ហើយដែលឃើញទ្រង់មានភាពជាមនុស្សដូច្នោះ នោះក៏បន្ទាប
ព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ
គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង។
(ភីលីព ២:៨)ដ្បិតដូចជាមនុស្សជាច្រើន បានត្រឡប់ជាមានបាប ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ មិនបានស្តាប់បង្គាប់ជាយ៉ាងណា នោះមនុស្សជាច្រើន ក៏បានត្រឡប់ជាសុចរិត ដោយសារម្នាក់បានស្តាប់បង្គាប់វិញយ៉ាងនោះដែរ។
(រ៉ូម ៥:១៩)ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់
ជាតួបាប ជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានត្រឡប់
ទៅជាសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះ ដោយនូវព្រះអង្គនោះឯង។
(២កូរិនថូស ៥:២១)…មិនមែនដោយសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រឹត្យវិន័យនោះទេ
គឺជាសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ដោយសេចក្ដីជំនឿវិញ។
(ភីលីព ៣:៩)
ការរាប់ជាសុចរិតមិនមែនគ្រាន់តែជាការលុបចោលនូវភាពមិនសុចរិតរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ វាក៏ជាការដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងខ្ញុំផងដែរ។ ខ្ញុំមិនមានសេចក្ដីសុចរិតណាមួយដែលសមឲ្យព្រះជាម្ចាស់រាប់ខ្ញុំថាជាមនុស្សល្អនោះទេ។ សេចក្ដីអះអាងរបស់ខ្ញុំនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់គឺថា៖ «…មិនមែនដោយសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រឹត្យវិន័យនោះទេ គឺជាសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ដោយជំនឿវិញ» (ភីលីព ៣:៩)។
នេះហើយគឺជាសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ទ្រង់បានដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់នៅក្នុងខ្ញុំ។ នោះមានន័យថា ព្រះគ្រីស្ទបានបំពេញគ្រប់ទាំងសេចក្ដីសុចរិតយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយបន្ទាប់មកព្រះជាម្ចាស់ក៏រាប់ខ្ញុំថាជាសុចរិត នៅពេលដែលខ្ញុំជឿទុកចិត្ដព្រះគ្រីស្ទ។ ពិតណាស់ ទ្រង់បានរាប់ខ្ញុំជាសុចរិតរួចហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទតមើលទៅលើសេចក្ដីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយទ្រង់ក៏បានចេញព្រះរាជប្រកាសថា ខ្ញុំបានរាប់ជាសុចរិតដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
មានហេតុផលពីរយ៉ាង ដែលមិនមែនជាការគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការរាប់មនុស្សទមិលល្មើសជាសុចរិត (រ៉ូម ៤:៥)។ ទីមួយ ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានបង់បំណុលនៃភាពមិនសុចរិតរបស់យើង (សូមមើលជំពូកមុន)។ ទីពីរ ការស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទបានប្រទានសេចក្ដីសុចរិតដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានរាប់ជាសុចរិតនៅចំពោះមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងការចូលទៅកាន់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែទាមទារឲ្យសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់យើងត្រូវតែធ្វើការលុបចោលនោះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងឃើញសេចក្ដីសុចរិតមាននៅក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់យើងថែមទៀតផង។
ការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាមូលដ្ឋាននៃហេតុផលទាំងពីរយ៉ាងនេះហើយ។ ការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ គឺជាការរងទុក្ខដែលយើងសមនឹងទទួល ដោយសារអំពើទុច្ចរិតរបស់យើង។ «តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ…» (អេសាយ ៥៣:៥)។ ប៉ុន្តែការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបំពេញតាមសេចក្ដីស្ដាប់បង្គាប់ដែលការទាំងនោះបានត្រឡប់ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្ដីសុចរិតរបស់យើងវិញ។ ព្រះអង្គបាន «…ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង» (ភីលីព ២:៨)។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ គឺជាការដ៏សំខាន់បំផុតនៃការស្ដាប់បង្គាប់។ នេះហើយគឺជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចង់មានន័យ នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរសម្ដែងថា «…នោះមនុស្សជាច្រើន ក៏បានត្រឡប់ជាសុចរិត ដោយសារម្នាក់បានស្ដាប់បង្គាប់វិញយ៉ាងនោះដែរ» (រ៉ូម ៥:១៩)។
ដូច្នេះហើយ ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានត្រឡប់ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការអត់ទោស និងភាពគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង។ «ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប ជំនួសយើងវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានត្រឡប់ទៅជាសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះ ដោយនូវព្រះអង្គនោះឯង» (២កូរិនថូស ៥:២១)។ តើការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់គ្មានបាបសោះត្រឡប់ជាតួបាប នោះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចទៅ? នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់អំពើបាបរបស់យើងទៅលើអង្គព្រះគ្រីស្ទ ដូច្នេះទ្រង់ក៏បានត្រឡប់ជាព្រះដ៏អត់ទោសរបស់យើង។ ចុះពាក្យថា យើងដែលជាមនុស្សមានបាបបានត្រឡប់ជាមនុស្សសុចរិតនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយសារព្រះគ្រីស្ទ នោះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចដែរ? នេះមានន័យប្រហាក់ប្រហែលនឹងអត្ថន័យខាងលើថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងយើង ពេលនោះទ្រង់ក៏បានត្រឡប់ជាសេចក្ដីដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង។
សូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទបានទទួលការលើកតម្កើងចំពោះជ័យជម្នះក្នុងការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ទ្រង់ចុះ ព្រោះការនោះបាននាំឲ្យយើងទទួលការអត់ទោស និងបាននាំឲ្យយើងទទួលសេចក្ដីសុចរិត។ ចូរយើងនាំគ្នាលើកតម្កើងទ្រង់ រក្សាទ្រង់ទុកដូចជាទ្រព្យកប់ក្នុងចិត្ត ហើយជឿទុកចិត្តដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងធំអស្ចារ្យ។
មតិយោបល់
Loading…