បុគ្គលដែលចេះស្រឡាញ់អ្នកដទៃនឹងតែងតែនិយាយសេចក្ដីពិត ព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់មានអំណរក្នុងសេចក្ដីពិត (១កូរិនថូស ១៣:៦; យ៉ូហាន ១៤:៦)។ បុគ្គលដែលចេះស្រឡាញ់អ្នកដទៃនឹងមិននិយាយ ដើម្បីនឹងបោកប្រាស់អ្នកដទៃដូចសាតាំងនោះឡើយ (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។ ហើយបុគ្គលដែលចេះស្រឡាញ់អ្នកដទៃក៏នឹងនិយាយសេចក្ដីពិតដែលពេញដោយព្រះគុណផងដែរ (អេភេសូរ ៤:២៩)។
ការនិយាយសេចក្ដីពិតដោយព្រះគុណមិនមែនមានន័យថា បុគ្គលដែលយើងនិយាយទៅកាន់នឹងទទួលសេចក្ដីពិតនោះដោយមានចិត្តត្រេកអររាល់ពេលវេលានោះឡើយ។ ពេលខ្លះ ការនិយាយស្ដីដែលពេញដោយព្រះគុណគឺជាការស្ដីបន្ទោស ឬក៏ការកែតម្រង់ (២ធីម៉ូថេ ៤:២) មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញានឹងយល់អំពីចំណុចនេះ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទោះពេលដែលពួកគាត់កំពុងទទួលការកែតម្រង់ពីអ្នកដទៃដែលមានការនិយាយសេចក្ដីពិតដោយព្រះគុណ ទោះបើវាឈឺប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ពួកគាត់នៅតែលើកឡើងថា «អ្នកណាដែលបន្ទោសដល់មនុស្ស នោះនៅជាន់ក្រោយនឹងមានគេរាប់អានខ្លួន ជាជាងអ្នកដែលបញ្ចើចដោយអណ្ដាតទៅទៀត ។» (សុភាសិត ២៨:២៣)។
ការបញ្ជោរផ្ទុយគ្នាពីការស្ដីបន្ទោស ព្រោះការបញ្ជោរគឺជាការកុហក។ ការបញ្ជោរគឺជាការឆបោក ព្រោះខណៈពេលដែលគេកំពុងនិយាយ ស្ដាប់ទៅការបញ្ជោរគឺដូចជាការលើកទឹកចិត្តអញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ការបញ្ជោរ និងការលើកទឹកចិត្តមានលក្ខណៈខុសគ្នាដូចមេឃ និងដី។ ការលើកទឹកចិត្តគឺជាការនិយាយសេចក្ដីពិតចេញពីក្ដីស្រឡាញ់ ដើម្បីនឹងបង្កើនជំនឿ និងក្ដីសង្ឃឹមដល់អ្នកស្ដាប់។ ការបញ្ជោរគឺជាការកុហក ជាការធ្វើពុតថាកំពុងលើកទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែតាមពិតអ្នកនិយាយមានចិត្តអាត្មានិយមក្នុងការឆបោកអ្នកស្ដាប់ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងដ៏អាក្រក់របស់ខ្លួន។
ការនិយាយស្ដីដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់គឺមិនមែនជាការបញ្ជោរអ្នកដទៃឡើយ ហើយការមានប្រាជ្ញាក៏នឹងមិនប៉ងប្រាថ្នាចង់ឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរខ្លួនផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ការមានបាបក៏មិនមានការស្រឡាញ់ និងប្រាជ្ញាផងដែរ ដែលការនេះមានន័យថា ដោយសារយើងរស់នៅដោយមានបាបជាប់ខ្លួនរួចស្រេចទៅហើយ ការនោះនឹងបង្កឲ្យយើងចង់ទៅបោកប្រាស់អ្នកដទៃដោយក្លែងបន្លំដោយប្រើពាក្យបញ្ជោរ ក៏ដូចជាការចង់ឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរខ្លួនផងដែរ។ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែការពារខ្លួនពីអំពើបាបនៃការងាយជំពប់ធ្លាក់ក្នុងការនេះ។
