ពេលខ្លះ គ្រូគង្វាលធ្វើខុសទាក់ទងនឹងការដាក់វិន័យជាផ្លូវការដល់ក្រុមជំនុំដូចខាងក្រោម។
១. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការបង្រៀនក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួនពីអ្វីដែលជាវិន័យនៃក្រុមជំនុំ និងហេតុផលដែលក្រុមជំនុំគួរអនុវត្តវា។
២. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការអនុវត្តដ៏មានអត្ថន័យនៃភាពជាសមាជិក ដែលរួមមាន៖
(១) បង្រៀនពីអ្វីដែលសមាជិកតម្រូវឲ្យមាន មុនពេលពួកគេចូលរួមថ្វាយបង្គំ (២) លើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកចូលរួមធម្មតាឲ្យបានបន្តចូលរួមថ្វាយបង្គំ (៣) សម្ភាសន៍ដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយអស់អ្នកដែលចង់ចូលរួមថ្វាយបង្គំទាំងអស់ (៤) ត្រួតពិនិត្យហ្វូងចៀមទាំងអស់របស់ពួកគាត់ជាប្រចាំ និង (៥) រក្សាបញ្ជីឈ្មោះរបស់សមាជិកឲ្យត្រូវនឹងពេលវេលាជាក់ស្ដែង ដែលត្រូវបង្ហាញច្បាស់លាស់ពីអស់អ្នកដែលមានវត្តមាននៅក្នុងការចូលរួមប្រចាំសប្ដាហ៍។
៣. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការបង្រៀនដល់ក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួនអំពីការប្រែចិត្តដ៏ពិតយោងតាមព្រះគម្ពីរ ជាពិសេសគឺតម្រូវការនៃការប្រែចិត្តរបស់ក្រុមជំនុំ។
៤. ពួកគេបរាជ័យក្នុងការបង្រៀនសមាជិកក្រុមជំនុំថ្មី នៅពេលសមាជិកថ្មីទាំងនោះចូលរួមថ្វាយបង្គំរួមជាមួយពួកគាត់ក្នុងព្រះវិហារឲ្យយល់ដឹងអំពីការដាក់វិន័យដែលក្រុមជំនុំអាចអនុវត្តទៅបាន ហើយពេលដែលពួកគេបែរជាចង់លាលែងពីសមាជិកភាព ដើម្បីការពារបញ្ហាណាមួយទុកជាមុន នោះវានឹងមិនអាចដំណើរការបានទេ។
៥. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការធ្វើឲ្យប្រាកដថា ឯកសារសាធារណៈរបស់ក្រុមជំនុំ (ច្បាប់ រដ្ឋធម្មនុញ្ញ មាត្រាដែលត្រូវបានរាប់បញ្ចូល និងឯកសារដទៃផ្សេងទៀត) ដែលបាននិយាយអំពីបែបបទនៃវិន័យក្រុមជំនុំ ដែលការនិយាយនេះ គឺជាការលាតត្រដាងពីក្រុមជំនុំទៅនឹងគ្រោះថ្នាក់នៃផ្លូវច្បាប់។
៦. អាស្រ័យលើស្ថានភាព ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការធ្វើតាមលំអាននៃកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨ ឬ ១កូរិនថូស ៥។ ក្នុងស្ថានភាពក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨ ជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្ដែង ពួកគេបរាជ័យក្នុងការចាប់ផ្ដើមដំណើរការដោយសារការប្រឈមមុខនឹងអំពើបាបជាបុគ្គល។
៧. ពួកគាត់ស្មានខុសនៃល្បឿនថាលឿនប៉ុណ្ណា ដើម្បីជួយពួកគាត់ឲ្យឈានទៅរកវិន័យផ្លូវការ បើទោះបីដោយការចាប់ទាញជើងរបស់ពួកគាត់ឲ្យប្រើល្បឿនឲ្យលឿន ឬដោយការប្រញាប់ប្រញាល់ក្នុងការថ្កោលទោសអ្នកដទៃ។
៨. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការបង្រៀន និងការពន្យល់ក្រុមជំនុំឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ពីភាពចាំបាច់ ដែលថា ហេតុអ្វីត្រូវមានសកម្មភាពជាក់លាក់មួយអំពីការដាក់វិន័យ។
