ខាងក្រោមនេះគឺជាការពិនិត្យមើលត្រួសៗអំពីអ្វីដែលពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿ ដោយអមនឹងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបានបង្រៀន៖
១. ព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនថា ព្រះនាមដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់—ពោលគឺព្រះនាមដែលយើងត្រូវតែហៅព្រះអង្គគឺ—ព្រះយេហូវ៉ា។
តាមពិតទៅ ព្រះគម្ពីរបានប្រើប្រាស់ព្រះនាមជាច្រើនក្នុងការហៅព្រះជាម្ចាស់ ឧទាហរណ៍៖
* ព្រះ (ក្នុងភាសាហេប្រឺ «អិលឡូហ៊ីម» “‘elohim” លោកុប្បត្តិ ១:១)
* ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា (ក្នុងភាសាហេប្រឺ «អិល ដ្យាឌេ» “El Shadday” លោកុប្បត្តិ ១៧:១)
* ព្រះអម្ចាស់ (ក្នុងភាសាហេប្រឺ «អាដូណាយ» “‘Adonay” ទំនុកតម្កើង ៨:១) និង
* ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ (ក្នុងភាសាហេប្រឺ «យ៉ាវេ សាបាអូត» “‘yhwh tseba’ot” ១សាំយូអែល ១:៣)
ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវបានហៅព្រះជាម្ចាស់ថា «ព្រះវរបិតា» (ក្នុងភាសាក្រិក «ផាថ៊ែរ» “Patēr” ម៉ាថាយ ៦:៩) ហើយពួកសាវ័កក៏បានហៅព្រះជាម្ចាស់បែបនោះដែរ (១កូរិនថូស ១:៣)។
២. ព្រះត្រៃឯក
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ការប្រើប្រាស់ពាក្យ «ព្រះត្រៃឯក» គឺមិនស៊ីគ្នានឹងព្រះគម្ពីរទេ ពីព្រោះពាក្យនោះមិនមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានផ្ដោតតែលើព្រះតែមួយគត់ប៉ុណ្ណោះ។
តាមពិតទៅ ទោះបើមានព្រះតែមួយគត់មែនក៏ដោយ (អេសាយ ៤៤:៦; ៤៥:១៨; ៤៦:៩; យ៉ូហាន ៥:៤៤; ១កូរិនថូស ៨:៤; យ៉ាកុប ២:១៩) ក៏ព្រះគម្ពីរបានហៅបុគ្គលទាំងបីនោះថាជាព្រះដែរ៖
* ព្រះវរបិតា (១ពេត្រុស ១:២)
* ព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ២០:២៨; ហេព្រើរ ១:៨) និង
* ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កិច្ចការ ៥:៣-៤)។
បុគ្គលទាំងបីអង្គនេះមានលក្ខណសម្បត្តិជាព្រះ—រួមមាន
* សព្វវត្តមាន (ទំនុកតម្កើង ១៣៩:៧; យេរេមា ២៣:២៣-២៤; ម៉ាថាយ ២៨:២០)
* សព្វញ្ញូញ្ញាណ (ទំនុកតម្កើង ១៤៧:៥; យ៉ូហាន ១៦:៣០; ១កូរិនថូស ២:១០-១១)
* សព្វានុភាព (យេរេមា ៣២:១៧; យ៉ូហាន ២:១-១១; រ៉ូម ១៥:១៩) និង
* ភាពអស់កល្បជានិច្ច (ទំនុកតម្កើង ៩០:២; ហេព្រើរ ៩:១៤; វិវរណៈ ២២:១៣)
ហើយលើសពីនោះទៅទៀត បុគ្គលទាំងបីអង្គមានការរួបរួមគ្នាក្នុងការធ្វើព័ន្ធកិច្ចព្រះ—ដែលមានដូចជាការបង្កើតចក្រវាល៖
* ព្រះវរបិតា (លោកុប្បត្តិ ១:១; ទំនុកតម្កើង ១០២:២៥)
* ព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១:៣; កូឡូស ១:១៦; ហេព្រើរ ១:២) និង
* ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (លោកុប្បត្តិ ១:២; យ៉ូប ៣៣:៤; ទំនុកតម្កើង ១០៤:៣០)។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា ព្រះទាំងបីអង្គគឺជាព្រះតែមួយគត់ក្នុងភាពជាព្រះជាម្ចាស់ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១៣:១៤)។
សរុបសេចក្ដីទៅ៖ គោលលទ្ធិសម្រាប់ព្រះត្រៃឯកគឺមានពាសពេញក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយយើងក៏ត្រូវតែទទួលជឿលើគោលជំនឿមួយនេះផងដែរ។
