យើងតែងតែទទួលបានសំណួរជាបន្តបន្ទាប់ពីម្តាយដែលមានកូនតូចៗ ដូចជាសំណួរមួយនេះមកពីអ្នកអានម្នាក់ឈ្មោះ រក្សា។ «ជម្រាបសួរលោកគ្រូ! ខ្ញុំ និងស្វាមីទើបតែបានក្លាយជាឪពុកម្តាយថ្មោងថ្មីទៅកាន់កូនប្រុសអាយុពីរខែ។ ការមើលថែរក្សាគាត់គឺមានពោពេញដោយសេចក្តីអំណរ និងការនឿយហត់។ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនអាចផ្ដោតលើអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើពីមុនមកប៉ុន្តែត្រូវការព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងជាងមុន ដើម្បីទ្រទ្រង់ខ្ញុំ។ តើលោកគ្រូមានយោបល់យ៉ាងណា ដើម្បីប្រឹក្សាដល់អ្នកដែលជាម្តាយថ្មោងថ្មី ក្នុងការបន្តដំណើររបស់ពួកគេជាមួយព្រះ?»
ខ្ញុំមិនមែនជាម្តាយ ហើយក៏នឹងមិនក្លាយជាម្តាយដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយស្ត្រីម្នាក់ដែលជាម្តាយអស់រយៈពេល៤៧ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំបន្តរស់នៅជាមួយស្ត្រីម្នាក់នេះ ហើយខ្ញុំបានមើលគាត់ក្លាយជាម្តាយវ័យក្មេងទៅកាន់កូនៗទាំង៥នាក់៖ បួននាក់ជាកូនដែលកើតចេញពីផ្ទៃ ហើយកូនមួយទៀតត្រូវបានទទួលចូលមកក្នុងគ្រួសារនៅអាយុ៨សប្តាហ៍។ ខ្ញុំព្យាយាមក្នុងការអានព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំដោយភ្នែករំពៃមើលពីអ្វីដែលល្អសម្រាប់អ្នកដែលជាឪពុកម្តាយ និងសម្រាប់គ្រប់គ្នា។ ដូច្នេះ នេះជាយោបល់មួយចំនួនចេញពីបទពិសោធន៍ និងពីព្រះបន្ទូលព្រះ។ ហើយប្រហែលជាវាមិនមែនជាចំណុចសំខាន់បំផុតប៉ុន្តែវាសុទ្ធតែចេញពីសេចក្តីអធិស្ឋានជាមុន។
ស្វែងរកព្រះ
កុំបាត់បង់ទិសដៅអ្នកស្រី រក្សា សូមកុំបាត់បង់ទិសដៅរបស់ខ្លួនក្នុងការពិតនៃដំណើររបស់អ្នកជាមួយព្រះគឺមានសារៈសំខាន់សម្រាប់កូនរបស់អ្នកដូចជាទឹកដោះរបស់អ្នក ឬរូបមន្តណាមួយដែលអ្នកអាចឲ្យទៅកាន់គាត់បាន។ កូនៗមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ (ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ប្រសិនបើអ្នកបាត់បង់ការប្រកបជាមួយព្រះនោះអ្នកនឹងមិនមែនគ្រាន់តែបាត់បង់ប្រភពនៃកម្លាំងសម្រាប់ធ្វើជាឪពុកម្តាយឡើយ ប៉ុន្តែអ្នកនឹងបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកចង់ឲ្យខ្លាំងបំផុតទៅកាន់កូនរបស់អ្នក។
ហើយអ្នកចង់ឲ្យគាត់ស្គាល់ព្រះជាជាងចង់ឲ្យគាត់មានជីវិតរស់ទៅទៀត។ អ្នកចង់ឲ្យគាត់ភ្លក់ និងឃើញថាព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងបំពេញគ្រប់ទាំងសេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់ដោយរួមបញ្ចូលទាំងភាពជាឪពុកម្តាយរបស់គាត់ផ្ទាល់ផងដែរ។ ហើយប្រសិនបើអ្នកបាត់បង់ព្រះខណៈពេលដែលអ្នកធ្វើជាឪពុកម្តាយនោះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលអ្នកចង់ឲ្យទៅគាត់គឺត្រូវបានបាត់បង់រួចទៅហើយ។ ដូច្នេះ នេះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់អ្នកក្នុងការតស៊ូប្រឆាំងជាមួយអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីរក្សាភាពផ្អែមល្ហែម រីកចម្រើន ស្កប់ចិត្តក្នុងដំណើររបស់អ្នកជាមួយនឹងព្រះរបស់អ្នក។
