ការជំទាស់ដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយក្នុងចំណោមការជំទាស់ផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំឮពីអ្នកមិនជឿអំពីព្រះគម្ពីរគឺ៖ «តើអ្នកដឹងដោយរបៀបណាថាអ្នកនិយាយត្រឹមត្រូវអំពីព្រះគម្ពីរ នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនផ្សេងទៀតមិនឯកភាពនឹងអ្នក?»។ ជាធម្មតា វត្តមាននៃនិកាយគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន (ប្រភេទនៃការមិនឯកភាពគ្នាដែលយើងឃើញច្បាស់) បានផ្តល់នូវលេសគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកចំអកឲ្យបោះបង់ការព្យាយាមហើយដើរចេញ។ ហើយខ្ញុំក៏ស្គាល់អ្នកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំដែលបានតយុទ្ធជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពពិតនេះផងដែរ។ «ប្រសិនបើគម្ពីរច្បាស់ដូចអ្នកនិយាយមែន តើយើងទាំងអស់គ្នាគួរបកស្រាយវាឲ្យដូចៗគ្នាបានទេ?»។
ចម្លើយរបស់ខ្ញុំ៖ ភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរមិនបំបាត់ចោលការខ្វែងគំនិតគ្នារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនោះទេ ប៉ុន្តែវាជួយយើងឲ្យចេះខ្វែងគំនិតគ្នាបែបជាគ្រីស្ទបរិស័ទបាន។
យើងបានឃើញអំពីករណីសិក្សាផ្ទាល់របស់ព្រះគម្ពីររួចហើយសម្រាប់ភាពច្បាស់លាស់ និងការគាំទ្របន្ថែមនៃភាពច្បាស់លាស់នោះក្នុងចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត យើងក៏បានពិចារណាអំពីភាពខ្វាក់ពីធម្មជាតិនៃមនុស្សជាតិចំពោះសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ និងការទាមទាររបស់ព្រះគម្ពីរឲ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់ ដើម្បីផ្ដល់នូវការយល់ដឹង។ ដូច្នេះ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែរំពឹងថានឹងមិនឯកភាពជាមួយនឹងអ្នកមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទអំពីព្រះគម្ពីរ—ពោលគឺយើងចាប់ផ្ដើមពីសេចក្ដីសន្និដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា ដូច្នេះយើងនឹងឈានដល់ការសន្និដ្ឋានផ្សេងៗពីគ្នាដែរ។ យើងក៏បានដឹងដែរថា យើងអាចទទួលការបណ្ដាលឲ្យអានព្រះគម្ពីរបានត្រឹមត្រូវ នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបំភ្លឺភ្នែកខាងឯវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីឲ្យមើលឃើញសេចក្ដីពិតដ៏ច្បាស់នៅក្នុងពន្លឺរបស់ទ្រង់។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដូចគ្នា ជួយពួកគេឲ្យអានអត្ថបទគម្ពីរដ៏ច្បាស់លាស់ដូចគ្នា ហេតុអ្វីបានជានៅមានការខ្វែងគំនិតគ្នា? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់ទារក ហើយអ្នកខ្លះទៀតមិនធ្វើ? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះបង្រៀនពីការជ្រើសរើសដ៏មានអធិបតេយ្យភាព ហើយខ្លះទៀតមិនបង្រៀន? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះជឿលើការឆក់ឡើងមុនគ្រាវេទនា (pre-tribulational rapture) ខ្លះជឿលើការឆក់ឡើងនៅពាក់កណ្តាលគ្រាវេទនា (mid-trip rapture) ខ្លះជឿលើការឆក់ឡើងក្រោយគ្រាវេទនា (post-trip rapture) និងខ្លះទៀតជឿលើការឆក់ឡើងមុនសេចក្ដីក្រោធនៅពាក់កណ្ដាលគ្រាវេទនា (the pre-wrath mid-trib double-check discount rapture?)? តើអត្ថបទគម្ពីរដ៏ច្បាស់លាស់ជាមួយនឹងពន្លឺដ៏ច្បាស់នៃព្រះគ្រីស្ទនាំទៅរកការឯកភាពគ្នាជាសាកលយ៉ាងច្បាស់លាស់ ក្នុងចំណោមអ្នកអានព្រះគម្ពីរដ៏ស្មោះត្រង់ទេឬអី?