ចូរកុំបញ្ជោរអ្នកដទៃ
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់យើងថា «អ្នកណាដែលបញ្ចើចដល់អ្នកជិតខាង នោះឈ្មោះថា ដាក់លប់សម្រាប់ចាប់ជើងគេទេ» (សុភាសិត ២៩:៥)។ នេះឯងជាមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យការបញ្ជោរជាការអាក្រក់។ ទោះបើការបញ្ចើចបញ្ចើមាន ឬក៏មិនមានសេចក្ដីពិតក៏ដោយ ក៏គោលបំណងវាគឺ ដើម្បីបោកអ្នកដទៃ។
ឧទាហរណ៍មួយដែលទាក់ទងនឹងខគម្ពីរខាងលើនេះ គឺពេលដែលអ្នកទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវព្យាយាមដាក់លប់ក្រោមជើងព្រះយេស៊ូវ៖
«ពេលមកដល់ គេទូលព្រះអង្គថា៖ «លោកគ្រូ យើងខ្ញុំដឹងថា លោកជាមនុស្សពិតត្រង់ ហើយមិនខ្វល់ពីអ្នកណា ព្រោះលោកមិនយល់មុខមនុស្សណាឡើយ លោកបង្រៀនពីផ្លូវរបស់ព្រះ តាមតែសេចក្ដីពិត។ តើមានច្បាប់នឹងបង់ពន្ធថ្វាយសេសារឬទេ? តើត្រូវបង់ឬមិនត្រូវបង់?» ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គជ្រាបពីពុតត្បុតរបស់គេ ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅគេថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាល្បងលខ្ញុំដូច្នេះ?…» (ម៉ាកុស ១២:១៤-១៥ គកស)។
អស់អ្នកដែលសួរទាំងនោះគឺជាមនុស្សមានពុតត្បុត «ដ្បិតនៅក្នុងមាត់ពួកនោះ គ្មានសេចក្ដីពិតឡើយ ខាងក្នុងគេមានសុទ្ធតែសេចក្ដីកាចអាក្រក់ បំពង់កគេជាផ្នូរខ្មោចនៅចំហ គេពោលបញ្ចើចដោយសារអណ្ដាត» (ទំនុកដំកើង ៥:៩)។
ទោះបើពាក្យសម្ដីបញ្ជោររបស់មនុស្សពុតត្បុតនោះទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវមាន ឬក៏មិនមានសេចក្ដីពិតក៏ដោយ ក៏វាមិនសំខាន់ដែរ ព្រោះពួកគេមិនមានសេចក្ដីពិតទាល់តែសោះក្នុងមាត់របស់ពួកគេ៖ ១) ពួកគេមិនបានជឿលើពាក្យសម្ដីដែលគេបាននិយាយទេ ២) ពាក្យបញ្ចើចបញ្ចើនោះគឺជាការដែលពួកគេលាក់បាំងការដែលពួកគេព្យាយាមកំទេចការជះឥទ្ធិពល និងការដែលយើងគួរជឿលើព្រះយេស៊ូវចោល។ ពួកគេកំពុងនិយាយដូចសាតាំងដែលជាឪពុករបស់គេ ដែលវាក៏យកសេចក្ដីពិត ដើម្បីមកបន្លំជាការកុហកផងដែរ (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។