៩. ពួកគាត់ប្រាប់ក្រុមជំនុំលម្អិតច្រើនពេកពីអំពើបាបជាក់លាក់មួយ ទាំងដែលពួកគាត់កំពុងណែនាំនូវការវាយផ្ចាលដែលធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសាររងភាពអាម៉ាស់ និងធ្វើឲ្យចៀមដែលទន់ខ្សោយងាយនឹងជំពប់ដួល។
១០. ពួកគាត់ចាត់ទុកដំណើរការរបស់វិន័យក្រុមជំនុំទាំងស្រុងថា ជាដំណើរការផ្លូវច្បាប់ដែលមានការពិចារណាតិចតួចសម្រាប់ការឃ្វាលដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលមិនបានប្រែចិត្ត។
១១. ពួកគាត់យកចិត្តទុកដាក់តិចតួចចំពោះភាពខុសគ្នានៃប្រភេទមនុស្សមានបាប ហើយរបៀបដែលវាអាចប៉ះពាល់ដល់រយៈពេលរបស់ក្រុមជំនុំ ក្នុងការទ្រាំទ្រជាមួយនឹងគំរូនៃអំពើបាប មុនពេលបន្តទៅដំណាក់កាលនៃវិន័យបន្តបន្ទាប់ទៀត (សូមមើល ១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤)។
១២. ពួកគាត់ភ្លេចថា ពួកគាត់ក៏រស់នៅដោយសារ ការដែលព្រះផ្តល់សេចក្តីមេត្តាករុណានៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ផងដែរ ដូច្នេះហើយ ពួកគាត់ត្រូវមានការថ្កោលទោសតាមវិន័យនៃឥរិយាបថមួយប្រកបដោយភាពសុចរិត និងថ្លៃថ្នូររបស់ខ្លួន។ កំហុសផ្សេងទៀតអាចកើតចេញពីឥរិយាបថមិនត្រឹមត្រូវ ដូចជាការប្រើប្រាស់សម្លេងខ្លាំងពេក និងកាយវិការនៃភាពព្រងើយកន្តើយ។
១៣. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការស្រឡាញ់មនុស្សមានបាបចេញពីចិត្តពិតប្រាកដ…ដោយព្រោះ ពួកគាត់មិនបានទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់សម្រាប់ការប្រែចិត្តរបស់អ្នកដែលមិនទាន់ប្រែចិត្តនោះឡើយ។
១៤. ពួកគាត់ទាមទារច្រើនពេកពីប្រឆេះដែលនៅហុយ ឬពីដើមត្រែងដែលបាក់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ការកំណត់របស់ពួកគាត់សម្រាប់ការប្រែចិត្ត គឺខ្ពស់ហួសហេតុពេកសម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងក្លាយជាទាសករយ៉ាងជ្រៅរបស់អំពើបាប។
១៥. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការណែនាំក្រុមជំនុំឲ្យបានត្រឹមត្រូវអំពីរបៀបទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សមានបាប ដែលមិនទាន់ប្រែចិត្ត ដូចជារបៀបដែលត្រូវមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកនោះនៅក្នុងស្ថានភាពសង្គម និងរបៀបដែលត្រូវបន្តស្វែងរកវិធី ដើម្បីការប្រែចិត្តរបស់គាត់។
១៦. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការអញ្ជើញសមាជិកដែលត្រូវបានប្រៀនប្រដៅឲ្យបន្តចូលរួមកិច្ចការបម្រើនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបន្តស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ (ដោយមិនមានការគំរាមកំហែងពីឧក្រិដ្ឋណាមួយនោះឡើយ)។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការប្រាប់ក្រុមជំនុំថា សមាជិកក្រុមជំនុំគ្រប់រូបគួរមានក្តីសង្ឃឹមចំពោះសមាជិកណាម្នាក់ដែលត្រូវបានប្រៀនប្រដៅថា គាត់នឹងបន្តចូលរួមថ្វាយបង្គំជាមួយពួកគាត់។
