញតាមចិត្តអ្នកថ្វាយបង្គំ ទៅកាន់វេនថ្វាយបង្គំដែលផ្ដោតលើការជួយឲ្យអ្នកជឿចម្រើនឡើងនៅក្នុងជំនឿរបស់អ្នកចូលរួម៖ ចាប់តាំងពីអ្នកជឿថ្មី រហូតក្លាយទៅជាអ្នកជឿចាស់។
អ្វីដែលក្រុមជំនុំមួយបានដឹងនោះគឺ (ការដ៏ពិបាក) យើងមិនអាចបម្រើចៅហ្វាយពីរបានឡើយ។ ប្រសិនបើអ្វីដែលយើងផ្ដោតធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តអ្នកថ្មី នោះយើងនឹងមិនរីកចម្រើនក្នុងការបង្កើតសិស្សឡើយ។ របបអាហាររបស់ក្រុមជំនុំរបស់យើងនឹងនៅតែជាទឹកដោះ ហើយការរីកចម្រើនឡើងរបស់យើងនឹងនៅជាប់ទ្រឹង ដោយសារយើងទទួលទានតែអាហារទន់ៗ។
អ្នកសរសេរកណ្ឌគម្ពីរ ហេព្រើរ ស្ដីបន្ទោសអ្នកជឿដែលមិនចម្រើនលូតលាស់ឡើងលើសហួសការយល់ដឹងពីខ្លឹមសារបឋមសិក្សានៃសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះបន្ទូល» ថា៖
«…គួរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើជាគ្រូ ដោយព្រោះជឿជាយូរមកហើយ តែអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ ឲ្យគេបង្រៀនទាំងខ្លឹមរបស់បឋមសិក្សា នៃព្រះបន្ទូលម្ដងទៀត ហើយមិនត្រូវការនឹងអាហាររឹង គឺត្រូវការនឹងទឹកដោះវិញ។ ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលទទួលទានទឹកដោះ នោះមិនប្រសប់ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីសុចរិតទេ ពីព្រោះអ្នកនោះជាកូនតូចនៅឡើយ។ ឯអាហាររឹង នោះសម្រាប់តែមនុស្សធំ ដែលបានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ៍ ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ (ហេព្រើរ ៥:១២-១៤)»។
ដើម្បីបញ្ជាក់ឲ្យកាន់តែច្បាស់ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែនិយាយថា មិនមានវេនថ្វាយបង្គំណាមួយដែលយើងមិននិយាយទៅកាន់អ្នកខាងក្រៅសោះនោះទេ។ ឧទាហរណ៍ វេនថ្វាយបង្គំពិសេសជាដើម។ ប៉ុន្តែបើសិនវាជារបៀបរបបជាប្រចាំសប្ដាហ៍របស់យើង នោះគ្រីស្ទបរិស័ទនឹងមិនបានឮសេចក្ដីស៊ីជម្រៅជាងនោះពីព្រះបានឡើយ ការបង្កើតសិស្សរបស់ពួកគេនឹងនៅរាក់កំភែល ហើយជាលទ្ធផលពួកគេមិនមានសមត្ថភាពបង្កើតសិស្សជាមួយនឹងអ្នកផ្សេងទៀតឡើយ។
យើងមិនចាំបាច់ភ័យខ្លាចក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរទៅផ្ដោតវេនថ្វាយបង្គំចំពោះអ្នកចាស់ ក្រែងថាក្រុមជំនុំរបស់យើងនឹងមិននិយាយទៅកាន់អ្នកមិនទាន់ជឿនោះឡើយ។ លើសពីនោះទៅទៀត យើងនឹងនៅតែនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា ចូរប្រកាសដំណឹងល្អ។ ដំណឹងល្អដែលនឹងទ្រទ្រង់ និងចម្រើនអ្នកជឿឡើង គឺជាដំណឹងល្អតែ១ ដែលយើងបានជឿតាំងពីដំបូងមក។
ជាលទ្ធផល វាជាអត្ថប្រយោជន៍សម្រាប់ទាំងអ្នកជឿ និងអ្នកមិនទាន់ជឿដូចគ្នា យើងគួរតែអធិប្បាយពីដំណឹងល្អគ្រប់វេនថ្វាយបង្គំ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ ស្របតាមព្រះបន្ទូល។ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលទាំងស្រុង ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីអង្គទ្រង់ (យ៉ូហាន ៥:៣៩) ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទោះបីយើងត្រូវរុករកនៅកណ្ឌគម្ពីរដូចជាលេវីវិន័យក្ដី ចូរឲ្យយើងផ្ដោតលើការអធិប្បាយដូចព្រះអង្គបានធ្វើ៖ ដ្បិតទាំងអស់ពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រោសលោះដែលមាននៅក្នុងព្រះអង្គ។
