តើលោកអ្នកធ្លាប់ឮកូនសួរថា «ម៉េចបានត្រូវឲ្យកូនស្ដាប់បង្គាប់?» ដែរឬទេ?
ក្នុងនាមខ្ញុំជាឪពុកម្នាក់ដែលមានកូនអាយុចន្លោះពី៧-១៧ឆ្នាំដល់ទៅប្រាំមួយនាក់ ពួកគេបានសួរសំណួរបែបនេះមកខ្ញុំជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ ក្រោយមកពួកគេបែរជាបញ្ចេញកាយវិការ ហើយដំឡើងសំឡេងបែបគម្រោះគម្រើយដោយឆ្ងល់ពីមូលហេតុដែលពួកគេត្រូវស្ដាប់បង្គាប់។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាឪពុក ខ្ញុំមិនចង់ទៅកែប្រែឥរិយាបថខាងក្រៅរបស់ពួកគេទេ តែខ្ញុំចង់ពួកគេយល់ពី «មូលហេតុ» ដែលពួកគេត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើព្រះគម្ពីរឆ្លើយយ៉ាងដូចម្ដេចដែរចំពោះសំណួរកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរកចម្លើយឃើញមួយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ចោទិយកថា។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ចោទិយកថា ជំពូក៦ លោក ម៉ូសេរំពឹងថា ឪពុកម្ដាយដែលស្រឡាញ់ព្រះ (ចោទិយកថា ៦:៤-៥) ឪពុកម្ដាយដែលបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេឲ្យធ្វើដូចគ្នាដែរ (ចោទិយកថា ៦:៧) ពួកគេក៏នឹងប្រឈមមុខជាមួយសំណួរបែបនេះដែរ (ចោទិយកថា ៦:២០)។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ចោទិយកថា ៦:២០-២៥ លោក ម៉ូសេ ពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីរបៀបដែលឪពុកម្ដាយគួរឆ្លើយតបចំពោះកូន៖
«កាលណាដល់ថ្ងៃក្រោយកូនៗលោកអ្នកសួរថា «អស់ទាំងទីបន្ទាល់ និងច្បាប់ ហើយបញ្ញត្តទាំងនេះ ដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើង បានបង្គាប់មក តើមានន័យដូចម្តេច» នោះលោកអ្នកត្រូវឆ្លើយនឹងគេថា «ពីដើមយើងរាល់គ្នាជាបាវបំរើរបស់ផារ៉ោននៅស្រុកអេស៊ីព្ទ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បាននាំយើងចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក ដោយព្រះហស្តដ៏មានព្រះចេស្តា ហើយទ្រង់បានធ្វើទីសំគាល់ និងការអស្ចារ្យដ៏ជាធំ ហើយវេទនាផង ដល់ពួកស្រុកអេស៊ីព្ទ និងផារ៉ោន ព្រមទាំងវង្សារបស់ទ្រង់ផងនៅភ្នែកយើងរាល់គ្នា ក៏បាននាំយើងចេញពីស្រុកនោះ ដើម្បីនឹងនាំចូលមកឲ្យបានប្រទានស្រុកនេះមកយើង ជាស្រុកដែលទ្រង់បានស្បថនឹងពួកឰយុកោយើង ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបង្គាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តិតាមអស់ទាំងច្បាប់ទាំងនេះ ហើយឲ្យកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើង ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសប្បាយជាដរាប ហើយឲ្យទ្រង់បានថែរក្សាទុកជីវិតយើងរាល់គ្នា ដូចជាមានសព្វថ្ងៃនេះ ដូច្នេះ បើយើងប្រយ័ត្ន និងកាន់បញ្ញត្តទាំងនេះ នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង ដូចជាទ្រង់បានបង្គាប់មក នោះនឹងបានរាប់ជាសេចក្តីសុចរិតដល់យើងហើយ»»។
ត្រង់នេះលោក ម៉ូសេបង្រៀនយើងនូវចម្លើយបីយ៉ាងស្ដីពីហេតុផលនៃការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិត។
សូមលោកឪពុកអ្នកម្ដាយកត់សម្គាល់ពីចំណុចនេះជាមួយគ្នា៖
១. រំឭកកូនៗឲ្យដឹងថា អ្នកដែលប្រទានបញ្ញត្តិនោះជានរណា
លោក ម៉ូសេមិនបានចាប់ផ្ដើមនិយាយដោយសាមញ្ញថា «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបង្គាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តិតាមអស់ទាំងច្បាប់ទាំងនេះ» ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តឪពុកម្ដាយឲ្យនឹកចាំពីបរិបទនៃការស្ដាប់បង្គាប់ (ចោទិយកថា ៦:២១-២៣)។ និយាយឲ្យចំទៅ យើង (១) គួរផ្ដោតលើកាលៈទេសៈនៃការគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម បើយើងដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ (២) ផ្ដោតលើព័ន្ធកិច្ចដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ ដើម្បីរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព (៣) ហើយបញ្ជាក់ប្រាប់ឲ្យកូនៗដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្មោះត្រង់រហូតគ្មានទីបញ្ចប់។