នេះជាឧទាហរណ៍ដ៏ច្បាស់លាស់ទាក់ទងនឹងការបញ្ជោរ ដើម្បីរកផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងហើយថា ពេលខ្លះយើងមានការពិបាកក្នុងការវែកញែករវាងការបញ្ជោរ និងការលើកទឹកចិត្ត ព្រោះវាមានពេញទៅដោយកលល្បិច ហើយងាយនឹងប្រែប្រួល។ យើងចេះប្រើពាក្យបញ្ជោរតាំងពីយើងនៅក្មេងមកម៉្លេះ ក្នុងការព្យាយាមសម្ដែងឲ្យអ្នកដទៃឃើញថាខ្លួនជាមនុស្សល្អ ឬក៏ដើម្បីកំទេចអ្នកដទៃដើម្បីកុំឲ្យអ្នកផ្សេងជឿគេ ឬក៏បំផ្លាស់កេរ្តិ៍ឈ្មោះអ្នកដទៃ ក៏ដូចជាបំផ្លាស់ឥទ្ធិពលគេផងដែរ។ ការល្បងលបែបនេះគឺជាការប្រលោមដែលមានឥទ្ធិពលខ្លី ដែលមើលទៅវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែចាប់អារម្មណ៍តែមួយភ្លែតទេ។ ហើយដោយសារវាជាសេចក្ដីកុហក មិនយូរមិនឆាប់វានឹងនាំមកនូវការបំផ្លាញ។
ដាច់ខាត យើងត្រូវតែចងចាំថា រាល់ពេលដែលយើងព្យាយាមលាក់គោលបំណងណាមួយក្នុងការដែលយើងប្រើពាក្យបញ្ជោរដើម្បីរកប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ដោយប្រើពាក្យពេចន៍លើកទឹកចិត្ត គឺនោះមានន័យថា យើងកំពុងប្រើវិធីសាស្ត្ររបស់អារក្សក្នុងការដែលយើងដាក់លប់សម្រាប់អ្នកជិតខាងរបស់យើង។ ការនេះបង្ហាញថា យើងកំពុងប្ដូរសេចក្ដីពិតសម្រាប់សេចក្ដីកុហក ហើយក្នុងការដែលយើងធ្វើបែបនេះក៏សរបញ្ជាក់ថាយើងបានក្បត់សេចក្ដីពិតហើយ។
ចូរកុំទទួលយកការបញ្ជោរពីអ្នកដទៃ
យើងមិនគ្រាន់តែងាយក្នុងការមានចិត្តចង់ទៅបញ្ជោរអ្នកដទៃទេ យើងថែមទាំងមានការងាយក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរយើងផងដែរ។ យើងងាយបែបនេះ ព្រោះយើងមានពេញទៅដោយអំនួតក្នុងភាពមានបាបរបស់យើង។
ការដែលយើងមានជាប់ទៅដោយអំពើបាបនោះឯងបានជាយើងចេះតែចង់ឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរយើង ព្រោះអំពើបាបរបស់យើងធ្វើឲ្យយើងចូលចិត្តឲ្យអ្នកដទៃកោតសរសើរខ្លួន។ ពេលខ្លះ ទោះបើយើងដឹងហើយថាពាក្យបញ្ជោរនោះមកពីមនុស្សពុតត្បុតក៏ដោយ ក៏យើងមិនខ្វល់ ប្រសិនបើអ្វីដែលគេកំពុងនិយាយបង្ហាញឲ្យគេទទួលស្គាល់ថាយើងមានមុខមានមាត់ ឬក៏គ្រាន់តែធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តបន្តិចបន្តួចព្រោះមានគេគិតថាយើងជាមនុស្សសំខាន់ ក៏យើងនឹងទទួលការបញ្ជោររបស់គេភ្លាម។
តាមពិត សកម្មភាពបែបនេះគឺជាអន្ទាក់នៃការធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបខាងឯផ្លូវភេទជាច្រើនលើកច្រើនសា។ អំណាចដ៏ពិតនៃការប្រលោមលួងលោមទាក់ទងនឹងភាពត្រេកត្រអាលខាងឯផ្លូវភេទ គឺការលាយអំនួតក្អេងក្អាងជាមួយនឹងការចង់រួមភេទ លាយជាមួយនឹងការដែលឃើញថាមានគេចង់បានខ្លួន ទោះបើការយល់ឃើញបែបនេះមិនមែនជាការយល់ឃើញដ៏ត្រឹមត្រូវក៏ដោយ។ ស្រីសំផឹងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ សុភាសិត ៧ បានប្រើពាក្យផ្អែមល្ហែមក្នុងការបញ្ជោរបុរសម្នាក់ដោយនាំគាត់ «ដូចជាគោដែលទៅឯទីសម្លាប់» (សុភាសិត ៧:២១-២២)។ ស្រីសំផឹងបានទាក់ទាញបុរសនោះ តែបុរសនោះបានទៅតាម «ដោយសារតែសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួននាំប្រទាញ ហើយលួងលោមទេ» (យ៉ាកុប ១:១៤)។