គ្រីស្ទបរិស័ទអាច ហើយនៅតែមិនឯកភាពគ្នានៅក្នុងការកាត់ស្រាយរបស់ពួកគេអំពីអត្ថបទគម្ពីរដ៏ច្បាស់លាស់មួយចំនួនដោយសារហេតុផលបីយ៉ាង ដែលក្នុងចំណោមមូលហេតុទាំងបីនោះក៏មិនបដិសេធចំពោះភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរនោះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទមិនឯកភាពគ្នាដោយសារតែអំពើបាប (យើងទំនងនៅតែអាចបដិសេធអត្ថបទគម្ពីរដ៏ច្បាស់លាស់ដោយសារតែយើងមានចិត្តរឹងចចេស) ភាពមានកម្រិត (យើងជាភាវៈដែលមានកម្រិតក្នុងការយល់ដឹង) និងគម្លាត (យើងឃ្លាតពីអ្នកនិពន្ធដើមព្រះគម្ពីររាប់ពាន់ឆ្នាំ ឧបសគ្គផ្នែកភាសា និងតម្លៃវប្បធម៌ខុសៗគ្នាដែលត្រូវការយល់ដឹង មុននឹងកាត់ស្រាយអត្ថបទគម្ពីរឲ្យបានត្រឹមត្រូវ)។ ការរួមបញ្ចូលគ្នានៃកត្តាទាំងនេះគឺប្រៀបដូចជាការចាក់ភក់ចូលទៅក្នុងទឹកដ៏ថ្លាឆ្វង់នៃព្រះគម្ពីរ ហើយធ្វើឲ្យយើងពិបាកមើលឃើញដល់បាត។ ដូច្នេះ លទ្ធផលគឺថាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅតែមិនឯកភាពគ្នាលើការកាត់ស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវនៃអត្ថបទគម្ពីរដ៏ច្បាស់លាស់។
ដូច្នេះ វាច្បាស់ណាស់ថាយើងមិនឯកភាពគ្នា ហើយវាក៏ច្បាស់ណាស់ពីមូលហេតុដែលយើងមិនឯកភាពគ្នា។ សំណួរគឺថា តើយើងគួរមិនឯកភាពគ្នាដោយរបៀបណា?
សាវ័ក ប៉ុល បានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវផែនទីបង្ហាញផ្លូវមួយចំពោះការមិនឯកភាពគ្នារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ១៤:១-១២។ ដោយមិនជជីកឲ្យស៊ីជម្រៅនៃអត្ថបទគម្ពីរនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ជួយយើងឲ្យមើលឃើញសេចក្ដីបង្គាប់ដ៏សំខាន់ពីររបស់សាវ័ក ប៉ុល សម្រាប់ការមិនឯកភាពគ្នាជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទបែបដូចជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ទីមួយ «ចូរទទួល [គ្នាទៅវិញទៅមក]» ។ ទីពីរ «ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នាជឿពិតប្រាកដក្នុងចិត្តខ្លួន »។
ត្រូវទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក
នៅក្នុងសំណេរពីក្រុមជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស (ដែលគេស្គាល់ថា ជាក្រុមជំនុំដែលមានការបែកបាក់គ្នា) សាវ័ក ប៉ុល បានសន្មតថា ក្រុមជំនុំរ៉ូម (ដែលគាត់មិនដែលបានទៅលេងសោះ) ចាំបាច់ត្រូវត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការមិនចុះសម្រុងគ្នាក្នុងចំណោមបងប្អូនរួមជំនឿ។ តាមពិតសាវ័ក ប៉ុល ហាក់ដូចជាបានសន្មតនៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅទីក្រុងរ៉ូមថា ពួកគេនឹងមិនឯកភាពគ្នា។ នេះគឺជាសាវ័ក ប៉ុល ដដែលដែលបានសន្មតថាលោក ធីម៉ូថេ ក៏អាច «កាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ» (២ធីម៉ូថេ ២:១៥)។ នេះក៏ជាសាវ័ក ប៉ុល ដែល «[បាន] ជជែកពន្យល់ដល់គេតាមគម្ពីរ» (កិច្ចការ ១៧:២) ហើយបានប្រាប់ដល់សិស្សជំនិតរបស់គាត់ឲ្យ «ឧស្សាហ៍មើលគម្ពីរ» (១ធីម៉ូថេ ៤:១៣) ។ សាវ័ក ប៉ុល ប្រាកដជាជឿថា យើងអាចយល់ព្រះគម្ពីរគឺបាន បើមិនដូច្នោះទេ នោះព័ន្ធកិច្ចរបស់គាត់ទាំងមូលនឹងត្រូវអសារឥតការ! ប៉ុន្តែ ទោះយ៉ាងណាក៏សាវ័ក ប៉ុល បានរំពឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទដែលចូលទៅកាន់អត្ថបទគម្ពីរដូចគ្នានេះនឹងឈានដល់ការសន្និដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា ទាក់ទងនឹងការបរិភោគសាច់ និងការគោរពចំពោះថ្ងៃខែមួយចំនួន។ សាវ័ក ប៉ុល បានសន្មតថា គ្រីស្ទបរិស័ទនឹងមិនឯកភាពគ្នានោះទេ។
