ខ្ញុំជាអ្នកជឿម្នាក់ នៅក្នុងគ្រួសារដែលចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាគ្រួសារ។ ខ្ញុំក៏ប្រាកដណាស់ថា អ្នករាល់គ្នាជាច្រើនក៏បែបនោះដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងទៀត ជាពិសេសទៅកាន់បុរសៗ នោះខ្ញុំឃើញថា ទម្លាប់ដ៏តូចមួយនេះគឺជាប្រភពនៃការសោកស្ដាយ និងការខកចិត្តចំពោះពួកគាត់។ មានគ្រីស្ទបរិស័ទមានអារម្មណ៍ស្រដៀងគ្នាពីពិរុទ្ធភាពនេះនៅពេលណាដែលពួកគាត់ឈប់ ហើយគិតអំពីវា។ សម្រាប់អ្វីដែលសាមញ្ញ ការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារគឺពិតជាមានការពិបាកធ្វើណាស់។
ខ្ញុំគិតថា របៀបដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីរៀនអំពីការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារគឺតាមរយៈគំរូ៖ ស្វែងរករបៀបដែលអ្នកផ្សេងធ្វើ ហើយត្រាប់តាមពួកគាត់ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមដំណើរការនេះ។ សូមឲ្យខ្ញុំប្រាប់លោកអ្នកអំពីរបៀបដែលយើងចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារ ហើយប្រសិនបើលោកអ្នកមិនទាន់បានចាប់ផ្ដើមអនុវត្តទម្លាប់របស់អ្នកនៅឡើយទេ យ៉ាងហោចណាស់សូមពិចារណាចាប់ផ្ដើមពីចំណុចនេះចុះ។
មានរឿងពីរដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់៖ របៀបដែលយើងចង់ស្រមៃអំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើការថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើវា។
យើងស្រមៃមើលអំពីពេលវេលាចំណាយពេលជាលក្ខណៈគ្រួសារថាជាពេលវេលាយ៉ាងពិសេសដែលយើងបានញែកដាច់ដោយឡែកជារៀងរាល់ថ្ងៃដែលយើងអាចជួបជុំគ្នាជាគ្រួសារ ហើយរីករាយជាមួយគ្នា និងរីករាយជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ប្រហែលជាយើងអង្រួន ឬចុចកណ្ដឹងតូចមួយ ហើយគ្រប់គ្នាក៏ចុះមក អង្គុយជួបជុំគ្នានៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ហើយយើងនឹងរៀនព្រះបន្ទូលជាមួយគ្នា យើងអាចរីករាយជាមួយការជជែកគ្នា យើងក៏អាចរៀនតាមរបៀបនៃការសួរសំណួរ-ចម្លើយជាមួយគ្នា ព្រមទាំងអធិស្ឋានជាមួយគ្នាផងដែរ។ ប្រហែលជាយើងអាចនឹងមានអ្នកណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមយើងដែលអាចច្រៀងបានពីរោះក្នុងការនាំបទចម្រៀង និងការសរសើរតម្កើងក៏ថាបានដែរ។ ពេលស្តាប់មើលទៅ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។
ភាពជាក់ស្ដែងគឺវាមានលក្ខណៈខុសគ្នាបន្តិច។
ពីរបីឆ្នាំដំបូងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង គឺយើងមិនបានធ្វើអ្វីទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំមិនទាន់មានភាពជាអ្នកដឹកនាំគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេនៅពេលនោះ ហើយខ្ញុំក៏ស្ទើរតែមិនដែលបានហៅឲ្យយើងទាំងពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធ ដើម្បីជួបជុំគ្នាចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាមួយព្រះផង។ មកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំមានការសោកស្ដាយអំពីការនោះយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានធំធាត់ឡើងនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដូច្នេះខ្ញុំដឹងថាវាមិនល្អទេដែលគ្រាន់តែទុកឲ្យវាបន្តដំណើរការបែបនោះ។ (អៃលីន ដែលជាប្រពន្ធ មិនបានធំធាត់ឡើងនៅក្នុងគ្រួសារគ្រីស្ទបរិស័ទ ដូច្នេះគាត់មិនបានដឹងអំពីទម្លាប់នេះនោះទេ។) ប្រហែលជាពីបីឆ្នាំបន្ទាប់ពីយើងបានមានកូនទីមួយរបស់យើង នោះទើបខ្ញុំចាប់ផ្ដើមម៉ឺងម៉ាត់អំពីពេលវេលាថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយគ្នាបែបជាលក្ខណៈគ្រួសារ ហើយសម្រេចថាវាដល់ពេលហើយដែលត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើវា។
ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក យើងធ្វើបានយ៉ាងល្អប្រសើរ។ យើងបានធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរពេលវេលា និងរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធរបស់យើងដោយផ្អែកលើរដូវកាលផ្សេងៗនៃជីវិត និងស្ថានភាពខាងក្រៅ។ ប៉ុន្តែ ជាទូទៅ នេះជាអ្វីដែលយើងធ្វើ៖
យើងដាស់កូនៗឲ្យក្រោកឡើងនៅម៉ោង ៦:៥៥ នាទីព្រឹក (ដោយសារកូនៗរបស់យើងត្រូវចេញទៅសាលាម៉ោង ៧:៤៥)។ ពួកគេចុះមកជាន់ខាងក្រោមនៅម៉ោង៧:០០ ឬម៉ោង ៧:០៥ នាទី យើងក៏ជួបជុំគ្នានៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។ ខ្ញុំបានភ្ញាក់ពីដំណេកពីរទៅបីម៉ោងរួចមកហើយ ដូច្នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេទើបតែក្រោកពីគេងបានតែប៉ុន្មាននាទីប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះពួកគេមានអារម្មណ៍មិនជាល្អប៉ុន្មានទេ។ ពួកគេអាចជាលូនឡើងលើសាឡុង ឬក៏ដេកលើសាឡុងក្នុងរបៀបចម្លែក។ ប៉ុន្តែ ភាគច្រើន ពួកគេភ្ញាក់ ហើយអាចចូលរួមបាន។ ភាគច្រើននៃពេលវេលារបស់យើង។
ខ្ញុំអានកថាខណ្ឌមួយនៃព្រះគម្ពីរ ជាទូទៅគឺអត្ថបទនិទានកថា ប៉ុន្តែបន្តបន្ទប់មកក៏អានកណ្ឌសំបុត្រនៅពេលដែលកូនៗរបស់យើងកាន់តែធំឡើងៗ។ ខ្ញុំកម្រនឹងអានឲ្យលើសពី ១៥ ទៅ ២០ខណាស់។ ខ្ញុំអានយឺតៗ ហើយព្រមទាំងបញ្ចូលសម្លេងឲ្យគ្រប់គ្រាន់ល្មម ដើម្បីកាត់ភាពមិងមាំងនៃការក្រោកពេលព្រឹករបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំបង្អង់ ដើម្បីប្រាប់កូនស្រីរបស់ខ្ញុំឲ្យគាត់ដកដៃគាត់ចេញពីករបស់បងស្រីគាត់ ហើយអានទៅមុខបន្តទៀត។ នៅពេលដែលខ្ញុំអានអត្ថបទគម្ពីរចប់ នោះខ្ញុំពន្យល់សង្ខេបអំពីអត្ថបទនោះ (ហើយដោយពាក្យ «សង្ខេប» ខ្ញុំមានន័យថា ខ្ញុំនិយាយមួយនាទីឬតិចជាងនោះ)។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំក៏បន្លំដែរដោយការស្វះស្វែងទៅមើលកំណត់ហេតុនៃការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យអាចមានអ្វីល្អប្រាប់ពួកគាត់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំព្យាយាមមានសំណួរមួយ ឬពីរដើម្បីសួរដល់កូនៗ—ជាសំណួរនៃការយល់ដឹង ឬសំណួរអនុវត្ត។ ហើយខ្ញុំពន្យល់អំពីមូលហេតុនៃការហៅបងប្អូនរបស់ខ្លួនថា «អាល្ងីល្ងើ» វាគឺជារឿងមិនត្រឹមត្រូវខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែអានកណ្ឌគម្ពីរ១កូរិនថូសជំពូក១៣។ ហើយនោះគឺជាការអានព្រះគម្ពីររបស់យើង។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏អធិស្ឋាន។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំក៏ចាំដោយសួរកូនៗរបស់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេសម្រាប់ថ្ងៃបន្ទាប់។ ខ្ញុំអធិស្ឋានបែបខ្លី ហើយសាមញ្ញ ដោយអរព្រះគុណព្រះអង្គសម្រាប់ការថែរក្សា និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់សម្រាប់រយៈពេលមួយថ្ងៃទៀត ហើយសូមឲ្យទ្រង់ប្រទានពរសម្រាប់ថ្ងៃបន្ទាប់ផងដែរ។ វាមិនមានអ្វីប្លែកទេដែលសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំទទួលការរំខានតាមរយៈកូនម្នាក់ទះកំផ្លៀងកូនម្នាក់ទៀត ឬតាមរយៈឆ្កែព្រុសដោយគិតថា «អូខ្ញុំអើយ មានមនុស្សមកជិតផ្ទះរបស់យើងហើយ»។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននិយាយដោយកំហឹងទៅកាន់នរណាម្នាក់ ដូច្នេះខ្ញុំក៏ត្រូវបន្ថែមសេចក្តីអធិស្ឋាននៃការលន់តួបន្ថែមទៀត។