នេះឯងជារបៀបនៃការបញ្ជោរកើតឡើងចំពោះយើង។ វាលួងលោមយើង ប៉ុន្តែដោយសារអំនួតរបស់យើងបានជាយើងមានចំណាប់អារម្មណ៍លើវា។ ហើយប្រសិនបើយើងស៊ីនុយរបស់វា នោះយើងនឹងជួបការហិនវិនាសជាមិនខាន។
ចូរមានអំណរក្នុងសេចក្ដីពិត
អ្នកដែលចេះស្រឡាញ់អ្នកដទៃនឹងមិនទៅបញ្ជោរគេឡើយ ហើយអ្នកដែលមានប្រាជ្ញាក៏នឹងមិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរខ្លួនផងដែរ។ នេះឯងជាមូលហេតុដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៣២:២ បានចែងថា «មានពរហើយ មនុស្សណាដែល…ជាអ្នកដែលគ្មានកលឧបាយនៅក្នុងចិត្តសោះ»។ ហើយនេះក៏ជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានឃើញក្នុងលោក ណាថាណែល ហើយទ្រង់ក៏បានសរសើរគាត់ថា «អ្នកនេះជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពិតមែន គាត់គ្មានពុតត្បុតអ្វីសោះ!» (យ៉ូហាន ១:៤៧)។
ចូរយើងពិនិត្យមើលខ្លួនឯងដោយសួរថា តើខ្ញុំចូលចិត្តបញ្ជោរអ្នកដទៃ ឬក៏ចូលចិត្តឲ្យអ្នកដទៃបញ្ជោរខ្ញុំដែរឬទេ? តើមានទំនាក់ទំនងក្នុងជីវិតយើងដែលយើងប្រហែលជាងាយមានទម្លាប់ក្នុងការប្រើការបញ្ជោរ ដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ក៏ដូចជាការបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះអ្នកដទៃដែរឬទេ? តើមានចំណុចណាមួយក្នុងជីវិតយើងដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរយើង ព្រោះវាមានការទាក់ទាញអំនួតយើងដែរឬទេ?
ប្រសិនបើមាន ចូរកែប្រែចិត្តថ្ងៃនេះភ្លាម ហើយចូរលន់តួចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាអ្នកដទៃទៀត តាមការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំលោកអ្នក។
ការបញ្ជោរអ្នកដទៃ និងការឲ្យអ្នកដទៃមកបញ្ជោរខ្លួនគឺជារឿងដែលមកពីអារក្សសាតាំង ហើយយើងទាំងអស់គ្នាមានការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការដើរតាមគន្លងរបស់វា។ ដាច់ខាត យើងត្រូវតែបោះបង់ការនេះចោល ដើម្បីទៅរត់ប្រណាំងដោយស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ ហើយដើម្បីនឹងទៅជួយអ្នកដទៃ។ តោះយើងនាំគ្នាសង្វាតឲ្យកាន់តែក្លាយដូចជា «អ៊ីស្រាអែលពិតមែន» ជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាសេចក្ដីពិត ហើយឲ្យកាន់តែមានអំណរក្នុងសេចក្ដីពិតរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងព្យាយាមគ្រាន់តែនិយាយនូវអ្វីៗដែលផ្ដល់ព្រះគុណដល់អ្នកស្ដាប់ (អេភេសូរ ៤:២០)។
មតិយោបល់
Loading…