យើងក៏គួរកត់សម្គាល់ផងដែរថា នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ សាវ័ក ប៉ុល ជឿថា នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទមិនឯកភាពគ្នា នោះច្បាស់ជាមាននរណាម្នាក់ត្រូវ ហើយនរណាម្នាក់ខុសហើយ។ «ខ្ញុំដឹង ហើយក៏ជឿពិត ដោយនូវព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវថា គ្មានអ្វីស្មោកគ្រោកដោយខ្លួនឯងទេ» (រ៉ូម ១៤:១៤)។ វត្តមាននៃការមិនឯកភាពគ្នា មិនធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតខូចនោះឡើយ។ សាវ័ក ប៉ុល មិនមែនជាគ្រូបង្វឹកជីវិតក្រោយសម័យទំនើប (post-mordern life) ដែលនិយាយរឿងមិនសមហេតុសមផលរបស់ពួកទំនាក់ទំនងនិយម (relativism) អំពី «សេចក្តីពិតរបស់អ្នក» «សេចក្តីពិតទាំងអស់» និង «សេចក្ដីពិតគឺអាស្រ័យលើចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ» នោះទេ។ មិនមែនដូច្នេះទេ! សាវ័ក ប៉ុល ដឹងថា មានវិធីត្រឹមត្រូវក្នុងការយល់ និងអនុវត្តសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីចំពោះជីវិតរបស់អ្នកជឿ (គោលជំហរ «ខ្លាំង») ហើយមានបងប្អូនដែល «ខ្សោយ» ដែលត្រូវលូតលាស់ទៅរកភាពចាស់ទុំខាងឯវិញ្ញាណក្នុងការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវនោះ។
ប៉ុន្តែ ទោះបីជាសាវ័ក ប៉ុល បានដឹងថានឹងមានការមិនឯកភាពគ្នា ហើយពិតជាជឿថាភាគីម្ខាងត្រឹមត្រូវ ហើយម្ខាងទៀតខុសក៏ដោយ ក៏ពាក្យបណ្ដាំដំបូងរបស់គាត់ទៅកាន់បងប្អូនគ្រីស្ទបរិស័ទដូចគ្នានោះគឺមិនមែនជាដំណោះស្រាយចំពោះការជជែកវែកញែកនោះដែរ! ជាជាងការនិយាយចូលឲ្យចំចំណុចសម្រាប់ពួកគេសាវ័ក ប៉ុល ចង់ឲ្យពួកគេរៀនពីរបៀបចូលទៅកាន់បញ្ហានោះ ដោយមិនបង្កឲ្យមានការបែកបាក់គ្នា។ នៅក្នុងការមិនឯកភាពគ្នារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទសាវ័ក ប៉ុល ចង់បង្វែរការចាប់អារម្មណ៍ដំបូងរបស់ពួកគេទៅលើរបៀបដែលពួកគេស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងភាពខុសប្លែកគ្នារបស់ពួកគេ។
សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរថា៖ «ចូរទទួលអ្នកណា ដែលខ្សោយខាងឯសេចក្ដីជំនឿដែរ មិនមែនឲ្យបានជជែកគ្នាពីសេចក្ដីប្រកាន់ផ្សេងៗឡើយ» (រ៉ូម ១៤:១)។ នេះមានន័យថា មុននឹងលោកអ្នកព្យាយាមកែតម្រង់គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ទៀតដែលលោកអ្នកមិនឯកភាពជាមួយ លោកអ្នកគួរតែឱបគាត់ដោយរាក់ទាក់ និងយ៉ាងកក់ក្ដៅក្នុងនាមជាបងប្អូនរបស់លោកអ្នកជាមុនសិន។ ហើយហេតុអ្វីបានជាលោកអ្នកគួរធ្វើដូច្នេះ? «ដ្បិតព្រះទ្រង់ទទួលអ្នកនោះដូចគ្នា» (រ៉ូម ១៤:៣)។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យនាំលោកអ្នកមកជិតស្និទ្ធ មានមេត្រីភាពជាមួយលោកអ្នកដោយព្រះលោហិតរបស់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ហើយនាំលោកអ្នកចូលទៅក្នុងគ្រួសារ នោះតើលោកអ្នកជានរណាដែលមិនចង់ទទួលស្វាគមន៍បែបដូចគ្នានោះទៅចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ទៀត?