១៧. ពួកគាត់បានដាក់ការទទួលខុសត្រូវក្នុងការដឹកនាំដំណើរការនៃការវិន័យទាំងស្រុងនេះទៅលើស្មារបស់មនុស្សតែម្នាក់គឺ គ្រូគង្វាលច្បង ដោយហេតុនេះក៏មានការល្បួងក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងការចោទប្រកាន់ទៅគ្រូគង្វាលច្បងថា ការវិន័យគឺជាការដែលមានការសងសឹកជាលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។
១៨. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការធ្វើឲ្យមានការចូលរួមគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងជីវិតរបស់ក្រុមជំនុំពីសំណាក់ពួកចាស់ទុំ ដូច្នេះហើយ បានជាពួកចាស់ទុំមិនបានដឹងអំពីស្ថានភាពរបស់ចៀមឡើយ។ ការបរាជ័យក្នុងការអនុវត្តទម្រង់វិន័យនេះ នឹងធ្វើឲ្យសមត្ថភាពរបស់ក្រុមជំនុំចុះខ្សោយជាមិនខានក្នុងការធ្វើការកែតម្រូវវិន័យក្នុងក្រុមជំនុំឲ្យបានល្អ។
១៩. ពួកគាត់បរាជ័យក្នុងការបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដល់សមាជិកក្រុមជំនុំ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍។
២០. ពួកគាត់អនុញ្ញាតឲ្យក្រុមជំនុំចូលមកដោយវិញ្ញាណមិនត្រឹមត្រូវនៃការផ្ដន្ទាទោសដោយវិន័យ ជាជាងការដែលពួកគាត់មានបំណងចិត្តដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់ ដើម្បីធ្វើការព្រមានពីការផ្ដន្ទាទោសចុងក្រោយរបស់ព្រះដែលនឹងមកដល់ ចំពោះមនុស្សមានបាបដែលមិនបានប្រែចិត្ត។
២១. ពួកគាត់បន្តស្វែងរកវិន័យដោយមិនបានពឹងផ្អែកលើមូលដ្ឋានដែលស្របតាមគម្ពីរ (ការលេងបៀ ការរាំកម្សាន្ត និងកិច្ចការដទៃផ្សេងទៀត។ល។)។
២២. ពួកគាត់បន្តស្វែងរកការដាក់វិន័យជាមួយហេតុផលផ្សេងៗ ក្រៅពីដើម្បីជាប្រយោជន៍កិច្ចការល្អរបស់បុគ្គលនោះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ល្អរបស់ក្រុមជំនុំ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ល្អរបស់សហគមន៍ដែលកំពុងសម្លឹងមើលពួកគាត់ និងដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់សិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
កំណត់ចំណាំរបស់អ្នកបោះពុម្ពផ្សាយ៖ ទាំងនេះ គឺមកពីឧបសម្ពន្ធនៃសៀវភៅរបស់ យ៉ូណាថាន លីម៉ាន់ (Jonathan Leeman) ភាពជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំ៖ របៀបដែលលោកីយ៍ដឹងថាអ្នកណាតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវ។
កំណត់ចំណាំរបស់អ្នកបោះពុម្ពផ្សាយ៖ ទាំងនេះ គឺមកពីឧបសម្ពន្ធនៃសៀវភៅរបស់ យ៉ូណាថាន លីម៉ាន់ (Jonathan Leeman) ភាពជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំ៖ របៀបដែលលោកីយ៍ដឹងថាអ្នកណាតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវ។
មតិយោបល់
Loading…