ដាក់វិន័យបានល្អ
កុំអនុញ្ញាតឲ្យក្មេងប្រុសម្នាក់នេះក្លាយទៅជាស្ដេចអធិរាជឡើយ។ ខ្ញុំបានមើលឃើញមានឪពុកម្តាយច្រើនណាស់ដែលត្រូវបានកូនត្រួតត្រាលើ៖ មិនអាចគ្រប់គ្រងកូនបាននៅលើយន្តហោះ មិនអាចគ្រប់គ្រងកូនបាននៅតាមភោជនីយដ្ឋាន មិនអាចគ្រប់គ្រងកូនបាននៅតាមផ្សារទំនើប។ បញ្ហាទាំងអស់ដែលឪពុកម្តាយទាំងអស់នេះជួបប្រទះគឺជាការដែលខកខានដាក់វិន័យពួកគេនៅផ្ទះបានធ្លាក់មកលើគេនៅទីសាធារណៈវិញ។
វានឹងធ្លាក់មកលើក្បាលកូនរបស់ពួកគេដោយការសងសឹកនៅពេលក្រោយទៀតនៃជីវិតពួកគេ។ ក្មេងៗត្រូវបានរចនាឡើង និងដាក់គោលបំណងដោយព្រះក្នុងការឲ្យកូនៗចុះចូល និងស្តាប់បង្គាប់ទៅកាន់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមានបំណងក្នុងការឲ្យពួកគេត្រួតត្រាផ្ទះត្រួតត្រាលើទំនាក់ទំនង ត្រួតត្រាពេលមានមិត្តភក្ដិមកលេងជាមួយឡើយ។ ហើយវាពិតជាសំខាន់ណាស់សម្រាប់ពួកគេក្នុងការរៀនតាំងពីដំបូង ពីព្រោះបើសិនជាពួកគេគិតថាពួកគេគឺជាចំណុចសំខាន់នៃពិភពលោកនោះវានឹងពិបាកក្នុងការបំបែកការបំភាន់ដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញនេះនៅពេលក្រោយ។
ការអនុវត្តជាក់ស្ដែង៖ យើងមិនត្រូវដាក់ក្មេងជាអាទិភាពសំខាន់នៅក្នុងកាលវិភាគរបស់យើងរហូតដល់យើងមិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រលឹងរបស់យើងត្រូវការនោះឡើយ។ គាត់មិនត្រូវការចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកគ្រប់ពេលទេ។ អ្នកអាចបង្ហាញគាត់ពីចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏មានតម្លៃ និងផ្តល់ឲ្យគាត់នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការថ្នាក់ថ្នមពេលគាត់ត្រូវការដោយមិនចាំបាច់បណ្ដុះគំនិតគាត់ថាអ្នកនឹងធ្វើជាអ្នកឆ្លើយតបទទួលខុសត្រូវគ្រប់យ៉ាងគ្រប់ពេលដែលគាត់បន្លឺសំឡេងយំនោះឡើយ។
ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងយ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែងហើយផ្នែកមួយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នោះគឺទ្រង់បានធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងដឹងខ្លួនថាយើងមិនមែនជាចំណុចស្នូលដែលសំខាន់បំផុតនៃចក្រវាលនេះឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលសេចក្តីស្រឡាញ់ធ្វើ។ សូមឲ្យប្រាកដថាកូនៗរបស់អ្នកមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព មិនមែនតែក្នុងពេលដែលមានវត្តមានអ្នកនៅជុំវិញឡើយ ប៉ុន្តែឲ្យពួកគេប្រាកដថា អ្នកនឹងត្រឡប់មកវិញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
ថ្វាយបង្គំដោយឥតឈប់ឈរ
