[១] នេះជាព្រះបន្ទូលយ៉ាងធ្ងន់នៃព្រះយេហូវ៉ាដល់អ៊ីស្រាអែល ដោយសារម៉ាឡាគី។[២] ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលថា «អញបានស្រឡាញ់ឯងរាល់គ្នា»។ ប៉ុន្តែឯងរាល់គ្នាថា «ទ្រង់មិនបានស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នាឯណា?» ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់តបថា «ឯអេសាវ តើមិនមែនជាបងរបស់យ៉ាកុបទេឬអី? ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែអញបានស្រឡាញ់យ៉ាកុប»។[៣] តែចំណែកអេសាវនោះ អញបានស្អប់វិញ ហើយបានធ្វើឲ្យស្រុកភ្នំរបស់គេបានស្ងាត់ច្រៀប ក៏ឲ្យមរដករបស់គេដល់ពួកស្វាននៅទីរហោស្ថាន [៤] ហើយទោះបើពួកអេដុំ គេពោលថា «យើងត្រូវបំផ្លាញហើយ តែយើងនឹងវិលទៅសង់កន្លែងខូចបង់ឡើងវិញ» គង់តែព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះថា «គេនឹងសង់ឡើងវិញ តែអញនឹងរំលំចុះទៀត នោះមនុស្សនឹងហៅគេថា “ជាព្រំស្រុកនៃសេចក្ដីអាក្រក់” ហើយថា “ជាសាសន៍ដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានសេចក្ដីគ្នាន់ក្នាញ់ចំពោះគេជាដរាប។”» [៥] ភ្នែកឯងរាល់គ្នានឹងឃើញដែរ ហើយឯងនឹងពោលថា «សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាបានតម្កើងឡើង ក្រៅពីព្រំស្រុកអ៊ីស្រាអែលទៅទៀត» (ម៉ាឡាគី ១:១-៥)។
ភាពជាអ្នកនិពន្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់
ខទីមួយនៃកណ្ឌគម្ពីរនេះ បានផ្តល់ព័ត៌មានលើសអំពីអ្នកនិពន្ធដែលជាមនុស្ស។ ពាក្យនីមួយៗគាំទ្រអំណាច និងព្រះបន្ទូលដើមរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះរាជសារទាំងមូល។ ពាក្យដែលបកប្រែថា «នេះជាព្រះបន្ទូល» ជាញឹកញាប់ច្រើនតែជាពាក្យដែលពួកហោរាបានទាយទុកជាមុន (ឧទាហរណ៍៖ អេសាយ ១៣:១; ១៥:១; ១៧:១) ហើយមានន័យត្រង់ថា «យ៉ាងធ្ងន់ / បន្ទុក» (ជនគណនា ៤:៤៧; ១១:១១) គឺជាពាក្យដែលបង្ហាញអំពីភាពបន្ទាន់។ ពាក្យថា «បន្ទុក» នេះ ត្រូវបានកំណត់អត្ថន័យលើសពីនេះទៅទៀត ព្រោះវាជាពាក្យ «នៃព្រះបន្ទូលយ៉ាងធ្ងន់នៃព្រះយេហូវ៉ា» (សូមអានបន្ថែម ២ពេត្រុស ១:២១) ដែលមនុស្សដែលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បានទាយទុកជាមុន។ ព្រះបន្ទូលនេះគឺជាការប្រកាសពេញទៅដោយអំណាចរបស់ព្រះមហាក្សត្រ ដែលមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដើម្បីរៀបចំព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់ ឲ្យស្របទៅតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ (អេសាយ ៥៥:១១; យេរេមា ១:៩-១០; ២៣:២៩)។ ព្រះបន្ទូលនេះត្រូវបានគេប្រកាសទៅកាន់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូល ទោះបីជានៅជំនាន់ហោរា ម៉ាឡាគី នៅសល់តែសហគមន៍នៃសាសន៍យូដាតែមួយប៉ុណ្ណោះក៏ដោយ។ សហគមន៍ក្រោយសម័យនិរទេស គឺជាសហគមន៍ដែលនឹងទទួលមរតកពីព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលទ្រង់បានសន្យាជាមួយនឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់។
