ស្ដាប់ទៅគួរឲ្យអស់សំណើច មូលហេតុចម្បងដែលយើងនិយាយអំពីភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរគឺថា ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរហាក់ដូចជាមិនច្បាស់លាស់។
ទោះបីជាព្រះគម្ពីរបានចែងថា យើងអាចយល់បានមួយផ្នែក និងមួយផ្នែកទាំងមូល ហើយទោះបីជាយើងដឹងតាមបែបវេទសាស្ត្រថា សេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានមូលដ្ឋានលើភាពច្បាស់លាស់នៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែជួបនូវអត្ថបទគម្ពីរពិបាកៗមួយចំនួនដែលធ្វើឲ្យយើងពិបាកយល់ផងដែរ។ ពាក្យសម្ដីវាយប្រហាររបស់លោក សូផារ (Zophar) «ប្ដីដែលបានឈ្មោះថាខ្ចាយឈាម» របស់លោក ម៉ូសេ និងការបើកសម្ដែងរបស់សាវ័ក យ៉ូហាន អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាមិនអាចយល់បាន។ លោកគ្រូ ចន កាល់វិន (John Calvin) មិនបានអធិប្បាយអំពីកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈទេ ហើយដូចគ្នាដែរលោកគ្រូ ម៉ាទីន ឡូយដ៍ ចូនស៍ (Martyn Lloyd-Jones) ក៏មិនបានបញ្ចប់អធិប្បាយកណ្ឌគម្ពីររ៉ូមទេ។ ហើយសាវ័ក ពេត្រុស ផ្ទាល់បានលើកឡើងថា «មានសេចក្ដីខ្លះ [ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់សាវ័ក ប៉ុល] ដែលពិបាកយល់… » ( ២ពេត្រុស ៣:១៦)។
ប្រសិនបើព្រះគម្ពីរច្បាស់លាស់ណាស់ ហេតុអ្វីបានជាមានចំណុចខ្លះៗមិនច្បាស់លាស់?
វិធីមួយដើម្បីចាប់ផ្ដើមឆ្លើយសំណួរនេះគឺយើងត្រូវបែងចែកឲ្យដាច់រវាងភាពច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្នុងនៃព្រះគម្ពីរ និងភាពច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្រៅនៃព្រះគម្ពីរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ ប៉ុន្តែនោះមិនមានន័យថា យើងក៏នឹងស្តាប់បានច្បាស់ជានិច្ចផងដែរ។ ពេលខ្លះ យើងអាចកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរខុសដោយចេតនា និងពេលខ្លះទៀតដោយអចេតនា ឬមានកត្តាវប្បធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលនៅក្រៅការគ្រប់គ្រងរបស់យើងអាចធ្វើឲ្យយើងពិបាកកាត់ស្រាយ។ គ្មានឧបសគ្គខាងទំនាក់ទំនងណាមួយអាចរារាំងព្រះជាម្ចាស់ពីការបណ្ដាលឲ្យតែងអត្ថបទគម្ពីរយ៉ាងច្បាស់លាស់នោះទេ ប៉ុន្តែឧបសគ្គខាងទំនាក់ទំនងទាំងនោះពិតជាអាចធ្វើឲ្យអត្ថបទគម្ពីរមួយចំនួនហាក់ដូចជាមិនច្បាស់សម្រាប់យើង។ ព្រះគម្ពីរមានភាពច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្នុង ប៉ុន្តែអាចមានភាពមិនច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្រៅបានផងដែរ។