ក្នុងពេលជាមួយគ្នា ត្រូវមានការបំភ្លឺមួយចំនួន។ ទីមួយ ការទទួលគ្នាក្នុងការមិនឯកភាពគ្នានេះអនុវត្តចំពោះតែអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់បានទទួលហើយ គឺជាម្នាក់ដែល «ខ្សោយខាងឯសេចក្ដីជំនឿ» ប៉ុន្តែជាអ្នកនៅក្នុងជំនឿពិតប្រាកដមែន។ គ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរទទួលគ្រូរឿងនិទានចាស់គំរឹលណាមួយទាំងងងឹតងងល់ឡើយ ប៉ុន្តែគួរទទួលអ្នកដែលរួមមកតែមួយនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាមួយនឹងយើង។ តាមពិត សាវ័ក យ៉ូហាន បានប្រាប់យើងថា បើអ្នកណាបង្រៀនដំណឹងល្អមិនពិត យើងមិនគួរស្វាគមន៍គាត់ទេ។ «ប្រសិនបើអ្នកណាមករកអ្នករាល់គ្នា តែមិនបង្រៀនសេចក្ដីនេះ មិនត្រូវទទួលអ្នកនោះមកក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវជម្រាបសួរអ្នកនោះផង» (២យ៉ូហាន ១០)។
ទីពីរ ការមិនឯកភាពគ្នាដែលសាវ័ក ប៉ុល មាននៅត្រង់នេះ គឺទាក់ទងនឹង «គំនិតយោបល់»។ សាវ័ក ប៉ុល គ្មានកន្លែងសម្រាប់ការមិនឯកភាពគ្នាចំពោះបុរសដែលដេកជាមួយនឹងម្តាយចុងខ្លួននោះទេ (១កូរិនថូស ៥:១-៥) ឬពួកមិនស្មោះត្រង់មួយចំនួនដូចជាលោក ហ៊ីមេនាស និងលោក ភីលេត ដែលមានជំនឿពីអនាគតបែបបដិសេធដំណឹងល្អ (២ធីម៉ូថេ ២:១៤-១៩)។ គ្រីស្ទបរិស័ទអាចមិនឯកភាពគ្នា ហើយនៅតែទទួលគ្នាទៅវិញទៅមកបាន នៅពេលដែលការមិនឯកភាពគ្នានោះទាក់ទងនឹងបញ្ហាគោលលទ្ធិបន្ទាប់បន្សំ។ យើងអាចមិនឯកភាពគ្នាអំពីរបៀបត្រឹមត្រូវនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក យើងអាចមិនឯកភាពគ្នាអំពីលក្ខណៈនៃរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំ (millennial kingdoms) ហើយយើងអាចមិនឯកភាពគ្នាអំពីភាពសំខាន់នៃគោលការណ៍កំណត់ជាក់លាក់មួយចំនួន ខណៈដែលយើងអាចរក្សាទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ ស្និទ្ធស្នាល និងទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក។ នៅពេលដែលដំណឹងល្អត្រូវបានដកចេញ នោះយើងក៏ត្រូវតែចេញដែរ។ ប៉ុន្តែ ចំពោះបញ្ហាបន្ទាប់បន្សំ គ្រីស្ទបរិស័ទអាចមិនឯកភាពគ្នាប្រកបដោយភាពស្និទ្ធស្នាល និងសន្តិភាពបានទេ។
ទីបី ការទទួលស្វាគមន៍បែបគ្រីស្ទបរិស័ទខណៈដែលនៅមានការមិនឯកភាពគ្នានេះ មិនមែនមានន័យថា ប្រធានបទដែលមានការជជែកដេញដោលគ្នានោះមិនសំខាន់ ឬក៏មិនច្បាស់លាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះទេ។ ជាថ្មីម្តងទៀត ការយល់ខុសរបស់យើងអំពីព្រះគម្ពីរមិនកើតចេញពីអសមត្ថភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសរសេរឲ្យច្បាស់នោះទេ ប៉ុន្តែមកពីអសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការអានឲ្យបានច្បាស់។ ខ្ញុំពិតជាគិតថាព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសង្គ្រោះ ហើយខ្ញុំក៏គិតថា ព្រះគម្ពីរក៏ច្បាស់ណាស់អំពីការជ្រមុជទឹកដល់អ្នកជឿ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំដឹងដែរថា យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាប និងមានដែនកំណត់ ដែលមានសមត្ថភាពគួរឲ្យកត់សម្គាល់ក្នុងការមើលមិនឃើញនូវអ្វីដែលជាក់ច្បាស់។ ដូច្នេះ ការទទួលបងប្អូនណាម្នាក់ដែលយើងមិនឯកភាពជាមួយមិនគួរជាការមើលឃើញថាជាការបដិសេធរបស់សាវ័ក ប៉ុល អំពីបញ្ហាមនសិការ ឬការថ្កោលទោសរបស់គាត់ចំពោះព្រះគម្ពីរថាមិនច្បាស់លាស់លើប្រធានបទនោះទេ។ តាមពិត ការទទូចរបស់សាវ័ក ប៉ុល លើប្រធានបទទាំងនេះ ហាក់ដូចជាបង្ហាញអំពីភាពផ្ទុយពីនោះ—ពោលគឺថាការមិនឯកភាពគ្នាទាំងនេះមានសារៈសំខាន់ ហើយព្រះគម្ពីរត្រូវតែជាអ្នកសម្រេចសេចក្ដី។
ដើម្បីឲ្យយើងមានការមិនឯកភាពគ្នាដែលល្អ យើងត្រូវចាប់ផ្ដើមដោយការទទួលបងប្អូនដែលយើងមិនឯកភាពជាមួយនោះជាមុនសិន។ គំនិតដំបូងរបស់យើងក្នុងការមិនឯកភាពគ្នាមិនគួរថា «តើខ្ញុំអាចឈ្នះដោយរបៀបណា?» នោះទេ ប៉ុន្តែគួរថា «តើខ្ញុំអាចឈ្នះអ្នកណាមកវិញបាន?»។ ប្រសិនបើលោកអ្នកសុខចិត្តឈ្នះបងប្អូនរបស់លោកអ្នកដែលយល់មិនត្រឹមត្រូវដោយការទទួលយ៉ាងកក់ក្តៅ និងមានលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទ នោះលោកអ្នកត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ហើយ ដើម្បីស្តាប់ពាក្យបន្ទាប់របស់សាវ័ក ប៉ុល អំពីការមិនឯកភាពគ្នា។
ត្រូវជឿឲ្យពិតប្រាកដ
ប្រសិនបើអាកប្បកិរិយារបស់យើងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកគួរតែមានការទទួលគ្នា នោះតើអាកប្បកិរិយារបស់យើងគួរមានទៅចំពោះអត្ថបទព្រះគម្ពីរបែបណា? នេះជាចម្លើយរបស់សាវ័ក ប៉ុល៖ «ម្នាក់រាប់ថា ថ្ងៃ១ល្អជាងថ្ងៃ១ ម្នាក់ទៀតរាប់ថា ថ្ងៃណាក៏ដូចជាថ្ងៃណា ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នាជឿពិតប្រាកដក្នុងចិត្តខ្លួន» (រ៉ូម ១៤:៥)។
«[ត្រូវ] ជឿពិតប្រាកដ»។ លោកអ្នកគ្រាន់តែទទួលខុសត្រូវលើ «ចិត្តខ្លួន» ដូច្នេះ តើលោកអ្នកគួរធ្វើអ្វីជាមួយនឹងវា? «ត្រូវជឿពិតប្រាកដ»។ សាវ័ក ប៉ុល បានប្រើពាក្យដដែលនេះនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ថែស្សាឡូនីច ១:៤-៥ នៅពេលដែលគាត់បានសរសេរថា «ឱបងប្អូន ដែលព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់អើយ យើងខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់បានរើសតាំងអ្នករាល់គ្នាហើយ ដ្បិតដំណឹងល្អរបស់យើងខ្ញុំ មិនបានផ្សាយមកដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយពាក្យសំដីតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺដោយព្រះចេស្ដា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ ហើយដោយសេចក្ដីជំនឿដ៏មោះមុតជាខ្លាំងថែមទៀតផង»។ ពាក្យនេះគឺមានអត្ថន័យជិតដូចគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែលថា «ចូរប្រាកដច្បាស់»។ វាមានន័យថា «ត្រូវដឹងឲ្យប្រាកដ» ឬ «មានគំនិតប្រាកដច្បាស់លើបញ្ហា» ឬក៏ «ការជឿជាក់លើអ្វីមួយយ៉ាងអស់ពីចិត្ត» ។