បន្ទាប់មក ពួកយើងក៏បានបញ្ចប់។ វាប្រហែលជា៥ទៅ១០នាទី។ វាគឺជាពេលវេលាតិចមែនទែន ប៉ុន្តែវាក៏ជាអ្វីមួយដែលយើងបានធ្វើដែរ។ វាគឺជាអ្វីមួយដែលបានបង្ខំឲ្យយើងចាប់ផ្ដើមថ្ងៃរបស់យើងជាមួយគ្នា ហើយវាបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងអាចចាប់ផ្ដើមថ្ងៃថ្មីរបស់យើងជាមួយព្រះអម្ចាស់ផងដែរ។
ថ្ងៃខ្លះ ខ្ញុំត្រូវទៅធ្វើការពីព្រលឹមតាំងពីមុនពេលគ្រួសារខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេងម្ល៉េះ។ នៅថ្ងៃទាំងនោះ យើងនៅតែបន្តធ្វើនៅក្នុងទម្រង់ដដែល ប៉ុន្តែយើងធ្វើបន្ទាប់ពីអាហារពេលល្ងាចជំនួសឲ្យការធ្វើមុនអាហារពេលព្រឹកវិញ។ ថ្ងៃខ្លះទៀត យើងភ្លេចចំណាយពេលថ្វាយបង្គំព្រះជាលក្ខណៈគ្រួសារជាមួយគ្នាទាំងស្រុង។ ថ្ងៃខ្លះ យើងមានបំណងចិត្តយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការធ្វើ ប៉ុន្តែជីវិតមានការប្រែប្រួល ហើយយើងក៏ត្រូវបានទទួលការរំខាន។ នៅក្នុងស្ថានភាពខ្លះទៀត យើងមានអ្នកមិនជឿស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើង ហើយខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការអាម៉ាស់រារាំងខ្ញុំពីការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយគ្នា។ ហើយនៅក្នុងពេលវេលាខ្លះទៀត ខ្ញុំគ្រាន់មានអារម្មណ៍ថាមិនសូវចង់ធ្វើ ដូច្នេះខ្ញុំក៏លើកយកលេសមិនសមហេតុសមផលមួយចំនួន ដើម្បីដោះសារប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់ហេតុផលម្យ៉ាងទៀត គឺយើងមិនដែលធ្វើនៅថ្ងៃអាទិត្យឡើយ។
ប៉ុន្តែ ជាទូទៅ ក្នុងថ្ងៃច្រើន នៅក្រោមកាលៈទេសៈផ្សេងៗ យើងចាប់ផ្ដើមថ្ងៃថ្មីរបស់យើងជាមួយព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីអធិស្ឋាន។ វាគឺជាទម្លាប់យ៉ាងសាមញ្ញបំផុតនៅក្នុងគ្រួសារ ប៉ុន្តែជាមួយគ្នាផងដែរ ខ្ញុំជឿថាវាក៏មានភាពស្រស់ស្អាតណាស់ដែរ។
ខ្ញុំគិតថាការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំព្រះជាលក្ខណៈគ្រួសារ គឺដូចជាអ្វីជាច្រើននៅក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ៖ យើងបានធ្វើវាឲ្យទៅជាធំលើសជាងអ្វីដែលវាគួរ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងរស់នៅក្នុងអារម្មណ៍បរាជ័យ អារម្មណ៍ដែលគិតថាយើងមិនអាចសម្រេចវាបាន។ សម្រាប់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៃជោគជ័យ និងបរាជ័យ អៃលីន និងខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា វាគ្មានរបៀបណាដែលយើងអាចវាស់ស្ទង់ភាពជោគជ័យនៃការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារលើកលែងតាមរយៈនេះគឺថា៖ តើយើងបានធ្វើវាឬអត់? ចំណុចគឺថា អ្វីដែលយើងធ្វើគឺយើងកំពុងតែធ្វើសម្រាប់រយៈពេលយូរអង្វែង មិនមែនរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ វគ្គមួយនៃការចំណាយពេលថ្វាយបង្គំជាលក្ខណៈគ្រួសារ គឺអាចងាយស្រួលក្នុងការមើលទៅហាក់ដូចជាការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា នៅពេលដែលយើងវាស់ស្ទង់តាមរយៈការធ្វើរាប់រយដងក្នុងរយៈពេលជាង២០ឆ្នាំ ខណៈពេលដែលកូនៗនៅក្រោមការថែរក្សារបស់យើង នោះយើងនឹងឃើញថា ព្រះទ្រង់ធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់កូនៗ និងឪពុកម្តាយរបស់ដែរ។ ហើយខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា យើងនឹងឃើញទ្រង់ធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យតាមរយៈការប្ដេជ្ញាចិត្តដែលយើងបានធ្វើទៅកាន់អ្វីដែលសាមញ្ញ និងទម្លាប់ដ៏អស្ចារ្យនេះ។
មតិយោបល់
Loading…