យើងបានឃើញចំណុចពីរដំបូងនៅក្នុងបរិបទនេះថា «ពីដើមយើងរាល់គ្នាជាបាវបម្រើរបស់ផារ៉ោននៅស្រុកអេស៊ីព្ទ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បាននាំយើងចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក» (ចោទិយកថា ៦:២១)។ សូម្បីតែមុនពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលទៅកាន់ភ្នំស៊ីណាយ និងមុនពេលដែលទ្រង់ប្រទានក្រឹត្យវិន័យដល់ពួកគេ ក៏ទ្រង់បានរំដោះពួកគេចេញពីភាពជាទាសករនៅប្រទេសអេស៊ីព្ទដែរ។ កាលនោះពួកគេជាទាសករ ហើយព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ។
យើងអាចស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារទ្រង់បានប្រទានព្រះគុណដល់យើងជាមុន។ ហើយការដែលយើងស្ដាប់បង្គាប់តាមច្បាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការដែលយើងមានសេរីភាព មិនមែនជាការដែលយើងជាប់ជាទាសករនោះទេ។ សេចក្តីបង្រៀននេះក៏មាននៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មីយ៉ាងច្បាស់ ហើយស៊ីជម្រៅផងដែរ។ ស្របពេលដែលព្រះយេស៊ូវរំដោះយើងចេញពីទាសករនៃអំពើបាប ក៏ដូចជាសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈឈើឆ្កាង ពេលនោះការដែលយើងចាប់ផ្ដើមស្ដាប់បង្គាប់ គឺជាផលផ្លែនៃការ «ប្រោសឲ្យរួចពីបាប» (រ៉ូម ៦:២២)។
បន្ទាប់មក «ព្រះអម្ចាស់បាននាំយើងចេញពី (អេស៊ីព្ទ) មកនៅក្នុងស្រុកដែលព្រះអង្គបានសន្យាជាមួយបុព្វបុរសរបស់យើង ថានឹងប្រគល់មកឲ្យយើង» (ចោទិយកថា ៦:២៣)។ មានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់មិនបានចូលទៅកាន់ទឹកដីសន្យា ដោយសារតែភាពមិនស្មោះត្រង់របស់ពួកគេ (ចោទិយកថា ២:១៤-១៥) ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់នៅតែរក្សាភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ មិនថាការប្រទានពរ និងការដាក់ទោសទេ។ ការនៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់នាំមកនូវជីវិត និងជ័យជម្នះ តែការដាច់ចេញពីទ្រង់នោះនាំឲ្យមានសេចក្តីស្លាប់។ អស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទនោះនឹងរកបានទីសម្រាកដ៏ពិត (ម៉ាថាយ ១១:២៨) និងមានទីសង្ឃឹមនៅក្នុងទីសម្រាកដ៏ពិតនៅក្នុងជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច (ហេព្រើរ ៤:១-១៣)។ សេចក្តីពិតនេះគួរតែបានលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងរស់នៅជាប់នឹងភាពស្មោះត្រង់របស់យើងជាប្រចាំថ្ងៃ។
ដូច្នេះ ចូររំឭកកូនៗរបស់លោកអ្នកថា ព្រះសង្គ្រោះជាព្រះស្មោះត្រង់ និងជាព្រះដែលស្រឡាញ់ព្រលឹងរបស់ពួកគេ ហើយចូរប្រាប់ពួកគេឲ្យដើរតាមទ្រង់លើវិថីនៃការស្ដាប់បង្គាប់ដែលនាំទៅរកជីវិត។
២. រំឭកកូនៗពីរង្វាន់នៃការស្ដាប់បង្គាប់