នៅពេលដែលលោកអ្នកមិនឯកភាពជាមួយនឹងបងប្អូនគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត នោះលោកអ្នកគួរតែជឿជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ សាវ័ក ប៉ុល មិនចង់ឲ្យការមិនឯកភាពគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំបង្កើតចេញជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលក្ដៅមិនក្ដៅត្រជាក់មិនត្រជាក់ចំពោះសេចក្ដីពិតនោះទេ។ មិនគួរឲ្យមានដូច្នេះឡើយ! គាត់ចង់បានគ្រីស្ទបរិស័ទមានចិត្តឆេះឆួលសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃការជឿប្រាកដតាមព្រះគម្ពីរសម្រាប់គោលបំណងនៃការថ្វាយបង្គំដែលប្រកបដោយសិរីល្អ! នោះហើយជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍៖ «អ្នកណាដែលប្រកាន់ថ្ងៃណា នោះក៏ប្រកាន់ដោយគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយអ្នកណាដែលមិនប្រកាន់ថ្ងៃណា នោះក៏មិនប្រកាន់ ដោយគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់ដែរ អ្នកណាដែលបរិភោគ នោះបរិភោគ ដោយគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតគេអរព្រះគុណដល់ព្រះ ហើយអ្នកណាដែលមិនបរិភោគ នោះគឺមិនបរិភោគ ដោយគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់ដែរ ក៏អរព្រះគុណដល់ព្រះដូចគ្នា» (រ៉ូម ១៤:៦)។ ការមិនមានភាពប្រាកដប្រជាមិនថ្វាយកិត្តិយសដល់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ប៉ុន្តែភាពប្រាកដប្រជាថ្វាយកិត្តិយសដល់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ យើងគួរតែព្យាយាមឲ្យមានជំនឿជាក់យ៉ាងប្រាកដអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀន នៅពេលណាដែលយើងមិនមានការឯកភាពគ្នា។
នេះក៏ទាមទារឲ្យមានការបញ្ជាក់បន្ថែមមួយចំនួន ដើម្បីចៀសវាងការធ្លាក់ចូលទៅខាងផ្នែកណាមួយនៃជំនឿជ្រុលនិយម។ ទីមួយ យើងគួរតែមានជំនឿជាក់យ៉ាងប្រាកដដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដោយពាក្យរបស់មនុស្សនោះទេ។ ការមិនឯកភាពគ្នារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទអាចប្រែក្លាយទៅជាការឯកភាពគ្នាដ៏ពិតប្រាកដដោយសិទ្ធិអំណាចបង្រួបបង្រួមនៃព្រះគម្ពីរ។ នៅទីបំផុត ចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់គួរតែទទួលការផ្លាស់ប្រែដោយអំណះអំណាងនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរ។ យើងមិនគួរឈានដល់ការឯកភាពគ្នាណាមួយដោយការទទួលយកដោយមិនពេញចិត្តនោះឡើយ ហើយយើងក៏មិនគួរឱនក្បាលចុះដោយព្រោះតែគោលជំហរវេទសាស្ត្រណាមួយទៀតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែជឿជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដដោយព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ ដែលជាសេចក្ដីពិតដែលនឹងនាំមកនូវចិត្តគំនិតតែមួយដល់អស់អ្នកដែលមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ជាឧទាហរណ៍ សូមមើលពួកអ្នកក្រុងបេរា (កិច្ចការ ១៧:១០-១១) និងការកែតម្រូវដល់លោក អ័ប៉ុឡូស នាង ព្រីស៊ីល និងលោក អ័គីឡា (កិច្ចការ ១៨:២៤-២៦)។ មិនដូចជាអ្នកលោកីយ៍ យើងមានអាជ្ញាកណ្ដាលមួយរូបដ៏ច្បាស់លាស់ ប្រកបដោយព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាច ដូច្នេះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ថានឹងគ្មានខាងណាផ្លាស់ប្ដូរគំនិតជានិច្ចនោះទេ។ យើងអាចមានជំនឿជាក់យ៉ាងប្រាកដតាមរយៈព្រះសូរសៀងនៃព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដែលគួរតែជាអ្វីដែលយើងព្យាយាមដេញតាមនៅពេលណាដែលយើងមិនមានការឯកភាពគ្នា។