៣. ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកដែលបង្កើតព្រះយេស៊ូវជាមីកែល ជាមហាទេវតា មុនផែនដីនេះកើតឡើង ហើយមានឋានៈទាបជាងព្រះ ទោះបើមានព្រះចេស្ដាយ៉ាងណាក៏ដោយ។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះដែលគង់នៅតាំងពីអស់កល្បជានិច្ចមកម៉្លេះ (យ៉ូហាន ១:១; ៨:៥៨ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ និក្ខមនំ ៣:១៤) ហើយថែមទាំងមានលក្ខណសម្បត្តិជាព្រះដូចនឹងព្រះវរបិតាទាំងស្រុងទៀតផង (យ៉ូហាន ៥:១៨; ១០:៣០; ហេព្រើរ ១:៣)។
ប្រាកដណាស់! ការប្រៀបធៀបរវាងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មីនឹងបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវស្មើនឹងព្រះយេហូវ៉ា (សូមប្រៀបធៀបកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៤៣:១១ ជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ ទីតុស ២:៣; កណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៤៤:២៤ ជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ កូឡូស ១:១៦ ហើយនិងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៦:១-៥ ជាមួយនឹងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១២:៤១)។
ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់បានបង្កើតពួកទេវតា (កូឡូស ១:១៦ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១:៣; ហេព្រើរ ១:២, ១០) ហើយក៏ទទួលការថ្វាយបង្គំពីពួកគេផងដែរ (ហេព្រើរ ១:៦)។
៤. ការយាងមកយកកំណើត
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតលើផែនដីនេះ ព្រះអង្គគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏មិនមែនជាព្រះក្នុងសណ្ឋានជាមនុស្សឡើយ។
ការបង្រៀនបែបនេះជំទាស់នឹងការដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនថាក្នុងការដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមកយកកំណើត «គ្រប់ទាំងសេចក្ដីពោរពេញរបស់ព្រះ សណ្ឋិតនៅក្នុងទ្រង់ទាំងមានរូបអង្គ» (កូឡូស ២:៩ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ភីលីព ២:៦-៧)។
ពាក្យ «សេចក្ដីពោរពេញ» (ក្នុងភាសាក្រិក «ផ្លេរ៉ូម៉ា» “plērōma”) មានអត្ថន័យទាក់ទងនឹងការសរុបសេចក្ដី។ ពាក្យ «ព្រះ» (ក្នុងភាសាក្រិក «ធិអូថេស៍» “theotēs”) ផ្ដោតអត្ថន័យលើ លក្ខណៈ ភាព និងលក្ខណសម្បត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
សរុបសេចក្ដីទៅ៖ ព្រះយេស៊ូវដែលបានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សគឺជាការសរុបសេចក្ដីនៃលក្ខណៈ ភាព និងលក្ខណសម្បត្តិសណ្ឋិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ប្រាកដណាស់! ព្រះយេស៊ូវគឺជា «អេម៉ាញូអែល» ដែលប្រែថា «ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ» (ម៉ាថាយ ១:២៣ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ៧:១៤; យ៉ូហាន ១:១, ១៤; ១០:៣០; ១៤:៩-១០)។
៥. ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញខាងឯវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែមិនមែនខាងឯសាច់ឈាមនោះទេ។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ព្រះយេស៊ូវដែលបានមានព្រះជន្មឡើងវិញផ្ទាល់បានអះអាងថា ព្រះអង្គមិនមែនគ្រាន់តែជាវិញ្ញាណនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជារូបកាយខាងឯសាច់ឈាម និងឆ្អឹង (លូកា ២៤:៣៩ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ២:១៩-២១)។