ជាការពិតណាស់ បើសិនជាយើងព្យាយាមផ្ដោតទៅលើតែអ្នកថ្មី នោះក៏នឹងមិនឲ្យយើងមានឱកាសល្អក្នុងការប្រកាសពីកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យដែរ ឬផ្នែកដទៃៗទៀតនៃបទគម្ពីរដែលយើងយល់ថា អាចនឹងប៉ះពាល់ដល់ត្រចៀករបស់អ្នកថ្មី។ នេះគឺមិនល្អទេ ដូចនៅកណ្ឌគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧ រំឭកយើងថា៖ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅតម្រង់ នឹងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្ដីសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកសំណប់របស់ព្រះបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយមានគ្រប់ទាំងចំណេះ សម្រាប់នឹងធ្វើការល្អគ្រប់មុខ»។
ម្យ៉ាងទៀត យើងចាំបាច់ត្រូវការគ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ ដើម្បីបង្កើតសិស្ស។ បើសិនជាយើងធ្វេសប្រហែសជាមួយនឹងផ្នែកណាមួយនោះ ដោយព្រោះតែយើងបារម្ភ ខ្លាចយើងទៅឆ្ងាយចោលអ្នកមិនទាន់ជឿ នោះគុណភាពនៃការបង្កើតសិស្សរបស់យើងនឹងសឹករេចរឹលជាមិនខាន។
២. ក្រុមជំនុំរបស់យើងនៅមិនទាន់ផ្លាស់ប្រែ
ទី២ ក្រុមជំនុំរបស់យើងនៅមិនទាន់ផ្លាស់ប្រែ។ ដែលនោះគឺថា មានអ្នកជឿតិចតួចប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង ហេតុនេះហើយ មានតែមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះដែលអាចបង្កើតសិស្សជាមួយគ្នាបាន។ មិនបាច់ឆ្ងល់ទេ មូលហេតុសម្រាប់រឿងនេះគឺវាស្មុគស្មាញណាស់ ប៉ុន្តែសូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំលើកឡើងនូវពីរចំណុច។
ទីមួយ៖ កាលពីជំនាន់ដើម ការទទួលស្គាល់ថាជាផ្នែកមួយនៃព្រះកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ មានន័យថា យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ នោះហើយជាការសន្មតរបស់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។
ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ មានក្រុមជំនុំជាច្រើន សូម្បីតែនៅក្រុមជំនុំខាងនិកាយដំណឹងល្អធំៗជាច្រើនក្ដី លោកអ្នកអាចក្លាយជាសមាជិករបស់គេយ៉ាងងាយដោយគ្រាន់តែគូសសញ្ញាគ្រីសនៅលើសំបុត្រស្វាគមន៍អ្នកថ្មី។ មានតិចតួច ឬសឹងតែគ្មានការព្យាយាមសោះក្នុងការពិនិត្យមើលថា បុគ្គលម្នាក់នោះពិតជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទពិតប្រាកដមែន ឬក៏អត់ ជាពិសេសដំណើរខាងឯវិញ្ញាណ។ តើយើងអាចរំពឹងលើមនុស្សដែលមិនមែនទាំងជាសិស្សខ្លួនឯងផង ឲ្យលត់ដំអ្នកដ៏ទៃទៀតបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
ទី២៖ ការអនុវត្តការដាក់វិន័យក្នុងក្រុមជំនុំត្រូវបានបាត់បង់។
នេះគឺជាស្តង់ដារទំនៀមទម្លាប់នៃក្រុមជំនុំក្នុងសញ្ញាថ្មី ឬយ៉ាងហោចណាស់ក្រុមជំនុំដែលស្ដាប់បង្គាប់ក្នុងសញ្ញាថ្មី។ ឧទាហរណ៍៖ នៅកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក៥ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកឡើងថា ចូរឲ្យដកអ្នកប្រព្រឹត្តបាបដែលមិនកែប្រែចិត្តគំនិតចេញពីសមាជិកក្រុមជំនុំ។
ការបរាជ័យក្នុងការស្ដាប់តាមពាក្យទូន្មានរបស់សាវ័ក ប៉ុល បណ្ដាលឲ្យយើងស្លាប់ខាងឯវិញ្ញាណ។ វាបង្ហាញផលនៅក្នុងអស់អ្នកដែលមិនមែនជាសិស្សដ៏ពិត។ ជាការពិត ពួកគេនឹងបង្ហាញនូវភាពសកម្មក្នុងការបដិសេធព្រះគ្រីស្ទ ដោយមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងដំណឹងល្អទ្រង់។ ជាថ្មីម្ដងទៀត យើងមិនអាចរំពឹងលើមនុស្សដែលមិនមែនទាំងជាសិស្សខ្លួនឯងផង ឲ្យលត់ដំអ្នកដទៃទៀតបានឡើយ។
ហេតុអ្វីបានជាយើងធ្វេសប្រហែសនឹងកិច្ចការទាំងពីរនេះ?