ការលើកឡើងឧទាហរណ៍មួយចំនួនប្រហែលជាអាចជួយយើងឲ្យយល់អំពីចំណុចនេះបាន។ ប្រសិនបើខ្ញុំប្រាប់កូនខ្ញុំថា៖ «ចូរសម្អាតប្រដាប់ប្រដាក្មេងលេងរបស់កូន» ហើយពួកគេជ្រើសរើសបកស្រាយថា «កុំសម្អាតប្រដាប់ក្មេងលេងរបស់កូន» នោះភាពមិនច្បាស់លាស់មិនស្ថិតនៅលើសម្ដីដែលលើកឡើងនោះទេ ប៉ុន្តែស្ថិតនៅលើចេតនារបស់អ្នកស្តាប់វិញ។ ឬប្រសិនបើអ្នកផ្ញើអ៊ីមែលដែលមានពាក្យច្បាស់លាស់ទៅកាន់អតិថិជនណាម្នាក់ដែលព្យាយាមអស់ពីចិត្តដើម្បីយល់ ប៉ុន្តែនៅតែមិនយល់អ៊ីមែលនោះ នោះកំហុសអាចកើតឡើងដោយអចេតនាខាងអ្នកទទួលផងដែរ។ ឬអ្នកនិយាយភាសាអង់គ្លេសអាចបើកវិទ្យុ ហើយស្តាប់បទចម្រៀងដែលកំពុងច្រៀងយ៉ាងច្បាស់ និងពីរោះជាភាសាអេស្ប៉ាញ។ គាត់ឮពាក្យច្បាស់ណាស់ ប៉ុន្តែដោយសារគម្លាតខាងវប្បធម៌ នោះគាត់មិនដឹងថាចម្រៀងនោះមានន័យយ៉ាងណានោះទេ។ ទោះបើអាចមានភាពច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្នុងគ្រប់ទាំងមធ្យោបាយក៏ដោយ ក៏វាអាចមានការលំបាកផ្នែកខាងក្រៅក្នុងពេលដំណាលគ្នាផងដែរក្នុងការបកស្រាយពាក្យច្បាស់លាស់ទាំងនោះ។
ទោះបើការបែងចែកអំពីភាពមិនច្បាស់លាស់បែបនេះអាចមានប្រយោជន៍តាមបែបទស្សនវិជ្ជាក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវស្វែងរកថា តើវាមានមូលដ្ឋានតាមព្រះគម្ពីរឬអត់។ ប្រសិនបើវាជាការពិតដែលថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអាចត្រូវបានបំផ្លាញចោលដោយការកាត់ស្រាយខុសរបស់យើងដោយចេតនា និងដោយអចេតនាក្ដី នោះតើយើងឃើញមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? ហើយប្រសិនបើមានដូច្នេះមែន តើភាពមិនច្បាស់លាស់ក្នុងការទំនាក់ទំនងបានចាប់ផ្ដើមនៅត្រង់ណា?
ដើម្បីឲ្យអាចមើលចំណុចចាប់ផ្ដើមនៃការកាត់ស្រាយមិនច្បាស់លាស់របស់យើង នោះយើងត្រូវត្រឡប់ទៅសួនច្បារវិញ។
តើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានមានបន្ទូលមែនឬ?
លោក ម៉ូសេ បានសរសេរថា៖ «ឯពស់ជាសត្វចេះឧបាយកលលើសជាងអស់ទាំងសត្វព្រៃ ដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់បានបង្កើត។ វានិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា “តើព្រះមានបន្ទូលហាមមិនឲ្យអ្នកបរិភោគផ្លែឈើណានៅក្នុងសួនច្បារមែនឬ?» (លោកុប្បត្ដិ ៣:១)
យោងតាមព្រះគម្ពីរ មេបញ្ឆោតដែលជាសត្វពស់នេះគឺជាប្រភពដើមនៃភាពមិនច្បាស់លាស់របស់យើង។ ហើយវាបានបញ្ចេញការយល់ច្រឡំដ៏ពិសពុលរបស់វាដែលមានការប៉ុនប៉ងពីរយ៉ាងលើកមកកាន់នាង អេវ៉ា ដែលជាភរិយារបស់លោក អ័ដាម។
សត្វពស់ (ដែលមានអត្តសញ្ញាណជាសាតាំងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ វិវរណៈ ២០:២) បានចាប់ផ្ដើមការវាយប្រហាររបស់វាជាមួយនឹងការក្លែងបន្លំនៃសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោក អ័ដាម។ វាថា «ទេ! ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលថា ពួកគេមិនអាចបរិភោគពីដើមឈើណាមួយនោះឡើយ»។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលស្ទើរតែផ្ទុយពីនេះទាំងស្រុង (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥-១៧)! សាតាំងហាក់ដូចជាកំពុងមានចេតនាលើកឡើងថាព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់តឹងតែង និងចិត្តកំណាញ់ដោយមិនចង់ចែករំលែករបស់បង្កើតដ៏ល្អរបស់ទ្រង់ជាមួយអ្នកដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកក្នុងរូបអង្គទ្រង់។ ប៉ុន្តែ តាមពិតទៅ ព្រះមានព្រះហឫទ័យទូលាយ សេរីនិយម និងមានព្រះហឫទ័យសប្បុរសចំពោះពិភពលោកដែលព្រះអង្គទើបនឹងបង្កើតមក ហើយនាង អេវ៉ា ក៏ចងចាំរឿងនោះ ទោះបីនាងបានកែសម្រួលពាក្យខ្លះៗក៏ដោយ (៣:២-៣)។