បន្ទាប់មកលោក ម៉ូសេបានបង្រៀនយើងដែលជាឪពុកម្ដាយឲ្យរំឭកកូនៗអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការស្ដាប់បង្គាប់។ លោក ម៉ូសេលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់ ដោយផ្ដោតទៅលើព្រះពរដូចតទៅនេះថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបង្គាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តិតាមអស់ទាំងច្បាប់ទាំងនេះ ហើយឲ្យកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើង ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសប្បាយជាដរាប ហើយឲ្យទ្រង់បានថែរក្សាទុកជីវិតយើងរាល់គ្នា ដូចជាមានសព្វថ្ងៃនេះ» (ចោទិយកថា ៦:២៤)។ កូនៗដែលស្ដាប់បង្គាប់ ហើយគោរពឪពុកម្ដាយនឹងទទួលបានព្រះពរ។ មានសេចក្តីពិតពីរយ៉ាងដែលមានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងជិតស្អិត៖ ទី១ កូនដែលស្ដាប់បង្គាប់ ហើយគោរពឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួននឹងទទួលបានព្រះពរ ទី២ អ្នកដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ នឹងនាំឲ្យមានជីវិតដែលពេញដោយអំណរ (អេភេសូរ ៦:១-៣)។ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ» (ចោទិយកថា ៨:៣; ម៉ាថាយ ៤:៤; ចោទិយកថា ៣២:៤៧)។
ការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះយេស៊ូវបានការពារយើងពីការដាក់ទោស ទិញយកសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រទានអំណាចឲ្យយើងមានអំណរក្នុងជីវិត និងការស្ដាប់បង្គាប់ (រ៉ូម ៨:១-៤, ១៣; ២កូរិនថូស ១:២០)។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលកូនៗសួរលោកអ្នកអំពីចំណុចនៃការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ នោះចូរបង្ហាញពួកគេអំពីព្រះគុណ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយរំឭកពួកគេពីព្រះពរចំពោះអស់អ្នកដែលរីករាយក្នុងការនិយាយថា «ទេ» ទៅកាន់អំពើបាប ហើយ «បាទ/ចាស៎» ទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់។
៣. អរសប្បាយនឹងសេចក្តីសុចរិតដ៏ឥតខ្ចោះតែមួយគត់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានការពារយើង
លោក ម៉ូសេ បានហៅពួកអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់គ្នាឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់មិនឲ្យខ្វះចន្លោះឡើយ ដែលការស្ដាប់បង្គាប់ដូចនោះជាអំណះអំណាងនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់ពួកគេ៖ «ដូច្នេះ បើយើងប្រយ័ត្ន និងកាន់បញ្ញត្តទាំងនេះ នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើង ដូចជាទ្រង់បានបង្គាប់មក នោះនឹងបានរាប់ជាសេចក្តីសុចរិតដល់យើងហើយ» (ចោទិយកថា ៦:២៥)។
គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលស្ដាប់លោក ម៉ូសេ មានលទ្ធភាពអាចរស់នៅតាមអ្វីដែលលោកបង្គាប់នោះទេ តែទោះជាយ៉ាងណា លោកបានប្រាប់ពួកគេនៅពេលក្រោយទៀតថា «មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនបានប្រទាន ឲ្យឯងរាល់គ្នាមានចិត្តយល់ ឬភ្នែកដែលមើលឃើញ ឬត្រចៀកដែលស្តាប់ឮនៅឡើយ» (ចោទិយកថា ២០:៣)។ លោក ម៉ូសេ បានដឹងថា លទ្ធផលនៃភាពរឹងចចេសរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល គឺជាសេចក្តីស្លាប់ (ចោទិយកថា ៣១:២៧-២៩) ហើយចេញពីទស្សនៈមួយនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានការតាំងសញ្ញានៃក្រឹត្យវិន័យដល់លោក ម៉ូសេ ដើម្បីអះអាងពី «ការងារខាងឯសេចក្តីកាត់ទោស» (២កូរិនថូស ៣:៩)។ មានតែការតាំងសញ្ញាថ្មីរបស់ព្រះគ្រីស្ទតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចអះអាងពី «ការងារខាងឯសេចក្តីសុចរិត» (២កូរិនថូស ៣:៩)។