ព្រះបន្ទូលដំបូងដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរា ម៉ាឡាគី មិនបានបង្ហាញអំពីអំពើបាបរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅឡើយទេ (មិនដូចនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេសាយ ១:២-៣; យេរេមា ២: ១-៣; អេសេគាល ២: ៣-៤) ប៉ុន្តែគឺជាការប្រកាសអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គចំពោះពួកគេវិញ។ ពាក្យ «ស្រឡាញ់» នេះបង្ហាញទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងភាពស្មោះត្រង់ក្នុងគ្រប់ប្រភេទនៃទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សលោក (មានដូចជា៖ ទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍, លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៧; ទំនាក់ទំនងឪពុកម្តាយ និងកូន, លោកុប្បត្ដិ ២៥:២៨; ទំនាក់ទំនងមិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធ, ១សាំយ៉ូអែល ២០:១៧)។ ទំនាក់ទំនងនេះក៏បានរម្លឹកអំពីសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបញ្ចកណ្ឌថា ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលតាំងពីជំនាន់ដំបូងបង្អស់មកម៉្លេះ ហើយទ្រង់បានជ្រើសរើសពួកគេ (ចោទិយកថា ៤:៣៧; ១០:១៥) ដោយទ្រង់បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមរយៈការប្រទានពរ និងចម្រើនពួកគេឲ្យមានគ្នាកាន់តែច្រើនឡើងៗ (ចោទិយកថា ៧:១៣)។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ មានអធិបតេយ្យភាព និងឥតលក្ខខណ្ឌ ដែលកើតមានដោយគ្មានហេតុផលអ្វីក្រៅពីលក្ខណសម្បត្តិនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ។ ទម្រង់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃកិរិយាសព្ទ (perfect form of the verb) ដែលបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់ គឺជាទង្វើពេញលេញទាំងស្រុង។ ព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមកណ្ឌគម្ពីរនៃជម្លោះនេះ ដោយប្រកាសអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែលនៅស្ថិតស្ថេរ និងមិនចេះប្រែប្រួលចំពោះប្រជារាស្ដ្រទ្រង់។
ពាក្យដែលបកប្រែថា «ឯណា» ពេលខ្លះសំដៅទៅលើភស្តុតាងខាងក្រៅដែលសកម្មភាពខ្លះបានកើតឡើងរួចហើយ ឬដែលនឹងកើតឡើង (លោកុប្បត្ដិ ១៥:៨; និក្ខមនំ ៣៣:១៦)។ អ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាឡាគី មើលមិនឃើញអំពីភស្តុតាងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមានចំពោះពួកគេទេ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា មិនបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់សោះឡើយ—ហើយដូចដែលយើងនឹងឃើញ អារម្មណ៍នេះមិនមែនមិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងនោះទេ។ ប៉ុន្តែហោរា ម៉ាឡាគី បានបង្ហាញការសង្ស័យដែលមិនត្រឹមត្រូវបំផុតរបស់ពួកគេអំពីព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីបង្វែរការសង្ស័យទាំងនោះវិញ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួល និងមិនសមនឹងទទួលបាន
ហោរា ម៉ាឡាគី ប្រឈមនឹងការទាមទាររបស់ប្រជាជនដែលថា ពួកគេមិនទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយការនាំពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅរកការចាប់ផ្ដើមនៃប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្លួន។ ទោះបីជារឿងរបស់លោក យ៉ាកុប និងលោក អេសាវ មានភាពស្មុគស្មាញក៏ដោយ (លោកុប្បត្ដិ ២៥-៣៦) ហើយលោក អេសាវ ហាក់បីដូចជាអសកម្មខាងឯវិញ្ញាណក្នុងឱកាសមួយចំនួនក៏ដោយ (២៥:២៩-៣៤; ២៦:៣៤-៣៥; ២៨:៦-៩) ក៏កណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្ដិបានបង្ហាញថា