ការវាយប្រហារដំបូងរបស់សាតាំងបានជាប់ជំពាក់ត្រង់ពាក្យ «ជាពិត» ដែលបកប្រែអក្សរដ៏តូចៗពីរតួជាភាសាហេព្រើរ។ សាតាំងបានកាត់ស្រាយអត្ថន័យចេញពីពាក្យនោះឲ្យមានន័យថា «តើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាធ្វើបែបនេះចំពោះអ្នកឬ? សាហាវណាស់! គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់! ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គតឹងរ៉ឹងខ្លាំងជាមួយអ្នកបម្រើដ៏អស្ចារ្យដូចជាឯងយ៉ាងដូច្នេះ? ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា ព្រះអង្គកំណាញ់បែបនេះសោះ។ តើព្រះអង្គពិតជាមានបន្ទូលបែបនោះមែនឬ? បើដូច្នោះមែន ព្រះអង្គមិនមានលក្ខណៈជាព្រះនោះទេ»។ ថ្វីដ្បិតតែការប៉ុនប៉ងលើកទីមួយនេះហាក់បីដូចជាមិនសូវជាមានឥទ្ធិពលប៉ុន្មានមកលើនាង អេវ៉ា ក៏ដោយ ក៏វាបានរៀបផ្លូវឲ្យសាតាំងសម្រាប់ការប៉ុនប៉ងលើកទីពីរដ៏សាហាវផងដែរ។
តើការច្រណែនអាចស្ថិតនៅក្នុងឱរាសួគ៌បានឬទេ?
ការវាយប្រហារដ៏សាហាវរបស់សាតាំងស្តាប់ទៅយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «រួចពស់ក៏និយាយទៅស្ត្រីថា “អ្នកនឹងមិនស្លាប់ជាពិតមែនទេ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគវា នោះភ្នែកអ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវទៀតផង”» (៣:៤-៥)។ មានទស្សនៈពីរត្រូវបានចងភ្ជាប់នៅក្នុងប្រយោគនេះ ហើយទស្សនៈទាំងពីរនោះបញ្ជាក់ថា ភាពមិនច្បាស់លាស់ផ្នែកខាងក្រៅនៃព្រះគម្ពីរកើតឡើងចេញពីចិត្តរបស់យើងផ្ទាល់។
ទីមួយ សូមកត់សម្គាល់ថា នៅក្នុងការកុហកដែលមានការពិតពាក់កណ្ដាលរបស់វា គឺសាតាំងបានសន្មតថា លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា មិនមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ អំណះអំណាងរបស់វាចំពោះមូលហេតុដែលពួកគេគួរបរិភោគពីដើមឈើនោះគឺ៖ ប្រសិនបើអ្នកបរិភោគ នោះ «អ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ»។ ការលើកឡើងដូច្នេះសន្មតថា នៅពេលនោះពួកគេមិនដូចព្រះតាមរបៀបដែលពួកគេគួរតែមាននោះទេ។ ពិតណាស់ ពួកគេត្រូវបានបង្កើតមកក្នុងរូបអង្គរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែសាតាំងចង់ឲ្យពួកគេបំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់នោះចោល។ វាចង់ឲ្យពួកគេសម្លឹងមើលទៅលក្ខណៈសព្វញ្ញូញ្ញាណដែលពួកគេមិនមាន ហើយចង់បានចរិតលក្ខណៈនោះ ដូចដែលមេល្បួងខ្លួនឯងចង់បានដែរ។ ពួកគេជាភាវៈដែលព្រះបង្កើតមកឲ្យមានដែនកំណត់។
ពួកគេមិនដឹងអ្វីៗទាំងអស់នោះទេ។ ពួកគេអាចមានកំហុស។ ប្រសិនបើពួកគេចង់បានប្រាជ្ញា និងភាពប្រាកដប្រជាដែលពួកគេស្វែងរក នោះវាចង់ឲ្យពួកគេគិតថា ខ្លួនត្រូវតែក្លាយឲ្យដូចជាព្រះ—ពួកគេត្រូវការលក្ខណៈសព្វញ្ញូញ្ញាណរបស់ព្រះ។