សូមប្ដូរការអនុវត្តការងារជាម្តាយរបស់អ្នកទៅជាការថ្វាយបង្គំ។ ពេលចំអិនម្ហូប ពេលប្ដូរខោរទឹកនោមកូននៅពេលរុញរទេះ «អ្វីក៏ដោយដែលអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកញ៉ាំ ឬផឹក» ឬលេងវ៉ាក់អឺជាមួយកូនរបស់អ្នក «សូមធ្វើគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ» (១កូរិនថូស ១០:៣១)។ នេះមានន័យថាជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតថាវាជាការងារដែលអ្នកធ្វើជាក់ស្ដែងការងារទាំងនោះវាមានចំនួនរាប់រយជំពូក៖
១. ពឹងផ្អែកលើការទ្រទ្រង់ការបំពាក់បំប៉ន និងការដឹកនាំដោយព្រះគុណនៃព្រះ។
២. អរព្រះគុណព្រះសម្រាប់គ្រប់ទាំងព្រះពរនៃកូននោះហើយនិងកម្លាំងរបស់អ្នកក្នុងការថែទាំពួកគេ។
៣. សូមស្ញប់ស្ញែងពីអ្វីដែលអស្ចារ្យអំពីគាត់ និងអំពីអ្វីដែលគាត់នឹងក្លាយទៅជាហើយប្ដូរការស្ញប់ស្ញែងទាំងនោះទៅជាការសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់។
៤. នៅពេលដែលអ្នកឆាប់ខឹង សូមលន់តួប្រែចិត្ត៖ ថ្វាយបង្គំព្រះដោយការលន់តួប្រែចិត្ត។ លន់តួហើយលើកតម្កើងព្រះដោយការលន់តួរបស់អ្នក និងការទទួលយកសេចក្តីសន្យានៃការអត់ទោសរបស់ទ្រង់។ ហើយបន្តអធិស្ឋាន អធិស្ឋាន អធិស្ឋានទៀតឥតឈប់ឈរពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ។ នោះហើយជារបៀបដែលអ្នកអាចឲ្យពេលវេលាពេញមួយថ្ងៃរបស់អ្នកទៅជាការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ពេលនោះប្រហែលជាអ្នកនឹងឃើញថា វាមិនមានគម្លាតយ៉ាងឆ្ងាយនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករវាងទំនោរទៅកាន់កូនរបស់អ្នក និងទំនោរទៅព្រលឹងរបស់អ្នកឡើយ។
តួនាទីរបស់ក្រុមជំនុំ
បន្តទៅក្រុមជំនុំហើយភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សផ្សេងៗជុំវិញខ្លួន។ សូមប្រយ័ត្នពីការដកខ្លួនចេញឆ្ងាយពីអ្នកដទៃនៅតែជាមួយកូន។ អ្នកត្រូវការមនុស្សផ្សេងៗទៀត។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ជាពិសេសនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក១២។ ហើយតម្រូវការនោះវានឹងមិនចេញឆ្ងាយពីយើងពីព្រោះតែមានកូននៅក្នុងផ្ទះឡើយ។ ដូច្នេះ ត្រូវស្ពាយកូននោះឲ្យជាប់ហើយចេញក្រៅ និងចំណាយពេលជាមួយមនុស្សជុំវិញ ជាពិសេសគឺនៅក្នុងការថ្វាយបង្គំ និងការប្រកបគ្នាជុំវិញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ខ្ញុំនៅចាំបានកាលពី៤៤ឆ្នាំមុន ពេលកូនទី១របស់យើងបានកើតនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ភ្លាមៗពេលដែលយើងនាំយកកូនតូចដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់មកដល់ផ្ទះហើយព្យាយាមរៀនធ្វើជាឪពុកម្តាយនៅពេលដែលយើងយកគាត់មកដល់ផ្ទះភ្លាមយើងក៏បានទៅចូលរួមការជួបជុំក្រុមតូចនៅយប់ថ្ងៃសុក្រហើយនោះគឺជាអ្វីដែលយើងធ្វើរៀងរាល់ថ្ងៃសុក្រក្នុងពេលដែលយើងរស់នៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។