ការពេញចិត្តរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមានមកលើលោក យ៉ាកុប មុនពេលដែលក្មេងប្រុសទាំងពីរនាក់បានកើតមកទៅទៀត (២៥:២៣; សូមអានបន្ថែម រ៉ូម ៩:១០-១៣)។ ទោះបីជាស្ថានភាពដំបូងរបស់ពួកគេដូចគ្នា ទោះបីជាភាគីទាំងពីរដែលគេកំពុងតែសួរនាំស្មើគ្នាក៏ដោយ (ទាំងពីរជាបងប្អូនប្រុស) ក៏ព្រះអម្ចាស់បានកំណត់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះលោក យ៉ាកុប មិនមែនចំពោះ លោក អេសាវ ដោយគ្មានហេតុផលណាមួយឡើយ។ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់នេះមិនសមនឹងឲ្យនរណាទទួលបាន ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់នេះក៏មិនចេះប្រែប្រួលដែរ។ ព្រះអម្ចាស់បានស្រឡាញ់ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលតាំងពីមុនកំណើតដូនតារបស់ពួកគេមកម៉្លេះ។ ទម្រង់កិរិយាស័ព្ទមិនល្អឥតខ្ចោះ (imperfect form of the verb) នៅខាងចុងខនៃកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាឡាគី ១:២ បានបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមានបន្តទៅដល់លោក យ៉ាកុប ខណៈពេលដែលកិរិយាសព្ទដ៏ល្អឥតខ្ចោះ (perfect verb) នៅដើមខទីបីបានបង្ហាញអំពីសណ្ឋាន និងការប្រឆាំងដែលមិនផ្លាស់ប្រែរបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះលោក អេសាវ។
ដូចដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញទាំងការស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ដូច្នេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានបង្ហាញថា ការស្អប់ ការខ្ពើម និងណាយចិត្ត (ទំនុកតម្កើង ១១៩:១៦៣; សាស្ដា ២:១៨) ក៏ដូចជាការបដិសេធ និងការប្រឆាំង (ទំនុកតម្កើង ២៦:៥; អេសាយ ៦៦:៥ ប្រពន្ធដែលមិនសូវទទួលបាននូវសេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាប្រពន្ធដែលត្រូវបាន «ស្អប់» ចោទិយកថា ២១:១៥)។ ទោះបើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលប្រហែលជាមិនឃើញភស្តុតាងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះពួកគេឡើយក៏ដោយ ក៏នៅមានភស្តុតាងជាច្រើនរួចទៅហើយអំពីការស្អប់របស់ព្រះអង្គចំពោះសាសន៍អេដំម ដោយសារតែព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យស្រុកភ្នំរបស់ពួកគេក្លាយទៅជាស្រុកដែលស្ងាត់ជ្រងំ «ស្ងាត់ច្រៀប»។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ជាញឹកញាប់ «ភ្នំ» គឺជានិមិត្តសញ្ញានៃភាពសម្បូររុងរឿង (ចោទិយកថា ៣៣:១៥; ទំនុកតម្កើង ៥០:១០; ៧២:៣) និងភាពរឹងមាំ និងស្ថេរភាព (ទំនុកតម្កើង ៤៦:២; អេសាយ ៥៤:១០) ប៉ុន្តែទិដ្ឋភាពដ៏រឹងមាំ និងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតនេះនៃស្រុកអេដំមត្រូវក្រៀមស្វិតទៅហើយ ដូច្នេះគ្មានអ្វីអាចរីកដុះឡើងបានឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀតសាសន៍អេដំមត្រូវបានកាត់ចេញពីមរតករបស់ខ្លួន (សូមអានបន្ថែម ចោទិយកថា ៣២:៨-៩) ហើយប្រគល់ទៅឲ្យអ្នករើសសំរាមវិញ។ ទិដ្ឋភាពនៃសត្វស្មោកគ្រោកដែលកំពុងរស់នៅក្នុងទីក្រុង ឬទឹកដីដែលធ្លាប់មានមនុស្សរស់នៅត្រូវបានរកឃើញថា ជាលទ្ធផលនៃការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ទំនុកតម្កើង ៤៤:១៩; អេសាយ ១៣:២២; ៣៤:១៣; យេរេមា ៩:១១; ១០:២២; ៤៩:៣៣)។ រូបភាពនេះមានអត្ថន័យដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចសម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីសម័យមុន ហាក់បីដូចជាថាស្រុកអេដំមត្រូវបានប្រគល់ទៅឲ្យអំណាចខាងឯវិញ្ញាណងងឹត។
