តើគ្រីស្ទបរិស័ទគួរព្យាយាមទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបន្ទាប់ពីគាត់ទទួលជឿម្ដងទៀត?
នេះជាសំណួរមួយដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនមានចម្លើយផ្សេងៗគ្នា។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:១៣ សាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ទាក់ទងនឹងការដែលយើង «បានទទួលបុណ្យជ្រមុជ…តែមួយ…ដោយសារព្រះវិញ្ញាណ»។ មានគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួន (ដូចជាអ្នកផ្ដោតខ្លាំងលើបុណ្យថ្ងៃទី៥០ដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ កិច្ចការ ជំពូក២) ជឿថា យើងគួរតែព្យាយាមទទួលបទពិសោធន៍ជាលើកទីពីរទាក់ទងនឹងការដែល «បានទទួលបុណ្យជ្រមុជ…ដោយសារព្រះវិញ្ញាណ» បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទហើយ។ ហើយក៏មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនទៀតលើកឡើងពីពេលវេលាក្នុងជីវិតពួកគាត់ ដែលពួកគាត់សម្គាល់ឃើញពីការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការក្នុងជីវិតពួកគាត់ជាថ្មី។
ហើយក៏នៅមានគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួនទៀតជឿថា ការ «បានទទួលបុណ្យជ្រមុជ…ដោយសារព្រះវិញ្ញាណ» គឺគ្រាន់តែជាការពណ៌នាក្នុងព្រះគម្ពីរត្រង់ថា ជាការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតរបស់យើង។ ការបំផ្លាស់បំប្រែនោះជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យយើងមានជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ បើយោងតាមអត្ថន័យនោះ នេះមានន័យថា គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបសុទ្ធតែទទួលបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរួចទៅហើយ។
ចំណុចដ៏ច្បាស់លាស់មួយគឺ៖ យើងមិនអាចក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទបានឡើយ បើយើងមិនមានព្រះវត្តមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ នេះមិនមែនជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលលើបទពិសោធន៍របស់គ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួននោះទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាការលើកឡើងថា ការទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងព្រះវិញ្ញាណជាលើកទីពីរមិនមែនជាទម្លាប់មួយដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបត្រូវទទួលបាននោះទេ។
មិនថាលោកអ្នកជឿយ៉ាងណានោះទេ យើងទាំងអស់គ្នានៅអាចបន្តទូលសូមព្រះជាម្ចាស់ឲ្យចាក់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើការក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតយើងអាចកើតឡើងក្នុងការដកពិសោធន៍ភ្លាមៗ ឬក៏តាមរយៈការលូតលាស់បន្តិចម្ដងៗ។
មតិយោបល់
Loading…