ខ្ញុំគិតថាមានមូលហេតុមួយចំនួន តែមួយដែលចម្បងជាងគេក្នុងចំណោមនោះគឺ៖ បរិមាណបានក្លាយជាអ្វីមួយដែលសំខាន់សម្រាប់យើង ដែលយើងអាចនឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីបង្កើនវាឡើង។ យើងប្ដេជ្ញាក្នុងការនាំមនុស្សឲ្យចូលមក ហើយឲ្យពួកគេបាននៅយ៉ាងខ្លាំង។ យើងបានបន្ទាបតម្លៃដោយសង្ឃឹមថា នឹងមានមនុស្សច្រើននឹងទិញ។
តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលដែលយើងជៀសវាងអនុវត្តន៍ភាពជាសមាជិក និងការដាក់វិន័យនៅក្នុងក្រុមជំនុំ? យើងទទួលបានវប្បធម៌ក្រុមជំនុំដែលបាត់បង់ចរិតលក្ខណៈនៃភាពជាគ្រីស្ទបរិស័ទ បាត់បង់ជាតិប្រៃ និងពន្លឺរបស់គេយ៉ាងខ្លាំង។ យើងមិនអាចបង្កើតវប្បធម៌បង្កើតសិស្សបានឡើយ ដោយសារសមាជិកក្រុមជំនុំរបស់យើងមិនមែនទាំងជាសិស្សខ្លួនគេផងនោះ។ ហើយឥទ្ធិពលរបស់អស់សមាជិកក្រុមជំនុំដែលមិនមានការដាក់វិន័យលើអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទដ៏ពិតប្រាកដនឹងមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ។
អាចនិយាយមួយបែបទៀតថា (របត់នៃការនិយាយរបស់លោកគ្រូ ម៉ាក ឌិវើរ) កាលពីមុនធ្លាប់តែទ្វារខាងមុខរបស់ក្រុមជំនុំត្រូវបានការពារយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ខណៈដែលទ្វារខាងក្រោយបើកចំហយ៉ាងធំទូលាយ។ នោះគឺជាក្រុមជំនុំដែលមានការពិនិត្យពិច័យក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យនរណាម្នាក់ចូលរួម ហើយពួកគេលត់ដំតឹងរ៉ឹងដល់អស់អ្នកដែលរស់នៅផ្ទុយពីការប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះសេចក្ដីជំនឿ។ យ៉ាងណាមិញ សព្វថ្ងៃនេះយើងបើកទ្វារខាងមុខចំហធំទូលាយ យោលទៅយោលមក ហើយរារាំងទ្វារខាងក្រោយយ៉ាងចង្អៀតដោយបារម្ភខ្លាចគេចេញទៅវិញ។
បើសិនជានេះជាផ្នត់គំនិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា នោះគួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ យើងនឹងឃើញតែក្រុមជំនុំដែលមិនបង្កើតសិស្សជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកហើយ។
លើកក្រោយ ខ្ញុំនឹងនិយាយពីហេតុផលទី៤ ដែលយើងមិនបង្កើតសិស្ស។
សូមចុចនៅត្រង់នេះសម្រាប់ភាគទី១, ភាគទី៣, ភាគទី៤ នៃមេរៀន។
មតិយោបល់
Loading…