សូមឈប់នៅទីនោះបន្តិចសិន។ តើគតិលោកដែលបង្កភាពរញ៉េរញ៉ៃក្រោយសម័យទំនើប (The postmodern, deconstructionist worldview) មិនមែនជាគតិលោកតាមរបៀបសាតាំងទេឬអី? គេនិយាយថា «ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចមានភាពប្រាកដប្រជាខាងទស្សនវិជ្ជាទេ (ឧទាហរណ៍ សព្វញ្ញូញ្ញាណ) នោះមានន័យថា អ្នកមិនដឹងអ្វីទាំងអស់»។ តក្កវិជ្ជាបែបនោះ ដូចដែលលោក ស្ពើជិន (Spurgeon) ប្រហែលជាបាននិយាយថាគឺជាតក្កវិជ្ជាល្ងីល្ងើ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានបំណងព្រះហឫទ័យឲ្យយើងដឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាងឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារព្រះគុណទ្រង់ នោះទ្រង់មានបំណងព្រះទ័យក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយនឹងយើងសមល្មមអំពីរឿងមួយចំនួនដូចជា៖ មានដើមឈើមួយដើមដែលលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា ត្រូវបានហាមឃាត់មិនឲ្យបេះ ហើយថាសេចក្តីស្លាប់នឹងកើតមានឡើងពីការមិនគោរពតាមសេចក្ដីបង្គាប់នោះ។ ពួកគេមិនចាំបាច់មានការយល់ដឹងគ្រប់សព្វ ដើម្បីដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលនោះទេ តែពួកគេគ្រាន់តែត្រូវការចុះចូលប៉ុណ្ណោះ។ សាបេក្ខនិយម (relativism) និងទស្សនៈដែលថាសេចក្ដីពិតគឺអាស្រ័យលើចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ (“truthiness” )
នៅសម័យរបស់យើងនេះគឺចាស់ដូចជាសម័យធ្លាក់ចុះក្នុងអំពើបាបអញ្ចឹងដែរ។
ទីពីរ សូមកត់សម្គាល់លើអំណះអំណាងរបស់សាតាំងចំពោះមូលហេតុដែលពួកគេមិនអាចទុកចិត្តបានលើសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពួកគេ៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា…»។ អូ! ពិសដ៏សាហាវដែលស្រក់ចេញពីពាក្យទាំងនោះ! តើសាតាំងកំពុងនិយាយអ្វី? ដោយមានល្បិចកល វាបង្កប់ន័យថា៖ «ព្រះទ្រង់ខ្លាច។ ព្រះកំពុងលាក់អ្វីមួយពីអ្នក ព្រោះព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យមានការប្រកួតប្រជែង។ ព្រះអង្គច្រណែននឹងអ្វីដែលអ្នកអាចនឹងក្លាយទៅជា។ គឺនៅទីនោះ នៅទីដែលខ្ពស់នៅលើបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់—គឺព្រះអង្គគ្រាន់តែរកប្រយោជន៍សម្រាប់តែអង្គឯង ដោយការពារផលប្រយោជន៍របស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យអ្នកមានរបស់ល្អទាំងអស់ដែលព្រះអង្គមាននោះទេ។ ព្រះអង្គមិនល្អទេ ដូច្នេះអ្នករាល់គ្នាមិនអាចទុកចិត្តលើអ្វីដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលបានឡើយ»។
នេះជារបៀបដែលលោក ចន មីលតុន (John Milton) ស្រមៃមើលតក្កវិជ្ជាដ៏អាក្រក់របស់សាតាំងនៅក្នុងកំណាព្យរបស់លោកដែលមានចំណងជើងថា ស្ថានសួគ៌ដែលបានបាត់បង់ (Paradise Lost)៖
តើជាកំហុសឬ ចំពោះអ្វីដែលបុគ្គលណាម្នាក់គួរដឹង?