វាហាក់បីដូចជាចម្លែក ឬក៏ហាក់បីដូចជាមានការប្រមាថចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះប្រជាជាតិមួយ ដោយការបំផ្លាញប្រជាជាតិមួយទៀតទាំងមូល។ ប៉ុន្តែ ការជាប់ជាទាសករនៅក្នុងស្រុកបាប៊ីឡូនពិតជាគួរឲ្យតក់ស្លុត និងគួរឲ្យរន្ធត់ជាខ្លាំង និងជាការបំពានលើប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ដែលសាសន៍អេដំមមានអំណរចំពោះការវិនាសរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល (ទំនុកតម្កើង ១៣៧:៧) និងការកេងប្រវ័ញ្ចលើភាពងាយរងគ្រោះរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួន (អេសេគាល ៣៥:១៥; អូបាឌា ១០)។ រឿងនេះមានកត់ត្រានៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហោរានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូលថា ជាកំហុសឆ្គងយ៉ាងខ្លាំង (គឺវាស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការសប្បាយចិត្តអំពីការរំលោភសមាជិកណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារ)។ ការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអម្ចាស់លើស្រុកអេដំមអាចនឹងមិនត្រូវបានគេយល់ថា ហួសហេតុពេកនោះទេ។
ក្នុងការធ្វើឲ្យប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះអម្ចាស់មានការជឿជាក់លើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ នោះព្រះអម្ចាស់ក៏បានរារាំងការដែលគេអាចជំទាស់ដ៏ខ្លាំងក្លានេះ។ ខណៈពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចរបស់សាសន៍យូដាបានធ្លាក់ចុះនៅសម័យហោរា ម៉ាឡាគី ជោគវាសនារបស់សាសន៍អេដំមមើលទៅហាក់បីដូចជាកើនឡើង («យើងនឹងវិលទៅសង់កន្លែងខូចបង់ឡើងវិញ»)—ពួកគេមានការរំពឹងទុកថា នឹងងើបឡើងវិញបាន ជាប្រជាជាតិមួយ។ ព្រះអម្ចាស់មិនចាត់ទុកសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការកសាងឡើងវិញ ដូចជាការគិតដែលប្រាថ្នាចង់បានឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានបង្ហាញនូវការស្អប់ខ្ពើមរបស់ទ្រង់ចំពោះស្រុកអេដំម ដោយការបំផ្លាញការរីកចម្រើនណាដែលពួកគេបានធ្វើជំនួសវិញ។ ស្រុកអេដំមនឹងត្រូវបានគេហៅថាជា «ជាព្រំស្រុកនៃសេចក្ដីអាក្រក់» ដែលនេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ចប់អំពើបាបរបស់ពួកគេជាសាធារណៈ ដែលនេះជាវិធីមួយដែលនឹងគ្មាននរណាម្នាក់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គជំនុំជម្រះសាសន៍នេះនោះទេ។
ផលប៉ះពាល់នៃអំពើបាប
ជោគវាសនាខាងឯវិញ្ញាណរបស់សាសន៍អេដំមត្រូវបានពណ៌នាជាពីរប្រយោគថា «ព្រំស្រុកនៃសេចក្ដីអាក្រក់» (ន័យត្រង់ «ប្រទេសដ៏អាក្រក់») និង «ជាសាសន៍ដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានសេចក្ដីគ្នាន់ក្នាញ់ចំពោះគេជាដរាប»។ ប្រយោគទាំងពីរនេះពណ៌នាទាំងអំពីទឹកដី និងមនុស្ស ទាំងហេតុ និងផលនៅក្នុងការជំនុំជម្រះដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពាក្យថា «សេចក្ដីគ្នាន់ក្នាញ់» មានន័យដូចគ្នាទៅនឹងពាក្យ «[ការ] ដាក់បណ្ដាសា» នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ជនគណនា ២៣:៧ ហើយនិងជាមួយពាក្យ «សេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ» របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៦៩:២៤ និងសាការី ១:១២។ សាសន៍អេដំមស្ថិតនៅក្រោមព្រះពិរោធដ៏យុត្តិធម៌របស់ព្រះជាម្ចាស់ជារៀងរហូតដោយសារអំពើបាបរបស់ពួកគេ។
