ហេតុអ្វីបានជាយើងចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំងយើងក្នុងការអធិស្ឋាន? នេះគឺជាសំណួរដែលលោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ បានលើកឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់គាត់នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ២០០៧ ថា៖ «ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា៖ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ»។ នេះគឺជាអ្វីដែលលោកគ្រូ ចន ផាបភ័រ បានលើកឡើង៖
១. ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់យើងឲ្យអធិស្ឋាន
ទី១ យើងគួរតែអធិស្ឋានដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់យើងជាច្រើនលើកច្រើនសារម្ដងហើយម្ដងទៀតឲ្យធ្វើបែបនោះ។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្គាប់យើងឲ្យអធិស្ឋានទេឬអី? នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួន៖
- យ៉ាកុប ៥:១៦ «ហើយអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យបានជាចុះ»។ តើមានអ្នកជំងឺប៉ុន្មាននាក់នៅក្នុងក្រុមជំនុំដោយសារយើងមិនបានអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងសព្វព្រះទ័យក្នុងការព្យាបាល?
- ១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៧ «ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ»។
- កណ្ឌគម្ពីរ លូកា ២២:៤០ បានចែងថា «ចូរអធិស្ឋានទៅ ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវសេចក្ដីល្បួងឡើយ»។
- លូកា ១៨:១ បានចែងថា «នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចទៅគេ ដើម្បីនឹងបង្ហាញថា ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ»។
- លូកា ៦:២៨ «ចូរឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្ដាសាអ្នក ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខអ្នក»។ តើលោកអ្នកនៅក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់ ទទួលការកេងប្រវ័ញ្ចពីអ្នកដទៃ ត្រូវគេកុហកឬ? ចូរអធិស្ឋាន អធិស្ឋាន ហើយអធិស្ឋានទៀតសម្រាប់ពួកគេចុះ។
- កណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៩ បានចែងថា «ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ»។
នោះគឺជាចំណុចទី១។ យើងអធិស្ឋានដោយសារជាច្រើនលើកច្រើនសារនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះអង្គបានបង្គាប់យើងឲ្យអធិស្ឋាន។ ហើយព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង។ ព្រះអង្គមិនបានបង្គាប់យើងឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលជាការមិនល្អដល់យើងនោះទេ។ វាជាការល្អណាស់សម្រាប់យើង។
២. សេចក្ដីអធិស្ឋានបង្កើនសេចក្ដីអំណររបស់យើង
យើងអធិស្ឋាន ពីព្រោះវាជាមធ្យោបាយមួយក្នុងការបង្កើនសេចក្ដីអំណររបស់យើង។ ឥឡូវនេះ លោកអ្នកទំនងជាគិតថា «ជាការពិតណាស់ យើងគិតថា លោកគ្រូនឹងនិយាយបែបនោះ»។ ប៉ុន្តែ លោកអ្នករំពឹងឲ្យខ្ញុំនិយាយដូចនោះដោយសារខ្ញុំជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលឲ្យតម្លៃលើការសង្វាតដេញតាមអំណរ។ ប៉ុន្តែ ការពិតគឺថា ខ្ញុំគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលឲ្យតម្លៃលើការសង្វាតដេញតាមអំណរដោយសារបទគម្ពីរដូចនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងកាលពី៣៥ឆ្នាំមុន។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «តាំងពីដើមមក អ្នករាល់គ្នាមិនបានសូមអ្វី ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំទេ ឥឡូវ ចូរសូមចុះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបាន ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញពិត» (យ៉ូហាន ១៦:២៤)។
ចូរទូលសូម! ចូរទូលសូមចុះ! ពីព្រោះការចូលមកឯយើងក្នុងនាមជាមនុស្សមានតម្រូវការ និងពឹងផ្អែកលើយើងសម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់ដែលអ្នកត្រូវការ នោះអំណររបស់អ្នកនឹងបានពោរពេញជាងការដែលអ្នកព្យាយាមរកតម្រូវការមួយនោះតាមរបៀបផ្សេងទៀតផង។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យលោកអ្នកមានការរីករាយក្នុងទ្រង់ ហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «ចូរសូមចុះ ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញពិត»។
៣. ការអធិស្ឋានគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិ
ការអធិស្ឋានគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏សាមញ្ញ និងអស្ចារ្យមួយ។ វាគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យណាស់។ ឥឡូវនេះ លោកអ្នកត្រូវតែគិតអំពីការនេះ។ យើងត្រូវតែមានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារការនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណដ៏គ្មានដែនកំណត់។ ខ្ញុំ និងលោកអ្នកមិនដែលទូលសូមអ្វីដល់ព្រះអង្គដោយទ្រង់មិនបានជ្រាបជាមុននោះទេ។ យើងមិនអាចនឹងបន្ថែមប្រាជ្ញាទៅដល់ព្រះអង្គបានឡើយ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន យើងមិនបានធ្វើឲ្យព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះអង្គគិតថាទ្រង់គួរធ្វើអ្វីបន្ទាប់នោះដែរ។ នេះគឺជាមូលដ្ឋានចាំបាច់ណាស់។ នេះជាការបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកណា។ «តើអ្នកណាបានស្គាល់គំនិតនៃព្រះអម្ចាស់ ឬធ្វើជាអ្នកជួយគំនិតទ្រង់បាន តើអ្នកណាបានថ្វាយដល់ទ្រង់ជាមុន នោះនឹងបានប្រគល់មកអ្នកនោះវិញ ដ្បិតរបស់សព្វសារពើបានកើតមកពីទ្រង់ ដោយសារទ្រង់ ហើយសម្រាប់ទ្រង់ សូមឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អនៅអស់កល្បជានិច្ច» អាម៉ែន (រ៉ូម ១១:៣៤-៣៦)។
គ្មាននរណាម្នាក់ជួយផ្ដល់គំនិតដល់ទ្រង់បាននោះទេ។ គ្មាននរណាម្នាក់ឲ្យអ្វីមួយទៅកាន់ព្រះអង្គដែលទ្រង់មិនមានរួចហើយនោះដែរ។ យើងមិនអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការឲ្យព្រះអង្គធ្វើអ្វីមួយចេញពីតម្រូវការរបស់ទ្រង់សម្រាប់យើងនោះឡើយ។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការពួកយើងឡើយ។ ហើយព្រះអង្គមិនត្រូវការសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់លោកអ្នកដែរ។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការអ្វីទាំងអស់ពីលោកអ្នកបងប្អូន។ នោះគឺជាអត្ថន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការអ្វីទាំងអស់។ យើងទាំងអស់គ្នាទើបជាអ្នកមានតម្រូវការ។ ព្រះអង្គគឺជាអង្គដែលបំពេញតម្រូវការ។ ហើយរបៀបដែលទ្រង់ដែលជាអង្គបំពេញតម្រូវការទទួលបានសិរីរុងរឿងគឺតាមរយៈការដែលព្រះអង្គឆ្លើយតបនូវតម្រូវការនៃសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើង។
ឥឡូវ សូមកត់សម្គាល់អំពីការនេះ៖ វាគឺជាការដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលដែលព្រះជាម្ចាស់ (ដែលគ្រប់គ្រងពេញដោយអធិបតេយ្យភាពលើចក្រវាលមួយនេះ) នឹងតែងតាំងថាសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងបណ្ដាលឲ្យមានអ្វីមួយកើតឡើង។ សេចក្ដីអធិស្ឋានបណ្ដាលឲ្យមានការអ្វីមួយកើតឡើង ដែលការនោះនឹងមិនអាចកើតឡើងបានទេ ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនបានអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំសង្ស័យថា មានគ្រីស្ទបរិស័ទកាល់វិននិយម (Calvinists) មួយចំនួនកំពុងតែជំទាស់ហើយមើលទៅ។
សូមស្ដាប់អំពីការនេះ។ នៅពេលដែលកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ាកុប ៤:២ មានចែងថា «អ្នករាល់គ្នាមិនបានអ្វីសោះ ពីព្រោះមិនសូម» នោះមិនមែនមានន័យថា អ្នករាល់គ្នានឹងមានទោះបីជាអ្នកមិនបានសូមក៏ដោយ ដោយសារព្រះអង្គមានផែនការរួចហើយនោះទេ។ ខគម្ពីរមួយនេះមិនបានមានន័យផ្ទុយពីអ្វីដែលបានលើកឡើងឡើយ។ ខគម្ពីរនេះបានចែងថា «អ្នករាល់គ្នាមិនបានអ្វីសោះ ពីព្រោះមិនសូម»។ នោះមានន័យថា សេចក្ដីអធិស្ឋានបណ្ដាលឲ្យមានការអ្វីមួយកើតឡើង ដែលការនោះនឹងមិនអាចកើតឡើងបានទេ ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនបានអធិស្ឋាន។ នេះគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិពេញដោយសិរីរុងរឿងដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាព្រះពេញដោយអធិបតេយ្យភាពនៃចក្រវាលនេះទទួលបាន ដែលព្រះអង្គគ្រប់គ្រងលើគ្រប់ទាំងអស់ស្របតាមព្រះប្រាជ្ញាញាណដ៏គ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះអង្គ ហើយក៏បានកើតឡើងតាមការដែលព្រះអង្គបណ្ដាល។
នេះគឺជាការដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនប្រើប្រាស់អភ័យឯកសិទ្ធិនៃការចូលរួមជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរបៀបដែលសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់លោកអ្នកអាចនាំឲ្យមានព្រឹត្តិការណ៍ណាមួយកើតឡើងនៅក្នុងចក្រវាលនេះដែលនឹងមិនមានកើតឡើងប្រសិនបើលោកអ្នកមិនបានអធិស្ឋាន នោះលោកអ្នកកំពុងធ្វើដូចជាមនុស្សល្ងីល្ងើដ៏ខ្លាំងម្នាក់ហើយ។ ខ្ញុំកំពុងគិតយ៉ាងសមហេតុផល។ ប្រសិនបើលោកអ្នកផ្ដល់នូវអភ័យឯកសិទ្ធិនៃការចូលរួមជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរបៀបមួយដែលសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់លោកអ្នកអាចនាំឲ្យមានរឿងអ្វីមួយកើតឡើងបាន ដែលបើមិនដូច្នេះទេការនោះមិនអាចកើតឡើងបានទេ ហើយការប្រើប្រាស់អភ័យឯកសិទ្ធិនោះគឺជាភាពល្ងីល្ងើនៅក្នុងលំដាប់ដ៏ខ្ពស់បំផុត (ឬទាបបំផុត) មួយហើយ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវអធិស្ឋាន៖ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងត្រាស់ហៅយើងឲ្យមានចំណែកជាមួយទ្រង់ក្នុងដំណើរការនៃចក្រវាលនេះ។
មតិយោបល់
Loading…