ទីពីរ ការ «ជឿពិតប្រាកដក្នុងចិត្តខ្លួន» មិនមែនមានន័យថារឹងរូស និងមិនអាចបង្រៀនបាននោះឡើយ។ សុភាសិតរបស់ស្ដេច សាឡូម៉ូន បានលើកតម្កើងគុណធម៌នៃចិត្តដែលអាចទទួលការបង្រៀនបាន។ មនុស្សដែលអាចទទួលការបង្រៀនបានស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ជាជាងរត់គេចពីការកែតម្រង់។ ការជឿជាក់ពិតប្រាកដមិនមែនមានន័យថា លោកអ្នកមានសព្វញ្ញូញ្ញាណនោះទេ ដែលនោះមិនមែនជាការរចនាឡើងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់លោកអ្នកនោះទេ ហើយនោះក៏មិនមែនជាទស្សនវិជ្ជារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទឡើយ។ ជាការពិតណាស់ លោកអ្នកអាចទទួលការកែតម្រង់បាន! ប្រាកដណាស់ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការការកែតម្រូវនៅក្នុងផ្នែកខ្លះៗនៃគោលលទ្ធិរបស់យើង! ចិត្តដែលទទួលការបង្រៀន និងភាពប្រាកដប្រជាគឺជាមិត្តភក្ដិនឹងគ្នា មិនមែនជាសត្រូវនឹងគ្នាទេ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់មានជំនឿជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះត្រូវស្ម័គ្រចិត្តទទួលការបង្រៀនពីព្រះគម្ពីរ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់បង្ហាញលោកអ្នកនូវអ្វីដែលលោកអ្នកមិនធ្លាប់បានឃើញនៅទីនោះពីមុនមក។ ខណៈដែលយើងមិនឯកភាព សូមស្ម័គ្រចិត្តឲ្យគេបង្ហាញកំហុសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកអ្នក ដូចដែលលោកអ្នកចង់ឲ្យគេឃើញកំហុសរបស់ពួកគេដែរ។
ទីបី ទោះបើកំហុសមិនថ្វាយកិត្តិយសដល់ព្រះគ្រីស្ទក៏ដោយ ប៉ុន្តែដួងចិត្តដែលជឿលើកំហុសនោះនៅតែអាចថ្វាយកិត្តិយសដល់ព្រះគ្រីស្ទបាន។ នេះជាគំនិតរបស់សាវ័ក ប៉ុល ដែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតគ្មានអ្នកណាក្នុងពួកមនុស្សយើង ដែលរស់សម្រាប់ខ្លួនឯងទេ ក៏គ្មានអ្នកណាស្លាប់សម្រាប់ខ្លួនឯងដែរ ទោះបើយើងរស់ឬស្លាប់ក្តី គង់តែយើងត្រូវរស់ឬស្លាប់ថ្វាយព្រះអម្ចាស់វិញ ដូច្នេះ បើរស់ឬស្លាប់ក្តី នោះយើងក៏ជារបស់ផងព្រះអម្ចាស់ដែរ ដ្បិតដោយហេតុនោះឯង បានជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់សុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ គឺដើម្បីនឹងធ្វើជាម្ចាស់ លើទាំងមនុស្សស្លាប់ នឹងមនុស្សរស់ផង» (រ៉ូម ១៤:៧-៩)។ តាមពិតទៅ អត្ថបទគម្ពីរនេះគឺជាឃ្លាម្យ៉ាងទៀតនៃអត្ថបទគម្ពីរដែលថា៖ «ដូច្នេះ ទោះបើស៊ី ឬផឹក ឬធ្វើការអ្វីក៏ដោយ នោះចូរធ្វើទាំងអស់សម្រាប់ចម្រើនសិរីល្អដល់ព្រះចុះ» (១កូរិនថូស ១០:៣១) ដែលជាអត្ថបទគម្ពីរដែលបានសរសេរឡើង ដើម្បីជាដោះស្រាយលើការមិនឯកភាពគ្នាមួយចំនួននៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ គ្រប់ការទាំងអស់ត្រូវតែសម្រាប់សិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។