ព្រះអង្គក៏ថែមទាំងបានសោយម្ហូបអាហារពីរបីដងទៀតផង ដែលនេះគឺជាភស្តុតាងថា ព្រះអង្គពិតជាមានរូបកាយខាងឯសាច់ឈាមមែន ក្រោយពេលដែលព្រះអង្គបានមានព្រះជន្មឡើងវិញ (លូកា ២៤:៣០, ៤២-៤៣; យ៉ូហាន ២១:១២-១៣)។
អ្នកដើរតាមព្រះអង្គក៏បានអះអាងពីការនេះដែរ ព្រោះពួកគេបានពាល់ទ្រង់ខាងឯងសាច់ឈាម (ម៉ាថាយ ២៨:៩; យ៉ូហាន ២០:១៧)។
៦. ការយាងមកវិញជាលើកទីពីរ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ការយាងមកវិញជាលើកទីពីរគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលមើលមិនឃើញ ពោលគឺវាជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងខាងឯវិញ្ញាណដែលបានកើតឡើងរួចហើយនៅឆ្នាំ១៩១៤។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ការយាងមកវិញជាលើកទីពីរគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលអនាគត ហើយការនោះនឹងកើតឡើងក្នុងរបៀបដែលយើងអាចមើលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកទៀតផង ពោលគឺខាងឯសាច់ឈាម (កិច្ចការ ១:៩-១១ សូមអានបន្ថែមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទីតុស ២:១៣) ហើយពេលដែលការនោះកើតឡើង ពេលនោះក៏នឹងមានមហន្តរាយបែបចក្រវាលដែលយើងអាចមើលឃើញផងដែរ (ម៉ាថាយ ២៤:២៩-៣០)។ គ្រប់ភ្នែកទាំងអស់នឹងឃើញទ្រង់ (វិវរណៈ ១:៧)។
៧. ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាថាមពលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនមានបុគ្គលិកភាពទេ ហើយក៏មិនមែនជាបុគ្គលដាច់ដោយឡែកផងដែរ។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានលក្ខណសម្បត្តិបីយ៉ាងដ៏ចម្បងៗទាក់ទងនឹងបុគ្គលិកភាព៖
* មានគំនិត (រ៉ូម ៨:២៧)
* មានអារម្មណ៍ (អេភេសូរ ៤:៣០)
* មានឆន្ទៈ (១កូរិនថូស ១២:១១)
លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះគម្ពីរក៏បានប្រើប្រាស់សព្វនាមបុរិសៈ (ឧ. «ទ្រង់» «ព្រះអង្គ»។ល។) សម្រាប់ព្រះអង្គផងដែរ (កិច្ចការ ១៣:២)។ ហើយព្រះអង្គក៏ធ្វើនូវអ្វីៗមួយចំនួនដែលមានតែបុគ្គលដែលមានបុគ្គលិកភាពទេទើបអាចធ្វើបាន ដែលមានរួមដូចជា៖
* បង្រៀន (យ៉ូហាន ១៤:២៦)
* ធ្វើបន្ទាល់ (យ៉ូហាន ១៥:២៦)
* ចាត់ឲ្យទៅ (កិច្ចការ ១៣:៤)
* បង្គាប់ (កិច្ចការ ៨:២៩)
* ជួយអង្វរជំនួស (រ៉ូម ៨:២៦)
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាបុគ្គលទីបីនៃព្រះត្រៃឯក (ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។
៨. សេចក្ដីសង្គ្រោះ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ការទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះទាមទារឲ្យបានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការពាក់ព័ន្ធនឹងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ឧទាហរណ៍៖ ការកាន់តាមគោលជំនឿរបស់ពួកគេ) ហើយការស្ដាប់បង្គាប់តាមច្បាប់នានា។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ បើសេចក្ដីសង្គ្រោះតម្រូវទាមទារឲ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់តាមច្បាប់នានា នោះមានន័យថា ការនេះបានរំលាយដំណឹងល្អឲ្យសាបសូន្យបាត់ទៅហើយ (កាឡាទី ២:១៦-២១; កូឡូស ២:២០-២៣)។ មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះគឺរំពឹងលើការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះគុណរបស់ទ្រង់ដល់យើងដោយឥតគិតថ្លៃ ពោលគឺមិនអាស្រ័យលើទង្វើនៃការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកជឿនោះឡើយ។