ខចុងក្រោយនៃបទគម្ពីរនេះបានបញ្ចប់ការពណ៌នាដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញអំពីការស្អប់របស់ទ្រង់ចំពោះ សាសន៍អេដំម ដោយបែរទៅរកវិធីដែលទ្រង់បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ប្រហែលជាគេអាចរំពឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងអះអាងដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល (ផ្ទុយទៅនឹងសាសន៍អេដំម) ថា ពួកគេនឹងត្រូវបានស្អាងឡើង ហើយនឹងចម្រើនឡើង ឬថានឹងមិនមានអ្នកណាមកកេងប្រវ័ញ្ចលើពួកគេទៀតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលើកតម្កើងព្រះរបស់ខ្លួនឲ្យលើសពីអ្វីៗទាំងអស់។
ខគម្ពីរដ៏ខ្លីនេះមានអត្ថន័យដ៏សាមញ្ញដោយឆបោក និងពិតជាសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង។ ត្រង់ថាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល «នឹងឃើញ» បានធ្វើឲ្យការសង្ស័យរបស់ពួកគេបញ្ច្រាសពីមុន ទាក់ទងនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលពួកគេបញ្ជាក់ថា មិនបានឃើញភស្តុតាងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ (ខ២) ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេនឹងនិយាយអះអាងដែលគួរឲ្យជឿជាក់បាន។ ប៉ុន្តែ ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេទាក់ទងទៅនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ទាំងស្រុង គឺមិនមែនសំដៅទៅលើខ្លួនឯងទេ។ ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងតែត្រូវបានមើលឃើញជាញឹកញាប់នៅក្នុងអន្តរាគមន៍របស់ទ្រង់សម្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល (ទំនុកតម្កើង ៩២:៥; ១២៦:២-៣) ឬក្នុងសម្រាប់បុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល (ទំនុកតម្កើង ៣៥:១៧; ៤០:១៧; ៨៦:១១)។ ការនិយាយអំពីភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺជាការបញ្ជាក់អំពីសិរីល្អរបស់ទ្រង់ (សូមអានបន្ថែម អេសាយ ៤២:២១) និងការលើកតម្កើងទ្រង់ (ទំនុកតម្កើង ៩៩:២)។ នៅក្នុងប្រយោគដ៏ខ្លីនេះ ហោរា ម៉ាឡាគី បានចាប់យកការភ្ញាក់ផ្អើលនាពេលអនាគតរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ចំពោះសិរីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅពេលដែលទ្រង់ធ្វើការដោយយុត្តិធម៌នៅលើផែនដី។
ចំពោះការបញ្ជាក់អត្ថន័យដ៏ទូលំទូលាយនៃការលើកតម្កើងនេះ យើងមិនគួរមើលរំលងទេ—ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបានគេដឹង «ក្រៅពី» (ន័យត្រង់ «លើសពី ឬក៏ហួសពី») ព្រំដែននៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ថិតនៅជុំវិញព្រំដែននៃប្រជារាស្ដ្រនៃការតាំងសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែមិនត្រូវបានកម្រិតឲ្យនៅត្រឹមទីនោះទេ។ នេះជារបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះអង្គ ដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង និងត្រូវបានគេធ្វើខុសដាក់យ៉ាងខ្លាំង—ទ្រង់ធ្វើការដោយយុត្តិធម៌នៅលើផែនដី ដើម្បីសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។
មតិយោបល់
Loading…