វាគឺជាខ្សែជីវិតរបស់យើងពីព្រោះថាជីវិតនៅក្នុងក្រុមជំនុំវាមិនល្អគ្រប់គ្រាន់តាមការដែលយើងចង់បាននោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងមានក្រុមតូច។ ហេតុដូច្នេះបានជាយើងទៅទីនោះឲ្យបានលឿនៗ។ ពេលខ្លះកូនង៉ែតញ៉ាំរួចហើយ ឬពេលខ្លះយើងក៏បញ្ចុកគាត់នៅខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតកំពុងបរិភោគ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលត្រូវសិក្សាព្រះគម្ពីរ និងពេលអធិស្ឋាន នោះយើងនឹងដាក់គាត់ឲ្យគេងផ្កាប់មុខនៅក្នុងគ្រែហើយដាក់ខ្នើយនៅជ្រុងទាំងបួនជុំវិញគាត់ ហើយគោះគូទរបស់គាត់ រួចដើរចេញពីបន្ទប់ដោយទុកគាត់នៅក្នុងបន្ទប់នោះសម្រាករយៈពេលបីម៉ោងបន្ទាប់។
បន្ទាប់មកយើងក៏ជិះឡានក្រុងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅអាល្លឺម៉ង់ ពីព្រោះយើងមិនមានឡានទេនៅពេលនោះ ហើយការដាក់ឲ្យគាត់គេងនៅផ្ទះនៅម៉ោង១១យប់ ហើយជាធម្មតាគាត់មិនដែលភ្ញាក់ឡើយនៅក្នុងចន្លោះរហូតដល់ម៉ោង៧ព្រឹក ឬប្រសិនបើគាត់នៅក្មេងគឺប្រាកដណាស់គាត់នឹងភ្ញាក់ញ៉ាំមួយរយៈពេល។ ដូច្នេះ កុំឲ្យកូនរបស់អ្នកបង្អាក់ដំណើររបស់អ្នកឡើយ។ ត្រូវធ្វើអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើសម្រាប់ព្រលឹងរបស់អ្នក។
ការចែកគ្នាប្ដូរខោទឹកនោម
សូមចរចាជាមួយប្ដីរបស់អ្នក ដើម្បីប្ដូរវេនគ្នាក្នុងការក្រោកនៅពេលយប់។ គាត់គួរតែដឹងថាអ្នកត្រូវការគេងដូចជាគាត់ត្រូវការដែរ។ បំណងព្រះហឫទ័យព្រះសម្រាប់ការចិញ្ចឹមកូនគឺមានទាំងឪពុកនិងម្តាយ។ វាមានមូលហេតុសម្រាប់ការនោះ។ ដូច្នេះ សូមប្រាប់ប្ដីរបស់អ្នកថា «ខ្ញុំត្រូវការឲ្យបងជួយដែរ»។ បង្កើតឲ្យមានពេលវេលានៅកាលវិភាគរបស់អ្នកមិនមែនសម្រាប់តែសម្រាក ប៉ុន្តែសម្រាប់អានដែរ។
ហើយការនោះវានាំទៅកាន់ចំណុចចុងក្រោយដែលខ្ញុំចង់និយាយ។ អានសៀវភៅដែលមានពោពេញដោយអត្ថបទព្រះគម្ពីរ។ ហើយសៀវភៅដែលមានពោពេញដោយអត្ថបទព្រះគម្ពីរនោះគឺជាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ អានសៀវភៅផ្សេងៗដែរប្រហែលជាអាចស្តាប់ការអានសៀវភៅនៅក្នុងខណៈពេលដែលអ្នកកំពុងតែធ្វើការងារ។ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុ៖ ព្រះគម្ពីរសុភាសិតបានចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងឃ្លាថា «នែកូនអើយ ចូរស្តាប់ពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ឪពុកចុះកុំឲ្យកូនបោះបង់ចោលសេចក្ដីដំបូន្មានរបស់ម្តាយឯងឡើយ» (សុភាសិត ១:៨)។ ទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកគឺត្រូវបង្ហូរសិរីល្អនៃការបង្រៀនដ៏ល្អអំពីព្រះ ផ្លូវរបស់ព្រះ និងពិភពលោករបស់ព្រះអង្គទៅកាន់ចិត្តគំនិតរបស់កូនតូចមួយនេះ។ ដូច្នេះ កុំធ្វើឲ្យកូនបរាជ័យដោយការដែលអ្នកបរាជ័យក្នុងការអាន ហើយលូតលាស់ក្នុងអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ ដើម្បីបង្រៀនគាត់អំពីព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីជីវិតនេះឡើយ។
ហេតុដូច្នេះបានជាខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នកនូវកម្លាំង និងប្រាជ្ញាក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះ គឺជាកិច្ចការយ៉ាងធំធេងគឺការចិញ្ចឹមបីបាច់កូននេះ៖ គឺការចិញ្ចឹមបីបាច់ និងការប្រៀនប្រដៅនៃព្រះអម្ចាស់ (អេភេសូរ ៦:៤)។
មតិយោបល់
Loading…