ទង្វើល្អគឺជាផលផ្លែ ឬក៏លទ្ធផលនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ មិនមែនជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនោះទេ (អេភេសូរ ២:៨-១០; ទីតុស ៣:៤-៨)។
៩. មនុស្សពីរក្រុមដែលទទួលបានការប្រោសលោះ
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា មានមនុស្សពីរក្រុមរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ ១) ពួកទទួលបានការចាក់ប្រេងតាំង (១សែន៤ម៉ឺន៤ពាន់នាក់)នឹងទៅនៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយនិងសោយរាជ្យជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ហើយនិង ២) ពួក «ចៀមឯទៀត» (អ្នកជឿផ្សេងៗ) នឹងរស់នៅយ៉ាងអស់កល្បជានិច្ចលើស្ថានសួគ៌ដែលមានលក្ខណៈជាផែនដីថ្មី។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ស្ថានសួគ៌គឺជាទីកន្លែងសម្រាប់អស់អ្នកដែលជឿព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ១៤:១-៣; ១៧:២៤; ២កូរិនថូស ៥:១; ភីលីព ៣:២០; កូឡូស ១:៥; ១ថែស្សាឡូនីច្ច ៤:១៧; ហេព្រើរ ៣:១) ហើយពួកក្រុមដូចគ្នានេះដែរក៏នឹងទៅនៅឯផែនដីថ្មី (២ពេត្រុស ៣:១៣; វិវរណៈ ២១:១-៤)។
១០. គ្មានព្រលឹងដែលគ្មានរូបរាង
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនជឿថា មនុស្សលោកមិនមានលក្ខណៈបែបរូបរាងទេ។ «ព្រលឹង» គឺគ្រាន់តែជាថាមពល-ជីវិតក្នុងបុគ្គលតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលស្លាប់ ថាមពល-ជីវិតនោះចាកចេញពីរូបកាយបាត់ទៅ។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ពាក្យ «ព្រលឹង» មានអត្ថន័យច្រើនណាស់។ អត្ថន័យគន្លឹះមួយនៃពាក្យនេះគឺ៖ បុគ្គលិកភាពរបស់មនុស្សដែលមិនមានរូបរាង ដែលជាសម្បជញ្ញៈដែលមិនស្លាប់ (លោកុប្បត្តិ ៣៥:១៨; វិវរណៈ ៦:៩-១០)។ អស់អ្នកមិនជឿស្ថិតនៅក្នុងសម្បជញ្ញៈដែលវិនាស (ម៉ាថាយ ១៣:៤២; ២៥:៤១, ៤៦; លូកា ១៦:២២; វិវរណៈ ១៤:១១) ខណៈពេលដែលអស់អ្នកជឿស្ថិតនៅក្នុងសម្បជញ្ញៈដែលអរសប្បាយនៅឯស្ថានសួគ៌ (១កូរិនថូស ២:៩; ២កូរិនថូស ៥:៦-៨; ភីលីព ១:២១-៣១; វិវរណៈ ៧:១៧; ២១:៤)។
១១. ស្ថាននរក
ពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថា ស្ថាននរកគឺមិនមែនជាទីកន្លែងនៃការរងទុក្ខដ៏អស់កល្បជានិច្ចនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគឺជាផ្នូរសម្រាប់មនុស្សលោកតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកមនុស្សអាក្រក់ត្រូវបានទទួលការបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យបាត់ឈឹងតែម្ដង—លែងមានសម្បជញ្ញៈទៀតហើយ។
តាមពិតទៅ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ស្ថាននរកគឺជាទីកន្លែងដ៏ពិតសម្រាប់ការឲ្យសម្បជញ្ញៈរងទុក្ខដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាថាយ ៥:២២; ២៥:៤១, ៤៦; យូដាស ៧; វិវរណៈ ១៤:១១; ២០:១០, ១៤)។
សូមជួយធ្វើអត្ថបទអំពីនិកាយសេនដេយអេតវេនទីសផងបានទេ?
សូមអរគុណ សូមព្រះប្រទានពរ!
សួរស្ដីបងប្រុស នេះគឺជា Link តំណភ្ជាប់ទៅកាន់មេរៀនដែលបងសួរ ទាក់ពួកសេវិនដេអាត់វិនទីស្ទ ហើយនឹងក្រុមខុសឆ្គងអាន់សាំងហុង
https://dkdl.org/?page_id=1608