អ្វីក៏ដោយដែលលោកអ្នកបានចូលរួមក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងជំហរខាងគោលលទ្ធិបន្ទាប់បន្សំណាក៏ដោយ ចូរធ្វើវាដើម្បីលើកតម្កើងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកយើងមួយចំនួននឹងមានទេវសាស្ត្រត្រឹមត្រូវជាង នៅពេលដែលយើងលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទ ហើយពួកយើងមួយចំនួននឹងមានទេវសាស្ត្រត្រឹមត្រូវតិចជាងនៅពេលដែលយើងលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទ។ សូមឲ្យវាដូច្នេះចុះ។ ចូរយើងធ្វើវាជាគោលបំណងរបស់យើងដើម្បីលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទ ទាំងត្រូវ និងខុស។ ព្រះយេស៊ូវទទួលការលើកតម្កើងដោយក្រុមជំនុំប្រេសប៊ីធើរៀន ដែលជឿលើការប្រោះទឹកដល់ទារកជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ហើយព្រះអង្គក៏ទទួលការលើកតម្កើងដោយក្រុមជំនុំបាទីស្ទ ដែលជឿលើការជ្រមុជទឹកដល់មនុស្សពេញវ័យជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យផងដែរ។ ភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មិនត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយសារការមើលឃើញមិនច្បាស់របស់យើងក្នុងការអានព្រះគម្ពីរនោះទេ។ ព្រះអង្គនៅតែជាព្រះអម្ចាស់នៃមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ ហើយទាំងបងប្អូនដែលខ្លាំង ទាំងបងប្អូនដែលខ្សោយក៏នឹងថ្វាយបង្គំទ្រង់ដែរ។
ដូច្នេះ តើយើងនឹងមិនឯកភាពគ្នាដោយរបៀបណា? យើងចាប់ផ្ដើមដោយការទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយនៅពេលដែលយើងមើលទៅពន្លឺដ៏ច្បាស់នៃព្រះគម្ពីរ នោះយើងជឿជាក់យ៉ាងប្រាកដនៅលើមូលដ្ឋានដ៏រឹងមាំនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនឯកភាពគ្នាបែបជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដូចជាអ្នកដែលទទួលស្វាគមន៍ដោយព្រះនៃសេចក្ដីល្អ និងសេចក្ដីពិត។ ហើយប្រសិនបើសេចក្ដីណែនាំរបស់សាវ័ក ប៉ុល ហាក់ដូចជាមិនបានបន្ធូរបន្ថយភាពតានតឹងនៅក្នុងអារម្មណ៍របស់លោកអ្នករវាងភាពច្បាស់លាស់នៃព្រះគម្ពីរ និងភាពខ្វះខាតរបស់យើងនោះទេ ចូររាប់ថ្ងៃរបស់លោកអ្នក ហើយទូលសូមនូវដួងចិត្តដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា (ទំនុកដំកើង ៩០:១២)។ យើងមិនមានការឯកភាពគ្នាដោយសារតែគំនិតដ៏តូច ហើយស្រអាប់របស់យើងធ្វើឲ្យយើងមើលមិនច្បាស់សូម្បីតែពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធបំផុតនៃស្ថានសួគ៌។ ពន្លឺនៅតែបញ្ចេញរស្មីចែងចាំង។ សូមឲ្យយើងរៀនរស់នៅក្នុងពន្លឺនៃសេចក្ដីពិតដ៏ច្បាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ខណៈដែលព្រះអង្គបំបាត់ភាពងងឹត និងការមិនឯកភាពគ្នារហូតដល់ថ្ងៃមួយ យើង «នឹងស្គាល់វិញ ដូចជាព្រះទ្រង់ស្គាល់ [យើង] ដែរ» (១កូរិនថូស ១៣:១២) ។
អានបន្ថែម ផ្នែកទី១, ផ្នែកទី២, ផ្នែកទី៣, ផ្នែកទី៤, ផ្នែកទី៥។
មតិយោបល់
Loading…