យើងសង្ឃឹមថា ទាំងយើង និងកូនៗយើងនឹងទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនជាមនុស្សមានបាប ហើយថាយើងបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះដោយសារព្រះគុណ។ តួនាទីធំៗនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ គឺកាត់ទោសមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា (រ៉ូម ៣:១៩-២០; ២កូរិនថូស ៣:៩) ដូចកណ្ឌគម្ពីរ រ៉ូម ចែងថា «បញ្ញត្តិនោះ ដែលសម្រាប់ឲ្យមានជីវិត នោះបានឲ្យខ្ញុំត្រូវស្លាប់វិញ» (រ៉ូម ៧:១០)។ មានតែព្រះគ្រីស្ទមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលគ្មានបាបសោះ (ហេព្រើរ ៤:១៥; ១ពេត្រុស ២:២២; ១យ៉ូហាន ៣:៥) ហើយ «មនុស្សទាំងអស់ក៏បានរាប់ជាសុចរិតឲ្យបានជីវិតវិញ ដោយសារអំពើសុចរិតតែ១» របស់ទ្រង់ (រ៉ូម ៥:១៨) ដែលទ្រង់បានចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយអស់អ្នកណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះគ្មានទោសសោះ (រ៉ូម ៨:១) ដ្បិតតាមរយៈការដែលទ្រង់ «…ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឲ្យមក មានរូបអង្គបែបដូចជាសាច់ឈាម ដែលតែងតែមានបាប [ព្រះវរបិតា] កាត់ទោសអំពើបាបនៅក្នុងសាច់ឈាម ដើម្បីឲ្យសេចក្តីក្រឹត្យវិន័យបង្គាប់មក បានសម្រេចក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា…» (រ៉ូម ៨:៣-៤)។
លោកសាវ័ក ប៉ុល និងសាវ័ក យ៉ូហាន បានបង្រៀនថា ទង្វើល្អរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថា ពួកគេពិតជាបានកើតជាថ្មី ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ (រ៉ូម ២:១៣; ១យ៉ូហាន ៣:៧)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ការដែលយើងអាចនឹងស្ដាប់បង្គាប់បាន គឺដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានផលផ្លែនៃសេចក្តីសុចរិត ដែលយើងបានទទួលក្នុងព្រះគ្រីស្ទរួចទៅហើយ (រ៉ូម ៦:១៧)។ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើង «អរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ» ចុះ។ «ដ្បិតអ្នកណាដែលស្លាប់ នោះក៏បានរាប់ជាសុចរិតរួចពីបាបហើយ…តែឥឡូវនេះ ដែលព្រះបានប្រោសឲ្យរួចពីបាប ហើយអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាបាវបម្រើដល់ទ្រង់ នោះអ្នករាល់គ្នាបានផលខាងឯសេចក្តីបរិសុទ្ធវិញ ហើយទីបំផុតនៃអំពើទាំងនោះ គឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចផង» (រ៉ូម ៦:៧, ២២)។
ការឆ្លើយនឹងសំណួររបស់កូនៗ
សេចក្តីបង្រៀនរបស់លោក ម៉ូសេ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ និក្ខមនំ គឺជាសេចក្តីបង្រៀនដ៏មានអត្ថប្រយោជន៍សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ ប៉ុន្តែយើងត្រូវទទួលយកដោយយល់ថា ព្រះគ្រីស្ទបានសម្រេចនូវរាល់អ្វីៗរួចទៅហើយ។ នៅពេលដែលកូនៗសួរថា «ហេតុអ្វីបានជាត្រូវឲ្យកូនស្ដាប់បង្គាប់?» ខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្តឲ្យលោកអ្នកឆ្លើយតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់តាមរយៈលោក ម៉ូសេ ប៉ុន្តែចូរធ្វើក្នុងរបៀបមួយដែលជួយឲ្យកូនៗរបស់លោកអ្នកដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃការស្ដាប់បង្គាប់របស់យើងទាក់ទងនឹងព្រះគ្រីស្ទ៖
១. ចូររំឭកដាស់តឿនកូនៗអំពីបរិបទនៃការស្ដាប់បង្គាប់ ដោយបង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះគ្រីស្ទសង្គ្រោះយើងចេញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងពីអំណាចនៃអំពើបាប។
២. ចូររំឭកដាស់តឿនកូនៗអំពីសារៈសំខាន់នៃការស្ដាប់បង្គាប់ ដោយប្រាប់ពួកគេអំពីព្រះគុណដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាទុកនាពេលអនាគតចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ។
៣. អរសប្បាយនឹងសេចក្តីសុចរិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលមានតែនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទមួយគត់ ហើយការនោះអាចនាំមកនូវគ្រប់អំណាចនៃស្ថានសួគ៌ ដើម្បីជាប្រយោជន៍យើង។
មតិយោបល់
Loading…