តើចំណេះដឹងរបស់អ្នកអាចប៉ះពាល់អ្វីដល់ទ្រង់ ឬក៏ដើមឈើនេះ
ប្រឆាំងនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទៅ បើអ្វីទាំងអស់ជារបស់ទ្រង់?
ឬមួយជាការច្រណែន? ហើយការច្រណែនអាចស្ថិតនៅក្នុងឱរាសួគ៌បានឬ?
និពន្ធដោយលោក ចន មីលតុន (John Milton), Paradise Lost, សៀវភៅទី IX
ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនល្អទេ នោះយើងមិនអាចទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានទេ។
នៅពេលដែលសាតាំងបញ្ចុះបញ្ចូលនាង អេវ៉ា ឲ្យងាកភ្នែកចេញពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសម្លឹងទៅឯដើមឈើ នោះវាបានបញ្ចុះបញ្ចូលនាងឲ្យជឿថា តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់មិនល្អដូចដែលនាងធ្លាប់គិតនោះទេ។ «កាលស្ត្រីបានឃើញថា ផ្លែឈើនោះបរិភោគបាន ក៏ជាទីគាប់ដល់ភ្នែក ហើយជាដើមដែលល្មមគួរនឹងចង់បាន ដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា នោះនាងក៏យកផ្លែមកបរិភោគ ព្រមទាំងចែកឲ្យដល់ប្ដីដែរ គាត់ក៏បរិភោគតាម» (៣:៦)។ មុនពេលនេះ មានព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ដែលប្រកាសអំពីអ្វីដែលល្អ។ ឥឡូវនេះ នាង អេវ៉ា សម្រេចខ្លួនឯងថាដើមឈើដែលហាមឃាត់នេះល្អសម្រាប់ជាអាហារ។ នៅពេលដែលដើមឈើនោះមើលទៅល្អ នោះព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថាមិនល្អទេ។
គ្មានសិទ្ធិចោទប្រកាន់ព្រះអាទិត្យទេ
នៅពេលធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការបោកបញ្ឆោតរបស់សាតាំង នោះលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា ក៏បាននាំឲ្យមានភាពមិនច្បាស់លាស់ចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនល្អ តើអ្នកណាអាចដឹងថា ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ពិតជាមានន័យយ៉ាងណាទៅបាន? ការលើកតម្កើងភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតឲ្យខ្ពស់ជាងព្រះអាទិករធ្វើឲ្យយើងមិនអាចស្តាប់ឮព្រះជាម្ចាស់បានច្បាស់ដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក្លែងក្លាយរបស់យើងបានធ្វើឲ្យមានភាពមិនច្បាស់លាស់។
នៅពេលដែលមនុស្សជាតិត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីសួនច្បារអេដែនទៅកាន់វាលខ្សាច់ភាគខាងកើតនៃសួនអេដែន នោះគម្លាតរបស់ពួកគេពីព្រះជាម្ចាស់ក៏កាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយ ហើយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ចាប់ផ្តើមហាក់ដូចជាមិនច្បាស់លាស់កាន់តែច្រើនឡើងៗ។ អំពើបាបគឺជាហេតុផលដំបូងដែលធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យក្នុងការយល់អំពីព្រះអាទិកររបស់យើងបាន ហើយវាធ្វើឲ្យភាពមិនច្បាស់លាស់កាន់តែកើនឡើងថែមទៀតដោយសារតែភាពមានកម្រិត និងគម្លាតវប្បធម៌របស់យើង។ ប៉មបាបិលក៏បន្ថែមបញ្ហារបស់យើងជាមួយនឹងរនាំងថ្មីមួយចំពោះការយល់ដឹងច្បាស់លាស់ និងដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រដែលមិនអាចជៀសបាន ធ្វើឲ្យយើងកាន់តែឆ្ងាយទៅៗពីសេចក្ដីពិតដែរ។
អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយគឺថា ព្រះគម្ពីរអាចមើលទៅហាក់ដូចជាមិនច្បាស់សម្រាប់យើង ដោយសារយើងបានបដិសេធមូលដ្ឋាននៃភាពច្បាស់លាស់ក្នុងសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចោល។ ជាការពិតណាស់ ការតយុទ្ធនោះកាន់តែឈឺចាប់ដោយសារតែភាពមានកម្រិតពីធម្មជាតិរបស់យើងផ្ទាល់ និងគម្លាតវប្បធម៌រវាងយើង និងអ្នកនិពន្ធដើម ប៉ុន្តែការចាប់ផ្តើមរបស់វាទាំងអស់គឺជាការបដិសេធរបស់មនុស្សក្នុងការតោងឲ្យជាប់នូវសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងមានបញ្ហាខាងសីលធម៌ដែលធ្វើឲ្យពន្លឺដ៏ច្បាស់នៃព្រះគម្ពីរមានភាពស្រអាប់។ យើងត្រូវមើលភាពល្អដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងទំព័រនៃកណ្ឌគម្ពីររបស់ទ្រង់ ដើម្បីយល់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះរូបព្រះក្លែងក្លាយរបស់យើងបានធ្វើឲ្យចិត្តរបស់យើងខ្វាក់។ ដូច្នេះហើយ លោកគ្រូ ខាល់វីន (Calvin) បានសរសេរថា៖
«ដូច្នេះ ចូរឲ្យមនុស្សខ្វាក់ និងមនុស្សភ្នែកខ្សោយមកចោទប្រកាន់ខ្លួនឯង នៅពេលដែលពួកគេមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងពន្លឺនៃព្រះបន្ទូលនេះបាន ប៉ុន្តែទោះបីជាភាពងងឹតគ្រប់ដណ្ដប់លើពួកគេយ៉ាងណាក៏ដោយ ចូរយើងតោងឲ្យណែន ហើយខ្ជាប់ខ្ជួននឹងពន្លឺស្ថានសួគ៌នេះ…ដ្បិតមនុស្សខ្វាក់ ឬខ្សោយភ្នែកគ្មានសិទ្ធិចោទប្រកាន់ព្រះអាទិត្យទេ ដោយព្រោះពួកគេមិនអាចមើលទៅឯងទ្រង់បាននោះឡើយ»។
និពន្ធដោយលោកគ្រូ ចន កាល់វិន (John Calvin) Commentary on the Book of the Prophet Isaiah «សៀវភៅអត្ថាធិប្បាយកណ្ឌគម្ពីរហោរា អេសាយ» វ៉ុលទី៣, ទំព័រ៤២០-២១។
ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងបំភ្លឺភ្នែករបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីឲ្យអានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានច្បាស់លាស់? សម្រាប់ចម្លើយនោះ យើងនឹងមើលទៅហោរាម្នាក់នៅវាលទំនាបម៉ូអាប់ នៅក្នុងមេរៀនបន្ទាប់របស់យើង។
អានបន្ថែម ផ្នែកទី១, ផ្នែកទី២, ផ្នែកទី៤, ផ្នែកទី៥, ផ្នែកទី៦។
មតិយោបល់
Loading…